1, 2. Nad czym mogli się zastanawiać apostołowie, gdy Jezus wstąpił do nieba?

APOSTOŁOWIE stoją na Górze Oliwnej i wpatrują się w niebo. Przed chwilą ich Mistrz i przyjaciel został uniesiony w górę i zniknął za obłokiem (Dzieje 1:9, 10). Przez jakieś dwa lata Jezus ich uczył, zachęcał i im przewodził. Teraz odszedł. Jak sobie poradzą?

² Jezus powiedział swoim naśladowcom: „Będziecie moimi świadkami zarówno w Jerozolimie, jak i w całej Judei i Samarii, i aż do najodleglejszego miejsca na ziemi” (Dzieje 1:8). Jak mieli wywiązać się z tego niełatwego zadania? Co prawda Jezus zapewnił ich, że wkrótce otrzymają ducha świętego, ale ogólnoświatowa działalność kaznodziejska wymagała kierownictwa i dobrego zorganizowania (Dzieje 1:5). W starożytności Bóg kierował swoim ludem, posługując się ziemskimi przedstawicielami. W związku z tym apostołowie mogli się zastanawiać: „Czy i tym razem Jehowa ustanowi kogoś, kto będzie przewodził?”.

3. (a) Jakiego ważnego wyboru musieli dokonać apostołowie? (b) Co omówimy w tym artykule?

³ Niecałe dwa tygodnie później uczniowie Jezusa przeanalizowali fragmenty Pism, pomodlili się do Jehowy i na miejsce Judasza Iskariota wybrali dwunastego apostoła — Macieja (Dzieje 1:15-26). Dlaczego było to istotne zarówno dla nich, jak i dla Jehowy? W grę wchodziła ważna potrzeba organizacyjna *. Jezus wybrał apostołów nie tylko po to, żeby towarzyszyli mu w służbie. Mieli odegrać ważną rolę wśród sług Bożych. Na czym miała ona polegać? W jaki sposób Jehowa przez Jezusa ich do niej przygotował? Jak Jehowa prowadzi swój lud obecnie? I jak możemy ‛pamiętać o tych, którzy wśród nas przewodzą’, zwłaszcza o „niewolniku wiernym i roztropnym”? (Hebr. 13:7; Mat. 24:45).

4. Jaką rolę w I wieku odgrywali apostołowie i starsi w Jerozolimie?

⁴ W dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku apostołowie zaczęli przewodzić zborowi chrześcijańskiemu. „Piotr wraz z jedenastoma” przekazali wtedy życiodajne prawdy dużej grupie Żydów i prozelitów (Dzieje 2:14, 15). Wielu z nich uwierzyło. Potem ci nowi bracia „dalej trwali w nauce apostołów” (Dzieje 2:42). Do obowiązków apostołów należało również zarządzanie pieniędzmi zboru (Dzieje 4:34, 35). Troszczyli się też o duchowe potrzeby braci, o czym świadczy wypowiedź: „Będziemy się oddawać modlitwie i usługiwaniu słowem” (Dzieje 6:4). Poza tym wyznaczali doświadczonych chrześcijan, żeby głosili na nowych terenach (Dzieje 8:14, 15). Z czasem inni namaszczeni duchem starsi zaczęli blisko współpracować z apostołami. Wspólnie zapewniali przewodnictwo wszystkim zborom, tworząc ciało kierownicze (Dzieje 15:2).

5, 6. (a) Co świadczy o tym, że na ciało kierownicze oddziaływał duch święty? (Zobacz ilustrację tytułową). (b) Jak ciało kierownicze było wspierane przez aniołów? (c) Co dowodzi, że ciało kierownicze polegało na Słowie Bożym?

⁵ Chrześcijanie w I wieku wiedzieli, że to Jehowa przez Jezusa nadzoruje działania ciała kierowniczego. Skąd mieli taką pewność? Po pierwsze, na grono to oddziaływał duch święty (Jana 16:13). Został on wylany na wszystkich namaszczonych chrześcijan, ale w szczególności uzdalniał apostołów i starszych w Jerozolimie do przewodzenia zborom. Na przykład w 49 roku pomógł tym braciom podjąć decyzję w kwestii obrzezania. Ponieważ zbory podporządkowały się temu postanowieniu, „utwierdzały się w wierze i dzień w dzień wzrastały liczebnie” (Dzieje 16:4, 5). Poza tym list, w którym poinformowano o tej decyzji, pokazywał, że członkowie ciała kierowniczego przejawiają owoce ducha Bożego, takie jak miłość i wiara (Dzieje 15:11, 25-29; Gal. 5:22, 23).

