PONIEWAŻ życie w „dniach ostatnich” jest trudne, bardziej niż kiedykolwiek wcześniej potrzebujemy cierpliwości (2 Tym. 3:1-5). Otaczają nas ludzie „rozmiłowani w samych sobie”, „nieskłonni do jakiejkolwiek ugody” i „nie panujący nad sobą”. Takie osoby często są niecierpliwe. Dlatego każdy chrześcijanin powinien zapytać siebie: „Czy powszechny w tym świecie brak cierpliwości ma na mnie wpływ? Czym jest prawdziwa cierpliwość? I co zrobić, żeby ta niezwykła cecha stała się nieodłączną częścią mojej osobowości?”.

W znaczeniu biblijnym cierpliwość to coś więcej niż tylko znoszenie trudnej sytuacji. Osoba naprawdę cierpliwa okazuje wytrwałość w konkretnym celu. Widzi nie tylko własne potrzeby, ale bierze też pod uwagę dobro osoby, która przyczyniła się do powstania problemu. Dlatego kiedy ktoś cierpliwy zostanie skrzywdzony albo sprowokowany, nie traci nadziei na to, że nadszarpnięte relacje kiedyś się poprawią. Nic dziwnego, że Słowo Boże wymienia cierpliwość jako pierwszy z wielu przymiotów, które wypływają z miłości a (1 Kor. 13:4). Jest to również jeden z owoców ducha (Gal. 5:22, 23). Jak możemy pielęgnować cierpliwość?

Kiedy pracujemy nad cierpliwością, powinniśmy modlić się o pomoc ducha Jehowy. Bóg udziela go osobom, które na Nim polegają (Łuk. 11:13). Ale chociaż duch święty to potężna siła, my też musimy coś robić — działać zgodnie ze swoimi modlitwami (Ps. 86:10, 11). W związku z tym powinniśmy każdego dnia starać się przejawiać cierpliwość i w ten sposób pozwalać jej rozwijać się w naszym sercu. Ale i to może okazać się niewystarczające, żeby ta cecha stała się nieodłączną częścią naszej osobowości. Co jeszcze nam w tym pomoże?

Możemy pielęgnować cierpliwość, analizując i naśladując doskonały przykład Jezusa. Kiedy apostoł Paweł mówił pod natchnieniem o „nowej osobowości”, w skład której wchodzi cierpliwość, zachęcał: „Niech też pokój Chrystusowy włada w waszych sercach” (Kol. 3:10, 12, 15). Żeby pokój ten mógł „władać” w naszych sercach, powinniśmy tak jak Jezus niezachwianie wierzyć w to, że Jehowa w słusznym czasie naprawi wszystkie krzywdy. Jeśli naśladujemy przykład Jezusa, nie stracimy cierpliwości — bez względu na sytuację, w jakiej się znajdziemy (Jana 14:27; 16:33).

Wszyscy chcielibyśmy, żeby Bóg jak najszybciej ustanowił nowy świat. Ale rozmyślanie o tym, jak wielką cierpliwość Jehowa nam okazuje, pomaga każdemu z nas rozwijać ten przymiot. Biblia zapewnia: „Jehowa nie jest powolny w sprawie swej obietnicy, jak to niektórzy uważają za powolność, lecz jest cierpliwy względem was, ponieważ nie pragnie, żeby ktokolwiek został zgładzony, ale pragnie, żeby wszyscy doszli do skruchy” (2 Piotra 3:9). Kiedy myślimy o tym, ile cierpliwości Jehowa nam okazuje, czy nie zachęca nas to, żeby w jeszcze większym stopniu okazywać ją innym? (Rzym. 2:4). Omówmy teraz, w jakich sytuacjach możemy potrzebować cierpliwości.

Naszą cierpliwość mogą wystawiać na próbę codzienne sytuacje. Na przykład jeśli uważasz, że masz do powiedzenia coś ważnego, będziesz potrzebować cierpliwości, żeby nie przerywać innym (Jak. 1:19). Przymiot ten przyda się też w kontaktach ze współwyznawcami, których zwyczaje nas irytują. Zamiast reagować przesadnie, lepiej się zastanowić, jak na nasze słabości reagują Jehowa i Jezus. Nie skupiają się na drobnych błędach, tylko na mocnych stronach. Cierpliwie obserwują też, jak nad sobą pracujemy (1 Tym. 1:16; 1 Piotra 3:12).

Cierpliwość będzie nam również potrzebna, kiedy ktoś zasugeruje, że powiedzieliśmy albo zrobiliśmy coś złego. Często w pierwszym odruchu czujemy się urażeni lub zaczynamy się usprawiedliwiać. Ale Słowo Boże zaleca inny sposób postępowania. Czytamy tam: „Lepszy jest człowiek cierpliwy niż wyniosły w duchu. Nie śpiesz się w duchu do obrażania się, bo obraza spoczywa w zanadrzu głupców” (Kazn. 7:8, 9). Dlatego nawet jeśli zarzut jest całkowicie bezpodstawny, powinniśmy spokojnie zastanowić się, jak na niego zareagować. Tą zasadą kierował się Jezus, kiedy inni niesłusznie z niego szydzili (Mat. 11:19).

