1, 2. (a) Co Elifaz i Bildad mówili o wartości służby dla Boga? (b) Skąd wiemy, co na ten temat myśli Jehowa?

„CZY krzepki mąż może być przydatny Bogu, by miał mu być przydatny ktoś wnikliwy? Czy Wszechmocny ma upodobanie w tym, żeś prawy, albo jakiś zysk z tego, że drogę swą czynisz nienaganną?” (Hioba 22:1-3). Może kiedyś zadawałeś sobie podobne pytania. Kiedy Elifaz Temanita zadał je Hiobowi, z pewnością był przekonany, że odpowiedź brzmi: nie. A Bildad Szuchita powiedział, że w oczach Boga żaden człowiek nie jest prawy (odczytaj Hioba 25:4).

² Ci fałszywi pocieszyciele twierdzili, że nasze wysiłki, by lojalnie służyć Jehowie, nie mają dla Niego żadnej wartości i że nie jesteśmy warci więcej niż mól, czerw lub robak (Hioba 4:19; 25:6). Na pierwszy rzut oka moglibyśmy odnieść wrażenie, że Elifaz i Bildad przejawiali pokorę (Hioba 22:29). Przecież ze szczytu góry albo z okna samolotu działania ludzi wydają się mało znaczące. Ale czy Jehowa właśnie tak ocenia to, co robimy na rzecz Królestwa, gdy patrzy ze swojej perspektywy na naszą planetę? Bóg pokazał, co myśli na ten temat, kiedy zganił Elifaza, Bildada i Cofara za mówienie nieprawdy. Wyraził natomiast uznanie dla Hioba, którego nazwał ‛swoim sługą’ (Hioba 42:7, 8). Jak widać, człowiek „może być przydatny Bogu”.

3. Co Elihu powiedział na temat służby dla Boga i co miał na myśli?

³ Rozmowie Hioba z trzema fałszywymi pocieszycielami przysłuchiwał się młody Elihu. Zapytał: „Co możesz Mu dać przez swoją sprawiedliwość? Cóż może On wziąć z twojej ręki?” (Hioba 35:7, Edycja Świętego Pawła). Czy Elihu również sugerował, że nasze wysiłki w służbie dla Boga są bezsensowne? Nie. Jehowa go nie skarcił za zadanie tych pytań. Elihu miał na myśli, że Bóg nie jest zależny od tego, czy Mu służymy. Niczego nie potrzebuje. Nie możemy sprawić, żeby był bogatszy ani silniejszy. Tak naprawdę wszystkie nasze zdolności, umiejętności i siły są darami od Jehowy, a On interesuje się tym, jak z nich korzystamy.

4. Jak Jehowa traktuje nasze przejawy życzliwości wobec innych?

⁴ Kiedy okazujemy miłość innym sługom Jehowy, On traktuje to bardzo osobiście — jak gdybyśmy ją okazali Jemu samemu. W Księdze Przysłów 19:17 czytamy: „Kto okazuje łaskę maluczkiemu, ten pożycza Jehowie, a On mu odpłaci za jego postępowanie”. Czy ten werset sugeruje, że Jehowa zauważa każdy przejaw życzliwości wobec maluczkich? Czy Stwórca wszechświata czuje się zobowiązany wobec zwykłych ludzi i kiedy okazują miłosierdzie, traktuje to jako pożyczkę, którą zamierza spłacić błogosławieństwami? Tak. Potwierdził to Syn Boży, Jezus (odczytaj Łukasza 14:13, 14).

5. Jakie pytania teraz omówimy?

⁵ Jehowa chce, żeby wierni ludzie brali udział w realizacji Jego zamierzenia. Na przykład poprosił proroka Izajasza, żeby Go reprezentował (Izaj. 6:8-10). Izajasz chętnie się na to zgodził. Powiedział: „Oto jestem! Mnie poślij”. Obecnie podobne nastawienie przejawiają tysiące sług Jehowy, podejmując się różnych niełatwych zadań. Ale ktoś mógłby zapytać: „Czy to, co robię, naprawdę ma znaczenie? Cieszę się, że Jehowa pozwala mi pełnić służbę, ale czy nie zrealizuje On swojego zamierzenia bez względu na moje wysiłki?”. Przeanalizujmy, jak wydarzenia z czasów Debory i Baraka pomagają znaleźć odpowiedzi na te pytania.

6. Jaką przewagę miała armia Jabina nad Izraelitami?

⁶ Izraelici przez 20 lat byli gnębieni przez kananejskiego króla Jabina. Mieszkańcy wiosek bali się nawet wychodzić ze swoich kryjówek. Z militarnego punktu widzenia nie mieli szans, bo byli słabo uzbrojeni. Natomiast ich wrogowie mieli 900 rydwanów wyposażonych w wystające z kół żelazne kosy (Sędz. 4:1-3, 13; 5:6-8).

