1. Jaką cenną pracę wykonują w zborze siostry i z jakimi problemami wiele z nich się zmaga? (Zobacz ilustrację na stronie tytułowej).

 JAK to dobrze, że w zborach mamy tyle sióstr, które wykonują mnóstwo cennej pracy! Uczestniczą w zebraniach i głoszą. Dbają o Sale Królestwa i troszczą się o współwyznawców. Oczywiście zmagają się z różnymi problemami. Niektóre opiekują się rodzicami w podeszłym wieku. Inne muszą znosić sprzeciw ze strony członków rodziny. A jeszcze inne samotnie wychowują dzieci i muszą zarobić na ich utrzymanie.

2. Dlaczego chcemy się skupiać na wspieraniu naszych sióstr?

² Dlaczego chcemy się skupiać na wspieraniu naszych sióstr? Ponieważ świat nie zawsze traktuje kobiety z należnym im szacunkiem. Poza tym do wspierania ich zachęca nas Biblia. Na przykład apostoł Paweł poprosił zbór w Rzymie, żeby gościnnie przyjął Febe i ‛udzielił jej wszelkiej pomocy, jakiej będzie potrzebować’ (Rzym. 16:1, 2). Paweł był kiedyś faryzeuszem i obracał się w środowisku ludzi, którzy uważali kobiety za gorsze. Ale odkąd został chrześcijaninem, naśladował Jezusa i traktował kobiety z szacunkiem i życzliwością (1 Kor. 11:1).

3. Jak Jezus traktował kobiety i co myślał o tych, które spełniały wolę jego Ojca?

³ Jezus odnosił się do wszystkich kobiet z szacunkiem (Jana 4:27). Nie traktował ich tak jak żydowscy przywódcy religijni. W pewnej encyklopedii biblijnej można o nim przeczytać: „Nigdy nie powiedział niczego, co by uwłaczało godności kobiet”. Oczywiście Jezus szczególnie cenił kobiety, które spełniały wolę jego Ojca. Zaliczał je do swojej duchowej rodziny tak samo jak mężczyzn (Mat. 12:50).

4. Co omówimy w tym artykule?

⁴ Jezus był zawsze gotowy pomagać swoim duchowym siostrom. Poświęcał im czas, cenił je i stawał w ich obronie. Zobaczmy, jak możemy go naśladować w kontaktach z siostrami w naszych zborach.

5. Dlaczego niektórym siostrom może brakować budującego towarzystwa?

⁵ Wszyscy — i bracia, i siostry — potrzebują budującego towarzystwa. Czasami jednak siostrom trudno zaspokoić tę potrzebę. Dlaczego? Zobaczmy, co powiedziały niektóre z nich. Siostra o imieniu Jordan * mówi: „Ponieważ jestem w stanie wolnym, trudno mi znaleźć w zborze swoje miejsce. Często mam wrażenie, że do niego nie pasuję”. Kristen, pionierka, która przeniosła się na teren z potrzebami, opowiada: „Kiedy jesteś w zborze nowa, możesz czuć się samotna”. Osoby żyjące w rodzinach, których członkowie różnią się poglądami religijnymi, mogą czuć się w pewnym sensie odizolowane od swojej rodziny cielesnej, a jednocześnie odizolowane od rodziny duchowej. Samotność nieraz też daje się we znaki osobom, które nie mogą opuszczać domu, oraz takim, które troszczą się o chorych członków rodziny. Annette wspomina: „Nie mogłam chodzić na spotkania towarzyskie, bo opiekowałam się mamą”.

6. Jak zgodnie z Łukasza 10:38-42 Jezus pomógł Marcie i Marii?

⁶ Jezus poświęcał czas swoim duchowym siostrom i był dla nich prawdziwym przyjacielem. Właśnie tak traktował Marię i Martę, które prawdopodobnie były w stanie wolnym (odczytaj Łukasza 10:38-42). Najwyraźniej zachowywał się tak, że czuły się przy nim swobodnie. Maria nie obawiała się usiąść u jego stóp — jak uczeń u stóp nauczyciela *. A Marta, zdenerwowana, że Maria jej nie pomaga, nie obawiała się powiedzieć mu, co o tym myśli. Dzięki temu, że Jezus wytworzył swobodną atmosferę, mógł pomóc obu kobietom pod względem duchowym. Ponieważ często odwiedzał je oraz ich brata, Łazarza, wiedziały, że mu na nich zależy (Jana 12:1-3). Nic dziwnego, że gdy Łazarz poważnie zachorował, śmiało poprosiły Jezusa o pomoc (Jana 11:3, 5).

