1-3. (a) Jak według Psalmu 5:4-6 Jehowa zapatruje się na niegodziwość? (b) Dlaczego można powiedzieć, że wykorzystywanie dzieci stoi w jawnej sprzeczności z „prawem Chrystusowym”?

BÓG JEHOWA nienawidzi wszelkich form niegodziwości (odczytaj Psalm 5:4-6). Jak bardzo musi więc nienawidzić wyjątkowo ohydnego grzechu, jakim jest seksualne wykorzystywanie dzieci! Jako Jego Świadkowie my też brzydzimy się takim postępowaniem i nie tolerujemy go w zborze chrześcijańskim (Rzym. 12:9; Hebr. 12:15, 16).

² Wszelkie formy wykorzystywania dzieci stoją w jawnej sprzeczności z „prawem Chrystusowym” (Gal. 6:2). Dlaczego można tak powiedzieć? Jak się dowiedzieliśmy z poprzedniego artykułu, prawo Chrystusowe — czyli wszystko, czego Jezus uczył słowami i przykładem — opiera się na miłości i jest zawsze sprawiedliwe. Kierując się tym prawem, prawdziwi chrześcijanie zapewniają dzieciom poczucie bezpieczeństwa i otaczają je szczerą miłością. Natomiast wykorzystywanie dzieci jest samolubne i złe. Sprawia, że dziecko traci poczucie bezpieczeństwa i czuje się niekochane.

³ Niestety, wykorzystywanie seksualne dzieci stało się na świecie istną plagą, z powodu której cierpią również prawdziwi chrześcijanie. Dlaczego? Jest mnóstwo „ludzi niegodziwych i oszustów”, a niektórzy z nich usiłują dostać się do zboru (2 Tym. 3:13). Poza tym niektóre osoby twierdzące, że do niego należą, uległy spaczonym pragnieniom swojego ciała i wykorzystały seksualnie jakieś dziecko. W tym artykule wyjaśnimy, dlaczego wykorzystywanie dzieci to bardzo poważny grzech. Następnie rozważymy, co robią starsi, kiedy ktoś dopuści się zła, w tym seksualnego wykorzystania dziecka. Zastanowimy się też, jaką ochronę mogą zapewnić dzieciom rodzice *.

4, 5. Dlaczego wykorzystanie seksualne dziecka jest grzechem przeciwko ofierze?

⁴ Wykorzystanie seksualne dziecka ma długofalowe następstwa. Zadaje cierpienie ofierze i osobom, dla których jest ważna — krewnym oraz współwyznawcom. Jeśli ktoś wykorzystuje dziecko, dopuszcza się bardzo poważnego grzechu.

⁵ Grzech przeciwko ofierze *. Krzywdzenie kogoś i przysparzanie mu cierpień jest grzechem. Jak wskazano w następnym artykule, sprawca seksualnego wykorzystania dziecka dopuszcza się właśnie czegoś takiego — zadaje niewyobrażalne rany. Zdradza zaufanie dziecka i ograbia je z poczucia bezpieczeństwa. Musimy chronić dzieci przed taką niegodziwością i wspierać oraz pocieszać tych, którzy zostali skrzywdzeni (1 Tes. 5:14).

6, 7. Dlaczego wykorzystanie dziecka jest grzechem przeciwko zborowi i władzom świeckim?

⁶ Grzech przeciwko zborowi. Jeśli ktoś ze zboru dopuszcza się seksualnego wykorzystania dziecka, ściąga na zbór hańbę (Mat. 5:16; 1 Piotra 2:12). Jakie to niesprawiedliwe wobec milionów wiernych chrześcijan, którzy prowadzą „ciężką walkę o wiarę”! (Judy 3). Nie tolerujemy wśród nas osób, które dopuszczają się zła, nie okazują za nie skruchy i hańbią dobre imię zboru.