7, 8. (a) Jakie wskazówki Jehowa podał Barakowi? (b) Jak Izraelici pokonali armię Jabina? (Zobacz ilustrację tytułową).

⁷ Jehowa przez prorokinię Deborę dał Barakowi wyraźne polecenie: „Idź i rozłóż się na górze Tabor, i zabierz ze sobą dziesięć tysięcy mężczyzn spośród synów Naftalego i spośród synów Zebulona. A ja ściągnę do ciebie do doliny potoku Kiszon Syserę, dowódcę wojska Jabina, i jego rydwany wojenne, i jego tłum i wydam go w twoją rękę” (Sędz. 4:4-7).

⁸ Ochotnicy, którzy odpowiedzieli na to wezwanie, zebrali się na górze Tabor. Barak niezwłocznie przystąpił do realizacji słów Jehowy (odczytaj Sędziów 4:14-16). W trakcie decydującej bitwy w Taanachu nastąpiło nagłe oberwanie chmury, które zmieniło pole walki w grzęzawisko. Barak ścigał armię Sysery jakieś 24 kilometry do Haroszet. W pewnym momencie Sysera porzucił do niedawna przerażający, a teraz bezużyteczny rydwan i pobiegł do Caanannim. Schronił się w namiocie Jael, żony Chebera Kenity, i wyczerpany po bitwie zasnął. Gdy spał, Jael postąpiła bardzo odważnie — zabiła go palikiem namiotowym (Sędz. 4:17-21). Wróg Izraela został pokonany! *

9. Jakie szczegóły związane z bitwą przeciwko Syserze są zawarte w Sędziów 5:20, 21?

⁹ Rozdziały 4 i 5 Księgi Sędziów powinny być studiowane razem, ponieważ zawierają uzupełniające się informacje. Na przykład w Księdze Sędziów 5:20, 21 czytamy: „Z nieba gwiazdy walczyły, ze swych orbit walczyły z Syserą. Potok Kiszon ich porwał”. Czy jest to nawiązanie do wsparcia aniołów, a może jakiegoś deszczu meteorytów? Biblia tego nie wyjaśnia. Ale rozsądny wydaje się wniosek, że to Jehowa ocalił swój lud — żeby unieruchomić 900 rydwanów, w odpowiednim miejscu i czasie spuścił ulewny deszcz. W Księdze Sędziów 4:14, 15 trzy razy wspomniano, że zwycięstwo było zasługą Jehowy. Żaden z 10 000 Izraelitów, którzy ochoczo stawili się do walki, nie mógł tej wygranej przypisać sobie.

10, 11. Czym było Meroz i dlaczego zostało przeklęte?

¹⁰ Co ciekawe, w pieśni wzniesionej ku czci Jehowy po tym cudownym zwycięstwie Debora i Barak śpiewali: „Przeklinajcie Meroz — rzekł anioł Jehowy — bezustannie przeklinajcie jego mieszkańców, bo nie przyszli na pomoc Jehowie, na pomoc Jehowie — z mocarzami” (Sędz. 5:23).

¹¹ Meroz zostało przeklęte i dlatego dziś trudno jest powiedzieć, do jakiego miejsca odnosi się ta nazwa. Być może było to miasto, którego mieszkańcy nie przyłączyli się do Baraka. Czy mogli nie słyszeć wezwania Jehowy, skoro zareagowało na nie aż 10 000 ochotników? A może Meroz leżało na trasie ucieczki Sysery i tamtejsi ludzie mieli możliwość pojmać go, ale tego nie zrobili. Wyobraź sobie Syserę, bezwzględnego wojownika, jak osamotniony i zdesperowany biegnie ulicami miasta. Dla mieszkańców Meroz byłaby to znakomita okazja, żeby przyczynić się do realizacji zamierzenia Jehowy i zaznać błogosławieństw. Ale może w tym decydującym momencie, kiedy mogli coś zrobić, nie zrobili nic. Jeśli tak było, bardzo się różnili od Jael, której odważny czyn opisano w następnych wersetach (Sędz. 5:24-27).

12. O jakich przeciwstawnych postawach jest mowa w Sędziów 5:9, 10 i czego się z tego uczymy?

¹² W Księdze Sędziów 5:9, 10 czytamy, czym jeszcze różnili się wojownicy Baraka od tych, którzy się do niego nie przyłączyli. Debora i Barak pochwalili dowódców Izraela za to, że „byli ochotnikami wśród ludu”. Przeciwstawili ich „jeźdźcom na żółtawoczerwonych oślicach”, którzy nie chcieli się zaangażować z powodu dumy, oraz tym, ‛którzy siedzieli na bogatych kobiercach’, czyli ludziom kochającym życie w dostatku. Wojownicy Baraka — w przeciwieństwie do tych, ‛którzy chodzili drogą’, czyli dbali o swoją wygodę — byli gotowi walczyć na skalistych zboczach góry Tabor i w grząskiej dolinie Kiszon. Wszystkim, którzy woleli prowadzić łatwe życie, powiedziano: „Rozważcie!”. Innymi słowy, mieli przemyśleć, co stracili, nie przyłączając się do osób spełniających wolę Jehowy. Podobnie powinien zrobić każdy, kto obecnie nie służy Bogu w pełni.

