Luka 15:1-32

15  Të gjithë taksambledhësit+ dhe mëkatarët+ i afroheshin pranë për ta dëgjuar.  Prandaj, farisenjtë dhe skribët murmuritnin: «Ky njeri i mirëpret mëkatarët dhe ha me ta.»+  Atëherë ai u tha këtë ilustrim:  «Cili nga ju po të ketë njëqind dele dhe t’i humbasë njëra, nuk do t’i lërë nëntëdhjetë e nëntë mbrapa në shkretëtirë, që të shkojë pas së humburës derisa ta gjejë?+  Pasi e gjen, ai e vë mbi supe dhe gëzohet.+  Kur mbërrin në shtëpi, mbledh miqtë dhe fqinjët e u thotë: ‘Gëzohuni bashkë me mua, sepse e gjeta delen që më kishte humbur.’+  Unë ju them se po kështu në qiell do të ketë më shumë gëzim për një mëkatar që pendohet,+ sesa për nëntëdhjetë e nëntë të drejtë që s’kanë nevojë të pendohen.+  Ose cila grua po të ketë dhjetë drahma dhe t’i humbasë një drahmë, nuk do të ndezë një llambë, do të fshijë shtëpinë e do të kërkojë me kujdes derisa ta gjejë?  Pasi e gjen, mbledh mikeshat dhe fqinjët e saj e u thotë: ‘Gëzohuni bashkë me mua, sepse e gjeta drahmën që kisha humbur.’ 10  Unë po ju them se kështu gëzohen engjëjt e Perëndisë për një mëkatar që pendohet.»+ 11  Pastaj tha: «Një njeri kishte dy djem.+ 12  Më i vogli i tha të atit: ‘Atë, më jep pjesën e pronës që më takon.’+ Atëherë ai ua ndau atyre pasurinë e vet.+ 13  Nuk kishin kaluar shumë ditë dhe djali më i vogël mblodhi gjithçka dhe mori udhën për në dhé të huaj, në një vend të largët. Atje e harxhoi kot pasurinë e vet, duke bërë një jetë të shfrenuar.+ 14  Pasi shpenzoi çdo gjë, në mbarë vendin ra një zi buke e rëndë, dhe ai u gjend ngushtë. 15  Madje, shkoi e iu qep një qytetari të atij vendi, i cili e dërgoi të kulloste derrat në arat e veta.+ 16  Djali dëshironte të ngopej me bishtajat e çiçibanozit që hanin derrat, por askush nuk i jepte gjë.+ 17  Kur erdhi në vete, ai tha: “Sa mëditës të atit tim kanë bukë me bollëk, kurse unë këtu po vdes nga uria?! 18  Do të ngrihem, do të shkoj+ tek im atë dhe do t’i them: ‘Atë, kam mëkatuar kundër qiellit dhe kundër teje.+ 19  Nuk jam më i denjë të quhem yt bir. Bëmë si një nga mëditësit e tu.’” 20  Kështu, u ngrit dhe shkoi tek i ati. Kur ishte ende larg, i ati e vuri re dhe, i shtyrë nga keqardhja, vrapoi, iu hodh në qafë dhe e puthi me butësi. 21  Atëherë i biri i tha: ‘Atë, kam mëkatuar kundër qiellit dhe kundër teje.+ Nuk jam më i denjë të quhem yt bir. Bëmë si një nga mëditësit e tu.’+ 22  Por i ati u tha skllevërve të vet: ‘Shpejt, sillni një petk të gjatë, më të mirin, dhe vishjani,+ vërini një unazë+ në dorë dhe mbathini sandale në këmbë. 23  Pastaj sillni viçin e majmë,+ thereni dhe le të hamë e të gëzohemi, 24  sepse ky im bir ishte i vdekur dhe u kthye përsëri në jetë,+ ishte i humbur dhe u gjet.’ Kështu ata nisën të gëzoheshin. 25  Ndërkohë, djali më i madh+ ishte në arë. Kur iu afrua shtëpisë, dëgjoi këngë e valle. 26  Prandaj, thirri një nga shërbëtorët dhe e pyeti se ç’po ndodhte. 27  Ai iu përgjigj: ‘Është kthyer yt vëlla+ dhe yt atë+ theri viçin e majmë, sepse ai erdhi shëndoshë e mirë.’ 28  Por ky u zemërua dhe nuk donte të hynte. Atëherë doli i ati dhe nisi t’i përgjërohej.+ 29  Djali i tha të atit: ‘Kam kaq vjet që të shërbej si skllav dhe nuk e kam shkelur kurrë urdhërimin tënd, e megjithatë asnjëherë nuk më dhe qoftë edhe një kec që të gëzohesha me miqtë e mi.+ 30  Por, me t’u kthyer ky yt bir,+ që e hëngri pasurinë tënde me prostitutat,+ ti there për të viçin e majmë.’+ 31  I ati iu përgjigj: ‘O bir, ti ke qenë gjithnjë me mua dhe gjithçka imja është edhe jotja,+ 32  por ne duhej të gëzoheshim e të ngazëllonim medoemos, sepse ky yt vëlla ishte i vdekur dhe u kthye në jetë, ishte i humbur dhe u gjet.’»+

Shënimet