1. W jakiej pracy bierzemy udział zgodnie z 1 Tesaloniczan 5:11?

 CZY twój zbór budował lub remontował kiedyś Salę Królestwa? Jeśli tak, na pewno pamiętasz, jak potem w tym nowym lub odnowionym miejscu odbyło się pierwsze zebranie. Byłeś bardzo wdzięczny Jehowie. Być może ze wzruszenia nie mogłeś zaśpiewać początkowej pieśni. Nasze piękne Sale Królestwa przynoszą chwałę Jehowie. Ale jeszcze większą chwałę przynosi Mu inny rodzaj budowania. Chodzi o coś więcej niż wznoszenie literalnych budynków. Wiąże się on z budowaniem ludzi, którzy przychodzą do Sal Królestwa. Właśnie takie symboliczne budowanie miał na myśli apostoł Paweł, kiedy napisał słowa z 1 Tesaloniczan 5:11 (odczytaj), które są naszym wersetem przewodnim.

2. Co omówimy w tym artykule?

² Apostoł Paweł jest świetnym przykładem tego, jak budować współwyznawców. Okazywał im empatię. W tym artykule omówimy, jak pomagał braciom i siostrom 1) przetrwać próby, 2) zachowywać pokojowe relacje z innymi i 3) wzmacniać wiarę w Jehowę. Zobaczymy, jak możemy go naśladować w budowaniu braci i sióstr (1 Kor. 11:1).

3. Jakie zrównoważone podejście zachowywał Paweł?

³ Paweł bardzo kochał braci. Gdy współwyznawcy przechodzili próby, okazywał im współczucie i empatię, bo sam nieraz przechodził próby. Na przykład zdarzyło się, że zabrakło mu pieniędzy i musiał znaleźć pracę, żeby utrzymać siebie i ‛tych, którzy z nim byli’ (Dzieje 20:34). Zajął się wtedy wytwarzaniem namiotów. Kiedy przybył do Koryntu, wykonywał tę pracę z Akwilasem i Pryscyllą, ale „w każdy szabat” głosił Żydom i Grekom. Później, kiedy przybyli Sylas i Tymoteusz, Paweł zaczął się „zajmować tylko głoszeniem słowa Bożego” (Dzieje 18:2-5). Paweł nigdy nie zapomniał, że w jego życiu najważniejsza jest służba dla Jehowy. Był bardzo pracowity, dlatego miał swobodę mowy, żeby zachęcać braci i siostry. Przypomniał im, żeby nie pozwolili, by troski życia i kwestia utrzymania rodziny sprawiły, że zaniedbają to, „co naprawdę się liczy” — czyli różne aspekty służby dla Jehowy (Filip. 1:10).

4. Jak Paweł i Tymoteusz pomogli braciom znosić prześladowania?

⁴ Wkrótce po tym, jak powstał zbór w Tesalonice, tamtejsi bracia spotkali się z zaciekłym sprzeciwem. Kiedy motłoch nie mógł znaleźć Pawła i Sylasa, zawlekł niektórych braci do władców miasta i zaczął krzyczeć, że chrześcijanie „występują przeciw postanowieniom Cezara” (Dzieje 17:6, 7). Wyobraź sobie, jak musieli się czuć ci nowo ochrzczeni bracia, kiedy zobaczyli, że przeciwko nim występuje całe miasto. To mogło osłabić ich gorliwość w służbie dla Jehowy, ale Paweł nie chciał, żeby się tak stało. Chociaż razem z Sylasem musieli opuścić miasto, zadbali o odpowiednią opiekę dla zboru. Paweł napisał do Tesaloniczan: „Tymoteusza, naszego brata (...), wysłaliśmy, żeby was umocnił i pokrzepił z korzyścią dla waszej wiary, tak by te cierpienia nikim nie wstrząsnęły” (1 Tes. 3:2, 3). Tymoteusz najprawdopodobniej sam doświadczył prześladowań w rodzinnej Listrze i obserwował, jak Paweł wzmocnił tamtejszych braci. Widząc, jak Jehowa pokierował sprawami, Tymoteusz mógł upewnić nowych braci i siostry, że z nimi też będzie wszystko dobrze (Dzieje 14:8, 19-22; Hebr. 12:2).

