1. Jakiego osądu wkrótce dokona Jezus?

 ŻYJEMY w przełomowym okresie. Już wkrótce Jezus osądzi każdego człowieka żyjącego na ziemi. Żeby jego uczniowie wiedzieli, że ten czas nadchodzi, podał im „znak” swojej niewidzialnej obecności oraz „zakończenia systemu rzeczy” (Mat. 24:3). Ten proroczy znak jest zapisany w 24 i 25 rozdziale Ewangelii według Mateusza oraz w równoległych sprawozdaniach z 13 rozdziału Ewangelii według Marka i 21 rozdziału Ewangelii według Łukasza.

2. Co omówimy w tym artykule i w czym nam to pomoże?

² Jezus opowiedział trzy przypowieści, które stanowią dla nas pewne ostrzeżenie. Chodzi o przypowieść o owcach i kozach, o mądrych i głupich dziewicach oraz o talentach. Każda z nich pomaga nam zrozumieć, jak czyjeś postępowanie wpłynie na sposób osądzenia tej osoby. Gdy będziemy omawiać te przypowieści, zastanawiajmy się, czego możemy się z nich nauczyć i jak zastosować to w życiu. Najpierw przyjrzyjmy się przypowieści o owcach i kozach.

OWCE I KOZY

3. Kiedy Jezus osądzi ludzi?

³ W przypowieści o owcach i kozach Jezus opisał osądzenie ludzi, którzy mieli możliwość pozytywnie zareagować na dobrą nowinę i wspierać jego namaszczonych duchem braci (Mat. 25:31-46). Dokona tego sądu w czasie „wielkiego ucisku”, tuż przed Armagedonem (Mat. 24:21). Tak jak pasterz oddziela owce od kóz, tak Jezus oddzieli osoby, które lojalnie wspierają jego namaszczonych naśladowców, od tych, które tego nie robią.

4. Dlaczego zgodnie z Izajasza 11:3, 4 możemy być pewni, że Jezus osądzi ludzi w sposób sprawiedliwy? (Zobacz też ilustrację).

⁴ Biblia mówi, że Jezus jako Sędzia wyznaczony przez Jehowę osądzi ludzi w sposób sprawiedliwy (odczytaj Izajasza 11:3, 4). Już teraz obserwuje ich postępowanie, nastawienie i mowę — w tym również to, jak traktują jego namaszczonych duchem braci (Mat. 12:36, 37; 25:40). I będzie wiedział, kto im pomagał i wspierał prowadzoną przez nich działalność a. Jednym z najważniejszych sposobów, na jakie można im dzisiaj pomagać, jest udział w głoszeniu dobrej nowiny. Ci, którzy to robią, zostaną osądzeni jako „prawi” i będą mieć nadzieję na życie wieczne na ziemi (Mat. 25:46; Obj. 7:16, 17). Co za wspaniała nagroda! Jeśli w czasie wielkiego ucisku i potem dochowają wierności, ich imiona zostaną na trwałe zapisane w „księdze życia” (Obj. 20:15).

5. Jaki wniosek wypływa z przypowieści o owcach i kozach i kto może odnieść z niej korzyści?

⁵ Bądź wierny i lojalny. Przypowieść o owcach i kozach dotyczy przede wszystkim tych, którzy mają nadzieję żyć wiecznie na ziemi. Swoją wiarę wyrażają oni nie tylko przez to, że wspierają namaszczonych braci Chrystusa w działalności kaznodziejskiej, ale też przez to, że lojalnie poddają się przewodnictwu „niewolnika wiernego i roztropnego”, wybranego przez Jezusa spośród pomazańców (Mat. 24:45). Oczywiście ci, którzy mają nadzieję na życie w niebie, też muszą brać sobie do serca ostrzegawcze lekcje płynące z tej przypowieści. Dlaczego? Ponieważ Jezus zwraca uwagę również na ich postępowanie, nastawienie i mowę. I oni też muszą okazać się wierni. Jednak konkretne ostrzeżenia dla chrześcijan namaszczonych duchem Jezus podał w dwóch innych przypowieściach zawartych w 25 rozdziale Ewangelii według Mateusza. Przeanalizujmy teraz przypowieść o mądrych i głupich dziewicach.

