1, 2. Co przeanalizowaliśmy w poprzednim artykule i co omówimy teraz?

 W POPRZEDNIM artykule przeanalizowaliśmy niektóre praktyczne rady z 19 rozdziału Księgi Kapłańskiej. W myśl wersetu 3 Jehowa nakazał Izraelitom szanować rodziców. Powiedzieliśmy, że dzisiaj możemy stosować się do tego polecenia, troszcząc się o rodziców pod względem fizycznym, emocjonalnym i duchowym. W tym samym wersecie znalazło się też ważne przypomnienie dotyczące szabatu. Dowiedzieliśmy się, że chociaż dzisiaj prawo dotyczące szabatu nas nie obowiązuje, to kryje się w nim zasada, żeby regularnie poświęcać czas na sprawy duchowe. Jeśli stosujemy się do rad z tego wersetu, pokazujemy, że zgodnie z Księgą Kapłańską 19:2 i 1 Listem Piotra 1:15 chcemy być święci.

² W tym artykule przeanalizujemy kolejne lekcje płynące z 19 rozdziału Księgi Kapłańskiej. Co mówi on o okazywaniu względów osobom mającym fizyczne ograniczenia, o uczciwości w interesach i o darzeniu innych miłością? Chcemy się tego dowiedzieć, bo pragniemy być święci tak jak nasz Bóg.

3, 4. Jak zgodnie z Kapłańską 19:14 należało traktować niesłyszących i niewidomych?

³ Odczytaj Kapłańską 19:14. Jehowa oczekiwał od swoich sług, że będą okazywać względy osobom, które mają fizyczne ograniczenia. Na przykład nie wolno im było złorzeczyć niesłyszącemu. Oznaczało to, że nie mogli mu grozić ani źle o nim mówić. Byłoby to okrutne! Ponieważ by tego nie słyszał, nie miałby szansy zareagować czy stanąć w swojej obronie.

⁴ Poza tym w wersecie 14 powiedziano, żeby nie „stawiać przeszkody przed niewidomym”. W pewnym komentarzu biblijnym tak czytamy o ludziach z fizycznymi ograniczeniami: „W starożytności na Bliskim Wschodzie często ich wykorzystywano i się nad nimi znęcano”. Mogłoby się zdarzyć, że ktoś nieżyczliwy postawiłby przed niewidomym przeszkodę z czystej złośliwości albo po prostu dla żartu. Byłoby to bezduszne! Prawo, które dał Jehowa, pomagało Jego sługom okazywać takim osobom współczucie.

5. Jak możemy okazywać współczucie osobom z fizycznymi ograniczeniami?

⁵ Piękny przykład okazywania współczucia tym, którzy mieli fizyczne ograniczenia, zostawił Jezus. Przypomnijmy sobie, jaką wiadomość przekazał Janowi Chrzcicielowi: „Ślepi widzą, kulawi chodzą, trędowaci stają się czyści, głusi słyszą, umarli są wskrzeszani”. Widząc takie cuda dokonywane przez Jezusa, „cały lud (...) wysławiał Boga” (Łuk. 7:20-22; 18:43). Chrześcijanie chętnie naśladują Jezusa. Są życzliwi i cierpliwi wobec osób z fizycznymi ograniczeniami i okazują im względy. Oczywiście nie mamy mocy dokonywania cudów. Ale tym, którzy są niewidomi lub ślepi duchowo, mamy zaszczyt głosić dobrą nowinę. Mówimy im o przyszłym raju, w którym wszyscy ludzie w pełni odzyskają fizyczne i duchowe zdrowie (Łuk. 4:18). Słuchając tej dobrej nowiny, wielu zaczyna ‛wysławiać Boga’.

6. Jak 19 rozdział Księgi Kapłańskiej poszerza nasze zrozumienie Dziesięciu Przykazań?

⁶ Niektóre wersety z 19 rozdziału Księgi Kapłańskiej poszerzają nasze zrozumienie Dziesięciu Przykazań. Na przykład ósme przykazanie mówiło po prostu: „Nie wolno ci kraść” (Wyjścia 20:15). Ktoś mógłby dojść do wniosku, że dopóki nie przywłaszcza sobie cudzej własności, to przestrzega tego przykazania. Mogłoby się jednak okazać, że kradnie w inny sposób.

7. Jak handlarz mógłby łamać ósme przykazanie dotyczące kradzieży?

⁷ Handlarz mógłby się szczycić tym, że nigdy nie przywłaszczył sobie czegoś, co do niego nie należy. Ale co powiedzieć o prowadzonych przez niego interesach? Jak czytamy w Księdze Kapłańskiej 19:35, 36, Jehowa powiedział: „Nie wolno wam postępować nieuczciwie przy ustalaniu miary, wagi lub objętości. Macie używać dokładnej wagi, dokładnych odważników, dokładnej efy i dokładnego hinu”. Handlarz, który używał niedokładnej wagi albo odważników i oszukiwał klientów, w gruncie rzeczy dopuszczał się kradzieży. Wyraźnie to podkreślają inne wersety z 19 rozdziału Księgi Kapłańskiej.