5. Jak Bryantowi pomógł starszy z jego zboru?

⁵ Jak jeszcze Paweł wzmacniał współwyznawców? Kiedy wrócił do Listry, Ikonium i Antiochii, razem z Barnabasem „w każdym zborze ustanowili starszych” (Dzieje 14:21-23). Niewątpliwie ci zamianowani mężczyźni byli dla zboru źródłem pokrzepienia — podobnie jak dzisiejsi starsi. Zastanówmy się nad spostrzeżeniami brata o imieniu Bryant. Opowiada on: „Kiedy miałem 15 lat, mój tata od nas odszedł, a mama została wykluczona. Czułem się porzucony i zniechęcony”. Co pomogło Bryantowi przetrwać ten trudny okres? Wspomina: „Starszy zboru o imieniu Tony poświęcał mi czas na zebraniach i przy innych okazjach. Opowiadał mi o osobach, które mimo trudności zachowywały radość. Przeczytał mi Psalm 27:10 i często wspominał o Ezechiaszu, który był wiernym sługą Jehowy, chociaż jego tata nie był dla niego dobrym przykładem”. Jak to wpłynęło na Bryanta? Mówi: „To, że Tony mnie zachęcał, sprawiło, że zacząłem satysfakcjonujące życie w służbie pełnoczasowej”. Starsi, bądźcie wyczuleni na potrzeby osób takich jak Bryant, które mogą potrzebować „dobrego słowa”, czyli zachęt (Prz. 12:25).

6. Jak Paweł korzystał z przeżyć wiernych sług Jehowy, żeby wzmacniać współwyznawców?

⁶ Paweł przypomniał współwyznawcom, że dzięki sile od Jehowy „wielki obłok świadków” przetrwał różne wyzwania (Hebr. 12:1). Rozumiał, że przeżycia tych, którzy zwycięsko wyszli z różnych prób, mogą dodać braciom i siostrom odwagi i pomóc im koncentrować się na „mieście żywego Boga” (Hebr. 12:22). Tak samo jest obecnie. Kto z nas nie czuje się pokrzepiony, kiedy czyta o tym, jak Jehowa pomógł Gedeonowi, Barakowi, Dawidowi, Samuelowi i wielu innym? (Hebr. 11:32-35). A co z nowożytnymi przykładami wiary? Do Biura Głównego napływa wiele listów od braci i sióstr, których wiara została wzmocniona, gdy przeczytali życiorys któregoś z wiernych Świadków z czasów nowożytnych.

7. Czego uczymy się z rady Pawła zapisanej w Rzymian 14:19-21?

⁷ Budujemy braci i siostry, kiedy dbamy o pokój w zborze. Nie pozwalamy, żeby różnice zdań prowadziły do podziałów. I nie upieramy się przy swoich prawach, jeśli w grę nie wchodzi łamanie zasad biblijnych. Rozważmy pewien przykład. Do zboru w Rzymie należeli chrześcijanie pochodzenia żydowskiego i pogańskiego. Kiedy przestało obowiązywać Prawo Mojżeszowe, przestały też obowiązywać ograniczenia dotyczące spożywania określonych pokarmów (Marka 7:19). Od tamtej pory niektórzy chrześcijanie pochodzenia żydowskiego uważali, że mogą jeść wszystko. Z kolei inni byli zdania, że nie powinni tego robić. W zborze doszło do podziału. Paweł podkreślił, jak ważne jest zachowywanie pokoju, i powiedział: „Lepiej nie jeść mięsa, nie pić wina ani nie robić niczego, przez co twój brat mógłby się potknąć” (odczytaj Rzymian 14:19-21). W ten sposób Paweł pomógł dostrzec chrześcijanom, jak druzgocący wpływ takie podziały mają na poszczególne osoby, a także na cały zbór. Sam też był gotowy dokonać niezbędnych zmian, żeby nie gorszyć innych (1 Kor. 9:19-22). Podobnie my możemy budować drugich i pokazywać, że dbamy o pokój, jeśli unikamy upierania się przy swoim w sprawach pozostawionych osobistej decyzji.

