Krewni Jakuba w Egipcie stali się znani jako Izraelici. Po śmierci Jakuba i Józefa zaczął panować nowy faraon. Bał się on, że Izraelici stają się potężniejsi od Egipcjan, więc zrobił z nich niewolników. Zmusił ich, by wyrabiali cegły i bardzo ciężko pracowali w polu. Ale im gorzej Egipcjanie traktowali Izraelitów, tym było ich więcej. Ponieważ faraonowi to się nie podobało, kazał zabijać wszystkich nowo narodzonych chłopców izraelskich. Czy potrafisz sobie wyobrazić, jak przerażeni musieli być z tego powodu Izraelici?

Izraelitka o imieniu Jochebed urodziła ślicznego chłopca. Chciała go uratować, więc włożyła go do koszyka i ukryła w trzcinach nad brzegiem rzeki Nil. Jego siostra, Miriam, została w pobliżu i patrzyła, co się stanie.

Kiedy nad rzekę przyszła się wykąpać córka faraona, zobaczyła koszyk. W środku znalazła płaczącego chłopca i zrobiło jej się go szkoda. Miriam zapytała: ‛Czy mam pójść i znaleźć kobietę, która wykarmi dla ciebie to dziecko?’. Kiedy córka faraona się zgodziła, Miriam przyprowadziła swoją matkę, Jochebed. Córka faraona powiedziała do niej: ‛Weź to dziecko i wykarm je dla mnie, a ja ci zapłacę’.

Kiedy chłopiec podrósł, Jochebed przyprowadziła go do córki faraona. Ta dała mu na imię Mojżesz i traktowała jak własnego syna. Mojżesz wychowywał się na księcia i mógł mieć wszystko, co tylko chciał. Ale nigdy nie zapomniał o Jehowie. Wiedział, że tak naprawdę jest Izraelitą, a nie Egipcjaninem. I wybrał służbę dla Jehowy.

W wieku 40 lat Mojżesz postanowił, że pomoże swojemu ludowi. Pewnego dnia zobaczył, że jakiś Egipcjanin bije izraelskiego niewolnika. Mojżesz uderzył tego Egipcjanina tak mocno, że ten umarł, a jego ciało zakopał w piasku. Kiedy dowiedział się o tym faraon, chciał zabić Mojżesza, ale on uciekł do ziemi Midian. Jehowa się tam o niego zatroszczył.