¹ Mało kto liczy się z tym, że w każdej chwili może się znaleźć w szpitalu. Wszystkich jednak „dosięga czas i nieprzewidziane zdarzenie” (Kazn. 9:11, NW). Wprawdzie niektórzy wolą sami dbać o zdrowie i nie korzystać z pomocy lekarzy, ale jak się zabezpieczyć przed niepożądanym przetoczeniem krwi, które grozi w razie wypadku, utraty przytomności i przewiezienia do szpitala? Takie niespodziewane zdarzenie lub nagłe pogorszenie się stanu zdrowia może znienacka wystawić na próbę twą wiarę.

² Jak walczyłbyś o zachowanie prawości, gdybyś nagle trafił do szpitala, gdzie powtarzano by ci, że umrzesz, jeśli nie zgodzisz się na transfuzję? Czy bezkrytycznie byś w to uwierzył? Czy na pewno sobie nie życzysz, żeby podano ci krew? Czy jesteś przygotowany na taką próbę wiary i czy chcesz ‛trzymać się z dala od krwi’? (Dzieje 15:28, 29, NW).

³ Zasadniczym warunkiem skutecznego przeciwstawienia się nie chcianej transfuzji, która skalałaby cię pod względem duchowym, jest zdecydowana postawa. Powinna ona wynikać z dokładnego zrozumienia biblijnego poglądu na krew. W przeciwnym razie mógłbyś pod wpływem emocji łatwo dać się onieśmielić komuś, kto by utrzymywał, iż orientuje się w tej sprawie znacznie lepiej od ciebie. Czy pozwoliłbyś sobie wmówić, że lekarze wiedzą o krwi więcej niż Bóg? Z pewnością chcesz być w takich chwilach „niezachwianie zdecydowany” i postępować zgodnie z wolą Jehowy — niezależnie od tego, co by mówili ludzie (Powt. Pr. 12:23-25, NW). Ale czy w tej próbie jesteś zdany wyłącznie na własne siły? (Kazn. 4:9-12).

⁴ Chcąc wesprzeć braci potrzebujących pomocy w związku z kwestią transfuzji, Towarzystwo powołało w Brooklynie Służbę Informacji o Szpitalach. Prócz tego w większych miastach USA utworzono 100 Komitetów Łączności ze Szpitalami. Usługuje w nich ponad 600 specjalnie przeszkolonych starszych. W domu Betel w Polsce funkcjonuje Dział Informacji o Szpitalach, a Komitety Łączności ze Szpitalami ustanowiono już w 11 większych miastach naszego kraju.

⁵ Służba Informacji o Szpitalach śledzi przeszło 3600 czasopism medycznych z całego świata, co pozwala jej gromadzić materiał o wielu metodach leczenia bez stosowania krwi oraz o ich skuteczności. Dostarcza go Komitetom Łączności ze Szpitalami, zakładom opieki zdrowotnej i niektórym lekarzom. (Już nieraz zdołano rozładować napiętą sytuację przez wysłanie fachowego artykułu, omawiającego leczenie alternatywne). Wspomniany dział na bieżąco zaopatruje komitety w odpisy przychylnych decyzji procesowych, co pozwala sędziom bardziej wnikliwie rozpatrywać następne przypadki. Prowadzi też listę przeszło 7000 lekarzy, gotowych leczyć Świadków Jehowy z uwzględnieniem ich przekonań, i w razie trudności komitety mogą z niej korzystać.

⁶ Prócz tego Służba Informacji o Szpitalach nadzoruje szkolenie i pracę Komitetów Łączności ze Szpitalami. W miastach podległych ich działalności systematycznie przeprowadzają one spotkania informacyjne z personelem medycznym, dążąc do poprawy wzajemnych stosunków. Dokonują też sondażu opinii, szukając nowych lekarzy gotowych nas leczyć bez przetaczania krwi. Bracia usługujący w tych komitetach chętnie pośpieszą ci z pomocą, ale przedtem sam musisz poczynić niezbędne kroki, by mogli jej udzielić jak najskuteczniej.