MĄDRE I GŁUPIE DZIEWICE

6. Jak pięć dziewic pokazało, że są mądre? (Mateusza 25:6-10).

⁶ W przypowieści tej Jezus opowiedział o 10 dziewicach, które wyszły na spotkanie panu młodemu (Mat. 25:1-4). Wszystkie miały nadzieję, że będą mogły mu towarzyszyć na uczcie weselnej. Pięć z nich Jezus opisał jako „mądre”, a pięć jako „głupie”. Mądre dziewice były przygotowane i czujne — gotowe czekać na pana młodego tak długo, jak to będzie konieczne, nawet gdyby miał przyjść późno w nocy. Przyniosły ze sobą lampy z oliwą, żeby zapewnić sobie światło. Zabrały nawet dodatkową oliwę — na wypadek gdyby pan młody się spóźniał. Dobrze się więc przygotowały, by ich lampy nie zgasły (odczytaj Mateusza 25:6-10). Kiedy pan młody przyszedł, mądre dziewice weszły z nim na ucztę weselną. Podobnie namaszczeni chrześcijanie, którzy pozostaną czujni i wierni aż do przyjścia Chrystusa, „pana młodego”, zostaną uznani za godnych, żeby dołączyć do niego w jego niebiańskim Królestwie b (Obj. 7:1-3). A co z pięcioma głupimi dziewicami?

7. Co spotkało pięć głupich dziewic i dlaczego?

⁷ W przeciwieństwie do mądrych dziewic pięć głupich nie było gotowych na przyjście pana młodego. Nie miały ze sobą dodatkowej oliwy, a ich lampy zaczynały gasnąć. Gdy okazało się, że pan młody nadchodzi, musiały iść dokupić oliwy i nie zdążyły wrócić do jego przyjścia. Z kolei „dziewice, które były gotowe, weszły z nim na ucztę weselną, po czym zamknięto drzwi” (Mat. 25:10). Później, gdy głupie dziewice wróciły i też chciały tam wejść, pan młody powiedział im: ‛Nie znam was’ (Mat. 25:11, 12). Te dziewice nie były więc przygotowane, żeby czekać na pana młodego tak długo, jak to będzie konieczne. Czego mogą nauczyć się z tego pomazańcy?

8, 9. Czego mogą nauczyć się pomazańcy z przypowieści o dziewicach? (Zobacz też ilustrację).

⁸ Bądź przygotowany i czujny. Jezus nie zapowiadał tutaj, że będą dwie grupy pomazańców — jedna przygotowana, żeby wiernie trwać aż do przyjścia Jezusa, a druga nieprzygotowana. Chciał raczej wyjaśnić, co by się stało z pomazańcami, gdyby nie byli przygotowani. W takim wypadku utraciliby swoją nagrodę (Jana 14:3, 4). To bardzo trzeźwiąca myśl! Ale tak naprawdę bez względu na to, czy mamy nadzieję na życie w niebie, czy na ziemi, wszyscy powinniśmy wziąć sobie do serca przestrogę zawartą w przypowieści o dziewicach. Każdy z nas musi stale czuwać i być gotowy wytrwać aż do końca (Mat. 24:13).

⁹ Po podaniu przypowieści o dziewicach, która podkreśla, jakie to ważne, żeby być przygotowanym i czujnym, Jezus opowiedział przypowieść o talentach. Zwraca ona uwagę na wartość pracowitości.

TALENTY

10. Jak dwaj niewolnicy pokazali, że są wierni? (Mateusza 25:19-23).

¹⁰ W przypowieści o talentach Jezus opowiedział o dwóch niewolnikach, którzy byli wierni swojemu panu, i o jednym, który nie był wierny (Mat. 25:14-18). Dwaj niewolnicy dowiedli swojej wierności, bo ciężko pracowali, żeby pomnożyć majątek pana. Zanim wyjechał on za granicę, powierzył im talenty — mnóstwo pieniędzy. Dwaj wierni niewolnicy byli pracowici i mądrze wykorzystywali te pieniądze. Z jakim rezultatem? Do powrotu pana podwoili powierzone im środki i on ich za to pochwalił. Do każdego z nich powiedział: „Chodź, miej udział w radości swojego pana” (odczytaj Mateusza 25:19-23). A co z trzecim niewolnikiem? Co zrobił z otrzymanymi pieniędzmi?

