1. Dlaczego mądrze jest przygotować się na kataklizmy?

 DOBRE przygotowanie może uratować życie. Na przykład kiedy dochodzi do jakiejś klęski żywiołowej, ludzie, którzy się na nią przygotowali, mają większe szanse, żeby przetrwać i pomagać innym. Pewna europejska organizacja humanitarna ujęła to tak: „Dobre przygotowanie to kwestia życia lub śmierci”.

2. Dlaczego powinniśmy przygotować się na wielki ucisk? (Mateusza 24:44).

² „Wielki ucisk” rozpocznie się nagle (Mat. 24:21). Jednak w przeciwieństwie do wielu innych kataklizmów nie będzie on zaskoczeniem dla wszystkich. Jakieś 2000 lat temu Jezus ostrzegł swoich naśladowców, żeby się na niego przygotowali (odczytaj Mateusza 24:44). Jeśli tak zrobimy, łatwiej nam będzie przetrwać ten trudny okres i pomóc w tym innym (Łuk. 21:36).

3. Jak wytrwałość, współczucie i miłość pomogą nam przygotować się na wielki ucisk?

³ Przeanalizujemy teraz trzy cechy, które pomogą nam przygotować się na wielki ucisk. Jak zareagujemy, jeśli będziemy ogłaszać dobitne wyroki i spotkamy się ze sprzeciwem? (Obj. 16:21). Żeby okazywać Jehowie posłuszeństwo i ufać, że On nas ochroni, będzie nam potrzebna wytrwałość. Jak się zachowamy, jeśli nasi bracia stracą część lub nawet całość swojego dobytku? (Hab. 3:17, 18). Żeby nieść im pomoc, będzie nam potrzebne współczucie. Co zrobimy, jeśli w czasie ataku koalicji narodów przez pewien czas będziemy musieli mieszkać pod jednym dachem z wieloma współwyznawcami? (Ezech. 38:10-12). Żeby przetrwać ten trudny czas, będzie nam potrzebna żarliwa miłość.

4. Jak Biblia wskazuje, że musimy stale pielęgnować wytrwałość, współczucie i miłość?

⁴ Słowo Boże zachęca nas, żebyśmy stale pielęgnowali wytrwałość, współczucie i miłość. W Ewangelii według Łukasza 21:19 czytamy: „Dzięki wytrwałości zachowacie swoje życie”. List do Kolosan 3:12 mówi: ‛Ubierzcie się we współczucie’. A w 1 Liście do Tesaloniczan 4:9, 10 napisano: „Bóg was uczy kochać siebie nawzajem. (...) Ale usilnie zachęcamy was, bracia, żebyście czynili to w jeszcze większym stopniu”. Wszystkie te słowa skierowano do osób, które już przejawiały te cechy. Nadal jednak musiały je rozwijać. My też musimy to robić. Pomoże nam w tym rozważenie, jak te przymioty okazywali pierwsi chrześcijanie. Następnie zastanowimy się, jak możemy ich naśladować, żeby przygotować się na wielki ucisk.

5. Dzięki czemu pierwsi chrześcijanie wytrwali w próbach?

⁵ Pierwsi chrześcijanie musieli być wytrwali (Hebr. 10:36). Oprócz problemów, które dotykają wszystkich ludzi, mieli też inne. Wielu z nich było prześladowanych nie tylko przez żydowskich przywódców religijnych czy rzymskie władze, ale też przez własne rodziny (Mat. 10:21). A w zborze nieraz musieli opierać się wpływom odstępców i ich nauk, które prowadziły do podziałów (Dzieje 20:29, 30). Jednak ci chrześcijanie okazywali wytrwałość (Obj. 2:3). Dzięki czemu? Brali wzór z postaci biblijnych takich jak Hiob (Jak. 5:10, 11). Modlili się o siły (Dzieje 4:29-31). Rozmyślali też o pozytywnych rezultatach, jakie przynosi wytrwałość (Dzieje 5:41).