⁷ Przede wszystkim upewnijcie się, czy każdy w waszej rodzinie ma dokładnie wypełnione „Dyspozycje i pełnomocnictwo w sprawie opieki zdrowotnej” —z datą, własnoręcznym podpisem i podpisami świadków. Od stycznia posługujemy się tym dokumentem w nowej formie. Zdarzało się, że w szpitalu kwestionowano jego ważność, jeśli nie był datowany i (lub) potwierdzony przez drugą osobę. A czy wszystkie wasze nie ochrzczone dzieci mają wypełnione karty identyfikacyjne? Jeśli nie, to skąd będzie wiadomo, jakie jest wasze stanowisko w sprawie krwi i do kogo się zwrócić w razie wypadku?

⁸ Następnie musicie pilnować, by każdy z was ZAWSZE nosił te dokumenty przy sobie. Sprawdzajcie je codziennie u dzieci, gdy wychodzą do szkoły, a nawet gdy idą pobawić się przed domem. Wszyscy powinni dbać o to, żeby stale mieć przy sobie swoje oświadczenia — w pracy, podczas urlopu czy na zgromadzeniu chrześcijańskim. Nigdy się z nimi nie rozstawajcie!

⁹ Pomyśl, co mogłoby się zdarzyć, gdyby w ciężkim stanie przywieziono cię na ostry dyżur, nieprzytomnego i (lub) niezdolnego do wyrażenia swojej woli. Jeżeli nie miałbyś przy sobie oświadczenia i jeśli w szpitalu nie byłoby ani rodziny, ani nadzorców, żeby mogli wystąpić w twoim imieniu, to gdyby uznano, że „trzeba podać krew”, najprawdopodobniej byś ją dostał. Niektórych niestety to spotkało. Tymczasem dokument stwierdza naszą wolę, niejako mówi za nas.

¹⁰ Właśnie dlatego jest on lepszy niż naszyjnik czy bransoletka, na których nie można podać biblijnego uzasadnienia naszego stanowiska ani potwierdzić go podpisami. W orzeczeniu wydanym przez pewien sąd kanadyjski tak oceniono oświadczenie, które miała przy sobie nasza siostra: „[Pacjentka] wybrała najlepszy sposób powiadomienia lekarzy i personelu medycznego, że w razie utraty przytomności lub zaistnienia innych warunków uniemożliwiających wyrażenie woli nie zgadza się na przetoczenie krwi”. Nigdy więc nie rozstawaj się z tym dokumentem!

¹¹ „Dyspozycje i pełnomocnictwo w sprawie opieki zdrowotnej” sporządzamy głównie z myślą o nagłym wypadku, toteż przy operacjach planowanych mądrze jest przygotować pełniejszy dokument, odnoszący się do konkretnej sytuacji i zawierający różne szczegóły, na przykład rodzaj zabiegu, nazwę szpitala itp. Masz prawo zapewnić sobie w ten sposób leczenie, które najbardziej ci odpowiada. Nawet gdyby nikt — ani ty, ani lekarz — nie przewidywał poważniejszych komplikacji, wyjaśnij, że w razie nieszczęśliwego zbiegu okoliczności należy postąpić zgodnie z tym, co napisałeś (Prz. 22:3).

¹² Kolejny ważny krok to rozmowa z personelem, który ma dokonać operacji, czy to nagłej, czy zaplanowanej. Przede wszystkim o kogo tu chodzi?

¹³ CHIRURDZY. Teraz nie możesz dopuścić, by owładnął tobą strach przed ludźmi (Prz. 29:25). Gdybyś swą postawą zdradzał brak pewności, ktoś mógłby dojść do wniosku, że nie jesteś szczery. Jeśli potrzebny jest doraźny lub zaplanowany zabieg chirurgiczny, to musisz zadać ordynatorowi kilka zdecydowanych, konkretnych pytań (może to zrobić również ktoś z najbliższej rodziny). Jedno z nich brzmi: Czy lekarze uszanują twoją wolę i bez względu na okoliczności nie zastosują krwi? Bez takiego zapewnienia nie byłbyś należycie zabezpieczony.

¹⁴ Otwarcie, ze spokojem i godnością zgłoś swoje zastrzeżenia. Wyjaśnij, że chodzi ci o leczenie alternatywne bez użycia krwi. Nie tracąc pewności siebie i opanowania, omów „Dyspozycje i pełnomocnictwo w sprawie opieki zdrowotnej” oraz dokument, który sam sporządziłeś. Jeżeli chirurg nie zechce przystać na twoje życzenia, to poproś, by cię skierował do innego lekarza. W zasadzie powinien się do tego poczuwać.