8. Jak szczegóły zawarte w Kapłańskiej 19:11-13 pomagały Żydom zrozumieć ducha ósmego przykazania i jak mogą pomóc nam?

⁸ Odczytaj Kapłańską 19:11-13. Werset 11 zaczyna się od słów: „Nie wolno wam kraść”. A w wersecie 13 powiedziano: „Nie wolno ci wyzyskiwać swojego bliźniego”. Wyraźnie stąd wynika, że nieuczciwe praktyki biznesowe byłyby równoznaczne z kradzieżą. Ósme przykazanie podkreślało, że kradzież jest zła. Z kolei szczegóły zawarte w Księdze Kapłańskiej pomagały Żydom zrozumieć ducha tego przykazania. Warto więc rozmyślać o tym, jak Jehowa patrzy na nieuczciwość i kradzież. Moglibyśmy zadać sobie pytania: „Czy nie powinienem przyjrzeć się sobie w świetle Księgi Kapłańskiej 19:11-13? Czy nie muszę czegoś zmienić, jeśli chodzi o prowadzenie interesów albo zwyczaje w pracy zawodowej?”.

9. Jak prawo zapisane w Kapłańskiej 19:13 chroniło pracownika?

⁹ Jest jeszcze inny aspekt uczciwości, który powinni rozważyć chrześcijanie prowadzący interesy. Ostatnie zdanie Księgi Kapłańskiej 19:13 brzmi: „Gdy wynajmiesz kogoś do pracy, nie zwlekaj do rana z zapłaceniem mu za nią”. W Izraelu większość ludzi pracowała na roli. Wynajmowanym pracownikom płacono pod koniec każdego dnia. Gdyby pracodawca tego nie zrobił, pozbawiłby pracownika pieniędzy, które były mu niezbędne do wyżywienia w tym dniu rodziny. Jehowa wyjaśnił: „Jest w potrzebie i od tej zapłaty zależy jego życie” (Powt. Pr. 24:14, 15; Mat. 20:8).

10. Jakie wnioski możemy wyciągnąć z Kapłańskiej 19:13?

¹⁰ Dzisiaj wielu pracodawców wypłaca pensję raz lub dwa razy w miesiącu, a nie codziennie. Ale zasada z Księgi Kapłańskiej 19:13 dalej obowiązuje. Niektórzy wykorzystują pracowników, płacąc im znacznie mniej, niż powinni. Wiedzą, że ci ludzie często nie mają wielkiego wyboru i będą pracować nawet za najniższe wynagrodzenie. Tacy pracodawcy w pewnym sensie ‛zwlekają z zapłatą’. Chrześcijanin, który zatrudnia ludzi, powinien wziąć to sobie do serca. Czego jeszcze uczymy się z 19 rozdziału Księgi Kapłańskiej?

11, 12. Co Jezus podkreślił, cytując Kapłańską 19:17, 18?

¹¹ Bóg oczekuje od nas, że będziemy robić coś więcej, niż tylko wystrzegać się krzywdzenia innych. Wyraźnie to wynika z Księgi Kapłańskiej 19:17, 18 (odczytaj). Zwróćmy uwagę na jasne przykazanie: „Masz kochać swojego bliźniego jak samego siebie”. Dla chrześcijanina, który chce się podobać Bogu, słowa te mają fundamentalne znaczenie.

¹² Zobaczmy, jak wagę przykazania z Księgi Kapłańskiej 19:18 podkreślił Jezus. Kiedyś pewien faryzeusz zapytał go: „Które przykazanie w Prawie jest najważniejsze?”. Jezus odpowiedział, że „pierwszym i najważniejszym przykazaniem” jest to, żeby kochać Jehowę całym sercem, duszą i umysłem. Następnie zacytował Księgę Kapłańską 19:18: „Drugie, podobne do niego, brzmi: ‚Masz kochać swojego bliźniego jak samego siebie’” (Mat. 22:35-40). Jest wiele sposobów, na jakie możemy okazywać miłość bliźnim, ale ponownie skupmy się na 19 rozdziale Księgi Kapłańskiej.

13. Jak relacja o Józefie pomaga nam lepiej zrozumieć słowa z Kapłańskiej 19:18?

¹³ Jednym ze sposobów, na jakie możemy okazywać bliźnim miłość, jest stosowanie się do rady z pierwszego zdania Księgi Kapłańskiej 19:18: „Nie wolno ci wywierać zemsty na członkach swojego ludu ani żywić do nich urazy”. Większość z nas słyszała o ludziach, którzy żywią urazę do współpracowników, kolegów ze szkoły czy członków rodziny — i to nawet przez całe lata! Jak pamiętamy, przyrodni bracia Józefa byli na niego tak rozgniewani, że dopuścili się wobec niego nienawistnego czynu (Rodz. 37:2-8, 25-28). Józef potraktował ich zupełnie inaczej! Kiedy otrzymał wielką władzę i mógłby się na nich zemścić, okazał im miłosierdzie. Nie żywił urazy. Postępował raczej w myśl słów zapisanych później w Księdze Kapłańskiej 19:18 (Rodz. 50:19-21).