6. Czego się uczymy od Merity o wytrwałości w obliczu sprzeciwu?

⁶ My też możemy wytrwać, jeśli regularnie studiujemy przykłady wytrwałości opisane w Słowie Bożym oraz w naszych publikacjach i nad nimi rozmyślamy. Właśnie dzięki temu siostra z Albanii o imieniu Merita poradziła sobie z ostrym sprzeciwem rodziny. Opowiada: „Głęboko poruszyła mnie biblijna relacja o Hiobie. Tak wiele wycierpiał i chociaż nie wiedział, kto za tym stoi, oświadczył: ‚Póki nie umrę, nie wyrzeknę się swojej nieskazitelności!’ (Hioba 27:5). Pomyślałam, że próby, które przechodził, były o wiele cięższe niż moje. A ja, w przeciwieństwie do niego, wiedziałam, kto jest za nie odpowiedzialny”.

7. Czego musimy uczyć się już teraz, nawet jeśli nie przechodzimy ciężkich prób?

⁷ Możemy też wzmacniać wytrwałość przez to, że regularnie i szczerze dzielimy się naszymi troskami z Jehową (Filip. 4:6; 1 Tes. 5:17). Być może teraz nie przechodzisz żadnej ciężkiej próby. Ale czy szukasz kierownictwa Jehowy, gdy czujesz się zmartwiony, zagubiony lub przytłoczony? Jeśli już teraz regularnie zwracasz się do Niego o pomoc w radzeniu sobie z codziennymi wyzwaniami, to bez wahania zrobisz tak samo, kiedy spotkają cię większe próby. Będziesz całkowicie przekonany, że Jehowa dokładnie wie, kiedy i jak udzielić ci wsparcia (Ps. 27:1, 3).

8. Jak przykład Miry pokazuje, że wytrwałość w dzisiejszych próbach może nam pomóc radzić sobie z przyszłymi wyzwaniami? (Jakuba 1:2-4). (Zobacz też ilustrację).

⁸ Jeśli już dziś okazujemy wytrwałość w próbach, łatwiej nam będzie przetrwać wielki ucisk (Rzym. 5:3). Dlaczego możemy tak powiedzieć? Wiele braci i sióstr mówi, że każda próba wiary, z której wyszli zwycięsko, pomogła im stawić czoła kolejnej. Wytrwałość ich uszlachetniła — wzmocniła ich wiarę w to, że Jehowa jest gotowy udzielać im wsparcia. Z kolei ta wiara pomogła im przetrwać następną próbę (odczytaj Jakuba 1:2-4). Mira, pionierka z Albanii, przekonała się, że wytrwałość w próbach dała jej siłę, żeby dalej okazywać tę cechę. Przyznaje, że czasami czuje się tak, jak gdyby tylko ona miała tyle problemów. Ale wtedy rozmyśla o tym, jak bardzo Jehowa ją wspierał przez ostatnie 20 lat, i mówi sobie: „Pozostań wierna! Nie pozwól, żeby te wszystkie lata, w których Jehowa pomagał ci przezwyciężać próby, poszły na marne”. Ty też rozmyślaj o tym, jak Jehowa do tej pory pomagał ci trwać. Bądź pewny, że za każdym razem, gdy okazujesz wytrwałość, On to dostrzega i cię nagrodzi (Mat. 5:10-12). Kiedy rozpocznie się wielki ucisk, będziesz już wiedział, jak przejawiać tę cechę, i będziesz na to zdecydowany.

9. Jak chrześcijanie z Antiochii Syryjskiej okazali współczucie?

⁹ Zastanówmy się, co się wydarzyło, kiedy chrześcijan w Judei dotknęła klęska głodu. Kiedy usłyszeli o tym ich współwyznawcy w Antiochii Syryjskiej, z pewnością im współczuli. Ale pokazali to też czynami. „Postanowili (...) posłać pomoc braciom mieszkającym w Judei — każdy tyle, na ile było go stać” (Dzieje 11:27-30). Chociaż bracia dotknięci głodem mieszkali daleko, chrześcijanie z Antiochii byli zdecydowani im pomóc (1 Jana 3:17, 18).