7. Jak między innymi możemy zachęcać siostry?

⁷ Dla niektórych sióstr zebrania są jedną z niewielu okazji, żeby spotkać się ze współwyznawcami. Dlatego chcemy serdecznie je witać, rozmawiać z nimi i okazywać im szczerą troskę. Jordan przyznaje: „Wiele dla mnie znaczy, kiedy inni chwalą mnie za wypowiedzi podczas zebrania, umawiają się ze mną do służby i na inne sposoby poświęcają mi uwagę”. Musimy dawać naszym siostrom odczuć, że są dla nas ważne. Kia mówi: „Jak nie ma mnie na zebraniu, to wiem, że ktoś się odezwie i spyta, czy wszystko u mnie w porządku. Pokazuje mi to, że braciom i siostrom na mnie zależy”.

8. Jak możemy brać wzór z Jezusa?

⁸ Wzorem Jezusa chcemy utrzymywać z siostrami kontakty towarzyskie. Możemy je na przykład zaprosić na jakiś poczęstunek albo zaproponować im wspólną rozrywkę. Chcemy przy tym zadbać, żeby to, co mówimy, było budujące (Rzym. 1:11, 12). Jezus wiedział, że dla niektórych stan wolny jest wyzwaniem. Ale wyraźnie dał do zrozumienia, że ani małżeństwo, ani wychowywanie dzieci nie jest kluczem do trwałego szczęścia (Łuk. 11:27, 28). Takie szczęście wynika raczej ze służenia Jehowie (Mat. 19:12). Nastawienie Jezusa powinni naśladować starsi.

9. Jak starsi mogą pomagać siostrom?

⁹ Starsi zwracają szczególną uwagę na to, żeby traktować chrześcijanki jak siostry i matki (1 Tym. 5:1, 2). Starają się z nimi rozmawiać przed zebraniami i po nich. Kristen opowiada: „Pewien starszy zauważył, że jestem bardzo zabiegana, i chciał zrozumieć, jak wygląda mój plan zajęć. Byłam wdzięczna za jego szczere zainteresowanie”. Gdy starsi regularnie rozmawiają z siostrami, dowodzą, że naprawdę się o nie troszczą *. Annette wyjaśnia, jaką odnosi z tego korzyść: „Lepiej ich poznaję, a oni lepiej poznają mnie. Dlatego kiedy przechodzę trudne chwile, nie mam oporów, żeby zwrócić się do nich o pomoc”.

10. Dzięki czemu nasze siostry będą dobrze czuć się w zborze?

¹⁰ Każdy z nas rozkwita, kiedy inni zauważają nasze mocne strony i chwalą nas za to, co robimy. Z kolei jeśli nasze umiejętności i praca są uważane za coś oczywistego, możemy być zniechęceni. Abigail, pionierka w stanie wolnym, przyznaje, że nieraz czuje się pomijana: „Dla niektórych jestem po prostu siostrą tego a tego albo córką tych a tamtych. Czasami czuję się traktowana jak powietrze”. Dla kontrastu zwróćmy uwagę na spostrzeżenie siostry o imieniu Pam, która też jest w stanie wolnym. Przez wiele lat była misjonarką. Potem wróciła do domu, żeby zaopiekować się rodzicami. Teraz jest po siedemdziesiątce i dalej pełni służbę pionierską. Stwierdza: „Najbardziej pomaga mi to, kiedy inni mówią, że mnie cenią”.

