හොඳ මිනිසුන්ට දුක් විඳින්න වෙන එක හරිම අසාධාරණ දෙයක්. හොඳ මිනිසුනුත් දුක් විඳිනවා නම් මොකටද අපි හොඳ ජීවිතයක් ගත කරන්නේ කියලා සමහරු හිතනවා.

සමහරු විශ්වාස කරනවා මිනිසුන් භවයෙන් භවේ යළි ඉපදෙනවා කියලා. කෙනෙක් දුක් විඳින්නේ හරි සැප විඳින්නේ හරි පෙර ආත්මයකදී එයා කරපු පව් පින් අනුවයි කියලා එයාලා කියනවා. ඒ විශ්වාසයට අනුව මේ ආත්මයේදී යහපත් ජීවිතයක් ගත කරන කෙනෙක් වුණත් “පෙර ආත්මයක” කරපු පාපයක් නිසා දුක් විඳින්න ඉඩ තියෙනවා. ඒත් . . .

• කෙනෙක් දුක් විඳින්නේ පෙර ආත්මයේදී මොන වරදක් කරපු නිසාද කියලා දන්නේ නැත්නම් එයා ඒක හදාගන්නේ කොහොමද?

• අපි අසනීප වෙන්නේ, හදිසි අනතුරුවලට ගොදුරු වෙන්නේ පෙර ආත්මයක කරපු පාපයක් නිසා නම් ඒ දේවලින් වැළකිලා ඉන්න වෑයම් කරන එකේ තේරුමක් තියෙනවාද?

  තවත් දැනගන්න

  jw.org වෙබ් අඩවියේ ‘දෙවියන් දුක් වේදනාවලට ඉඩහරින්නේ ඇයි?’ කියන වීඩියෝ එක බලන්න.

මිනිසුන් දුක් විඳින්නේ දෙවියන් දඬුවම් කරන නිසා නෙවෙයි.

හුඟක් වෙලාවට මිනිසුන්ට දුක් විඳින්න වෙන්නේ වැරදි වෙලාවේ වැරදි තැන ඉන්න නිසයි.

“වේගවත්ම අය තරඟයෙන් ජය නොගනිති. බලවතුන්ද යුද්ධයෙන් ජය ගන්නේ නැත. ප්‍රඥාවන්තයන්ට කෑම සොයාගැනීමට නොහැකි වෙයි. බුද්ධිමතුන්ට වස්තුව නොලැබෙයි. මනා අවබෝධයකින් කටයුතු කරන අයට නිසි පිළිගැනීමක්ද නොලැබෙයි. මන්ද නොසිතන මොහොතක බලාපොරොත්තු නොවූ දේවල් ඒ සියලුදෙනාටම සිදු විය හැක.”—දේශනාකාරයා 9:11.

අපිට උරුම වෙලා තියෙන පව්කාර ස්වභාවය නිසා අපි දුක් විඳිනවා.

මිනිසුන් හුඟක් වෙලාවට පාපය කියන වචනය යොදාගන්නේ කෙනෙක් අතින් වෙන වරදක් ගැන කියන්න. හැබැයි බයිබලයේ ඒ වචනය යොදාගන්නේ හොඳ නරක මිනිසුන් හැමෝටම උරුම වෙලා තියෙන තත්වයක් විස්තර කරන්නයි.

“මාගේ මව මහත් වේදනාවකින් මාව බිහි කළේ මට පාපය උරුම කර දෙමිනි. ඇත්තෙන්ම, මව්කුස තුළ මාව පිළිසිඳගත් මොහොතේ සිටම මා තුළ පාපය තිබිණ.”—ගීතාවලිය 51:5.

උරුම වෙලා තියෙන පව්කාර ස්වභාවය නිසා මිනිසුන් හුඟක් අසරණ තත්වයකට පත් වෙලා තියෙනවා.

අපේ නිර්මාතෘ එක්ක අපිට තියෙන බැඳීමට විතරක් නෙවෙයි මිනිසුන් ඇතුළු දෙවියන්ගේ නිර්මාණ සමඟ තියෙන සහජීවනයටත් ඒකෙන් ලොකු හානියක් වෙලා තියෙනවා. තනි තනි පුද්ගලයන්ට වගේම මුළු මිනිස් වර්ගයාටම දුක් විඳින්න වෙලා තියෙන්නේ ඒ නිසයි.

“මා හරි දේ කිරීමට කැමැත්තෙන් සිටියත් මා තුළින් ඉස්මතු වන්නේ වැරදි දේ කිරීමට තිබෙන නැඹුරුවාවයි.”—රෝම 7:21.

“මුළු මිනිස් වර්ගයාම මේ දක්වා එක්ව කෙඳිරිගාමින් හා වේදනා විඳිමින් සිටිනවා.”—රෝම 8:22.