W marcu 2022 roku mija 75 lat, odkąd Świadkowie Jehowy w Nowej Zelandii zostali uznani prawnie. 7 marca 1947 roku bracia Nathan Knorr, Milton Henschel i Charles Clayton — absolwent Szkoły Gilead i pierwszy misjonarz wysłany do Nowej Zelandii— odwiedzili nowozelandzki parlament. Przedstawiciele władz przekazali braciom dokumenty potwierdzające, że Świadkowie Jehowy w tym kraju są zarejestrowani prawnie. Dzisiaj działalność ewangelizacyjna prężnie się tam rozwija, a liczba głosicieli wynosi jakieś 14 500.

Dobra nowina o Królestwie Bożym po raz pierwszy dotarła do Nowej Zelandii w 1898 roku. Stale przybywało głosicieli. Kościół katolicki, zaniepokojony tym, że nasze publikacje przekazują prawdę z Biblii, podsycał nienawiść do Świadków Jehowy. 24 października 1940 roku władze Nowej Zelandii objęły naszą działalność zakazem. 8 maja 1941 roku złagodzono zakaz i bracia mogli organizować zebrania oraz głosić. Nie mogli jednak posługiwać się żadnymi publikacjami oprócz Biblii. 29 marca 1945 roku zakaz całkowicie zniesiono i liczba głosicieli znów zaczęła rosnąć. Zaledwie dwa lata później wzrosła o 40 procent i nowa najwyższa wyniosła 659 osób.

W 1947 roku brat Knorr postanowił odwiedzić Nową Zelandię w ramach podróży służbowej dookoła świata. Właśnie wtedy złożył wspomnianą wizytę w parlamencie.

Po uzyskaniu rejestracji prawnej utworzono w Wellington Biuro Oddziału, które miało koordynować działalność kaznodziejską. Pierwszym sługą oddziału został brat Robert Lazenby.

O tym nowym Biurze i rosnącej liczbie głosicieli w Nowej Zelandii brat Knorr tak napisał później w swoim sprawozdaniu: „Wszyscy byli gotowi wziąć na siebie nowe obowiązki związane z funkcjonowaniem Biura Oddziału i uznawać jego przewodnictwo”.

W dniach 8 i 9 marca 1947 roku bracia Knorr i Henschel przemawiali na specjalnym zgromadzeniu. Zorganizowano je w ratuszu miejskim w Wellington, a sesja popołudniowa odbyła się w pobliskiej uczelni. Obecnych było prawie 500 braci i sióstr.

Siostra Beryl Todd, która miała wtedy 17 lat, wspomina: „Nigdy wcześniej nie byłam na tak dużym zgromadzeniu. Czuliśmy się podekscytowani, że jest z nami brat Knorr”. Jednym z ochrzczonych tego dnia w publicznym basenie był Clyde Canty, który później został koordynatorem nowozelandzkiego Biura Oddziału.

10 marca 1947 roku kolejne 300 osób zebrało się w Auckland, żeby wysłuchać przemówień brata Knorra, Henschela i Lazenby’ego. Brat Knorr zauważył, że w Nowej Zelandii są widoki na dalszy wzrost. Stwierdził: „Jestem pewien, że działalność będzie się tutaj rozwijać. Ten teren świetnie rokuje”.

Słowa brata Knorra się sprawdziły. W ciągu następnych ośmiu lat liczba głosicieli wzrosła średnio o 18 procent. W 1955 roku wyniosła 2519, a w roku 1989 osiągnęła 10 000.

Jesteśmy wdzięczni Jehowie, że pomógł naszym współwyznawcom ‛umocnić prawo do głoszenia dobrej nowiny’ w Nowej Zelandii (Filipian 1:7).