1. Dlaczego Jehowa porównał siebie do matki?

 „CZY kobieta może zapomnieć o swoim maleństwie?” Pytanie to Jehowa zadał swojemu ludowi w czasach proroka Izajasza. Potem dodał: „Nawet gdyby ona zapomniała, ja o tobie nigdy nie zapomnę” (Izaj. 49:15). Jehowa nieczęsto porównywał siebie do matki, ale tym razem to zrobił. Posłużył się przykładem więzi między matką a jej dzieckiem, żeby pokazać, jak bardzo jest przywiązany do swoich sług. Większość matek na pewno zgodzi się ze słowami siostry o imieniu Jasmin *. Powiedziała ona, że między matką a dzieckiem „tworzy się wyjątkowa więź na całe życie”.

2. Co Jehowa czuje, gdy któreś z Jego dzieci się od Niego oddala?

² Jehowa zauważa, gdy nawet jedno z Jego dzieci przestaje spotykać się ze zborem i brać udział w głoszeniu. Pomyśl więc, jak bardzo się smuci, kiedy każdego roku tysiące Jego sług staje się nieczynnych *.

3. Czego Jehowa pragnie?

³ Wielu naszych drogich współwyznawców, którzy stali się nieczynni, z czasem wznawia współpracę ze zborem. Bardzo się z tego cieszymy! Jehowa pragnie, żeby wszyscy nieczynni do Niego wrócili, i my też tego pragniemy (1 Piotra 2:25). Jak możemy im w tym pomóc? Zanim odpowiemy na to pytanie, zastanówmy się, z jakich powodów ktoś może przestać przychodzić na zebrania i brać udział w służbie.

4. Jaki wpływ ma na niektórych praca zawodowa?

⁴ Niektórzy za bardzo angażują się w pracę zawodową. Brat o imieniu Hung z południowo-wschodniej Azji przyznaje: „Dałem się pochłonąć pracy. Oszukiwałem się, że jeśli będę miał więcej pieniędzy, to będzie mi łatwiej służyć Jehowie. Pracowałem więc coraz dłużej. Zacząłem opuszczać coraz więcej zebrań, aż w końcu zupełnie przestałem na nie przychodzić. Ten świat jest tak skonstruowany, żeby krok po kroku odciągał ludzi od Boga”.

5. Co przeżyła pewna siostra?

⁵ Część braci i sióstr jest przytłoczona problemami. Anne z Wielkiej Brytanii, matka piątki dzieci, opowiada: „Jeden z moich synów urodził się niepełnosprawny. Później jedna z córek została wykluczona, a u drugiego syna zdiagnozowano chorobę psychiczną. Wpadłam w takie przygnębienie, że przestałam chodzić na zebrania i głosić. W końcu stałam się nieczynna”. Bardzo współczujemy wszystkim, którzy tak jak Anne i jej rodzina przeżywają poważne trudności.

6. Dlaczego ktoś, kto nie zastosuje rady z Kolosan 3:13, może odsunąć się od zboru?

⁶ Odczytaj Kolosan 3:13. Bywa, że ktoś ze sług Jehowy czuje się zraniony przez współwyznawcę. Apostoł Paweł przyznał, że czasami mamy uzasadniony „powód do narzekania” na brata czy siostrę. Być może nawet zostaliśmy potraktowani niesprawiedliwie. Gdybyśmy nie byli ostrożni, w naszym sercu pojawiłaby się uraza. Rozgoryczenie mogłoby sprawić, że oddalimy się od ludu Jehowy. Zastanówmy się nad przykładem brata z Ameryki Południowej o imieniu Pablo. Został fałszywie oskarżony o popełnienie grzechu i stracił przywilej służby. Jak zareagował? Mówi: „Byłem rozżalony i stopniowo odsunąłem się od zboru”.

7. Jak mogą na kogoś wpływać wyrzuty sumienia?

⁷ Zdarza się też, że ktoś ma wyrzuty sumienia z powodu popełnionego w przeszłości grzechu i nie czuje się godny Bożej miłości. Nawet jeśli okazał skruchę, może uważać, że nie zasługuje już na to, by należeć do ludu Bożego. Właśnie tak czuł się Francisco. Opowiada: „Zostałem upomniany za popełnienie niemoralności. Z początku dalej chodziłem na zebrania, ale byłem przygnębiony i uważałem, że nie zasługuję na to, żeby być częścią zboru. Dręczyło mnie sumienie i byłem pewien, że Jehowa mi nie przebaczył. Z czasem przestałem chodzić na zebrania i głosić”. Co myślisz o braciach i siostrach, którzy znaleźli się w którejś z omówionych sytuacji? Czy im współczujesz? A co ważniejsze, co o nich myśli Jehowa?