11. Jak Jezus pokazał, że ceni kobiety, które go wspierały w trakcie jego służby?

¹¹ Jezus cenił służbę wiernych Bogu kobiet, które zapewniały mu „praktyczną pomoc, korzystając ze swoich środków” (Łuk. 8:1-3). Oprócz tego, że udostępnił im to zaszczytne zadanie, wyjawiał im też głębokie prawdy duchowe. Na przykład poinformował je, że umrze i zostanie wskrzeszony (Łuk. 24:5-8). Przygotował je — tak samo jak apostołów — na trudne chwile związane z jego cierpieniami i śmiercią (Marka 9:30-32; 10:32-34). Warto zauważyć, że chociaż apostołowie uciekli, kiedy Jezus został aresztowany, to niektóre z tych kobiet stały w pobliżu, kiedy umierał na palu męki (Mat. 26:56; Marka 15:40, 41).

12. Jakie zadania Jezus powierzał kobietom?

¹² Jezus powierzał kobietom ważne zadania. Na przykład niektóre z nich jako pierwsze dowiedziały się, że zmartwychwstał. Polecił im, żeby opowiedziały o tym apostołom (Mat. 28:5, 9, 10). A w dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku kobiety najwyraźniej były wśród uczniów, na których został wylany duch święty. Jeśli tak było, to te namaszczone duchem siostry otrzymały dar mówienia językami i opowiadały innym o „wspaniałych dziełach Bożych” (Dzieje 1:14; 2:2-4, 11).

13. Jaką pracę wykonują dziś chrześcijanki i jak możemy pokazywać, że je cenimy?

¹³ Nasze siostry zasługują na pochwałę za wszystko, co robią w służbie dla Jehowy. Biorą udział w budowie i konserwacji miejsc wielbienia, wspierają grupy obcojęzyczne i usługują w Betel. Angażują się w akcje niesienia pomocy, pomagają tłumaczyć nasze publikacje, są pionierkami i misjonarkami. Tak samo jak bracia, korzystają ze szkolenia na Kursie Służby Pionierskiej, Kursie dla Ewangelizatorów Królestwa i w Szkole Gilead. Siostry, których mężowie mają odpowiedzialne zadania w zborze i organizacji, chętnie ich wspierają. Gdyby tego nie robiły, bracia ci nie byliby w stanie tak dobrze usługiwać jako „dary w postaci ludzi” (Efez. 4:8). Czy przychodzi ci do głowy, jak mógłbyś wspierać wszystkie te dzielne siostry?

14. Do czego zachęcają starszych słowa z Psalmu 68:11?

¹⁴ Mądrzy starsi zdają sobie sprawę, że siostry tworzą „ogromną rzeszę” głosicielek dobrej nowiny i często mają w tej służbie wielkie doświadczenie (odczytaj Psalm 68:11). Tacy starsi wiedzą, że mogą się od nich dużo nauczyć. Abigail ceni sobie, kiedy bracia pytają ją o sprawdzone sposoby docierania do ludzi na terenie. Mówi: „Dzięki temu widzę, że Jehowa ma dla mnie miejsce w swojej organizacji”. Poza tym starsi rozumieją, że wierne, dojrzałe chrześcijanki mogą skutecznie pomagać młodszym siostrom, które przeżywają jakieś problemy (Tyt. 2:3-5). Nie mamy wątpliwości, że siostry zasługują na naszą miłość i wdzięczność!

15. Kiedy siostry mogą potrzebować pomocy?

¹⁵ Czasami siostry mogą potrzebować, żeby ktoś im w czymś pomógł albo się za nimi ujął (Izaj. 1:17). Na przykład siostrze owdowiałej albo rozwiedzionej trzeba nieraz pomóc załatwić jakąś sprawę albo wykonać jakąś pracę, którą zwykle zajmował się jej mąż. Z siostrą starszą wiekiem niekiedy trzeba pójść do lekarza. A pionierka, która pracuje też przy innych zadaniach teokratycznych, może potrzebować, żeby ktoś stanął w jej obronie, kiedy jest krytykowana, że nie wyrusza do służby tak często jak inni pionierzy. Zobaczmy, czego o wstawianiu się za siostrami uczymy się od Jezusa.