⁶ Po drugie, ciało kierownicze korzystało ze wsparcia aniołów. Na przykład anioł nakazał Korneliuszowi, który był poganinem, posłać po apostoła Piotra. Kiedy Piotr głosił jemu i jego domownikom, otrzymali oni ducha świętego, chociaż mężczyźni w tej rodzinie nie byli obrzezani. W rezultacie apostołowie i inni bracia podporządkowali się woli Bożej i przyjęli nieobrzezanych pogan do zboru (Dzieje 11:13-18). Ponadto aniołowie aktywnie popierali dzieło głoszenia nadzorowane przez ciało kierownicze (Dzieje 5:19, 20). Po trzecie, grono to podporządkowywało się wskazówkom ze Słowa Bożego. Bez względu na to, czy ci namaszczeni duchem starsi rozstrzygali kwestie doktrynalne czy organizacyjne, szukali wytycznych w Pismach (Dzieje 1:20-22; 15:15-20).

7. Dlaczego możemy powiedzieć, że pierwszym chrześcijanom przewodził Jezus?

⁷ Chociaż ciało kierownicze miało władzę w zborze, członkowie tego grona rozumieli, że muszą się podporządkować Jezusowi. Apostoł Paweł napisał, że to Chrystus „dał niektórych jako apostołów”. Dodał też: „Przez miłość wzrastajmy we wszystkim ku temu, który jest głową, ku Chrystusowi” (Efez. 4:11, 15). W związku z tym nie przyjęto nazwy od imienia jakiegoś wybitnego apostoła, ale „dzięki Boskiej opatrzności nazwano uczniów chrześcijanami” (Dzieje 11:26). Paweł co prawda powiedział, że należy ‛mocno trzymać się tradycji’, czyli nauk opartych na Słowie Bożym, przekazanych przez apostołów i innych odpowiedzialnych braci. Dodał jednak: „Chcę, byście wiedzieli, że głową każdego mężczyzny [również każdego członka ciała kierowniczego] jest Chrystus, (...) a głową Chrystusa jest Bóg” (1 Kor. 11:2, 3). Nie było wątpliwości, że Jehowa prowadzi swój lud, posługując się wyniesionym do chwały Jezusem Chrystusem.

8, 9. Jaką ważną rolę odegrał brat Russell?

⁸ Pod koniec XIX wieku Charles Taze Russell i jego współpracownicy zapragnęli przywrócić czyste wielbienie. Żeby rozgłaszać prawdy biblijne w różnych językach, w 1884 roku zarejestrowali Towarzystwo Traktatowe — Strażnica Syjońska, a funkcję prezesa objął brat Russell *. Bardzo wnikliwie studiował on Biblię i nieustraszenie obnażał fałszywe nauki, na przykład o Trójcy czy nieśmiertelności duszy. Zrozumiał, że powrót Chrystusa będzie niewidzialny, a „wyznaczone czasy narodów” skończą się w roku 1914 (Łuk. 21:24). Chętnie poświęcał swój czas, energię i pieniądze, żeby przekazywać te prawdy innym. Wyraźnie więc widać, że w tym wyjątkowym okresie Jehowa i Jezus, Głowa zboru, posługiwali się bratem Russellem.

⁹ Brat Russell nie zabiegał o uznanie ludzi. W 1896 roku napisał: „Nie chcemy żadnego hołdu, żadnej czci — ani dla siebie, ani dla naszych pism. Nie chcemy też, by tytułowano nas wielebnym czy rabbim ani żeby od naszego nazwiska nazwano jakąś grupę”. Później powiedział: „To nie jest dzieło ludzkie”.

10. (a) Kiedy Jezus ustanowił „niewolnika wiernego i roztropnego”? (b) Jak przebiegało oddzielanie Ciała Kierowniczego od Towarzystwa Strażnica?