11. Co spotkało „leniwego” niewolnika i dlaczego?

¹¹ Trzeci niewolnik, który otrzymał 1 talent, okazał się „leniwy”. Pan oczekiwał od niego, że mądrze wykorzysta te środki. On jednak zakopał je w ziemi. Dlatego po powrocie pana nie miał dla niego nic oprócz tego, co wcześniej dostał. Niewłaściwe było też jego nastawienie. Zamiast przeprosić, że nie pomnożył pieniędzy swojego pana, niesłusznie nazwał go „człowiekiem wymagającym”. Nic dziwnego, że nie otrzymał od niego pochwały. Co więcej, musiał oddać powierzony mu talent i został wyrzucony z domu pana (Mat. 25:24, 26-30).

12. Kogo dzisiaj wyobrażają dwaj wierni niewolnicy?

¹² Dwaj wierni niewolnicy wyobrażają wiernych chrześcijan namaszczonych duchem. Pan, Jezus Chrystus, zaprasza każdego z nich: „Chodź, miej udział w radości swojego pana”. Oznacza to, że otrzymują swoją niebiańską nagrodę — dostępują „pierwszego zmartwychwstania” (Mat. 25:21, 23; Obj. 20:5a). Z drugiej strony zły przykład leniwego niewolnika jest dla pomazańców ostrzeżeniem. Dlaczego można tak powiedzieć?

13, 14. Czego pomazańcy mogą się nauczyć z przypowieści o talentach? (Zobacz też ilustrację).

¹³ Bądź pilny i pracowity. W przypowieści o talentach, podobnie jak w przypowieści o dziewicach, Jezus nie zapowiadał, że pomazańcy staną się leniwi. Chciał raczej wyjaśnić, co by się stało, gdyby kiedyś stracili gorliwość. Nie byliby wtedy w stanie „wytrwać jako powołani i wybrani” i nie pozwolono by im wejść do niebiańskiego Królestwa (2 Piotra 1:10).

¹⁴ Z przypowieści Jezusa o dziewicach oraz o talentach wyraźnie wynika, że każdy namaszczony chrześcijanin musi być przygotowany i czujny, jak również pilny i pracowity. Ale czy to już wszystkie ostrzeżenia, które Jezus przekazał pomazańcom? Nie. Do ich ostatecznego osądzenia nawiązuje też jego wypowiedź z Ewangelii według Mateusza 24:40, 41.

KTO BĘDZIE „WZIĘTY”?

15, 16. Jak słowa z Mateusza 24:40, 41 pokazują, że pomazańcy powinni zachowywać czujność?

¹⁵ Zanim Jezus opowiedział te trzy przypowieści, opisał ostateczne osądzenie pomazańców, które wyjawi, kto z nich cieszy się Bożym uznaniem. Powiedział o dwóch mężczyznach pracujących w polu i dwóch kobietach mielących w żarnach. Wygląda na to, że obaj mężczyźni i obie kobiety wykonywali tę samą pracę, ale Jezus zaznaczył: „Jeden będzie wzięty, a drugi pozostawiony (...) jedna będzie wzięta, a druga pozostawiona” (odczytaj Mateusza 24:40, 41). Następnie zachęcił swoich naśladowców: „Dlatego stale czuwajcie, bo nie wiecie, którego dnia wasz Pan przyjdzie” (Mat. 24:42). Coś podobnego powiedział po tym, jak podał przypowieść o dziewicach (Mat. 25:13). Czy te wypowiedzi mają ze sobą jakiś związek? Wydaje się, że tak. Tylko prawdziwi, wierni pomazańcy zostaną ‛wzięci’ przez Jezusa do niebiańskiego Królestwa (Jana 14:3).