8. Czy Jehowa zapomina o tych, którzy na jakiś czas odsunęli się od Jego ludu? Wyjaśnij to.

⁸ Jehowa nie zapomina o swoich sługach, którzy na jakiś czas odsunęli się od Jego ludu. Nie zapomina też o tym, co już wcześniej zrobili w służbie dla Niego (Hebr. 6:10). Prorok Izajasz zanotował piękny przykład, który ilustruje troskę Jehowy: „Będzie się troszczył o swoją trzodę niczym pasterz. Ramieniem zbierze jagnięta i będzie je nosił na swojej piersi” (Izaj. 40:11). Co czuje Wielki Pasterz, kiedy jedna z Jego owiec oddala się od trzody? Odpowiedź możemy znaleźć w przykładzie, który Jezus podał swoim uczniom: „Jak myślicie? Jeśli ktoś ma 100 owiec i jedna z nich się zabłąka, to czy nie pozostawi w górach 99 i nie pójdzie szukać tej jednej? A gdy ją znajdzie, to mówię wam, że cieszy się z niej bardziej niż z 99, które się nie zabłąkały” (Mat. 18:12, 13).

9. Jak w czasach biblijnych dobry pasterz traktował swoje owce? (Zobacz ilustrację na stronie tytułowej).

⁹ Dlaczego porównanie Jehowy do pasterza jest stosowne? Bo w czasach biblijnych dobry pasterz bardzo troszczył się o swoje owce. Na przykład Dawid w obronie owiec walczył z lwem i niedźwiedziem (1 Sam. 17:34, 35). Dobry pasterz z pewnością by zauważył, gdyby choć jedna z jego owiec się zgubiła (Jana 10:3, 14). Zostawiłby 99 owiec w bezpiecznej zagrodzie albo pod opieką innych pasterzy i poszedłby szukać zaginionej. Za pomocą tego przykładu Jezus przekazał ważną prawdę: „Mój Ojciec w niebie nie chce, żeby zginął choćby jeden z tych małych” (Mat. 18:14).

10. Co według słów z Ezechiela 34:11-16 Jehowa obiecał zrobić dla swoich zagubionych owiec?

¹⁰ Jehowa kocha każdego z nas — również „tych małych”, którzy oddalili się od trzody. Przez proroka Ezechiela obiecał, że będzie szukał swoich zagubionych owiec i pomoże im odzyskać zdrowie duchowe. Wskazał też, co konkretnie zrobi, żeby im pomóc — to samo, co robił dla zagubionej owcy izraelski pasterz (odczytaj Ezechiela 34:11-16). Na początku pasterz szukał swojej owcy, co wymagało od niego sporo czasu i wysiłku. Kiedy już ją znalazł, przyprowadzał ją z powrotem do trzody. Jeśli miała jakieś rany albo była głodna, troskliwie ją opatrywał, nosił i karmił. Starsi, którzy ‛pasą powierzoną im trzodę Bożą’, powinni zrobić to samo dla każdego, kto odsunął się od zboru (1 Piotra 5:2, 3). Starają się odnaleźć takie osoby, pomagają im wrócić do zboru i z miłością zaspokajają ich potrzeby duchowe *.

11. Co rozumiał dobry pasterz?

¹¹ Dobry pasterz rozumiał, że owca może się zgubić. Jeśli tak się stało, nie traktował jej surowo. Zastanówmy się, jaki przykład dał Jehowa, pomagając swoim sługom, którzy chwilowo się od Niego oddalili.

12. Jak Jehowa potraktował Jonasza?

¹² Prorok Jonasz na początku nie posłuchał Jehowy i nie poszedł do Niniwy. Mimo to Jehowa nie spisał go na straty. Niczym dobry pasterz uratował Jonasza i pomógł mu odzyskać siły, których potrzebował, żeby wywiązać się ze swojego zadania (Jon. 2:7; 3:1, 2). Później Jehowa posłużył się tykwą, żeby uświadomić Jonaszowi, jak wielką wartość ma ludzkie życie (Jon. 4:10, 11). Czego się z tego uczymy? Starsi nie mogą spisywać nieczynnych na straty. Starają się raczej zrozumieć, z jakiego powodu oddalili się od zboru. A kiedy takie osoby wracają do Jehowy, starsi dalej serdecznie się o nie troszczą.