¹⁵ ANESTEZJOLOG. Wśród osób, z którymi rozmawiasz przed operacją, NIE WOLNO CI POMINĄĆ ANESTEZJOLOGA. To on ma obowiązek utrzymywać cię przy życiu, gdy chirurg przeprowadza zabieg, więc też on podejmuje decyzje w takich sprawach, jak przetaczanie krwi. A zatem zwrócenie się do chirurga jeszcze cię nie zabezpiecza. Musisz także rozmawiać z anestezjologiem, przekonać go do twego stanowiska i ustalić, czy będzie je respektował (por. Łuk. 18:3-5).

¹⁶ Anestezjolog składa pacjentowi krótką wizytę zazwyczaj w przeddzień operacji, ale dla ciebie jest to stanowczo za późno, jeśli nie podziela twego poglądu na krew. Nalegaj na chirurga, by dobrał anestezjologa, z którym mógłbyś porozmawiać na długo przed zaplanowanym zabiegiem. Gdyby lekarz ten nie ustosunkował się przychylnie do twoich zastrzeżeń, będziesz miał jeszcze czas na znalezienie innego. Nie pozwól, by ktokolwiek nakłaniał cię do zrezygnowania z wyboru takiego anestezjologa, który w pełni ci odpowiada.

¹⁷ A przede wszystkim każdy musi widzieć, że twoje stanowisko nie podlega dyskusji. ŻADNEJ KRWI! Proś o leczenie alternatywne bez stosowania krwi. Wymień znane ci środki zastępcze, z których w twej sytuacji można by skorzystać. Jeżeli zdaniem lekarzy nie przyniosą one pożądanego skutku, proś, by poszukali innych możliwości w literaturze medycznej. Zgłoś gotowość zaopatrzenia ich w takie informacje i jeśli przystaną na tę propozycję, zwróć się przez starszych do najbliższego Komitetu Łączności ze Szpitalami.

¹⁸ Starannie zapoznaj się z formułą zgody na leczenie, podpisywaną na izbie przyjęć. Niekiedy spotyka się zapewnienie, że szpital uszanuje wolę pacjenta, a zaraz potem akapit, iż w razie trudności lekarzom wolno zrobić wszystko, aby „ratować życie”. Może to obejmować również podanie krwi. Masz prawo tak przeredagować owe fragmenty, by wykluczyć możliwość transfuzji, a nawet całkiem je wykreślić. Pielęgniarki mogą mówić, że tak nie wolno, ale to nieprawda! Wyjaśnij im, że zawierasz umowę i że nikt nie podpisuje kontraktu, z którym się nie zgadza. Gdyby cię zmuszano do złożenia podpisu wbrew twojej woli, poproś o rozmowę z ordynatorem lub dyrektorem szpitala.

¹⁹ Czy wolno ci tak postępować? Owszem. Powinieneś wiedzieć, iż jako pacjent masz swoje prawa. Chory przyjmowany do szpitala nie pozostawia za bramą przysługujących mu uprawnień. Nie musi z nich rezygnować w zamian za leczenie. Nie pozwól sobie wmawiać, że jest inaczej.

²⁰ Masz na przykład prawo do nietykalności cielesnej, a także do wyrażenia lub niewyrażenia zgody na określone świadczenia zdrowotne. Możesz nawet w ogóle odmówić leczenia, jeśli go sobie nie życzysz. Przed uzyskaniem zgody lekarz powinien ci wyjaśnić, co zamierza uczynić i jakie ryzyko się z tym wiąże. Powinien ci też powiedzieć o wszelkich dostępnych metodach alternatywnych. Dopiero po zasięgnięciu tych informacji dokonujesz stosownego wyboru.

²¹ Chcąc wiedzieć, na co się zgadzasz, MUSISZ zadawać przemyślane pytania o wszystko, czego nie rozumiesz, zwłaszcza gdy padają trudne słowa lub terminy medyczne. Lekarz może oznajmić, że zastosuje „preparat krwiopochodny”, który mógłbyś błędnie utożsamić z „krwiozastępczym”. Zanim więc wyrazisz zgodę, zapytaj: „Czy jest to składnik krwi?” Gdy zaproponuje jakąś terapię, upewnij się: „Czy będzie to wymagało stosowania krwi lub jej składników?” Jeśli opisuje aparaturę, z której chciałby skorzystać, powiedz: „Czy podczas pracy tego urządzenia moja krew znajdzie się w jakimś pojemniku, który nawet na krótko zostanie odłączony lub oddany na przechowanie?” (Zob. Strażnica z 15 sierpnia 1989 roku, strony 30, 31 w89 15.8 ss. 30, 31).

