«Dua»
Kënga 156
«Dua»
1. Ç’prov’ për dashurin’ Krishti dha,
kur banesën qiellore la.
Që gjith’ njer’zve në tok’, të vërtetën t’u thot’.
Po, gjithnjë tha t’vërtetën nga Jah.
Njerëzimin e ngushëlloi.
Të sëmur’, të verbër shëroi.
Si Mbret shfaqi gjithnjë besnikëri.
«Dua!»—tha, me kaq shum’ dashuri.
2. Ndihm’ të madhe Jah siguron,
skllavin e besu’shëm dërgon.
Me gëzim ndaj shërbejm’, energjit’ s’i kursejm’
që të dob’tit të ngrem’, siç udh’zon.
Sigurisht këta e dallojn’
kur ne dashuri u tregojm’.
K’shtu, kur t’vejat, je timët duan ndihm’,
«dua!», a themi ne pa ngurrim?
3. Dashuria nxit të dëshmojm’
dhe që me durim të mësojm’
çdo njeri që psher’tin dhe që ndien dëshpërim;
po, nxit që çdo të but’ ta ndihmojm’.
Kur t’vërtetën dhe çdo premtim
k’ta të but’ kuptojn’ ndiejm’ gëzim.
Ngazëllojm’ kur shërbejn’ besnikërisht,
kjo, sepse «dua!»— tham’ sinqerisht.
