1. Dlaczego możemy powiedzieć, że wszystko należy do Jehowy? (Zobacz ilustrację tytułową).

WSZYSTKO należy do Jehowy. Należą do Niego „niebiosa, niebiosa niebios, ziemia i wszystko, co na niej” (Powt. Pr. 10:14; Obj. 4:11). Ponieważ Jehowa stworzył ludzi, oni też są Jego własnością (Ps. 100:3). Ale Bóg wybierał konkretne grupy osób, które należały do Niego w szczególnym sensie.

2. Kto zgodnie z Biblią należy do Jehowy w szczególnym sensie?

² W Psalmie 135 czytamy, że wierni słudzy Jehowy w starożytnym Izraelu byli Jego „szczególną własnością” (Ps. 135:4). A w Księdze Ozeasza zapowiedziano, że do ludu Bożego będą należeć osoby spoza narodu izraelskiego (Oz. 2:23). Proroctwo to spełniło się, kiedy Jehowa zaczął dołączać nie-Żydów do grona przyszłych współkrólów Chrystusa (Dzieje 10:45; Rzym. 9:23-26). Ten „naród święty” jest dla Jehowy „ludem na szczególną własność”. Jego członkowie zostali namaszczeni duchem świętym i wybrani do życia w niebie (1 Piotra 2:9, 10). A co z większością wiernych chrześcijan, którzy mają nadzieję ziemską? Także o nich Jehowa mówi „mój lud” i „moi wybrani” (Izaj. 65:22).

3. (a) Kto w naszych czasach ma wyjątkowe relacje z Jehową? (b) Co omówimy w tym artykule?

³ Obecnie „mała trzódka” mająca nadzieję niebiańską i „drugie owce” z nadzieją ziemską tworzą „jedną trzodę”, którą Jehowa uważa za swój lud (Łuk. 12:32; Jana 10:16). Na pewno chcemy pokazywać Jehowie, jak bardzo cenimy to, że pozwolił nam mieć ze sobą tak wyjątkowe relacje. W tym artykule omówimy, jak możemy okazywać Mu za to wdzięczność.

4. Jak możemy podziękować Jehowie za to, że pozwala nam mieć ze sobą bliskie relacje, i w jaki sposób Jezus zrobił coś podobnego?

⁴ Okazujemy Jehowie wdzięczność, kiedy oddajemy Mu swoje życie. Chrzest w obecności świadków jest dowodem na to, że chcemy podporządkować się Jehowie i uznajemy, że jesteśmy Jego własnością (Hebr. 12:9). Coś podobnego zrobił Jezus, kiedy przyjął chrzest. W pewnym sensie powiedział wtedy Jehowie: „Znalazłem upodobanie w wykonywaniu twej woli, Boże mój” (Ps. 40:7, 8). Chociaż Jezus od urodzenia należał do narodu oddanego Bogu, w momencie chrztu stawił się do dyspozycji Jehowy.

5, 6. (a) Co czuł Jehowa, kiedy Jezus dał się ochrzcić? (b) Zilustruj przykładem, dlaczego Jehowa ceni nasze oddanie.

⁵ Co czuł Jehowa, kiedy Jezus dał się ochrzcić? W Biblii czytamy: „Gdy Jezus został ochrzczony, natychmiast wyszedł z wody; i oto niebiosa się otwarły, i on ujrzał przychodzącego nań ducha Bożego, zstępującego niczym gołąb. Oto też rozległ się głos z niebios, mówiący: ‚To jest mój Syn, umiłowany, którego darzę uznaniem’” (Mat. 3:16, 17). To prawda, że Jezus należał już do niebiańskiego Ojca. Ale kiedy Jehowa zobaczył, że Syn chce poświęcić się spełnianiu Jego woli, był bardzo szczęśliwy. Kiedy my oddajemy Mu swoje życie, czuje podobną radość i na pewno nam pobłogosławi (Ps. 149:4).

⁶ Zilustrujmy to przykładem. Wyobraź sobie, że pewien człowiek posadził w swoim ogrodzie mnóstwo pięknych kwiatów. Pewnego dnia jego córeczka zrywa jeden z nich i daje mu go w prezencie. Czy wcześniej ten kwiat nie był jego własnością? Jak dziewczynka mogła mu dać coś, co już do niego należało? Kochającemu ojcu takie pytania nie przyjdą nawet do głowy! Z radością przyjmie od córki prezent, bo jest on wyrazem jej miłości. Ten jeden kwiat będzie znaczył dla niego więcej niż wszystkie inne kwiaty w ogrodzie. Tak samo Jehowa cieszy się, kiedy bezwarunkowo oddajemy Mu swoje życie (Wyjścia 34:14).