13. Jak postawa plemion Rubena, Dana i Aszera różniła się od postawy plemion Zebulona i Naftalego?

¹³ Osoby przejawiające ochoczego ducha na własne oczy zobaczyły, że Jehowa jest Najwyższym Władcą. Mogły innym „szczegółowo opowiadać o prawych czynach Jehowy” (Sędz. 5:11). Plemiona Rubena, Dana i Aszera zostały wymienione w Księdze Sędziów 5:15-17 jako te, które bardziej dbały o dobra materialne — trzody, statki i przystanie — niż o realizację woli Boga. Z kolei plemiona Zebulona i Naftalego, żeby wesprzeć Deborę i Baraka, ‛narażały się na niebezpieczeństwo śmierci’ (Sędz. 5:18, Biblia Tysiąclecia). Z tych różnych postaw możemy się wiele nauczyć.

14. Jak możemy popierać władzę Jehowy?

¹⁴ Obecnie nie musimy brać udziału w literalnych wojnach, ale mamy zaszczyt dowodzić swojej odwagi gorliwym głoszeniem. W organizacji Jehowy potrzeba więcej ochotników niż kiedykolwiek wcześniej. Miliony braci i sióstr stawia się do dyspozycji i podejmuje służbę pełnoczasową — jako pionierzy, betelczycy czy ochotnicy budowlani. Osoby w różnym wieku pomagają podczas zgromadzeń i kongresów. Pomyśl też o starszych zboru, którzy podejmują się odpowiedzialnych zadań przy organizowaniu kongresów oraz w Komitetach Łączności ze Szpitalami. Bądź pewny, że Jehowa bardzo ceni twojego ochoczego ducha i nigdy o nim nie zapomni (Hebr. 6:10).

15. Jak możemy ustalić, czy nie straciliśmy ochoczego ducha w służbie dla Boga?

¹⁵ Każdy z nas może się zastanowić: Czy wolę, żeby to inni brali na siebie różne zadania? Czy nie poświęcam więcej uwagi sprawom materialnym niż służbie dla Jehowy? Czy naśladuję wiarę i odwagę Baraka, Debory, Jael oraz 10 000 ochotników i korzystam z tego, co mam, by spełniać wolę Jehowy? Jeśli biorę pod uwagę przeprowadzkę do innego miasta lub kraju, żeby poprawić swoją sytuację materialną, to czy z modlitwą analizuję, jak to wpłynie na moją rodzinę i na zbór? *

16. Co wartościowego możesz dać Jehowie?

¹⁶ To wielki zaszczyt, że Jehowa pozwala nam popierać swoją władzę. Szatan chce, żeby ludzie służyli jemu, a nie Bogu, dlatego gdy popierasz zwierzchnictwo Jehowy, wyraźnie pokazujesz, po czyjej jesteś stronie. Wiara i lojalność, które pobudzają cię do okazywania ochoczego ducha, cieszą się uznaniem Jehowy (Prz. 23:15, 16). Twoja postawa jest dla Boga argumentem w sporze z Szatanem (Prz. 27:11). Właśnie dlatego twoje lojalne posłuszeństwo jest dla Niego wyjątkowo cenne i bardzo Go cieszy.

17. Na co w odniesieniu do przyszłości wskazują słowa z Sędziów 5:31?

¹⁷ Już wkrótce na ziemi będą żyli tylko ci, którzy chcą podlegać władzy Jehowy. Bardzo wyczekujemy tej chwili! Podzielamy odczucia Debory i Baraka, którzy śpiewali: „Niech zginą wszyscy twoi nieprzyjaciele, Jehowo, a ci, którzy cię miłują, niech będą jak słońce, gdy wychodzi w swej potędze” (Sędz. 5:31). Prośba ta zostanie spełniona, kiedy Jehowa zniszczy niegodziwy świat rządzony przez Szatana. Podczas Armagedonu słudzy Boży nie będą musieli walczyć z wrogami. Będą wtedy ‛stać i oglądać wybawienie, które zgotuje im Jehowa’ (2 Kron. 20:17). Ale zanim to nastąpi, mamy wiele możliwości, żeby z odwagą i gorliwością popierać Jego władzę.

18. Jak twój ochoczy duch może wpłynąć na innych?

¹⁸ Debora i Barak zaczęli swoją pieśń zwycięstwa nie od wychwalania ludzi, lecz Najwyższego Boga. Zaśpiewali: „Za to, że lud ochoczo się stawił, błogosławcie Jehowę” (Sędz. 5:1, 2). Nasz ochoczy duch również może pobudzić innych do wysławiania Jehowy!