1. Co mówi pewien anioł i co to dla nas oznacza?

 GDYBY przemówił do ciebie anioł, czy posłuchałbyś tego, co ma do powiedzenia? Dzisiaj pewien anioł przemawia do „każdego narodu, plemienia, języka i ludu”. Co mówi? „Bójcie się Boga i Go wychwalajcie (...). Oddajcie więc cześć Temu, który stworzył niebo [i] ziemię” (Obj. 14:6, 7). Jehowa jest jedynym prawdziwym Bogiem, któremu wszyscy powinni oddawać cześć. Jesteśmy Mu bardzo wdzięczni za cenny zaszczyt wielbienia Go w Jego wielkiej duchowej świątyni!

2. Czym jest duchowa świątynia Jehowy? (Zobacz też ramkę „ Czym ona nie jest”).

² Czym dokładnie jest duchowa świątynia i skąd możemy się dowiedzieć o niej czegoś więcej? Nie jest ona literalną budowlą. To struktura umożliwiająca wielbienie Jehowy w czysty sposób dzięki ofierze okupu złożonej przez Jezusa. Apostoł Paweł opisał tę strukturę w swoim liście do chrześcijan pochodzenia żydowskiego mieszkających w Judei b.

3, 4. Co niepokoiło Pawła w związku z chrześcijanami pochodzenia żydowskiego i jak im pomógł?

³ Dlaczego Paweł napisał List do Hebrajczyków? Prawdopodobnie z dwóch powodów. Po pierwsze, żeby pokrzepić chrześcijan z Judei. Większość z nich była wychowywana w judaizmie. Ich dawniejsi przywódcy religijni mogli ich wyśmiewać za to, że zostali chrześcijanami. Dlaczego? Bo chrześcijanie nie mieli imponującej świątyni, w której wielbiliby Boga, nie mieli ołtarza, na którym składaliby Mu ofiary, ani kapłanów, którzy pełniliby służbę. Mogło to zniechęcać uczniów Chrystusa i osłabiać ich wiarę (Hebr. 2:1; 3:12, 14). Niektórych mogło nawet kusić, żeby wrócić do judaizmu.

⁴ Po drugie, Paweł zwrócił uwagę tym chrześcijanom, że nie zdobywają się na wysiłek, żeby zrozumieć nowe albo głębokie prawdy duchowe stanowiące „pokarm stały” (Hebr. 5:11-14). Najwyraźniej niektórzy z nich nadal trzymali się Prawa Mojżeszowego. Paweł jednak wyjaśnił, że wymagane przez Prawo ofiary nie mogły w pełni usunąć grzechu. Z tego powodu zostało ono „zniesione”. Następnie Paweł poruszył głębsze nauki. Przypomniał współwyznawcom o „lepszej nadziei” opartej na ofierze Jezusa, która rzeczywiście mogła im pomóc ‛przybliżyć się do Boga’ (Hebr. 7:18, 19).

5. Jakie myśli z Listu do Hebrajczyków musimy zrozumieć i dlaczego?

⁵ Paweł wyjaśnił chrześcijanom pochodzenia żydowskiego, dlaczego ich forma wielbienia Boga znacznie przewyższa tę, którą praktykowali w przeszłości. Sposób, w jaki Żydzi wielbili Boga, był „tylko cieniem tego, co ma nadejść, a tym, co realne, jest Chrystus” (Kol. 2:17). Cień pokazuje jedynie ogólny kształt przedmiotu, który istnieje w rzeczywistości. Podobnie sposób, w jaki wielbili Boga starożytni Żydzi, był jedynie cieniem lepszego sposobu wielbienia, czyli postanowienia o duchowej świątyni. To postanowienie umożliwia nam przebaczenie grzechów i oddawanie czci Jehowie w czysty sposób. Dlatego to bardzo ważne, żebyśmy dobrze je zrozumieli. Przyjrzyjmy się teraz fragmentom Listu do Hebrajczyków i porównajmy „cień” (sposób, w jaki wielbili Boga starożytni Żydzi) z „tym, co realne” (chrześcijańskim sposobem wielbienia). Dzięki temu lepiej zrozumiemy, czym jest duchowa świątynia i co oznacza dla nas.

