1. Czego spodziewa się po nas Jehowa?

 NIEWIELE rzeczy sprawia rodzicom taką radość jak narodziny zdrowego dziecka. Chociaż bardzo je kochają, to nie chcieliby, żeby na zawsze pozostało niemowlakiem. Ogromnie by się martwili, gdyby przestało się rozwijać. Podobnie Jehowa bardzo się cieszy, gdy stawiamy swoje pierwsze kroki jako naśladowcy Jezusa. Nie chce jednak, żebyśmy pod względem duchowym ciągle raczkowali (1 Kor. 3:1). Zachęca nas raczej, żebyśmy ‛stali się dorosłymi’ chrześcijanami (1 Kor. 14:20).

2. Co omówimy w tym artykule?

² Co to znaczy ‛stać się dorosłym’ chrześcijaninem? W jaki sposób możemy nabywać chrześcijańskiej dojrzałości? Jakie znaczenie w naszym rozwoju ma pokarm duchowy? I dlaczego powinniśmy unikać zbytniej pewności siebie? W tym artykule przeanalizujemy odpowiedzi na te pytania.

CO TO ZNACZY STAĆ SIĘ DOJRZAŁYM CHRZEŚCIJANINEM

3. Jak można stać się dorosłym chrześcijaninem?

³ W Biblii greckie słowo tłumaczone na „dorosły” może też oznaczać „dojrzały”, „doskonały” i „zupełny” (1 Kor. 2:6) a. Osiągamy duchową dorosłość, czyli dojrzałość, gdy wyrastamy z duchowego dzieciństwa i stajemy się duchowo usposobionymi mężczyznami i kobietami. Oczywiście nawet gdy już nam się to uda, nigdy nie powinniśmy przestać robić postępów (1 Tym. 4:15). Każdy z nas, w tym osoby młode, może być duchowo dojrzały. Ale co wskazuje na to, że chrześcijanin osiągnął ten cel?

4. Jak byś opisał dojrzałego chrześcijanina?

⁴ Dojrzały chrześcijanin żyje zgodnie ze wszystkimi Bożymi wymaganiami, a nie tylko z tymi, których chce przestrzegać. Oczywiście jest niedoskonały i popełnia błędy. Jednak na co dzień myśli i postępuje zgodnie z wolą Bożą. Nałożył na siebie nową osobowość i coraz bardziej stara się myśleć tak jak Jehowa (Efez. 4:22-24). W oparciu o Jego prawa i zasady nauczył się podejmować mądre decyzje. Dlatego nie potrzebuje długiej listy przepisów, żeby wiedzieć, jak się zachować. A gdy podejmie jakąś decyzję, jest konsekwentny (1 Kor. 9:26, 27).

5. Na jakie niebezpieczeństwa narażony jest niedojrzały chrześcijanin? (Efezjan 4:14, 15).

⁵ Z drugiej strony chrześcijanin, który ciągle jest niedojrzały, może łatwo dać się oszukać wskutek „podstępu” i „przebiegłych matactw”, a także teorii spiskowych i poglądów odstępców (odczytaj Efezjan 4:14, 15) b. Może być skłonny do zazdrości, wywoływania konfliktów, obrażania się lub ulegania pokusie (1 Kor. 3:3).

6. W jaki sposób można zilustrować rozwój duchowy? (Zobacz też ilustrację).

⁶ Jak wspomniano wcześniej, Biblia przyrównuje rozwój duchowy do rozwoju fizycznego. Dziecku brakuje rozeznania i dlatego potrzebuje ono ochrony i nadzoru kogoś dorosłego. Zilustrujmy to przykładem. Mama może poprosić swoją córeczkę, żeby przechodząc przez ulicę, trzymała ją za rękę. Ale gdy dziewczynka dorasta, mama może puścić ją samą. Nadal jednak przypomina jej, żeby uważała na samochody. A gdy córka dorośnie, to sama o tym pamięta. Podobnie jak małe dziecko potrzebuje pomocy dorosłych, żeby unikać niebezpiecznych sytuacji, tak niedojrzali chrześcijanie często potrzebują pomocy dojrzałych chrześcijan, żeby unikać duchowych zagrożeń. Z kolei gdy decyzje podejmują dojrzali chrześcijanie, biorą pod uwagę zasady biblijne, żeby zrozumieć pogląd Jehowy na daną sprawę, a następnie się do tego stosują.

7. Czy dojrzali chrześcijanie potrzebują pomocy innych?

⁷ Czy to oznacza, że dojrzały chrześcijanin nigdy nie potrzebuje pomocy? Nie. Dojrzałe osoby też czasami muszą o nią prosić. Ale ktoś niedojrzały może oczekiwać, że inni będą mówili mu, co ma robić, lub że będą podejmowali decyzje za niego. Natomiast dojrzały chrześcijanin będzie czerpał z mądrości i doświadczenia innych, jednocześnie pamiętając, że sam „poniesie swój własny ciężar” (Gal. 6:5).