7. Jak Malachiasz opisał uczucia Jehowy wobec tych, którzy chętnie Mu służą?

⁷ Odczytaj Malachiasza 3:16. Jeśli jeszcze nie oddałeś się Jehowie i nie przyjąłeś chrztu, pomyśl, dlaczego to jest takie ważne. Oczywiście od początku swojego życia, tak jak wszyscy inni ludzie, należysz do Jehowy. Ale pomyśl, ile radości Mu sprawisz, jeśli pokażesz, że uznajesz Go za Władcę, i oddasz się na spełnianie Jego woli (Prz. 23:15). Jehowa zna tych, którzy chcą Mu służyć, i zapisuje ich imiona w swojej „księdze pamięci”.

8, 9. Czego Jehowa wymaga od osób, których imiona są zapisane w Jego „księdze pamięci”?

⁸ Żeby nasze imiona pozostały w Bożej „księdze pamięci”, musimy spełniać pewne wymagania. Malachiasz napisał, że trzeba ‛bać się Jehowy i myśleć o Jego imieniu’. Gdybyśmy zaczęli oddawać cześć komuś albo czemuś innemu, Bóg usunąłby nasze imiona ze swojej symbolicznej księgi (Wyjścia 32:33; Ps. 69:28).

⁹ Tak więc oddanie się Jehowie wiąże się z czymś więcej niż tylko ze złożeniem uroczystej obietnicy i przyjęciem chrztu. To jednorazowe wydarzenia. Ale żeby należeć do Jehowy, musimy okazywać Mu posłuszeństwo stale — przez całe życie (1 Piotra 4:1, 2).

10. Jaka różnica musi być widoczna między osobami, które służą Jehowie, a tymi, które Mu nie służą?

¹⁰ W poprzednim artykule omówiliśmy relacje o Kainie, Salomonie i Izraelitach. Wszyscy oni twierdzili, że wielbią Boga, ale nie byli wobec Niego całkowicie lojalni. Przykłady te wyraźnie pokazują, że ci, którzy naprawdę należą do Jehowy, muszą zdecydowanie obstawać przy tym, co prawe, i nienawidzić zła (Rzym. 12:9). Jehowa zapowiedział, że będzie widać wyraźną „różnicę między prawym a niegodziwym, między tym, który służy Bogu, a tym, który mu nie służył” (Malach. 3:18).

11. Dlaczego to, że jesteśmy oddani wyłącznie Jehowie, powinno być wyraźnie widoczne dla innych?

¹¹ Jaki jest kolejny sposób, żeby okazać Jehowie wdzięczność za to, że wybrał nas na swoich sług? Nasz duchowy rozwój powinien być „jawny dla wszystkich” (1 Tym. 4:15; Mat. 5:16). Zastanów się: „Czy inni widzą, że jestem całkowicie posłuszny Bogu? Czy szukam okazji, żeby mówić, że jestem Świadkiem?”. Wyobraź sobie, jak Jehowa by się czuł, gdybyśmy wstydzili się powiedzieć, że do Niego należymy (Ps. 119:46; odczytaj Marka 8:38).

12, 13. Dlaczego czasami trudno się zorientować, że ktoś jest Świadkiem Jehowy?

¹² Niestety, niektórzy Świadkowie zaczęli naśladować „ducha świata”, przez co zatarła się różnica między nimi a tymi, którzy nie służą Bogu (1 Kor. 2:12). Pod wpływem tego ducha ludzie spełniają „pragnienia swojego ciała” (Efez. 2:3). Na przykład niektórzy nadal ubierają się nieskromnie — mimo wszystkich rad, które otrzymujemy na ten temat. Nawet na zebrania i zgromadzenia przychodzą w ubraniach, które są obcisłe albo odsłaniają ciało. Są też tacy, którzy decydują się na ekstrawaganckie fryzury (1 Tym. 2:9, 10). Gdyby znaleźli się w tłumie, trudno byłoby stwierdzić, kto należy do Jehowy, a kto jest „przyjacielem świata” (Jak. 4:4).

¹³ Również w innych sytuacjach widać, że niektórzy Świadkowie nie odrzucili świeckiego postępowania. Na imprezach tańczą i zachowują się w sposób nieodpowiedni dla chrześcijan. W serwisach społecznościowych zamieszczają zdjęcia i komentarze, które świadczą o tym, że nie myślą w sposób duchowy. Nawet jeśli nie zostali skarceni w zborze za jakiś poważny grzech, mogą wywierać zły wpływ na swoich rówieśników, którzy starają się zachowywać tak, jak przystało na sług Bożych (odczytaj 1 Piotra 2:11, 12).

