PO CZASACH Samsona Bóg wybrał Samuela, który był prorokiem i sądził Izraela. Ale później jego rodacy oznajmili, że tak jak inne narody chcieliby mieć nad sobą króla. Chociaż ta prośba świadczyła o braku szacunku dla Jehowy, kazał On Samuelowi spełnić ich żądanie. Bóg wybrał na króla pokornego mężczyznę imieniem Saul. Niestety, z czasem władca ten stał się wyniosły i nieposłuszny, toteż Jehowa go odrzucił i polecił Samuelowi namaścić na króla młodzieńca o imieniu Dawid. Minęło jednak wiele lat, zanim w końcu wstąpił on na tron.

Kiedy Dawid był jeszcze nastolatkiem, odwiedził swych braci, którzy służyli w wojsku Saula. Cała izraelska armia drżała przed pewnym filistyńskim wojownikiem — olbrzymim Goliatem, który szydził z nich oraz z ich Boga. Wzburzony Dawid podjął rzucone przez niego wyzwanie i stanął do pojedynku. Uzbrojony tylko w procę i kilka kamieni, wyszedł na spotkanie wrogowi, który miał prawie trzy metry wzrostu. Goliat z niego szydził, lecz Dawid odparł, że jest lepiej wyposażony do walki, ponieważ występuje w imieniu Jehowy! Powalił Goliata jednym kamieniem, a potem odciął mu głowę jego własnym mieczem. Na ten widok filistyńska armia uciekła w popłochu.

Początkowo Saul podziwiał odwagę Dawida i ustanowił go dowódcą swych wojsk. Ale później jego sukcesy wzbudziły w Saulu chorobliwą zazdrość. Dawid musiał ratować się ucieczką i przez lata wiódł życie wygnańca. Chociaż Saul czyhał na jego życie, Dawid pozostawał wobec niego lojalny, pamiętając, że władzę królewską otrzymał on od Jehowy Boga. W końcu Saul poległ w bitwie, a niedługo potem zgodnie z obietnicą Jehowy Dawid został królem.

Dawid bardzo pragnął zbudować Jehowie świątynię, został jednak poinformowany, że zrobi to dopiero jego syn i następca, Salomon. Niemniej Bóg nagrodził też Dawida — zawarł z nim szczególne przymierze, na mocy którego została zapoczątkowana niezwykła królewska linia rodowa. Z rodu Dawida miał się wywodzić Wybawca, Potomek obiecany w Edenie. Jehowa zapowiedział, że ten namaszczony przez Niego Mesjasz obejmie władzę w Królestwie, które będzie trwać wiecznie.

Powodowany głęboką wdzięcznością, Dawid zgromadził mnóstwo materiałów budowlanych oraz złota i srebra, które później wykorzystano podczas budowy świątyni. Skomponował też wiele natchnionych psalmów. Pod koniec swego życia powiedział: „Mówił przeze mnie duch Jehowy i Jego słowo było na moim języku” (2 Samuela 23:2).

Na podstawie ksiąg: 1 Samuela; 2 Samuela; 1 Kronik; Izajasza 9:7; Ewangelii według: Mateusza 21:9; Łukasza 1:32; Jana 7:42.