10. Na jakie sposoby możemy okazać współczucie poszkodowanym współwyznawcom? (Zobacz też ilustrację).

¹⁰ My również możemy okazywać współczucie współwyznawcom, gdy dowiadujemy się, że dotknęła ich jakaś klęska. Szybko reagujemy — na przykład pytamy starszych, czy możemy wziąć udział w akcji pomocy, składamy datki na ogólnoświatową działalność albo modlimy się za tych, którzy ucierpieli (Prz. 17:17) b. Pomyślmy, jakie starania podjęto, gdy w roku 2020 wybuchła pandemia COVID-19. Żeby zatroszczyć się o osoby dotknięte jej skutkami, na całym świecie powołano ponad 950 Komitetów Pomocy Doraźnej. Ci, którzy w nich działają, zasługują na serdeczną pochwałę. Ponieważ współczują braciom i siostrom, niosą im pomoc materialną i duchową, a w niektórych wypadkach remontują lub odbudowują ich domy i miejsca wielbienia (por. 2 Koryntian 8:1-4).

11. Jak czyny świadczące o współczuciu przynoszą chwałę naszemu niebiańskiemu Ojcu?

¹¹ Kiedy okazujemy współczucie ofiarom klęsk, inni dostrzegają poświęcenia, na jakie się zdobywamy. Zobaczmy, co się wydarzyło w 2019 roku, gdy huragan Dorian zniszczył Salę Królestwa na Bahamach. W trakcie odbudowy bracia poprosili wykonawcę niebędącego Świadkiem Jehowy, żeby sporządził dla nich kosztorys niektórych prac. Odpowiedział: „Za użyczony sprzęt, materiały i robociznę (...) nie wezmę nic. (...) Po prostu chcę to zrobić dla waszej organizacji. Jestem pod wrażeniem, jak traktujecie swoich przyjaciół”. Większość ludzi nie zna Jehowy, ale wielu dostrzega, co robią Jego Świadkowie. To wielki przywilej, że nasze czyny świadczące o współczuciu mogą pomóc komuś przybliżyć się do Tego, który jest „bogaty w miłosierdzie”! (Efez. 2:4).

12. Jak okazywanie współczucia przygotowuje nas na wielki ucisk? (Objawienie 13:16, 17).

¹² Dlaczego podczas wielkiego ucisku też będziemy musieli okazywać współczucie? Z Biblii wynika, że ci, którzy nie popierają rządów tego świata, będą przechodzić próby — zarówno teraz, jak i w trakcie wielkiego ucisku (odczytaj Objawienie 13:16, 17). Nasi bracia i siostry mogą napotkać problemy z zaspokajaniem podstawowych potrzeb. Oby nasz król, Chrystus Jezus, który wkrótce przyjdzie wykonać wyrok, widział, że okazujemy współczucie, i uznał nas za godnych ‛odziedziczenia Królestwa’ (Mat. 25:34-40).

13. Jak zgodnie z Rzymian 15:7 pierwsi chrześcijanie rozwijali łączącą ich więź miłości?

¹³ Miłość była znakiem rozpoznawczym pierwszych chrześcijan. Ale czy łatwo im było ją okazywać? Pomyślmy o tym, jak różnorodny był zbór w Rzymie. Należeli do niego nie tylko Żydzi, którzy kiedyś przestrzegali Prawa Mojżeszowego, ale także ludzie z innych narodów, wychowani w zupełnie odmiennym środowisku. Niektórzy chrześcijanie prawdopodobnie byli niewolnikami, a inni być może sami mieli niewolników. Jak mimo takich różnic ci chrześcijanie rozwijali miłość? Apostoł Paweł zachęcił ich, żeby ‛serdecznie przyjmowali drugich w swoim gronie’ (odczytaj Rzymian 15:7). Co miał na myśli? Słowo oddane tu jako „serdecznie przyjmować” oznacza życzliwe albo gościnne przyjęcie kogoś, na przykład do swojego domu lub grona przyjaciół. Paweł powiedział Filemonowi, jak powinien potraktować zbiegłego niewolnika Onezyma: „Przyjmij go (...) życzliwie” (Filem. 17). A Pryscylla i Akwilas życzliwie odnieśli się do Apollosa, który musiał dowiedzieć się więcej o chrześcijańskich naukach, i „wzięli go do siebie” (Dzieje 18:26). Chrześcijanie ci nie pozwolili, żeby różnice ich podzieliły, ale ‛serdecznie przyjmowali jedni drugich’.