6. Do czego służył przybytek?

⁶ Cień. Paweł rozpoczął swoje rozważania, nawiązując do przybytku, który postawił Mojżesz w 1512 roku p.n.e. (Zobacz diagram „Cień — to, co realne”). Była to struktura przypominająca namiot, którą Izraelici zabierali ze sobą, kiedy przenosili się z miejsca na miejsce. Używali jej blisko 500 lat, dopóki w Jerozolimie nie powstała świątynia (Wyjścia 25:8, 9; Liczb 9:22). Ten „namiot spotkania” był ośrodkiem, w którym Izraelici przystępowali do Boga, wysławiali Go i składali Mu ofiary (Wyjścia 29:43-46). Jednak przybytek wyobrażał coś znacznie wspanialszego, co miało dotyczyć chrześcijan.

7. Kiedy powstała duchowa świątynia?

⁷ To, co realne. Starożytny przybytek był „cieniem tego, co w niebie” i wyobrażał wielką duchową świątynię Jehowy. Paweł powiedział, że „namiot ten [czyli przybytek] ma znaczenie symboliczne odnoszące się do obecnego czasu” (Hebr. 8:5; 9:9). Gdy więc pisał List do Hebrajczyków, duchowa świątynia już istniała. Powstała w 29 roku n.e. Jezus został wtedy ochrzczony i namaszczony duchem oraz zaczął usługiwać jako „wielki arcykapłan” w duchowej świątyni (Hebr. 4:14; Dzieje 10:37, 38) c.

8, 9. Co wyraźnie odróżnia wielkiego Arcykapłana, Jezusa Chrystusa, od izraelskich arcykapłanów? (Hebrajczyków 7:23-27).

⁸ Cień. Arcykapłan reprezentował ludzi przed Bogiem. Pierwszy arcykapłan w Izraelu, Aaron, został wyznaczony przez Jehowę, gdy oddano do użytku przybytek. Jednak Paweł wyjaśnił, że „musiało być wielu następujących po sobie kapłanów, ponieważ śmierć nie pozwalała im sprawować tego urzędu nieprzerwanie” (odczytaj Hebrajczyków 7:23-27) d. A ponieważ arcykapłani byli niedoskonali, musieli składać ofiary za własne grzechy. Wyraźnie odróżniało to izraelskich arcykapłanów od wielkiego Arcykapłana, Jezusa Chrystusa.

⁹ To, co realne. Jako nasz Arcykapłan, Jezus jest „sługą (...) prawdziwego namiotu, który postawił Jehowa, a nie człowiek” (Hebr. 8:1, 2). Paweł wyjaśnił, że „skoro on żyje wiecznie, to sprawuje urząd kapłański bez następców”. Dodał, że Jezus jest „nieskalany, oddzielony od grzeszników” i że w przeciwieństwie do izraelskich arcykapłanów „nie musi codziennie składać ofiar (...) za własne grzechy”. Teraz porównajmy ołtarz i ofiary w starożytnym Izraelu z chrześcijańskim sposobem wielbienia Jehowy.

10. Na co wskazywały ofiary składane na miedzianym ołtarzu?

¹⁰ Cień. Na zewnątrz przybytku, przed wejściem, znajdował się miedziany ołtarz, na którym składano Jehowie ofiary ze zwierząt (Wyjścia 27:1, 2; 40:29). Jednak nie mogły one zapewnić ludziom całkowitego przebaczenia grzechów (Hebr. 10:1-4). Ciągłe składanie ich w przybytku wskazywało na jedną ofiarę, która miała w pełni odkupić ludzkość.