Cierpliwość jest potrzebna rodzicom, szczególnie wtedy, gdy muszą skorygować złe pragnienia czy skłonności, jakie mogą rozwijać się w ich dzieciach. Rozważmy przykład Mattiasa, który teraz usługuje w skandynawskim Betel. Kiedy był nastolatkiem, z powodu jego przekonań koledzy szkolni ciągle się z niego naśmiewali. Z początku rodzice Mattiasa nic o tym nie wiedzieli. Ale ten sprzeciw wywierał wpływ na ich syna, który zaczął wątpić, czy to, w co wierzy, jest prawdą. Rodzice musieli się z tym zmierzyć. Tata Mattiasa, Gillis, wspomina: „Ta sytuacja wymagała od nas sporo cierpliwości”. Mattias zadawał pytania w rodzaju: „Kim jest Bóg? A co, jeśli Biblia nie jest Słowem Bożym? Skąd wiemy, że to właśnie Bóg chce, żebyśmy postępowali w taki czy inny sposób?”. Zdarzało się, że mówił do taty: „Dlaczego mnie osądzacie, jeśli nie czuję ani nie wierzę tak jak wy?”.

Gillis opowiada: „Czasami syn zadawał te pytania w gniewie. Nie denerwował się na swoją mamę czy na mnie. Złościł się, bo uważał, że prawda utrudnia mu życie”. Co Gillis zrobił w tej sytuacji? „Siadaliśmy z synem i rozmawialiśmy całymi godzinami. Głównie go słuchałem i od czasu do czasu zadawałem pytania, bo chciałem lepiej zrozumieć, co czuje i myśli. Czasami coś mu wyjaśniałem i dawałem dzień lub dwa, żeby to sobie przemyślał, zanim wrócimy do tematu. Niekiedy mówiłem, że to ja potrzebuję kilku dni, żeby zastanowić się nad tym, co powiedział. Dzięki tym regularnym rozmowom Mattias powoli zaczynał rozumieć i akceptować różne nauki, między innymi o okupie, o zwierzchnictwie Jehowy i o Jego miłości. To wszystko wymagało czasu i nie zawsze było łatwe, ale stopniowo w sercu Mattiasa zaczęła się rozwijać miłość do Jehowy. Razem z żoną bardzo się cieszymy, że cierpliwie pomagaliśmy synowi, kiedy był nastolatkiem. Przyniosło to pozytywne rezultaty i poruszyło jego serce”.

Gillis i jego żona ufali, że jeśli będą cierpliwie szkolić syna, Jehowa ich w tym wesprze. Wspominając tamte chwile, Gillis mówi: „Często powtarzałem Mattiasowi, że bardzo go kochamy i dlatego jeszcze żarliwiej prosimy Jehowę, by pomógł mu to wszystko zrozumieć”. Ci rodzice okazali niezwykle ważny przymiot, jakim jest cierpliwość, i bardzo się z tego cieszą.

Wypływającą z miłości cierpliwość muszą też pielęgnować chrześcijanie, którzy troszczą się o przewlekle chorego członka rodziny albo przyjaciela. Pomyślmy o Ellen b, która również mieszka w Skandynawii.

Jakieś osiem lat temu mąż Ellen miał dwa udary, które zaburzyły funkcjonowanie jego mózgu. W rezultacie stracił umiejętność odczuwania współczucia, radości czy smutku. Dla Ellen to bardzo trudna sytuacja. Ellen mówi: „Potrzebuję dużo cierpliwości i często się modlę”. Dodaje: „Pokrzepienie przynosi mi mój ulubiony werset z Filipian 4:13: ‚Do wszystkiego mam siłę dzięki temu, który mi udziela mocy’”. Dzięki mocy od Jehowy Ellen cierpliwie trwa i całkowicie ufa, że On będzie ją wspierał (Ps. 62:5, 6).

Oczywiście najlepszym wzorem cierpliwości jest Jehowa (2 Piotra 3:15). W Biblii znajdujemy wiele relacji opisujących Jego ogromną cierpliwość (Nehem. 9:30; Izaj. 30:18). Na przykład jak Jehowa zareagował, kiedy Abraham kwestionował Jego decyzję o zniszczeniu Sodomy? Nie przerwał Abrahamowi, ale wysłuchał wszystkich jego pytań i obaw. Powtórzył wątpliwości wyrażone przez Abrahama i w ten sposób dał mu do zrozumienia, że naprawdę go słuchał. Zapewnił go też, że nie zniszczy Sodomy, jeśli znajdzie w tym mieście choćby 10 prawych (Rodz. 18:22-33). Jehowa pokazał, co to znaczy cierpliwie słuchać i nie reagować przesadnie.

Cierpliwość to bardzo ważna część nowej osobowości, w którą muszą się przyodziać wszyscy chrześcijanie. Jeśli wysilamy się, żeby rozwinąć ten cenny przymiot, przyniesiemy tym chwałę naszemu troskliwemu i cierpliwemu Ojcu niebiańskiemu i zostaniemy zaliczeni do tych, „którzy dzięki wierze i cierpliwości dziedziczą obietnice” (Hebr. 6:10-12).