„Nie osiągnęliśmy konsensusu co do tego, czy Bóg w ogóle ma imię własne, nie mówiąc już o tym, jak miałoby ono brzmieć” (David Cunningham, Theological Studies).

Bóg oświadczył: „Jam jest Jehowa. To jest moje imię” (Izajasza 42:8). „Jehowa” w tłumaczeniu z hebrajskiego oznacza „On powoduje, że się staje” (zobacz Dodatek 1 w Piśmie Świętym w Przekładzie Nowego Świata).

Jehowa życzy sobie, żebyśmy używali Jego imienia. „Wzywajcie jego imienia” — zachęca Biblia. „Oznajmiajcie wśród ludów jego czyny. Wspominajcie, że jego imię jest wywyższone” (Izajasza 12:4).

Imieniem Bożym posługiwał się również Jezus. W modlitwie do Jehowy wyznał: „Dałem im [uczniom] poznać twoje imię i dam je poznać”. Dlaczego przykładał do tego taką wagę? W dalszych słowach powiedział do Boga: „Żeby miłość, którą mnie umiłowałeś, była w nich, a ja w jedności z nimi” (Jana 17:26).

„Kto nie zna Boga z imienia, ten w rzeczywistości nie zna Go jako osoby, (...) a znając Go tylko jako bezosobową siłę, nie może Go kochać” — napisał teolog Walter Lowrie.

Victor co tydzień chodził do kościoła. Mimo to miał wrażenie, że tak naprawdę nie zna Boga. Opowiada: „Potem dowiedziałem się, że Bóg ma na imię Jehowa. Poczułem się tak, jakby doszło do oficjalnej prezentacji — jakbym nareszcie poznał Kogoś, o kim tyle słyszałem. Stał się On dla mnie realną Osobą, z którą zacząłem nawiązywać przyjaźń”.

Do tych, którzy posługują się Jego imieniem, Jehowa chętnie się przybliża. O ludziach „myślących o jego imieniu” powiedział: „Okażę im współczucie, jak człowiek okazuje współczucie swemu synowi, który mu służy” (Malachiasza 3:16, 17). Dla tych, którzy wzywają Jego imienia, Bóg przewiduje też inną nagrodę. Biblia obiecuje: „Każdy, kto wzywa imienia Jehowy, będzie wybawiony” (Rzymian 10:13).