ARCHEOLODZY odkopali na terenie starożytnego Babilonu mnóstwo wypalonych cegieł, których użyto do budowy miasta. Jak wspomniał archeolog Robert Koldewey, tego typu cegły wytwarzano w piecach znajdujących się „poza miastem, gdzie można było znaleźć wysokiej jakości glinę i dużo materiału opałowego”.

Starożytne zapiski ujawniają, że babilońscy urzędnicy używali też pieców w bardziej ponurym celu. Paul-Alain Beaulieu, wykładowca asyrologii na uniwersytecie w Toronto, mówi: „Niektóre z babilońskich źródeł (...) donoszą, że na rozkaz króla wtrącano do pieca osoby, które zbuntowały się przeciw władzy lub dopuściły świętokradztwa”. W jednym z tekstów z okresu panowania króla Nabuchodonozora znaleziono wyrok głoszący: „Zgładźcie ich, spalcie, upieczcie, (...) w piecu (...) niech się kłębi dym, sprowadźcie na nich ognisty koniec pośród wielkich płomieni”.

Przypomina to wydarzenia opisane w 3 rozdziale Księgi Daniela. Czytamy tam o złotym posągu, który król Nabuchodonozor wzniósł na równinie Dura, poza murami Babilonu. Gdy trzej młodzi Hebrajczycy — Szadrach, Meszach i Abed-Nego — odmówili złożenia pokłonu posągowi, Nabuchodonozor wpadł we wściekłość. Kazał rozpalić piec „siedem razy bardziej niż zwykle”, po czym polecił, żeby tych trzech mężczyzn „wrzucono do rozpalonego pieca”. Od nieuchronnej śmierci uratował ich potężny anioł (Dan. 3:1-6, 19-28).

Znalezione w Babilonie cegły potwierdzają autentyczność sprawozdania biblijnego w jeszcze inny sposób. Wiele z nich zawiera inskrypcje wychwalające króla. Na jednej czytamy: „Nabuchodonozor, król Babilonu (...). Pałac, siedziba, którą wzniosłem dla uczczenia mojego majestatu (...). Niechaj moi potomkowie dzierżą w niej władzę na zawsze”. Inskrypcja ta bardzo przypomina wypowiedź przechwalającego się Nabuchodonozora zanotowaną w Księdze Daniela 4:30: „Czyż nie jest to ten wielki Babilon, który ja sam zbudowałem dzięki własnej sile i potędze, żeby był domem królewskim i żeby sławił mój majestat?”.