14. W jaki sposób Anna i jej mąż okazywali innym miłość?

¹⁴ My też okazujemy miłość braciom i siostrom, jeśli serdecznie przyjmujemy ich do grona swoich przyjaciół. A to często pobudza ich do odwzajemniania tej miłości (2 Kor. 6:11-13). Zastanówmy się nad przeżyciami Anny i jej męża. Krótko po tym, jak przenieśli się na nowy teren misjonarski w Afryce Zachodniej, wybuchła pandemia COVID-19. Z tego powodu nie mogli osobiście spotykać się z braćmi i siostrami ze zboru. Jak okazali im miłość? Kontaktowali się z nimi za pomocą wideokonferencji i mówili im, jak bardzo chcą lepiej ich poznać. Bracia i siostry byli tym poruszeni i sami często do nich dzwonili i wysyłali im wiadomości. Dlaczego to małżeństwo wychodziło z inicjatywą? Anna mówi: „Przejawy miłości, które okazano mnie i mojej rodzinie w dobrych i złych chwilach, głęboko wyryły się w moim sercu i umyśle. Pobudzają mnie, żebym sama okazywała innym miłość”.

15. Czego uczysz się z przykładu Vanessy o okazywaniu miłości wszystkim braciom i siostrom? (Zobacz też ilustrację).

¹⁵ W wielu zborach są bracia i siostry o różnym pochodzeniu i osobowościach. Możemy rozwijać do nich miłość, jeśli skupiamy się na ich zaletach. Siostrze o imieniu Vanessa, mieszkającej w Nowej Zelandii, trudno było zachowywać dobre relacje z niektórymi osobami ze zboru. Postanowiła jednak, że zamiast odsuwać się od tych, którzy ją irytują, zacznie spędzać z nimi więcej czasu. Dzięki temu dostrzegła, za co Jehowa ich kocha. Opowiada: „Odkąd mój mąż został nadzorcą obwodu, spotykamy jeszcze więcej braci i sióstr o różnych osobowościach i łatwiej mi się z nimi dogadywać. Teraz kocham różnorodność. Jehowa z pewnością też ją kocha, bo pociągnął nas do tak zróżnicowanej grupy”. Gdy uczymy się patrzeć na drugich tak jak Jehowa, dowodzimy, że ich kochamy (2 Kor. 8:24).

16. Dlaczego okazywanie miłości braciom i siostrom będzie kluczowe w trakcie wielkiego ucisku? (Zobacz też ilustrację).

¹⁶ Okazywanie miłości braciom i siostrom będzie miało kluczowe znaczenie w trakcie wielkiego ucisku. Gdzie znajdziemy wtedy schronienie? Rozważmy, co Jehowa nakazał swoim sługom, gdy zaatakowano starożytny Babilon: „Idź, mój ludu, wejdź do swoich wewnętrznych pokojów i zamknij za sobą drzwi. Schowaj się na chwilkę, aż przeminie gniew” (Izaj. 26:20). Wydaje się, że podobnie będziemy musieli się zachować w trakcie wielkiego ucisku. Określenie „wewnętrzne pokoje” może odnosić się do naszych zborów. Jehowa obiecuje, że podczas wielkiego ucisku zapewni nam ochronę, jeśli będziemy zachowywać jedność ze współwyznawcami. Dlatego już teraz musimy pracować nad tym, żeby nie tylko ich tolerować, ale też kochać. Od tego może zależeć nasze przetrwanie!

17. Na co będziemy gotowi w trakcie wielkiego ucisku, jeśli już dzisiaj się przygotujemy?

¹⁷ „Wielki dzień Jehowy” będzie dla ludzkości czasem udręki (Sof. 1:14, 15). Trudności nie ominą również sług Jehowy. Ale jeśli już dziś się przygotujemy, zachowamy spokój i będziemy w stanie pomagać innym. Okażemy wytrwałość w obliczu każdego wyzwania. Pobudzani współczuciem, zrobimy wszystko, żeby nieść ulgę naszym cierpiącym współwyznawcom i zaspokajać ich potrzeby. Będziemy też trzymać się blisko braci i sióstr, którym już teraz uczymy się okazywać miłość. W rezultacie Jehowa nagrodzi nas życiem wiecznym w świecie, w którym wszelkie klęski i ucisk pójdą w niepamięć (Izaj. 65:17).