⁷ Grzech przeciwko władzom świeckim. Chrześcijanie mają być ‛podporządkowani władzom zwierzchnim’ (Rzym. 13:1). Dowodzimy takiego podporządkowania, gdy szanujemy prawa ustanowione w danym kraju. Jeśli osoba należąca do zboru złamie prawo, na przykład przez wykorzystanie dziecka, to grzeszy przeciwko władzom świeckim (por. Dzieje 25:8). Chociaż starsi nie są uprawnieni do egzekwowania prawa danego kraju, to nie chronią sprawcy wykorzystania seksualnego przed prawnymi konsekwencjami jego czynu (Rzym. 13:4). Grzesznik zbierze to, co posiał (Gal. 6:7).

8. Co Jehowa sądzi o grzechu przeciwko innemu człowiekowi?

⁸ Przede wszystkim grzech przeciwko Bogu (Ps. 51:4). Kiedy człowiek grzeszy przeciwko innemu człowiekowi, to jednocześnie grzeszy przeciwko Bogu. Rozważmy przykład z Prawa danego Izraelitom. Mówiło ono, że jeśli ktoś okradł albo oszukał bliźniego, to „postąpił niewiernie wobec Jehowy” (Kapł. 6:2-4). Nie ma więc wątpliwości, że jeśli ktoś ze zboru wykorzystuje seksualnie dziecko i ograbia je w ten sposób z poczucia bezpieczeństwa, to dopuszcza się niewierności wobec Boga. Taki człowiek hańbi imię Jehowy. Z tego powodu wykorzystywanie seksualne dzieci jest odrażającym grzechem przeciwko Bogu i zasługuje na potępienie.

9. Jakie oparte na Biblii wskazówki od lat zapewnia organizacja Jehowy i dlaczego?

⁹ Organizacja Jehowy od lat publikuje wiele opartych na Biblii materiałów dotyczących wykorzystywania dzieci. Na przykład artykuły w Strażnicy i Przebudźcie się! omawiały, jak osoby poszkodowane mogą sobie radzić z ranami emocjonalnymi, jak inni mogą je wspierać i pokrzepiać oraz jak rodzice mogą chronić swoje dzieci. Starsi zboru otrzymują oparte na Biblii szczegółowe wskazówki i są szkoleni, jak postępować, gdy ktoś dopuści się grzechu wykorzystania seksualnego dziecka. Organizacja regularnie uaktualnia te wskazówki. Dlaczego? Żeby mieć pewność, że nasz sposób postępowania jest zgodny z prawem Chrystusowym.

10-12. (a) O czym pamiętają i co starannie rozważają starsi, kiedy zajmują się sprawami dotyczącymi poważnych grzechów? (b) Co zgodnie z Jakuba 5:14, 15 starsi próbują zrobić?

¹⁰ Kiedy starsi zajmują się sprawami dotyczącymi poważnych grzechów, pamiętają o prawie Chrystusowym. Wymaga ono, żeby traktowali trzodę z miłością i robili to, co sprawiedliwe w oczach Boga. Dlatego jeśli dowiedzą się o czyimś poważnym grzechu, muszą starannie rozważyć kilka spraw. Przede wszystkim zależy im na tym, żeby imię Jehowy było uświęcane (Kapł. 22:31, 32; Mat. 6:9). Są też żywo zainteresowani duchowym dobrem braci i sióstr i chcą pomóc każdemu, kto został skrzywdzony.

¹¹ Ponadto jeśli winowajca należy do zboru, starsi próbują ustalić, czy okazuje szczerą skruchę, i jeśli tak jest, to starają się pomóc mu odbudować więź z Jehową (odczytaj Jakuba 5:14, 15). Chrześcijanin, który ulega złym pragnieniom i dopuszcza się poważnego grzechu, jest chory duchowo. Oznacza to, że utracił dobre relacje z Jehową *. W pewnym sensie starsi są więc duchowymi lekarzami. Starają się ‛uzdrowić chorego’ — w tym wypadku winowajcę. Ich pochodzące z Biblii rady mogą mu pomóc naprawić stosunki z Bogiem, ale tylko pod warunkiem, że okazuje szczerą skruchę (Dzieje 3:19; 2 Kor. 2:5-10).