11. Na jakim ołtarzu Jezus ofiarował swoje życie? (Hebrajczyków 10:5-7, 10).

¹¹ To, co realne. Jezus wiedział, że Jehowa wysłał go na ziemię, żeby oddał swoje życie jako okup za ludzkość (Mat. 20:28). W chwili chrztu stawił się do Jego dyspozycji (Jana 6:38; Gal. 1:4). Ofiarował swoje doskonałe ludzkie życie na symbolicznym ołtarzu, który wyobrażał „wolę” Boga. Zrobił to „raz na zawsze”, żeby dokonać przebłagania za grzechy wszystkich, którzy w niego wierzą, czyli trwale je zakryć (odczytaj Hebrajczyków 10:5-7, 10). Teraz przeanalizujemy znaczenie różnych elementów, które znajdowały się wewnątrz przybytku.

12. Kto mógł wejść do każdego z pomieszczeń przybytku?

¹² Cień. Przybytek oraz świątynie, które zbudowano później w Jerozolimie, miały podobny układ. W środku znajdowały się dwa pomieszczenia — „Miejsce Święte” i „Miejsce Najświętsze” — które były rozdzielone haftowaną zasłoną (Hebr. 9:2-5; Wyjścia 26:31-33). W Miejscu Świętym stał złoty świecznik, ołtarz do spalania kadzidła oraz stół na chleby pokładne. Mogli tam wchodzić jedynie „namaszczeni kapłani”, żeby wykonywać swoje obowiązki (Liczb 3:3, 7, 10). W Miejscu Najświętszym stała złota Arka Przymierza wyobrażająca obecność Jehowy (Wyjścia 25:21, 22). Za zasłonę mógł wejść wyłącznie arcykapłan podczas dorocznego Dnia Przebłagania (Kapł. 16:2, 17). Rok w rok wchodził tam z krwią zwierząt, by dokonać przebłagania za grzechy własne oraz całego narodu. Z czasem Jehowa za sprawą swojego ducha wyjawił rzeczywiste znaczenie tych elementów przybytku (Hebr. 9:6-8) e.

13. Co w chrześcijańskim sposobie wielbienia Boga wyobrażają Miejsce Święte i Miejsce Najświętsze?

¹³ To, co realne. Ograniczona liczba uczniów Chrystusa została namaszczona duchem świętym i cieszy się szczególną więzią z Jehową. Tych 144 000 osób będzie usługiwać w niebie z Jezusem jako kapłani (Obj. 1:6; 14:1). Miejsce Święte w przybytku wyobraża ich stan jako zrodzonych z ducha synów Bożych, którzy przebywają na ziemi (Rzym. 8:15-17). Miejsce Najświętsze wyobraża niebo, w którym mieszka Jehowa. „Zasłona” oddzielająca Miejsce Święte od Najświętszego symbolizuje fizyczne ciało Jezusa. Stanowiło ono barierę, która musiała zostać usunięta, żeby mógł on wstąpić do nieba i usługiwać jako wielki Arcykapłan w duchowej świątyni. Poświęcając swoje fizyczne ciało na ofiarę za ludzkość, Jezus otworzył przed wszystkimi namaszczonymi chrześcijanami możliwość życia w niebie. Żeby otrzymać tę nagrodę, oni również będą musieli zrezygnować ze swoich fizycznych ciał (Hebr. 10:19, 20; 1 Kor. 15:50). Gdy Jezus został wskrzeszony, wstąpił do Miejsca Najświętszego, gdzie ostatecznie dołączą do niego wszyscy pomazańcy.