8. Jak zareagował Paweł, kiedy pewna ważna kwestia zagroziła pokojowi w zborze?

⁸ Paweł był dobrym przykładem, jak zachowywać pokój z osobami, które w ważnych sprawach miały odmienne zdanie. Na przykład niektórzy bracia w I wieku uważali, że nowo nawróceni poganie powinni zostać obrzezani — prawdopodobnie, żeby uniknąć krytyki ze strony Żydów (Gal. 6:12). Paweł zdecydowanie przeciwstawiał się takiemu poglądowi. Ale zamiast przekonywać innych do własnych racji, pokornie przekazał sprawę apostołom i starszym w Jerozolimie (Dzieje 15:1, 2). Jego postawa pomogła chrześcijanom przejawiać radość i zachować pokój w zborze (Dzieje 15:30, 31).

9. Jak możemy naśladować przykład Pawła?

⁹ Jeśli wyłania się poważna kwestia, przyczyniamy się do pokoju, kiedy stosujemy się do wskazówek osób, które Jehowa wyznaczył do troszczenia się o zbór. Takie wskazówki oparte na Biblii można znaleźć w naszych publikacjach oraz wytycznych dostarczanych przez naszą organizację. Jeśli skupiamy się na stosowaniu się do tych wskazówek, a nie na promowaniu osobistych poglądów, przyczyniamy się do pokoju w zborze.

10. Co jeszcze robił Paweł, żeby dbać o pokój w zborze?

¹⁰ Paweł dbał też o pokój w zborze przez to, że skupiał się na pozytywnych cechach braci i sióstr, a nie na ich wadach. Na przykład pod koniec Listu do Rzymian wymienił wiele osób z imienia i w większości wypadków wspomniał o czymś pozytywnym albo jakimś szczególe dotyczącym tych osób. Możemy naśladować Pawła, chętnie mówiąc o dobrych cechach naszych braci i sióstr. Jeśli tak robimy, dajemy im dodatkowy powód, żeby przybliżali się do siebie, a to wzmocni miłość łączącą nas w zborze.

11. Jak możemy przywrócić pokój, kiedy dojdzie do nieporozumienia?

¹¹ Czasami nawet między dojrzałymi chrześcijanami może dojść do nieporozumienia. Przydarzyło się to Pawłowi i jego bliskiemu przyjacielowi Barnabasowi. Nie mogli się zgodzić co do tego, czy zabrać Marka w następną podróż misjonarską. Wybuchła między nimi „gwałtowna kłótnia” i każdy poszedł w swoją stronę (Dzieje 15:37-39). Ale Paweł, Barnabas i Marek przywrócili dobre relacje, czym pokazali, że bardzo cenią pokój i jedność w zborze. Później Paweł pozytywnie wypowiadał się o Barnabasie i Marku (1 Kor. 9:6; Kol. 4:10). My też powinniśmy wyjaśniać nieporozumienia z innymi i skupiać się na ich dobrych cechach. W ten sposób przyczyniamy się do pokoju i jedności (Efez. 4:3).

12. Przed jakimi wyzwaniami stają niektórzy bracia i siostry?

¹² Budujemy naszych braci i siostry, kiedy wzmacniamy ich wiarę w Jehowę. Niektórzy z nich są wyśmiewani przez niewierzących członków rodziny, współpracowników czy kolegów szkolnych. Inni mają poważne problemy zdrowotne lub walczą ze zranionymi uczuciami. Jeszcze inni od wielu lat służą Jehowie i przez cały ten czas czekają na koniec złego świata. Takie sytuacje mogą wystawiać wiarę chrześcijan na próbę. Bracia i siostry z I wieku spotkali się z podobnymi wyzwaniami. Co zrobił Paweł, żeby ich wzmocnić?

13. Jak Paweł pomógł braciom, którzy byli wyśmiewani z powodu swoich wierzeń?

¹³ Paweł budował wiarę braci i sióstr za pomocą Pism. Być może chrześcijanie pochodzenia żydowskiego nie wiedzieli, jak reagować na krytyczne uwagi członków rodziny, którzy uważali, że judaizm góruje nad chrystianizmem. Bez wątpienia list Pawła do Hebrajczyków bardzo pomógł tym chrześcijanom (Hebr. 1:5, 6; 2:2, 3; 9:24, 25). Żeby dać odpowiedź przeciwnikom, mogli posłużyć się argumentacją Pawła. Obecnie współwyznawcom, którzy są wyśmiewani, możemy pokazać, jak korzystać z publikacji opartych na Biblii, żeby wyjaśniać podstawy swoich wierzeń. A jeśli nasi młodzi są wyśmiewani, bo wierzą w stwarzanie, możemy im pomóc poszukać informacji w broszurach Czy życie zostało stworzone? i Pochodzenie życia — pięć pytań, które warto rozważyć.