8. Pod jakimi względami dojrzali chrześcijanie się od siebie różnią?

⁸ Tak jak dorośli różnią się wyglądem fizycznym, tak dojrzali chrześcijanie różnią się duchowymi cechami, takimi jak mądrość, odwaga, szczodrość i empatia. Dlatego dwóch dojrzałych chrześcijan w podobnej sytuacji może dojść do odmiennych wniosków — w obu wypadkach zgodnych z Biblią. Dotyczy to zwłaszcza kwestii pozostawionych sumieniu. Gdy o tym pamiętają, nie będą się nawzajem osądzać z powodu tych różnic. Postarają się raczej zachować jedność (Rzym. 14:10; 1 Kor. 1:10).

JAK MOŻEMY DĄŻYĆ DO CHRZEŚCIJAŃSKIEJ DOJRZAŁOŚCI

9. Czy dojrzałość duchową osiąga się automatycznie? Wyjaśnij to.

⁹ Fizyczną dojrzałość osiągamy z biegiem czasu, ale duchowej dojrzałości nie osiąga się automatycznie. Na przykład bracia i siostry w Koryncie przyjęli dobrą nowinę, zostali ochrzczeni, otrzymali ducha świętego i skorzystali z osobistych zachęt apostoła Pawła (Dzieje 18:8-11). Jednak kilka lat po chrzcie wielu nadal było niedojrzałych (1 Kor. 3:2). Jak możemy uniknąć takiego spowolnienia wzrostu duchowego?

10. Co musimy robić, żeby osiągnąć dojrzałość? (Judy 20).

¹⁰ Jeśli mamy osiągnąć dojrzałość, musi nam na tym zależeć. Ci, którzy ‛kochają brak doświadczenia’ i wolą pozostać duchowymi niemowlętami, nigdy nie zrobią postępów (Prz. 1:22). Nie powinniśmy przypominać dorosłych, którzy nadal chcą, żeby rodzice podejmowali decyzje za nich. Chcemy raczej sami odpowiadać za swój duchowy rozwój (odczytaj Judy 20). Jeśli dążysz do dojrzałości, módl się, żeby Jehowa dał ci „i pragnienie, i siły do działania” (Filip. 2:13).

11. Co pomaga nam zmierzać do dojrzałości? (Efezjan 4:11-13).

¹¹ Jehowa nie oczekuje, że osiągniemy dojrzałość na własną rękę. Ci, którzy usługują w zborze jako pasterze i nauczyciele, wiedzą, jak nam pomóc, żebyśmy stali się „dorośli” pod względem duchowym i osiągnęli „dojrzałość właściwą Chrystusowi” (odczytaj Efezjan 4:11-13). Jehowa daje nam też swojego świętego ducha, żebyśmy mieli „umysł Chrystusowy” (1 Kor. 2:14-16). Poza tym w czterech natchnionych Ewangeliach pokazuje nam, jak Jezus podczas swojej ziemskiej służby myślał, mówił i postępował. Naśladując sposób myślenia i postępowania Jezusa, możesz osiągnąć chrześcijańską dojrzałość.

ZNACZENIE STAŁEGO POKARMU DUCHOWEGO

12. Czego dotyczą „podstawowe nauki” o Chrystusie?

¹² Zmierzając do dojrzałości, musimy też poznawać coś więcej niż „podstawowe nauki o Chrystusie”. Dotyczą one między innymi skruchy, wiary, chrztu i zmartwychwstania (Hebr. 6:1, 2). Nauki te stanowią podstawę chrystianizmu. Właśnie dlatego apostoł Piotr głosił o nich tłumom zebranym na święcie Pięćdziesiątnicy (Dzieje 2:32-35, 38). Musimy przyjąć te podstawowe nauki, żeby stać się uczniami Chrystusa. Na przykład Paweł ostrzegł, że każdy, kto odrzuca naukę o zmartwychwstaniu, odrzuca całość chrześcijańskich wierzeń (1 Kor. 15:12-14). Nie możemy jednak zadowalać się tylko podstawową znajomością prawdy.

13. Jak możemy odnieść pożytek ze stałego pokarmu duchowego, o którym mówi Hebrajczyków 5:14? (Zobacz też ilustrację).

¹³ Pokarm stały — w odróżnieniu od podstawowych nauk — obejmuje nie tylko prawa Jehowy, ale też Jego zasady, które pomagają nam zrozumieć Jego sposób myślenia. Chcąc odnieść pożytek z takiego pokarmu, musimy studiować, rozmyślać i z całych sił stosować się do tego, czego dowiadujemy się z Biblii. Nabierzemy wtedy wprawy w podejmowaniu decyzji, które podobają się Jehowie (odczytaj Hebrajczyków 5:14) c.