14. Na czym polega wyższość postanowienia Jehowy co do duchowej świątyni? (Hebrajczyków 9:12, 24-26).

¹⁴ Wyraźnie widać tutaj wyższość postanowienia Jehowy co do czystego wielbienia opartego na ofierze okupu i kapłaństwie Jezusa Chrystusa. Izraelski arcykapłan wchodził do Miejsca Najświętszego „wykonanego rękami ludzkimi” z krwią zwierząt ofiarnych, ale Jezus „wszedł do samego nieba” — najświętszego miejsca ze wszystkich — żeby stawić się przed Jehową. Przedstawił Mu tam wartość swojego doskonałego życia, które za nas oddał, „żeby usunąć grzech przez złożenie ofiary z samego siebie” (odczytaj Hebrajczyków 9:12, 24-26). Ofiara Jezusa jest najcenniejsza, bo usuwa grzech na zawsze. Jak się za chwilę przekonamy, bez względu na to, czy mamy nadzieję niebiańską, czy ziemską, wszyscy możemy wielbić Jehowę w duchowej świątyni.

15. Kto pełnił służbę na dziedzińcu przybytku?

¹⁵ Cień. Wokół przybytku znajdował się jeden dziedziniec — otwarty, ogrodzony teren, gdzie kapłani wykonywali swoje obowiązki. Stał tam duży miedziany ołtarz całopalny, a także miedziany basen, w którym kapłani oczyszczali się przed przystąpieniem do świętej służby (Wyjścia 30:17-20; 40:6-8). Wybudowane później świątynie miały dwa dziedzińce. Na pierwszym mogły wielbić Boga osoby niebędące kapłanami. Z kolei na drugim swoje obowiązki pełnili kapłani.

16. Kto pełni służbę na każdym z dziedzińców duchowej świątyni?

¹⁶ To, co realne. Zanim ostatek pomazańców zacznie pełnić z Jezusem służbę kapłańską w niebie, wiernie usługuje na ziemskim dziedzińcu wewnętrznym duchowej świątyni. Wielki basen przypomina im — a także wszystkim innym chrześcijanom — jak ważne jest zachowywanie moralnej i duchowej czystości. A gdzie swoją służbę pełni „wielka rzesza”, która lojalnie wspiera namaszczonych braci Chrystusa? Apostoł Jan zobaczył, że osoby wchodzące w jej skład ‛stoją przed tronem’. Oznacza to, że „dniem i nocą pełnią dla (...) [Boga] świętą służbę” na dziedzińcu zewnętrznym (Obj. 7:9, 13-15). Jesteśmy bardzo wdzięczni Jehowie, że możemy Go wielbić w Jego wielkiej duchowej świątyni!

17. Jakie ofiary mamy zaszczyt składać Jehowie?

¹⁷ Dzisiaj wszyscy chrześcijanie mają zaszczyt składać Jehowie ofiary w postaci swojego czasu, sił i środków przeznaczanych na popieranie spraw Jego Królestwa. Apostoł Paweł napisał do chrześcijan pochodzenia hebrajskiego, że możemy ‛zawsze składać Bogu ofiarę wysławiania, czyli owoc naszych warg, publicznie mówiąc o Jego imieniu’ (Hebr. 13:15). Możemy pokazać, że cenimy zaszczyt wielbienia Jehowy, gdy ofiarowujemy Mu to, co mamy najlepszego.

18. Czego zgodnie z Hebrajczyków 10:22-25 nigdy nie powinniśmy zaniedbywać i o czym powinniśmy zawsze pamiętać?

¹⁸ Odczytaj Hebrajczyków 10:22-25. Pod koniec Listu do Hebrajczyków Paweł wspomniał o różnych aspektach oddawania czci Jehowie, których nigdy nie powinniśmy zaniedbywać. Chodzi o zwracanie się do Niego w modlitwie, głoszenie o naszej nadziei, spotykanie się na zebraniach i zachęcanie się nawzajem, ‛tym bardziej, że widzimy, jak dzień Jehowy się przybliża’. W końcowej części Księgi Objawienia anioł Jehowy dwukrotnie powtórzył słowa: „Oddaj cześć Bogu” (Obj. 19:10; 22:9). Zawsze pamiętajmy o głębokiej prawdzie dotyczącej wielkiej duchowej świątyni i ceńmy zaszczyt oddawania czci naszemu wspaniałemu Bogu!