¹⁰ W roku 1919, trzy lata po śmierci brata Russella, Jezus ustanowił „niewolnika wiernego i roztropnego”. W jakim celu? Żeby zapewniał jego naśladowcom „pokarm we właściwym czasie” (Mat. 24:45). Już wtedy niewielka grupa namaszczonych braci, którzy usługiwali w Biurze Głównym w Brooklynie, przygotowywała pokarm duchowy. Określenie „ciało kierownicze” zaczęło się pojawiać w naszych publikacjach w latach czterdziestych. W tym czasie uważano, że ma ono ścisły związek z Towarzystwem Biblijnym i Traktatowym — Strażnica. Jednak w 1971 roku odróżniono Ciało Kierownicze, którego istnienie ma uzasadnienie biblijne, od zarządu Towarzystwa Strażnica, które stanowi jedynie narzędzie prawne. Od tamtej pory w skład Ciała Kierowniczego zaczęli wchodzić namaszczeni bracia, którzy nie byli członkami zarządu Towarzystwa. Ostatnio członkami zarządu Towarzystwa Strażnica i innych korporacji prawnych zostają bracia należący do grona „drugich owiec”. Dzięki temu Ciało Kierownicze może się skupić na udzielaniu wskazówek duchowych (Jana 10:16; Dzieje 6:4). W Strażnicy z 15 lipca 2013 roku wyjaśniono, że niewielka grupa namaszczonych braci, którzy tworzą Ciało Kierownicze, to „niewolnik wierny i roztropny”.

11. Jak funkcjonuje Ciało Kierownicze?

¹¹ Ciało Kierownicze ważne decyzje podejmuje kolektywnie. Jego członkowie biorą udział w cotygodniowych spotkaniach, co sprzyja jedności i dobrej wymianie myśli (Prz. 20:18). Po kolei każdy z nich przez rok pełni funkcję przewodniczącego takich spotkań, ponieważ żaden nie jest ważniejszy od innych (1 Piotra 5:1). Podobnie na zmianę przewodniczą sześciu komitetom Ciała Kierowniczego. Żaden z tych braci nie uważa siebie za przywódcę, ale za ‛członka czeladzi’, który otrzymuje pokarm od wiernego niewolnika i jest mu podporządkowany.

12. Na jakie pytania teraz odpowiemy?

¹² Ciało Kierownicze nie jest natchnione przez Boga ani nieomylne. Dlatego może popełnić błąd przy wyjaśnianiu spraw doktrynalnych lub udzielaniu wskazówek organizacyjnych. W Skorowidzu do publikacji Towarzystwa Strażnica znajduje się hasło „Kształtowanie się wierzeń”, które zawiera listę skorygowanych wyjaśnień od 1870 roku. Jezus nie powiedział, że wierny niewolnik będzie przygotowywał doskonały pokarm duchowy. Skąd zatem możemy wiedzieć, „kto rzeczywiście jest niewolnikiem wiernym i roztropnym”? (Mat. 24:45). Co świadczy o tym, że jest nim Ciało Kierownicze? Przeanalizujmy trzy grupy argumentów, które dowodzą, że gronem tym posługuje się Jehowa.

13. Co świadczy o tym, że na Ciało Kierownicze oddziałuje duch święty?

¹³ Na Ciało Kierownicze oddziałuje duch święty. Duch święty pomógł Ciału Kierowniczemu zrozumieć wiele prawd biblijnych. Na przykład pomyśl o liście uaktualnionych wierzeń wspomnianej w poprzednim akapicie. Bez wątpienia wyjaśnienie tych „głębokich spraw Bożych” nie jest zasługą żadnego człowieka (odczytaj 1 Koryntian 2:10). Ciało Kierownicze niejako powtarza za apostołem Pawłem: „O tych też sprawach mówimy nie słowami, których uczy mądrość ludzka, lecz takimi, których uczy duch” (1 Kor. 2:13). Jak wyjaśnić szybki postęp w duchowym zrozumieniu po roku 1919, skoro przez stulecia panowało odstępstwo i duchowe ciemności? Był on możliwy wyłącznie dzięki oddziaływaniu ducha świętego.

14. Jak sług Bożych wspierają aniołowie, zgodnie ze słowami z Objawienia 14:6, 7?

¹⁴ Ciało Kierownicze wspierają aniołowie. Obecnie Ciało Kierownicze ma do wykonania ogromne zadanie — nadzoruje międzynarodową działalność kaznodziejską ponad ośmiu milionów głosicieli. Dzięki czemu działalność ta przynosi tak dobre rezultaty? Między innymi dzięki wsparciu aniołów (odczytaj Objawienie 14:6, 7). Często zdarza się, że głosiciele trafiają do kogoś, kto właśnie modlił się o pomoc *. O wsparciu aniołów świadczy również to, że chociaż w niektórych krajach napotykamy ostry sprzeciw, ogólnoświatowe dzieło głoszenia i czynienia uczniów cały czas się rozwija.