14. W jaki sposób Paweł pomógł chrześcijanom w Koryncie dążyć do dojrzałości?

¹⁴ Niedojrzali chrześcijanie często mają problem z podejmowaniem właściwych decyzji, które wymagają rozważenia i zastosowania zasad biblijnych. Jeśli Biblia nie zawiera żadnego prawa dotyczącego jakiejś sytuacji, niektórzy mogliby dojść do wniosku, że nie ma znaczenia, jak postąpią. Inni mogą oczekiwać ustanowienia jakiegoś przepisu, chociaż nie jest to konieczne. Na przykład chrześcijanie w Koryncie prawdopodobnie poprosili Pawła, żeby rozstrzygnął, czy mogą spożywać pokarmy, które wcześniej ofiarowano bożkom. Zamiast mówić im, co mają robić, Paweł podkreślił znaczenie sumienia i wskazał, że każdy ma „prawo wyboru”. Powołał się na zasady, które miały pomóc każdemu z nich zachowywać czyste sumienie i nie gorszyć innych (1 Kor. 8:4, 7-9). Uczył ich, żeby korzystali ze swojej zdolności myślenia, a nie polegali na innych lub po prostu szukali reguł. Dzięki temu mogli rozwijać się duchowo.

15. Jak Paweł pomógł chrześcijanom robić postępy duchowe?

¹⁵ Z tego, co Paweł napisał do chrześcijan pochodzenia hebrajskiego, możemy wyciągnąć cenny wniosek. Niektórzy przestali się rozwijać pod względem duchowym; w gruncie rzeczy ‛zamiast stałego pokarmu znowu potrzebowali mleka’ (Hebr. 5:12). Nie byli na bieżąco z prawdami stopniowo wyjawianymi w zborze (Prz. 4:18). Na przykład wielu chrześcijan pochodzenia żydowskiego obstawało przy Prawie Mojżeszowym, mimo że dzięki ofierze okupu nie obowiązywało ono już od 30 lat (Rzym. 10:4; Tyt. 1:10). Z pewnością 30 lat to dość czasu na zmianę sposobu myślenia! Każdy, kto czytał List do Hebrajczyków, dostrzegał, że zawiera on solidny pokarm duchowy. Był właśnie tym, czego ci chrześcijanie potrzebowali. Dzięki niemu mogli wzmocnić wiarę w wyższość chrześcijańskiego sposobu wielbienia Boga oraz nabrać odwagi do dalszego głoszenia mimo sprzeciwu ze strony Żydów (Hebr. 10:19-23).

UNIKAJ ZBYTNIEJ PEWNOŚCI SIEBIE

16. Co jeszcze musimy robić oprócz dążenia do dojrzałości?

¹⁶ Musimy wysilać się nie tylko po to, żeby osiągnąć dojrzałość, ale też żeby ją zachowywać. A to wymaga unikania zbytniej pewności siebie (1 Kor. 10:12). Powinniśmy ‛stale sprawdzać’ swoje postępowanie i upewniać się, że nadal robimy postępy (2 Kor. 13:5).

17. Jak list Pawła do Kolosan podkreśla potrzebę zachowywania dojrzałości?

¹⁷ W Liście do Kolosan Paweł ponownie podkreślił, jak ważne jest zachowywanie dojrzałości. Chociaż tamtejsi chrześcijanie byli już dojrzali, Paweł ostrzegł ich przed świeckim sposobem myślenia (Kol. 2:6-10). A Epafras, który najwyraźniej dobrze ich znał, stale się modlił, żeby „na koniec okazali się dojrzali” (Kol. 4:12). Czego się z tego uczymy? Zarówno Paweł, jak i Epafras rozumieli, że zachowywanie dojrzałości wymaga wysiłków i Bożego wsparcia. Chcieli, żeby chrześcijanie w Kolosach nie utracili jej mimo różnych wyzwań.

18. Co mogłoby się przydarzyć dojrzałemu chrześcijaninowi? (Zobacz też ilustrację).

¹⁸ Paweł ostrzegł współwyznawców pochodzenia hebrajskiego, że dojrzały chrześcijanin mógłby na zawsze stracić Boże uznanie. Jego serce mogłoby się stać tak nieczułe, że nie byłby on w stanie okazać skruchy i uzyskać Bożego przebaczenia. Na szczęście ci, do których pisał Paweł, nie zabrnęli aż tak daleko (Hebr. 6:4-9). A co z osobami, które obecnie stają się nieczynne albo zostają wykluczone, ale później okazują skruchę? Ich pokorna postawa pokazuje, że różnią się od osób, o których pisał Paweł. Oczywiście kiedy wracają do Jehowy, potrzebują Jego pomocy (Ezech. 34:15, 16). Starsi mogą zadbać o to, żeby doświadczony współwyznawca pomógł im odzyskać duchowe siły.

19. Do jakiego celu powinniśmy zmierzać?

¹⁹ Jeśli zmierzasz do chrześcijańskiej dojrzałości, jesteś w stanie osiągnąć ten cel! Nadal korzystaj ze stałego pokarmu duchowego i staraj się, żeby twój sposób myślenia coraz bardziej przypominał Boży. A jeśli już jesteś dojrzałym chrześcijaninem, rób wszystko co możesz, żeby nim pozostać!