16. Jak zgodnie z Marka 14:3-9 Jezus stanął w obronie Marii?

¹⁶ Jezus chętnie ujmował się za swoimi duchowymi siostrami, kiedy ktoś błędnie je oceniał. Na przykład wstawił się za Marią, gdy skrytykowała ją Marta (Łuk. 10:38-42). Po raz drugi wziął Marię w obronę, gdy inni uznali, że podjęła złą decyzję, i się na nią oburzyli (odczytaj Marka 14:3-9). Jezus rozumiał jej pobudki i ją pochwalił: „Spełniła wobec mnie szlachetny uczynek. (...) Zrobiła, co mogła”. Zapowiedział nawet, że „gdziekolwiek na świecie będzie głoszona dobra nowina”, będzie też opowiadane o jej życzliwym geście — tak jak robimy to teraz. To niezwykłe, że Jezus w kontekście niesamolubnego uczynku Marii wspomniał o ogólnoświatowej działalności kaznodziejskiej. Jakim pokrzepieniem musiały być dla niej te słowa po tym, jak została skrytykowana!

17. Podaj przykład sytuacji, w której trzeba stanąć w obronie siostry.

¹⁷ Czy stajesz w obronie duchowych sióstr, kiedy jest taka potrzeba? Pomyślmy o następującej sytuacji: Jacyś głosiciele widzą, że siostra, której mąż nie jest Świadkiem Jehowy, często przychodzi na zebrania w ostatniej chwili i zaraz po nich wychodzi. Zauważają też, że rzadko zabiera ze sobą dzieci. Zaczynają ją krytykować, że nie jest wobec męża bardziej stanowcza. Ale prawda jest taka, że siostra robi wszystko, co może. Przecież nie decyduje samodzielnie o swoim czasie ani nie ma ostatniego słowa w sprawie dzieci. Co mógłbyś dla niej zrobić? Jeśli pochwalisz ją w obecności innych, być może przestaną ją krytykować.

18. Jak jeszcze możemy pomagać siostrom?

¹⁸ Możemy pokazać siostrom, jak bardzo się o nie troszczymy, proponując im praktyczną pomoc (1 Jana 3:18). Annette, która opiekowała się chorą mamą, opowiada: „Niektórzy przyjaciele przychodzili mnie trochę odciążyć albo przynosili jakiś posiłek. Czułam, że należę do zboru i że jestem kochana”. Pomocy zaznała też Jordan. Pewien brat podpowiedział jej, jak dbać o samochód. Jordan mówi: „Miło jest wiedzieć, że bracia i siostry martwią się o moje bezpieczeństwo”.

19. Co jeszcze mogą zrobić dla sióstr starsi?

¹⁹ O potrzeby sióstr dbają też starsi. Wiedzą, że to, jak je traktują, ma dla Jehowy duże znaczenie (Jak. 1:27). Dlatego naśladują rozsądek Jezusa i nie trzymają się sztywno reguł tam, gdzie lepiej byłoby okazać elastyczność (Mat. 15:22-28). Poza tym wychodzą z inicjatywą, gdy siostry potrzebują jakiejś pomocy. Dają im tym odczuć, że są kochane. Na przykład kiedy nadzorca grupy, do której należała Kia, dowiedział się, że czeka ją przeprowadzka, od razu zorganizował pomoc. Kia opowiada: „To oszczędziło mi mnóstwa stresu. Zachęcające słowa starszych i ich praktyczna pomoc pokazały mi, że jestem ważną częścią zboru i że w trudnej sytuacji nie zostanę sama”.

20, 21. Jak możemy pokazać, że cenimy wszystkie siostry?

²⁰ Kiedy rozejrzymy się po naszych zborach, zobaczymy mnóstwo dzielnych chrześcijanek zasługujących na naszą troskę. Z przykładu Jezusa nauczyliśmy się, jak je wspierać. Chcemy poświęcać im czas, żeby lepiej je poznać. Chcemy wyrażać im uznanie za to, co robią dla Boga. I w razie potrzeby chcemy stawać w ich obronie i udzielać im praktycznej pomocy.

²¹ Pod koniec swojego listu do Rzymian apostoł Paweł wspomina dziewięć chrześcijanek (Rzym. 16:1, 3, 6, 12, 13, 15). Jego pozdrowienia i pochwały z pewnością bardzo je pokrzepiły. My też wspierajmy wszystkie siostry w swoim zborze. W ten sposób im pokażemy, że są cennymi członkami naszej duchowej rodziny.