14. Co robił Paweł, chociaż był zajęty głoszeniem i nauczaniem?

¹⁴ Paweł zachęcał braci i siostry do „miłości i dobrych uczynków” (Hebr. 10:24). Pomagał im nie tylko tym, co mówił, ale też tym, co robił. Na przykład kiedy w Judei nastał głód, Paweł wziął udział w akcji niesienia pomocy tamtejszym braciom (Dzieje 11:27-30). Nawet jeśli był zajęty głoszeniem i nauczaniem, zawsze szukał sposobu, żeby pomagać osobom, które znalazły się w trudnej sytuacji materialnej (Gal. 2:10). W ten sposób wzmacniał pewność braci i sióstr, że Jehowa się o nich zatroszczy. Obecnie, kiedy poświęcamy swój czas, siły i umiejętności, żeby brać udział w akcjach niesienia pomocy, też budujemy wiarę naszych współwyznawców. Co więcej, robimy to, regularnie składając datki na ogólnoświatową działalność. Na te i jeszcze inne sposoby możemy wzmacniać zaufanie braci w to, że Jehowa nigdy ich nie opuści.

15, 16. Jak powinniśmy traktować osoby, których wiara osłabła?

¹⁵ Paweł wciąż zachęcał tych, których wiara osłabła. Okazywał im współczucie i zwracał się do nich w ciepły, pozytywny sposób (Hebr. 6:9; 10:39). Na przykład w całym Liście do Hebrajczyków często podkreślał, że sam też musi stosować się do rad, które podaje (Hebr. 2:1, 3). Tak jak Paweł nie rezygnujemy z osób, których wiara osłabła. Przeciwnie, wzmacniamy je, okazując im szczere zainteresowanie. W ten sposób potwierdzamy, że je kochamy. Nasze delikatne słowa naprawdę mogą dużo zdziałać.

¹⁶ Paweł upewniał braci i siostry, że Jehowa dostrzega ich dobre postępowanie (Hebr. 10:32-34). Podobnie my możemy wspierać współwyznawcę, którego wiara osłabła. Możemy zapytać go, jak poznał prawdę, albo zachęcić, żeby przypomniał sobie sytuację, kiedy odczuł troskę Jehowy. Wykorzystujmy takie okazje, by upewnić go, że Jehowa nigdy o nim nie zapomni i nigdy go nie zostawi (Hebr. 6:10; 13:5, 6). Dzięki takim rozmowom ci drodzy bracia mogą zapragnąć gorliwie służyć Jehowie.

17. W czym możemy nabierać wprawy?

¹⁷ Tak jak osoba pracująca w budownictwie z czasem nabiera wprawy w tym, co robi, my też możemy coraz skuteczniej budować innych. Pomagamy im nabierać sił do przetrwania prób, kiedy zwracamy ich uwagę na przykłady osób z przeszłości, którym się to udało. Dbamy o pokój, kiedy skupiamy się na zaletach innych i nie dopuszczamy, żeby cokolwiek mu zagroziło, oraz przywracamy go, gdy pojawia się różnica zdań. Możemy też dalej budować wiarę braci i sióstr, rozmawiając z nimi o prawdach biblijnych, udzielając im praktycznej pomocy i wspierając tych, którzy osłabli pod względem duchowym.

18. Na co jesteś zdecydowany?

¹⁸ Osoby, które pracują na budowach teokratycznych, czują radość i zadowolenie. Możemy mieć podobne odczucia, kiedy budujemy pod względem duchowym braci i siostry w zborze. W przeciwieństwie do literalnych budynków, które z czasem niszczeją, rezultaty naszych wysiłków mogą trwać wiecznie! Bądźmy więc zdecydowani ‛jedni drugich zachęcać i budować’ (1 Tes. 5:11).