14. Co pokazuje, że zasady leżące u podstaw prawa zapisanego w Kapłańskiej 19:18 dalej są aktualne?

¹⁴ Postępowanie Józefa — który nie żywił urazy ani się nie mścił, tylko przebaczał — jest wzorem dla chrześcijan pragnących podobać się Bogu. Pozostaje też w zgodzie z modlitwą wzorcową, w której Jezus podkreślił rolę przebaczania (Mat. 6:9, 12). Podobnie apostoł Paweł radził współwyznawcom: „Nie mścijcie się sami, kochani” (Rzym. 12:19). Zachęcał ich też: „Znoście jedni drugich i wspaniałomyślnie przebaczajcie sobie nawzajem, nawet jeśli ktoś ma powód do narzekania na drugiego” (Kol. 3:13). Zasady Jehowy się nie zmieniają. Również te, które leżą u podstaw prawa z Księgi Kapłańskiej 19:18, dalej są aktualne.

15. Podaj przykład ilustrujący, jak ważne jest przebaczanie.

¹⁵ Zranione uczucia można porównać do ran na ciele. Niektóre są małe, inne duże. Na przykład kiedy otwieramy kopertę, możemy niechcący skaleczyć się w palec. Może nas naprawdę boleć, ale raczej nie odbije się to poważnie na naszym zdrowiu. Dzień lub dwa później pewnie nawet nie będziemy o tym pamiętać. Podobnie jest z niektórymi ranami emocjonalnymi. Przyjaciel może powiedzieć lub zrobić coś, co nas zaboli, ale jesteśmy gotowi szybko mu wybaczyć. Co jednak wtedy, gdy rana na ciele jest głęboka? Być może lekarz musi ją zszyć i zabandażować. Gdybyśmy ją rozdrapywali, tylko byśmy sobie zaszkodzili. Niestety, niektórzy robią coś podobnego z głęboką raną emocjonalną. Ciągle rozpamiętują, jak bardzo zostali skrzywdzeni. Ale żywiąc urazę, sami sobie szkodzą. O wiele lepiej jest stosować się do zasady z Księgi Kapłańskiej 19:18!

16. Jak zgodnie z Kapłańską 19:33, 34 Izraelici mieli traktować cudzoziemców i czego się z tego uczymy?

¹⁶ Przykazanie Jehowy dotyczące okazywania miłości bliźniemu nie oznaczało, że Izraelici mieli kochać tylko swoich rodaków. Mieli też kochać mieszkających wśród nich cudzoziemców. Wyraźnie na to wskazują słowa z Księgi Kapłańskiej 19:33, 34 (odczytaj). Cudzoziemca należało traktować jak „rodowitego Izraelitę” i „kochać jak samego siebie”. Na przykład z pokłosia mógł on korzystać tak samo jak biedny Izraelita (Kapł. 19:9, 10). Zasada, żeby kochać cudzoziemców, obowiązuje również chrześcijan (Łuk. 10:30-37). Jak możemy się do niej stosować? Obecnie na świecie są miliony imigrantów. Prawdopodobnie niektórzy mieszkają też w naszej okolicy. Powinniśmy traktować ich wszystkich — mężczyzn, kobiety i dzieci — z godnością i szacunkiem.

17, 18. (a) Do czego zachęcają nas słowa z Kapłańskiej 19:2 i 1 Piotra 1:15? (b) Do brania udziału w jakiej ważnej pracy zachęcił nas apostoł Piotr?

¹⁷ Zarówno Księga Kapłańska 19:2, jak i 1 List Piotra 1:15 zachęcają sług Bożych, żeby byli święci. Omówiliśmy różne wersety z 19 rozdziału Księgi Kapłańskiej, które pokazały nam, co powinniśmy robić, a czego unikać. W rozdziale tym jest też wiele innych zasad, których przestrzeganie pomaga nam podobać się Jehowie *. Podobne zasady zawarte są w Chrześcijańskich Pismach Greckich. Ale apostoł Piotr wspomina o czymś jeszcze.

¹⁸ Jesteśmy zaangażowani w różne duchowe zajęcia i robimy wiele dobrego, ale jedno zadanie jest szczególnie ważne. Zanim Piotr zachęcił nas, żebyśmy ‛stali się święci w całym swoim postępowaniu’, napisał: „Przygotujcie się do działania” (1 Piotra 1:13, 15). O jakie działanie chodzi? Piotr wyjaśnił, że namaszczeni bracia Chrystusa mają ‛rozgłaszać wspaniałe przymioty Tego, który ich powołał’ (1 Piotra 2:9). Dzisiaj wszyscy chrześcijanie biorą udział w tej pracy, która przynosi najwięcej dobrego. To dla nas wielki zaszczyt, że jako święci słudzy Jehowy możemy gorliwie głosić dobrą nowinę i nauczać! (Marka 13:10). Ze wszystkich sił staramy się też stosować do zasad z 19 rozdziału Księgi Kapłańskiej. W ten sposób pokazujemy, że kochamy Boga i bliźniego i że chcemy być „święci w całym swoim postępowaniu”.