²² Jak jednak postąpić, gdy wyczerpiesz wszystkie te możliwości, a lekarze w dalszym ciągu nie zechcą respektować twego stanowiska, czy nawet okażą się przeciwni? Nie wahaj się poprosić o pomoc. Niektórzy czekali z tym zbyt długo, ryzykując życie.

²³ Zapamiętaj, co trzeba zrobić, by otrzymać taką pomoc: 1) Jeśli ciebie lub kogoś z twych bliskich czeka planowana lub doraźna operacja, a doszło do konfrontacji poglądów, gdyż szpital chce zastosować krew, 2) jeśli stan twój lub kogoś z twych bliskich gwałtownie się pogarsza lub 3) jeśli dowiadujesz się od lekarza, dyrektora czy pielęgniarki, że szpital zamierza wystąpić do sądu, by uzyskać pozwolenie na transfuzję u dziecka (bądź osoby dorosłej) — to wtedy:

²⁴ Bezzwłocznie ZGŁOŚ TO STARSZYM W TWOIM ZBORZE, skoro jeszcze tego nie zrobiłeś. (Ze względu na nasze stanowisko w kwestii krwi mądrze jest zawsze powiadomić nadzorców, że wybieramy się do szpitala). Gdy będzie to konieczne, STARSI ZWRÓCĄ SIĘ DO NAJBLIŻSZEGO KOMITETU ŁĄCZNOŚCI ZE SZPITALAMI. Na twoje życzenie bracia z tego komitetu mogą przyjść do szpitala, aby ci pomóc (Izaj. 32:1, 2).

²⁵ Starsi z Komitetu Łączności ze Szpitalami znają w twej okolicy lekarzy akceptujących nasze stanowisko. Mogą cię z nimi skontaktować lub szukać pomocy u innych lekarzy bądź w innych szpitalach. Gdyby w pobliżu nie można było nic znaleźć, porozumieją się z sąsiednim komitetem. Jeśliby i to nie dało rezultatu, zwrócą się do Działu Informacji o Szpitalach w Betel. Mogą też poprosić specjalistę akceptującego nasze poglądy o konsultację i wyjaśnienie twemu lekarzowi, co w danym wypadku można zrobić bez przetaczania krwi. Bracia ci zostali przeszkoleni, jak sobie radzić w takich sytuacjach.

²⁶ Prócz tego członkowie Komitetu Łączności ze Szpitalami chętnie pomogą tobie lub komuś z twych bliskich w przeprowadzeniu rozmowy z lekarzem lub dyrektorem szpitala, musisz jednak o to poprosić. Oczywiście nie powezmą za ciebie decyzji, ale często będą w stanie pomóc ci w przeanalizowaniu rad Towarzystwa i lepszym zorientowaniu się w sytuacji pod względem medycznym i prawnym.

²⁷ Gdyby jednak lekarze w dalszym ciągu nie chcieli uszanować twoich poglądów, poproś o skierowanie do innego specjalisty, skłonnego to uczynić. Jeżeli nie otrzymasz pozytywnej odpowiedzi, możesz poprosić o przewóz do innego szpitala, ale TYLKO wtedy, gdy inny chirurg na pewno podjął się leczyć cię bez krwi, a twój stan pozwala na transport.

²⁸ Czy wolno ci to zrobić? Tak, masz do tego prawo. Na wypadek, gdyby sprawa trafiła do sądu, możesz sporządzić opatrzone datą i własnoręcznym podpisem oświadczenie, które wyjaśnia, dlaczego wystąpiłeś z taką prośbą. A co ważniejsze, otrzymasz niezbędną pomoc lekarską, zanim twój stan niebezpiecznie się pogorszy. Nie czekaj z tym zbyt długo!

²⁹ Powinieneś być przygotowany na podchwytliwe pytania, zadawane niekiedy przez lekarzy i inne osoby (na przykład sędziów). Jedno z najczęściej spotykanych brzmi:

•   Czy woli pan(i) umrzeć (pozwolić umrzeć własnemu dziecku) niż „ratować życie przez krew”?