¹² Jak widać, starsi mają bardzo odpowiedzialne zadanie. Troszczą się o trzodę powierzoną im przez Boga (1 Piotra 5:1-3). Chcą, żeby bracia i siostry czuli się w zborze bezpieczni. Dlatego gdy starsi zostaną poinformowani o jakimś poważnym grzechu, w tym o wykorzystaniu dziecka, działają natychmiast. Co robią? Rozważmy pytania rozpoczynające  akapity 13,  15 i  17.

13, 14. Czy starsi stosują się do prawa świeckiego dotyczącego zgłaszania sytuacji, w których ktoś zostaje oskarżony o seksualne wykorzystanie dziecka? Wyjaśnij.

 ¹³ Czy starsi stosują się do prawa świeckiego dotyczącego zgłaszania władzom sytuacji, w których ktoś zostaje oskarżony o seksualne wykorzystanie dziecka? Tak. Tam, gdzie takie prawa obowiązują, starsi stosują się do nich (Rzym. 13:1). Nie są one sprzeczne z prawami Bożymi (Dzieje 5:28, 29). Dlatego kiedy starsi dowiedzą się, że jakieś dziecko mogło zostać wykorzystane, od razu kontaktują się z Biurem Oddziału i pytają, w jaki sposób powinni zastosować się do przepisów dotyczących zgłaszania takich spraw.

¹⁴ Ofiary wykorzystania seksualnego, ich rodzice oraz inne osoby znające daną sprawę są zapewniane przez starszych, że mają pełne prawo zgłosić ją władzom świeckim. A co, jeśli takie zgłoszenie dotyczy kogoś ze zboru i sprawa staje się znana w danej społeczności? Czy chrześcijanin, który poinformował władze, powinien czuć się winny, że zniesławił imię Boże? Nie. To sprawca wykorzystania jest tym, który sprowadza hańbę na imię Jehowy.

15, 16. (a) Dlaczego zgodnie z 1 Tymoteusza 5:19 potrzeba zeznań dwóch świadków, żeby starsi powołali komitet sądowniczy? (b) Co robią starsi, kiedy dowiadują się, że ktoś ze zboru jest oskarżany o wykorzystanie dziecka?

 ¹⁵ Dlaczego w zborze, zanim starsi podejmą działania sądownicze, potrzeba zeznań co najmniej dwóch świadków? Ponieważ takie wymaganie wchodzi w skład wysokich norm sprawiedliwości podanych w Biblii. Jeśli ktoś nie przyznaje się do grzechu, potrzeba dwóch świadków, żeby potwierdzić dany zarzut i żeby starsi mogli powołać komitet sądowniczy (Powt. Pr. 19:15; Mat. 18:16; odczytaj 1 Tymoteusza 5:19). Czy w takim razie potrzeba dwóch świadków, zanim poinformuje się władze, że ktoś prawdopodobnie wykorzystał dziecko? Nie. Starsi albo inne osoby nie potrzebują zeznań dwóch świadków, żeby poinformować władze, że mogło dojść do przestępstwa.

¹⁶ Gdy starsi dowiadują się, że ktoś ze zboru jest oskarżany o wykorzystanie seksualne dziecka, robią wszystko, żeby zastosować się do wszelkich przepisów prawa świeckiego dotyczących zgłaszania tego typu spraw, a potem na podstawie Biblii ustalają, czy należy powołać komitet sądowniczy. Jeśli oskarżony nie przyznaje się do winy, starsi analizują zeznania świadków. Jeżeli jest przynajmniej dwóch świadków — oskarżyciel i ktoś jeszcze, kto także może potwierdzić dane zdarzenie albo inne przypadki wykorzystania dzieci przez oskarżonego — starsi powołują komitet sądowniczy *. Brak drugiego świadka nie oznacza, że oskarżyciel jest niewiarygodny. Nawet jeśli zarzutu nie da się potwierdzić zeznaniami dwóch świadków, starsi mają świadomość, że mogło dojść do popełnienia poważnego grzechu, który wyrządził innym wielką krzywdę. Cały czas zapewniają wsparcie osobom, które mogły ucierpieć. Poza tym starsi zachowują czujność, żeby chronić zbór przed potencjalnym niebezpieczeństwem ze strony domniemanego sprawcy (Dzieje 20:28).