13. Jakie wnioski wyciągamy z tego, jak Jehowa potraktował pisarza Psalmu 73?

¹³ Pisarza Psalmu 73 ogarnęło zniechęcenie, bo wydawało mu się, że niegodziwym ludziom dobrze się powodzi. Zaczął wątpić, czy służenie Bogu ma jakąś wartość (Ps. 73:12, 13, 16). Co zrobił Jehowa? Nie potępił tego człowieka. Zadbał nawet, żeby jego słowa znalazły się w Biblii. W końcu psalmista zrozumiał, że więź z Jehową ma większą wartość niż cokolwiek innego i nadaje życiu sens (Ps. 73:23, 24, 26, 28). Jaki stąd wniosek? Starsi nie powinni osądzać kogoś, kto zaczyna wątpić, czy warto służyć Jehowie. Zamiast tego postarają się zrozumieć, z jakiego powodu tak mówi lub postępuje. Tylko wtedy będą mogli udzielić mu potrzebnych zachęt opartych na Słowie Bożym.

14. Dlaczego Eliasz potrzebował pomocy i jak Jehowa się o niego zatroszczył?

¹⁴ Prorok Eliasz uciekł przed królową Jezebel (1 Król. 19:1-3). Myślał, że oprócz niego nie został żaden prorok Jehowy i że jego służba nie ma sensu. Poczuł się tak przygnębiony, że chciał umrzeć (1 Król. 19:4, 10). Jehowa nie potępił Eliasza. Zapewnił go, że nie jest sam, że może polegać na Jego mocy i że ma jeszcze do wykonania wiele pracy. Życzliwie wysłuchał Eliasza, a potem wyznaczył mu nowe zadania (1 Król. 19:11-16, 18). Co z tego wynika? Wszyscy — a zwłaszcza starsi — powinni traktować owce Jehowy z życzliwością. Nawet jeśli ktoś jest rozgoryczony albo czuje się niegodny Bożego miłosierdzia, starsi cierpliwie go wysłuchają. Potem zapewnią go, że Jehowa dalej go kocha i ceni.

15. Co zgodnie z Jana 6:39 Jezus myślał o owcach Jehowy?

¹⁵ Co powinniśmy myśleć o zagubionych owcach Jehowy? Czego On od nas oczekuje? Możemy się tego dowiedzieć z przykładu Jezusa. Zdawał on sobie sprawę, że dla Jehowy każda z Jego owiec jest bardzo cenna. Dlatego starał się pomagać „zaginionym owcom z narodu izraelskiego” wrócić do Boga (Mat. 15:24; Łuk. 19:9, 10). Jako Wspaniały Pasterz, Jezus robił też, co mógł, żeby nie utracić ani jednej owcy Jehowy (odczytaj Jana 6:39).

16, 17. Co starsi powinni myśleć o pomaganiu tym, którzy oddalili się od Jehowy? (Zobacz ramkę „ Jak może się czuć zagubiona owca”).

¹⁶ Apostoł Paweł zachęcał starszych zboru w Efezie, żeby naśladowali przykład Jezusa. Napisał: „We wszystkim wam pokazałem, jak się wysilać, żeby pomagać słabym. Pamiętajcie o słowach Pana Jezusa, który sam powiedział: ‚Więcej szczęścia wynika z dawania niż z otrzymywania’” (Dzieje 20:17, 35). Również dzisiaj na starszych spoczywa duża odpowiedzialność. Salvador, starszy z Hiszpanii, mówi: „Kiedy myślę, jak bardzo Jehowa troszczy się o swoje zagubione owce, motywuje mnie to, żeby z całych sił im pomagać. Jehowa z pewnością chce, żebym jako duchowy pasterz również się o nie troszczył”.

¹⁷ Wszystkim wspomnianym w tym artykule osobom, które oddaliły się od Jehowy, udzielono pomocy, dzięki czemu do Niego wróciły. Ale jest jeszcze wiele innych sióstr i braci, którzy chcieliby wrócić do Jehowy. W następnym artykule omówimy, co konkretnie możemy zrobić, żeby pomóc takim osobom.