15. Co odróżnia Ciało Kierownicze od przywódców chrześcijaństwa? Podaj przykład.

¹⁵ Ciało Kierownicze podporządkowuje się Słowu Bożemu (odczytaj Jana 17:17). Rozważmy pewien przykład. W Strażnicy z 1 czerwca 1973 roku (po polsku numer 20) pojawiło się pytanie: „Czy (...) osoby, które nie zerwały z nałogiem tytoniowym, kwalifikują się do chrztu?”. Odpowiedź brzmiała: „Świadectwo biblijne skłania do wniosku, że nie”. W Strażnicy podano kilka fragmentów z Biblii i wyjaśniono, że nieokazujący skruchy palacz powinien zostać wykluczony (1 Kor. 5:7; 2 Kor. 7:1). Następnie dodano: „[Powyższe przepisy] nie stanowią (...) przejawu samowoli ani zapędów dyktatorskich. Jakakolwiek ich surowość w istocie swej pochodzi od Boga, który się wypowiada za pośrednictwem swego spisanego Słowa”. Czy w innych religiach wymaga się tak ścisłego przestrzegania zasad ze Słowa Bożego w sytuacji, gdy jest to niewygodne dla wiernych? W książce poświęconej religii w Stanach Zjednoczonych napisano: „Przywódcy chrześcijaństwa ciągle zmieniają swoje nauki, żeby dostosować je do przekonań i poglądów, które stają się popularne wśród ich wiernych i w społeczeństwie”. Natomiast Ciało Kierownicze pozwala, żeby na jego decyzje wpływały wskazówki ze Słowa Bożego, a nie popularne poglądy. Kim więc posługuje się Jehowa, żeby prowadzić swój lud?

16. Jak możemy pokazać, że ‛pamiętamy’ o Ciele Kierowniczym?

¹⁶ Odczytaj Hebrajczyków 13:7. Słowo „pamiętajcie” można też przetłumaczyć na „wspominajcie”. Pokazujemy, że ‛pamiętamy o tych, którzy wśród nas przewodzą’, gdy wspominamy o członkach Ciała Kierowniczego w modlitwach (Efez. 6:18). Pomyśl o ich obowiązkach: przygotowują pokarm duchowy, nadzorują ogólnoświatowe dzieło głoszenia i zarządzają datkami. Bez wątpienia powinniśmy się za nich stale modlić.

17, 18. (a) Jak możemy współpracować z Ciałem Kierowniczym? (b) Czego dowodzimy gorliwym udziałem w służbie?

¹⁷ Oczywiście ‛pamiętanie’ o Ciele Kierowniczym wymaga czegoś więcej. Powinniśmy z nim współpracować, stosując się do jego rad. Otrzymujemy je w publikacjach, na zebraniach, zgromadzeniach i kongresach. Ponadto Ciało Kierownicze mianuje nadzorców obwodów, którzy z kolei mianują starszych w zborach. Nadzorcy obwodów i starsi pokazują, że ‛pamiętają’ o Ciele Kierowniczym, gdy ściśle trzymają się jego wskazówek. Kiedy jesteśmy posłuszni i ulegli braciom, którzy przewodzą, okazujemy szacunek naszemu Wodzowi, Jezusowi (Hebr. 13:17).

¹⁸ Możemy również pokazać, że ‛pamiętamy’ o Ciele Kierowniczym, wysilając się w służbie. Paweł zachęcał do naśladowania wiary braci, którzy przewodzą. Roztropny niewolnik okazuje niezwykłą wiarę, gorliwie głosząc dobrą nowinę o Królestwie. Czy jako drugie owce wspieramy pomazańców w tym ważnym dziele? Jeśli tak, będziemy bardzo szczęśliwi, gdy usłyszymy słowa Jezusa: „W jakiej mierze uczyniliście to jednemu z najmniejszych spośród tych moich braci, w takiej uczyniliście to mnie” (Mat. 25:34-40).

19. Dlaczego jesteś zdecydowany podążać za Jezusem?

¹⁹ Kiedy Jezus wrócił do nieba, nie pozostawił swoich naśladowców bez pomocy (Mat. 28:20). Dobrze wiedział, jak dużą rolę podczas jego służby na ziemi odegrał duch święty, aniołowie i Słowo Boże. Dlatego obecnie taką samą pomoc zapewnia wiernemu niewolnikowi. Członkowie Ciała Kierowniczego „stale podążają za Barankiem, dokądkolwiek idzie” (Obj. 14:4). Kiedy poddajemy się ich kierownictwu, w gruncie rzeczy podążamy za naszym Wodzem, Jezusem. A on ‛poprowadzi nas do źródeł wód życia’ (Obj. 7:14-17). Żaden człowieczy przywódca nie może nam tego zagwarantować!