³⁰ Odpowiedź twierdząca będzie słuszna w sensie religijnym. Często jednak bywa rozumiana opacznie, a w sądzie może wtedy zapaść niekorzystny wyrok. Musisz pamiętać, że tym razem nie jesteś w służbie kaznodziejskiej. Mówisz raczej o potrzebie leczenia. Powinieneś więc dostosować się do słuchaczy — lekarzy bądź prawników (Ps. 39:2; Kol. 4:5, 6).

³¹ Dla lekarza, sędziego czy dyrektora szpitala odpowiedź taka znaczy, że chcesz zostać męczennikiem albo poświęcić własne dziecko w imię swojej religii. W tej sytuacji twoje zapewnienia o zmartwychwstaniu najprawdopodobniej chybią celu. Będziesz napiętnowany mianem fanatyka, który nie umie podejmować rozumnych decyzji, gdy idzie o życie. W wypadku dziecka zostaniesz zaliczony w poczet rodziców, którzy zaniedbują swe potomstwo, bo nie chcą go ratować i odmawiają leczenia.

³² Ale to NIEPRAWDA, że nie wyrażasz zgody na leczenie. Nie zgadzasz się tylko na METODĘ zaproponowaną przez lekarza. Takie stanowisko często ukazuje sprawę w całkiem innym świetle. W dodatku stwarzanie wrażenia, jakoby transfuzja krwi była JEDYNYM i bezpiecznym sposobem ratowania życia, jest nieuczciwe. (Zob. broszurę Jak krew może ocalić twoje życie?, strony 7 do 22). Musisz to wyraźnie wykazać. W jaki sposób? Mógłbyś powiedzieć:

•   Wcale nie chcę umrzeć (żeby moje dziecko umarło). Gdyby tak było, zostałbym w domu. Przyszedłem tu, aby się (je) leczyć i żyć (i aby żyło). Proszę o zastosowanie metod alternatywnych bez przetaczania krwi. Takie metody istnieją.

³³ A oto inne pytania zadawane przez lekarzy lub sędziów:

•   Co będzie, jeśli sąd zezwoli na transfuzję? Czy narazi to pana na jakieś konsekwencje?

•   Czy zostanie pan potępiony albo usunięty ze swojego wyznania, jeśli dobrowolnie lub pod przymusem dostanie pan krew? Co na to powie pana kościół?

³⁴ Pewna siostra odparła, iż nie będzie odpowiedzialna za to, co postanowi sąd. Choć w pewnym sensie miała rację, sędzia pomyślał, że skoro nie grożą jej żadne konsekwencje, to może za nią zadecydować, i zezwolił na podanie krwi.

³⁵ Powinieneś sobie uświadomić, że takie pytania mają na celu znalezienie furtki, która pozwoliłaby ominąć twoją odmowę. Bądź roztropny i nie stwarzaj takiej możliwości! Jak tego uniknąć? Mógłbyś odpowiedzieć:

•   Jeśli wbrew mojej woli dostanę krew, będzie to równoznaczne z gwałtem. Do końca życia będę ponosić emocjonalne i duchowe następstwa tej napaści. Ze wszystkich sił stawię opór takiemu naruszeniu nietykalności cielesnej, a sprawców będę ścigać sądownie jak w wypadku gwałtu.

³⁶ Trzeba jasno i dobitnie wykazać, że wmuszenie krwi traktujemy jako odrażające dopuszczenie się przemocy na naszym ciele. Nie jest to sprawa błaha. Dlatego broń swego stanowiska! Domagaj się leczenia alternatywnego bez stosowania krwi!

³⁷ Omówiliśmy więc, co trzeba zrobić, aby zabezpieczyć siebie i swą rodzinę przed nie chcianą transfuzją. Wiemy też, z jaką pomocą w tym względzie troskliwie pośpieszyło nam Towarzystwo. Jak skorzystać z tych informacji, żeby się należycie przygotować na ewentualną próbę wiary w szpitalu?

•  Najpierw: Omówcie ten materiał w rodzinie. Ustalcie, co należy robić i mówić, zwłaszcza w razie wypadku, i wspólnie to przećwiczcie.

•  Potem: Sprawdźcie, czy wszyscy macie niezbędne dokumenty.

•  Następnie: Usilnie proście Jehowę, by wspierał was w niezłomnym postanowieniu ‛trzymania się z dala od krwi’. Posłuszne przestrzeganie tego prawa zjednuje nam Jego przychylność, od której zależy życie wieczne (Dzieje 15:29, NW; Prz. 27:11, 12).