Bóg powiedział Adamowi: „W dniu, w którym z niego zjesz, z całą pewnością umrzesz” (Rodzaju 2:17). Te słowa nie miałyby sensu, gdyby Adam został stworzony tylko po to, żeby się zestarzeć i umrzeć. Rozumiał on, że jeśli nie zje owocu z tego drzewa, to będzie żył bez końca.

Nie było to jedyne drzewo w ogrodzie Eden. Adam i Ewa mogli jeść owoce z innych drzew, które tam rosły (Rodzaju 2:9). Gdyby nie zjedli zakazanego owocu, okazaliby posłuszeństwo Temu, który dał im życie. Poza tym pokazaliby, że uznają prawo Jehowy do ustalania, co jest dla nich dobre, a co złe.

Żeby zrozumieć, dlaczego Adam i Ewa umarli, musimy przypomnieć sobie pewną rozmowę, której skutki odczuwamy do dziś. Szatan Diabeł posłużył się wężem, żeby złośliwie okłamać Ewę. W Biblii czytamy: „A wąż był najostrożniejszy ze wszystkich dzikich zwierząt, które uczynił Jehowa Bóg. I przemówił do kobiety: ‚Czy Bóg rzeczywiście powiedział, że nie wolno wam jeść owoców ze wszystkich drzew ogrodu?’” (Rodzaju 3:1).

Ewa odpowiedziała: „Możemy jeść owoce z drzew ogrodu. Ale o drzewie, które jest w środku ogrodu, Bóg powiedział: ‚Nie wolno wam jeść jego owoców ani nawet go dotykać, bo w przeciwnym razie umrzecie’. Wtedy wąż odezwał się do kobiety: ‚Z całą pewnością nie umrzecie. Bóg wie, że w tym samym dniu, w którym zjecie z niego owoc, otworzą się wam oczy i staniecie się podobni do Boga — będziecie znali dobro i zło’”. W ten sposób Szatan dał do zrozumienia, że Jehowa jest kłamcą, który odmawia Adamowi i Ewie czegoś dobrego (Rodzaju 3:2-5).

Ewa w to uwierzyła. Zaczęła uważnie przyglądać się drzewu i jego owocom. Wyglądały tak dorodnie, tak smakowicie! Zerwała więc jeden z nich i zaczęła go jeść. Potem, jak mówi Biblia, „dała też owoc mężowi, gdy był z nią, i on również go jadł” (Rodzaju 3:6).

Jak bardzo zawiedziony musiał być Jehowa, kiedy Jego ukochane dzieci z premedytacją Mu się sprzeciwiły! Powiedział do Adama: „Wrócisz do ziemi, gdyż z niej zostałeś wzięty. Bo prochem jesteś i do prochu wrócisz” (Rodzaju 3:17-19). „Adam przeżył 930 lat i umarł” (Rodzaju 5:5). Nie poszedł do nieba albo jakiegoś innego miejsca. Zanim Jehowa stworzył Adama z prochu ziemi, on po prostu nie istniał. Kiedy umarł, powrócił do tego stanu — przestał istnieć. Cóż za fatalny koniec!

Ponieważ Adam i Ewa świadomie okazali Bogu nieposłuszeństwo, przestali być doskonali i nie mieli już szans na życie wieczne. Ich ciała i umysły zaczęły się degenerować. Ale nie tylko oni ponieśli konsekwencje swojego grzechu. Przekazali go też swoim potomkom. W Liście do Rzymian 5:12 czytamy: „Grzech pojawił się na świecie przez jednego człowieka [Adama], a przez grzech — śmierć. I w taki sposób śmierć rozprzestrzeniła się na wszystkich ludzi, bo wszyscy stali się grzeszni”.

Biblia opisuje grzech i śmierć jako „zasłonę rozpostartą nad wszystkimi ludami i tkaninę okrywającą wszystkie narody” (Izajasza 25:7). Jest ona jak trujący dym, od którego nie można uciec. Tak więc „przez Adama wszyscy umierają” (1 Koryntian 15:22). Pojawia się pytanie, które apostoł Paweł wyraził następująco: „Kto mnie uwolni od ciała podlegającego śmierci?”. Czy ktokolwiek jest w stanie to zrobić? (Rzymian 7:24).