Jobi 39:1-30
39 E di ti kohën kur lindin dhitë e malit?+
I ke parë drenushat kur sjellin të vegjlit në jetë?+
2 I numëron dot muajt e tyre të barrës?
E di kohën kur lindin?
3 Ato kërrusen kur sjellin në jetë të vegjlit,e kështu dhembjet e lindjes marrin fund.
4 Të vegjlit e tyre bëhen të fortë e rriten në fushë,pastaj largohen e nuk kthehen më.
5 Kush e la të lirë gomarin e shkretëtirës?+
Kush ia zgjidhi litarin gomarit të egër?
6 Unë i dhashë për shtëpi rrafshinën e shkretëdhe për banesë tokën e kripur.
7 Ai e përbuz rrëmujën e qytetit;të bërtiturat e një pronari as që i dëgjon,
8 endet kodrave që të gjejë kullotëdhe çdo gjë të gjelbër kërkon.
9 Mos, vallë, i pëlqen demit të egër të të shërbejë?+
Mos, vallë, do ta kalonte natën në stallën* tënde?
10 A do ta lidhje demin e egër që të hapte brazda?
A do të vinte i bindur pas teje për të lëruar* luginën?
11 A do t’i besoje forcës së tij të madhee ta lije në dorë të tij punën tënde të rëndë?
12 A do t’i zije besë se do të sillte te ti të korrat*dhe se do të mblidhte drithin në lëmë?*
13 Krahët e strucit rrahin me gëzim,por, a mund të krahasohen pendët e puplat e tij me të lejlekut?+
14 Struci i shtron vezët përtokëdhe i vë të ngrohen në dhé,
15 por harron që ndonjë këmbë mund t’i shkelëa ndonjë kafshë e egër mund t’i shtypë.
16 Sillet ashpër me të vegjlit, si të mos ishin të vetët;+s’ka frikë se mos i shkon mundi kot.
17 Se Perëndia nuk i ka dhënë* mençuridhe as i ka dhuruar aftësi për të kuptuar.
18 Por kur ngrihet dhe rreh krahët,përqesh kalin e kalorësin.
19 A ia jep ti fuqinë kalit?+
A ia vesh ti qafën me jele që valëviten?
20 A e bën dot të kërcejë si karkalec?
Turfullima e tij krenare të ngjall frikë.+
21 Në luginë rreh tokën me thundra e hov me të gjitha forcat,+dhe vërsulet drejt betejës.*+
22 Qesh me frikën e s’e tremb asgjë;+ai nuk sprapset për shkak të shpatës.
23 Kukura* e shigjetave i përplaset në trup,e nën dritën e diellit heshta e shtiza vezullojnë.
24 Fërgëllin tërë padurim e sulet përpara,*s’e zë vendi* sapo dëgjon tingullin e bririt.
25 Me të dëgjuar bririn, thotë: ‘Ah, sa mirë!’
E nuhat betejën që nga larg,thirrjen e komandantëve dhe britmat e luftës.+
26 Mos e mësove ti fajkoin të fluturojë?
Mos e mësove të hapë krahët drejt jugut?
27 Mos, vallë, e urdhëron ti shqiponjën të fluturojë lart+dhe ta ngrejë folenë në kreshta të larta?+
28 Ajo e kalon natën shkëmbinjve;banon në fortesën e vet mbi shkrep.*
29 Nga atje lart kërkon ushqim,+se sytë e saj shohin shumë larg.
30 Zogjtë e saj thithin gjak,dhe ku ka të vrarë, atje ndodhet ajo.»+
Shënimet
^ Ose «grazhdin».
^ Ose «për të thërrmuar plisat».
^ Fjalë për fjalë «farat».
^ Shih Fjalorthin.
^ Ose «ia hoqi nga mendja».
^ Fjalë për fjalë «u del përpara armëve».
^ Ose «Këllëfi».
^ Fjalë për fjalë «përpin dheun (tokën)».
^ Një mundësi tjetër «s’e beson».
^ Ose «nëpër thepat e shkrepave».