¹⁶ Do końca zachowuj czujność. Pomazańcy, którzy nie pozostaną duchowo czujni, nie znajdą się w gronie „wybranych” (Mat. 24:31). Ale tak naprawdę wszyscy słudzy Boży, niezależnie od swojej nadziei, powinni zwracać uwagę na ostrzeżenia Jezusa, żeby stale czuwać i pozostać wiernym.

17. Dlaczego nie powinniśmy się martwić, jeśli w ostatnich latach Jehowa postanowił namaścić kogoś duchem świętym?

¹⁷ Ponieważ dobrze znamy Jehowę, ufamy Jego osądowi. Jeśli w ostatnich latach postanowił On namaścić swoim duchem jakąś wierną osobę, nie martwimy się tym c. Pamiętamy, co Jezus powiedział o pracownikach z godziny 11, gdy podał przypowieść o winnicy (Mat. 20:1-16). Ci, którzy zostali najęci do pracy w późniejszych godzinach, otrzymali od właściciela winnicy taką samą zapłatę jak ci, którzy rozpoczęli pracę wcześniej. Podobnie każdy pomazaniec, który okaże się wierny, otrzyma nagrodę niebiańską niezależnie od tego, kiedy został wybrany.

SŁUCHAJ OSTRZEŻEŃ

18, 19. Czego nauczyliśmy się z omówionych przypowieści?

¹⁸ Co omówiliśmy w tym artykule? Z przypowieści o owcach i kozach dowiedzieliśmy się, jakie to ważne, by osoby mające nadzieję żyć wiecznie na ziemi pozostały wierne i lojalne wobec Jehowy — zarówno teraz, jak i podczas nadchodzącego wielkiego ucisku. Dzięki temu Jezus uzna je za godne życia wiecznego (Mat. 25:46).

¹⁹ Przeanalizowaliśmy też dwie przypowieści, które zawierają ostrzeżenia dla pomazańców. Pięć dziewic z przypowieści o dziewicach okazało się mądrych. Były przygotowane i czujne — gotowe czekać na pana młodego tak długo, jak to będzie konieczne. Natomiast głupie dziewice nie były przygotowane. Dlatego pan młody nie pozwolił im wejść na ucztę weselną. My też musimy być przygotowani, żeby czekać tak długo, jak to będzie konieczne — aż Jezus usunie obecny zły świat. Z kolei z przypowieści o talentach dowiedzieliśmy się o dwóch niewolnikach, którzy byli pilni i pracowici. Ciężko pracowali dla swojego pana i zyskali jego uznanie. Natomiast leniwy niewolnik został odrzucony. Wniosek? Musimy aż do samego końca wysilać się w służbie dla Jehowy. Ponadto w artykule tym powiedzieliśmy, że jeśli pomazańcy chcą otrzymać swoją niebiańską nagrodę, to muszą do końca zachowywać czujność. Już nie mogą się doczekać, kiedy zostaną „zebrani, by być razem” z Jezusem w niebie. Po Armagedonie wezmą udział w „zaślubinach Baranka” jako obiecana mu „żona” (2 Tes. 2:1; Obj. 19:7, 9).

20. Co Jehowa zrobi dla tych, którzy słuchają ostrzeżeń?

²⁰ Chociaż czas sądu szybko nadchodzi, nie mamy powodu się bać. Jeżeli pozostaniemy wierni, nasz kochający niebiański Ojciec udzieli nam „niezwykłej siły”, żebyśmy „zdołali (...) stanąć przed Synem Człowieczym” — żebyśmy zostali przez niego przychylnie osądzeni (2 Kor. 4:7; Łuk. 21:36). Jeśli słuchamy ostrzeżeń zawartych w przypowieściach Jezusa, to bez względu na to, czy mamy nadzieję żyć w niebie, czy na ziemi, będziemy podobać się Jehowie. Dzięki Jego niezasłużonej życzliwości nasze imiona pozostaną „w księdze życia” (Obj. 3:5; Dan. 12:1).