14. Co musimy robić, żeby chronić naszą wyjątkową więź z Jehową?

¹⁴ Świat agresywnie promuje „pragnienie ciała i pragnienie oczu, i popisywanie się swymi środkami do życia” (1 Jana 2:16). Ale ponieważ my należymy do Jehowy, mamy ‛wyrzec się bezbożności i światowych pragnień oraz żyć pośród teraźniejszego systemu rzeczy w trzeźwości umysłu i prawości, i zbożnym oddaniu’ (Tyt. 2:12). Całe nasze życie — nasze słowa, zwyczaje związane z jedzeniem i piciem, wygląd zewnętrzny i zachowanie w pracy — powinno świadczyć, że jesteśmy oddani wyłącznie Jehowie (odczytaj 1 Koryntian 10:31, 32).

15. Dlaczego musimy życzliwie traktować współwyznawców?

¹⁵ Wdzięczność za bliskie relacje z Jehową okazujemy sposobem traktowania naszych braci. Oni również do Niego należą. Jeśli o tym pamiętamy, zawsze będziemy traktować ich życzliwie i z miłością (1 Tes. 5:15). Jezus powiedział swoim naśladowcom: „Po tym wszyscy poznają, że jesteście moimi uczniami, jeśli będzie wśród was miłość” (Jana 13:35).

16. Czego o uczuciach Jehowy do nas uczymy się z Prawa Mojżeszowego?

¹⁶ Żeby lepiej zrozumieć, jak powinniśmy traktować braci w zborze, weźmy pod uwagę pewien przykład z Prawa Mojżeszowego. Sprzęty w świątyni były przeznaczone wyłącznie do wielbienia Jehowy. Prawo dokładnie określało, jak należy z nich korzystać. Jeśli ktoś się do niego nie stosował, miał ponieść śmierć (Liczb 1:50, 51). Skoro Jehowa tak bardzo dbał o przedmioty używane do wielbienia Go, to tym bardziej będzie chronił oddanych Mu, lojalnych sług. Pewnego razu powiedział do swojego ludu: „Kto dotyka was, dotyka źrenicy mego oka” (Zach. 2:8).

17. Na co Jehowa zwraca uwagę?

¹⁷ Co ciekawe, Malachiasz napisał, że Jehowa „uważał i słuchał” tego, w jaki sposób Jego słudzy ze sobą rozmawiają (Malach. 3:16). Bóg naprawdę „zna tych, którzy do niego należą” (2 Tym. 2:19). Widzi wszystko, co robimy i mówimy (Hebr. 4:13). ‛Uważa i słucha’, kiedy nie jesteśmy życzliwi dla braci. Ale możemy być pewni, że dostrzega też, kiedy jesteśmy gościnni, szczodrzy, życzliwi i chętnie przebaczamy (Hebr. 13:16; 1 Piotra 4:8, 9).

18. Jak możemy okazywać wdzięczność za to, że należymy do ludu Jehowy?

¹⁸ Chcemy okazywać Bogu wdzięczność za to, że pozwala nam należeć do swojego ludu. Wiemy, że oddanie Mu naszego życia było najmądrzejszą decyzją, jaką mogliśmy podjąć. Chociaż żyjemy „wśród spaczonego i przewrotnego pokolenia”, chcemy, żeby ludzie widzieli, że jesteśmy „nienaganni i niewinni” oraz ‛świecimy jako źródła światła na świecie’ (Filip. 2:15). Zdecydowanie przeciwstawiamy się złu (Jak. 4:7). Poza tym kochamy i szanujemy naszych współwyznawców, bo rozumiemy, że oni też należą do Jehowy (Rzym. 12:10).

19. Jak Jehowa nagradza tych, którzy do Niego należą?

¹⁹ Jehowa obiecuje, że „nie opuści swego ludu” (Ps. 94:14). Gwarancja ta obowiązuje niezależnie od tego, co nas spotka. Nawet jeśli umrzemy, Bóg o nas nie zapomni (Rzym. 8:38, 39). „Czy żyjemy, żyjemy dla Jehowy, czy też umieramy, umieramy dla Jehowy. Dlatego czy żyjemy, czy też umieramy, należymy do Jehowy” (Rzym. 14:8). Wyczekujemy dnia, kiedy przywróci On do życia wszystkich swoich lojalnych przyjaciół (Mat. 22:32). Ale już teraz cieszymy się wieloma błogosławieństwami. Tak jak mówi Biblia: „Szczęśliwy naród, którego Bogiem jest Jehowa, lud, który on sobie wybrał na dziedzictwo” (Ps. 33:12).