17, 18. Wyjaśnij, jaką rolę odgrywa komitet sądowniczy.

 ¹⁷ Jaka jest rola komitetu sądowniczego? Określenie „sądowniczy” nie oznacza, że starsi osądzają albo decydują, czy sprawca powinien zostać ukarany przez władze za złamanie prawa. Starsi nie wtrącają się w to, jak jest egzekwowane prawo; orzekanie w sprawach karnych zostawiają władzom świeckim (Rzym. 13:2-4; Tyt. 3:1). Osądzają natomiast, czyli decydują, czy dana osoba może pozostać w zborze.

¹⁸ Kiedy starsi usługują w komitecie sądowniczym, rozsądzają w sprawach duchowych, czyli religijnych. Na podstawie Biblii ustalają, czy sprawca wykorzystania okazuje skruchę, czy nie. Jeżeli jej nie okazuje, zostaje wykluczony, o czym informuje się zbór (1 Kor. 5:11-13). Natomiast jeśli okazuje skruchę, może pozostać w zborze. Starsi poinformują go jednak, że być może już nigdy nie otrzyma żadnych przywilejów ani odpowiedzialnych zadań. W trosce o dobro małoletnich dzieci w zborze starsi mogą na osobności ostrzec rodziców o potrzebie zwrócenia bacznej uwagi na kontakty ich dziecka z daną osobą. W takiej sytuacji starsi nie wyjawiają tożsamości osób pokrzywdzonych.

19-22. Co mogą robić rodzice, żeby chronić swoje dzieci? (Zobacz ilustrację na stronie tytułowej).

¹⁹ Na kim spoczywa główna odpowiedzialność za chronienie dzieci? Na rodzicach *. Wasze dzieci są waszym skarbem, „darem od Jehowy” (Ps. 127:3). Dlatego to wy jesteście odpowiedzialni za ich ochronę. Co możecie zrobić, żeby zapewnić im bezpieczeństwo?

²⁰ Po pierwsze, dowiedz się więcej o nadużyciach seksualnych. Dowiedz się, jacy ludzie wykorzystują dzieci i jakich metod używają, żeby je zwieść. Dostrzegaj potencjalne zagrożenia (Prz. 22:3; 24:3). Pamiętaj, że w większości wypadków sprawcą wykorzystania jest osoba, którą dziecko już zna i której ufa.

²¹ Po drugie, dbaj o otwartą wymianę myśli z dziećmi (Powt. Pr. 6:6, 7). Oznacza to, że musisz uważnie ich słuchać (Jak. 1:19). Dzieci, które wykorzystano, często nie chcą o tym powiedzieć. Mogą się bać, że nikt im nie uwierzy. Mogły też zostać zastraszone przez sprawcę. Jeśli wyczujesz, że coś jest nie tak, życzliwie zachęć je do rozmowy przez zadawanie pytań, a potem cierpliwie słuchaj tego, co mówią.

²² Po trzecie, ucz swoje dzieci. Wyjaśniaj im — stosownie do ich wieku — pewne sprawy związane z seksem. Naucz je, co powiedzieć i jak się zachować, jeśli ktoś próbuje je dotknąć w niestosowny sposób. Wykorzystaj przygotowane przez organizację Bożą informacje dotyczące tego, jak chronić dzieci (zobacz ramkę „ Dowiedzcie się więcej”).

23. Co myślimy o wykorzystywaniu dzieci i na jakie pytanie odpowie kolejny artykuł?

²³ Jako Świadkowie Jehowy uważamy, że seksualne wykorzystywanie dzieci to bardzo poważny grzech i odrażające przestępstwo. Opieramy się na prawie Chrystusowym i dlatego nie chronimy sprawców przed konsekwencjami ich czynów. A co możemy zrobić dla ofiar? Na to pytanie odpowie kolejny artykuł.