ÇFARË SHPRESE FANTASTIKE! Krijuesi ynë na ka premtuar jetë pa fund, pikërisht këtu në tokë. Ama, shumë veta e kanë të vështirë ta besojnë këtë. Sipas tyre të gjithë do të vdesim një ditë, sepse kjo është pjesë e ciklit natyror të jetës dhe të vdekjes. Të tjerë mendojnë se mund të jetojmë përgjithmonë, por jo në tokë. Ata shprehen se vetëm kur të vdesim e të shkojmë në qiell do të jetojmë përgjithmonë. Po ti, si mendon?

Para se të përgjigjesh, pse të mos shqyrtosh si u përgjigjet Bibla këtyre tri pyetjeve: çfarë tregon për jetëgjatësinë e njeriut mënyra si jemi krijuar? Cili ishte qëllimi fillestar i Perëndisë për tokën dhe për njerëzit? Si hyri vdekja në familjen njerëzore?

Nga të gjitha format e jetës që ka krijuar Perëndia në tokë, ne njerëzit jemi veçanërisht unikë. Në ç’mënyrë? Bibla tregon se vetëm njerëzit u krijuan sipas «shëmbëlltyrës» së Perëndisë dhe në «ngjashmëri» me të. (Zanafilla 1:26, 27) Çfarë do të thotë kjo? Do të thotë se njerëzit janë pajisur me karakteristika dhe cilësi që pasqyrojnë ato të Perëndisë, si dashuria dhe ndjenja e drejtësisë.

Për më tepër, njerëzve iu dha aftësia për të menduar dhe për të arsyetuar. Gjithashtu iu dha aftësia për të dalluar të mirën nga e keqja si dhe dëshira për të njohur e për të zhvilluar miqësi me Perëndinë. Ja pse mund të çmojmë madhështinë e universit dhe mrekullitë e natyrës, si edhe artin figurativ, muzikën e poezinë. Mbi të gjitha kemi aftësinë unike të adhurojmë Krijuesin. Për shkak të veçorive të tilla ekziston një hendek i thellë mes njerëzve dhe të gjitha krijesave të tjera në tokë.

Mendo pak: a do të na kishte krijuar Perëndia me cilësi kaq mbresëlënëse dhe, me sa duket, me një potencial të pakufi për t’i zhvilluar e për t’i përmirësuar, nëse kishte qëllim të jetonim pak vjet? E vërteta është se Perëndia na krijoi me këto cilësi dhe aftësi unike që të gëzonim përgjithmonë jetën këtu në tokë.

Megjithatë, disa thonë se Zoti s’ka pasur kurrë ndër mend të jetonim përgjithmonë në tokë. Ata pretendojnë se toka u projektua të ishte shtëpia jonë e përkohshme, një vend prove për të parë se cilët njerëz meritojnë të shkojnë në qiell e të jetojnë përgjithmonë pranë Zotit. Por, po të ishte kështu,  a s’do të ishte Perëndia përgjegjës për të gjithë ligësinë dhe të këqijat që ndodhin sot në tokë? Kjo do të binte plotësisht në kundërshtim me vetë personalitetin e Tij. Bibla thotë për Perëndinë: «Sepse të gjitha udhët e tij janë drejtësi. Një Perëndi i besueshëm, tek i cili nuk ka padrejtësi. I drejtë dhe i ndershëm është ai.»​—Ligji i përtërirë 32:4.

Bibla zbulon qartë qëllimin që kishte në fillim Perëndia për tokën me këto fjalë: «Qiejt janë të Jehovait, kurse tokën ua ka dhënë bijve të njerëzve.» (Psalmi 115:16) Po, Perëndia e krijoi tokën që të ishte shtëpia jonë e bukur dhe e përhershme, si edhe e pajisi me të gjitha gjërat e nevojshme që të gëzonim përgjithmonë një jetë plot kuptim.​—Zanafilla 2:8, 9.

«Qiejt janë të Jehovait, kurse tokën ua ka dhënë bijve të njerëzve.»​—Psalmi 115:16

Madje, Bibla flet qartë edhe për qëllimin e Perëndisë për njerëzimin. Ai i tha çiftit të parë njerëzor ‘të mbushnin tokën e ta sundonin dhe të mbanin të nënshtruar çdo krijesë të gjallë që lëviz në tokë’. (Zanafilla 1:28) Ç’privilegj që kishin, të kujdeseshin për shtëpinë e tyre parajsore e të zgjeronin kufijtë e saj në mbarë tokën! Vërtet, Adami, Eva dhe pasardhësit e tyre kishin perspektivën të jetonin përgjithmonë në tokë, jo të merrnin ndonjë shpërblim në qiell.

Atëherë, pse vdesim? Bibla tregon se një nga krijesat qiellore të Perëndisë, i cili më vonë u identifikua si rebeli Satana Djall, u përpoq të sabotonte atë që kishte bërë Perëndia në Eden. Si?

Satanai ua mbushi mendjen prindërve tanë të parë, Adamit dhe Evës, të rebeloheshin edhe ata kundër Perëndisë. Kur u tha se Perëndia po u mbante diçka të mirë​—të drejtën për të vendosur vetë se çfarë ishte e drejtë dhe e gabuar—​ata u bënë palë me të dhe i kthyen shpinën Perëndisë. Rezultati? Me kalimin e kohës vdiqën, tamam siç i kishte paralajmëruar Perëndia. Kështu humbën mundësinë për të jetuar përgjithmonë në Parajsën tokësore.​—Zanafilla 2:17; 3:1-6; 5:5.

Pasojat e rebelimit të Adamit dhe të Evës po i ndiejmë të gjithë sot e kësaj dite. Fjala e Perëndisë thotë: «Ashtu si mëkati hyri në botë nëpërmjet një njeriu të vetëm [Adamit], dhe vdekja nëpërmjet mëkatit, ashtu edhe vdekja u përhap në të gjithë njerëzit.» (Romakëve 5:12) Ne vdesim sepse prindërit tanë të parë na lanë si trashëgimi mëkatin e vdekjen dhe jo sepse Perëndia kishte ndonjë «plan» të mistershëm e të paracaktuar.

Rebelimi në Eden nuk e pengoi qëllimin fillestar të Perëndisë për njerëzit dhe për tokën. Dashuria dhe drejtësia e përsosur e Perëndisë e nxitën të siguronte një mënyrë për të na çliruar nga skllavëria e mëkatit dhe e vdekjes që trashëguam. Apostulli Pavël shpjegoi: «Paga që paguan mëkati është vdekja, kurse dhurata që jep Perëndia, është jeta e përhershme me anë të Krishtit Jezu, Zotërisë tonë.» (Romakëve 6:23) Me dashuri, Perëndia «dha Birin e tij të vetëmlindur [Jezu Krishtin], që kushdo që tregon besim tek ai, të mos shkatërrohet, por të ketë jetë të përhershme». (Gjoni 3:16) Duke u ofruar vullnetarisht si flijim shpërblyes, Jezui ribleu gjithë sa humbi Adami. *

Së shpejti premtimi i Perëndisë për një parajsë tokësore do të bëhet realitet. Kjo e ardhme e mrekullueshme mund të bëhet jotja nëse i kushton vëmendje këshillës së Jezuit: «Hyni nga porta e ngushtë, sepse e gjerë dhe e hapët është rruga që të çon në shkatërrim, dhe shumë hyjnë nga ajo. Por e ngushtë është porta dhe e kufizuar rruga që të çon në jetë, dhe pak e gjejnë atë.» (Mateu 7:13, 14) Po, e ke vetë në dorë të ardhmen tënde! Çfarë do të bësh?