«KUR dëgjoja përvojat e miqve të mi që shërbenin ku kishte shumë nevojë për pionierë, më qante zemra ta provoja edhe unë atë gëzim,​—thotë Silvjana, një pioniere në mes të të 20-ave.—​Por, kisha frikë se mos shërbimi atje ku ka më shumë nevojë ishte përtej aftësive të mia.»

A ndihesh edhe ti si Silvjana? A të qan zemra edhe ty që të shërbesh në një territor ku ka më shumë nevojë për lajmëtarë të Mbretërisë, por dyshon nëse do ta arrish ndonjëherë këtë synim? Në është kështu, merr zemër! Me ndihmën e Jehovait, mijëra vëllezër e motra kanë arritur të kapërcejnë disa male që i pengonin të zgjeronin shërbimin. Për të zbuluar si ua hapi rrugën Jehovai disave prej tyre, do të shkojmë në Madagaskar, ishulli i katërt më i madh në botë.

Gjatë dhjetë viteve të kaluara, mbi 70 lajmëtarë e pionierë të zellshëm nga 11 shtete * kanë shkuar të shërbejnë në këtë fushë predikimi të frytshme të Afrikës, ku mjaft njerëz e respektojnë Biblën. Po ashtu, plot lajmëtarë vendës janë treguar të gatshëm të transferohen që të ndihmojnë në përhapjen e mesazhit të Mbretërisë anekënd territorit të paanë të këtij ishulli. Le të njihemi me disa prej tyre.

Luisi dhe Perina, një çift në të 30-at, u transferuan nga Franca në Madagaskar. Kishin vite që mendonin ta zgjeronin shërbimin e tyre duke u transferuar jashtë shtetit, por Perina ngurronte të transferohej. Ajo shpjegon: «Kisha frikë të shkoja drejt së panjohurës. Më fuste ankthin mendimi që të lija pas familjen, kongregacionin, apartamentin, gjithë vendet që njihja dhe programin tonë. Po, shqetësimet e mia ishin pengesa më e madhe që m’u desh të kapërceja.» Më 2012, Perina mori guxim dhe bashkë me Luisin u transferuan. Si ndihet për këtë vendim? Ajo thotë: «Kur kthej kokën pas, mund të them se ka qenë një përvojë besimforcuese të shihnim dorën e Jehovait në jetën tonë.» Luisi shton: «Mendo  pak, në Përkujtimin tonë të parë në Madagaskar, morën pjesë dhjetë nga studentët tanë të Biblës!»

Çfarë i dha forcë këtij çifti për të qëndruar në caktim kur lindën probleme? Iu përgjëruan Jehovait t’u jepte fuqinë që u duhej për të qëndruar. (Filip. 4:13) Luisi tregon: «E provuam vetë se Jehovai iu përgjigj lutjeve tona dhe na dha ‘paqen e Tij’. Ia dolëm të përqendroheshim te gëzimet që na falte shërbimi. Veç kësaj, miqtë tanë nga Franca na dërgonin email-e dhe letra që të na inkurajonin të mos dorëzoheshim.»—Filip. 4:6, 7; 2 Kor. 4:7.

Jehovai i bekoi tej mase Luisin dhe Perinën për qëndrueshmërinë që shfaqën. Luisi tregon: «Në tetor të 2014-s, ndoqëm Shkollën Biblike për Çiftet e Krishtere * në Francë. Kjo shkollë ishte një dhuratë e paharrueshme nga Jehovai.» Pas diplomimit, ata u gëzuan pa masë kur u caktuan sërish në Madagaskar.

Kur Didieri dhe Nadina, një çift nga Franca, u transferuan në Madagaskar në vitin 2010, ishin mbi 50 vjeç. Didieri tregon: «Kishim shërbyer si pionierë kur ishim më të rinj, por pastaj rritëm tre fëmijë. Kur fëmijët u rritën, shqyrtuam mundësinë për të shërbyer jashtë shtetit.» Nadina pranon: «Ideja se do të isha larg fëmijëve më stepte, por ata na thanë: ‘Nëse transferoheni jashtë shtetit për të shërbyer ku ka më tepër nevojë, do të jemi krenarë për ju!’ Fjalët e tyre na dhanë zemër që ta hidhnim këtë hap. Edhe pse tani jetojmë shumë larg fëmijëve, jemi të lumtur që kemi mundësi të flasim shpesh me ta.»

Për Didierin dhe Nadinën ishte e vështirë të mësonin gjuhën malagase. «S’jemi më 20-vjeçarë»,​—thotë Nadina duke buzëqeshur. Si ia dolën? Në fillim, u shoqëruan me një kongregacion të gjuhës frënge. Më vonë, kur ndiheshin gati t’i përvisheshin punës për të mësuar gjuhën vendëse, shkuan në një kongregacion të gjuhës malagase. Nadina thotë: «Në shërbim takojmë sa e sa njerëz që kanë shumë qejf të studiojnë Biblën. Shpesh na falënderojnë që u shkojmë në shtëpi. Në fillim, më dukej vetja si në ëndërr. Më pëlqen jashtë mase shërbimi si pioniere në këtë territor. Kur zgjohem në mëngjes, them me vete: ‘Sa qejf, do të dal në shërbim sot!’»

Didieri vë buzën në gaz teksa kujton periudhën kur nisi të mësonte gjuhën malagase. Ai tregon: «Po drejtoja një mbledhje kongregacioni, por s’kuptoja asnjë nga përgjigjet që jepnin vëllezërit e motrat. Vetëm ‘faleminderit’ dija të thosha. Pasi falënderova një motër për përgjigjen që dha, ata që ishin ulur prapa saj nisën të më tregonin me gjeste se përgjigjja nuk ishte e saktë. Menjëherë ia dhashë fjalën një vëllai që dha përgjigjen e duhur​—të paktën kështu shpresoj.»

Në një kongres më 2005, Tieri dhe e shoqja, Nadia, panë dramën «Ndiqni synime që nderojnë Perëndinë». Ajo dramë biblike për Timoteun u preku zemrën dhe u thelloi dëshirën që të shërbenin ku kishte më tepër nevojë për lajmëtarë të Mbretërisë. Tieri thotë: «Në mbyllje të dramës, kur po duartrokitnim, i pëshpërita në vesh gruas: ‘Ku do të shkojmë?’ Ajo më tha se po mendonte të njëjtën gjë.» Pak pas kësaj, nisën të ndërmerrnin hapa për të arritur synimin. Nadia tregon: «Dalëngadalë pakësuam gjërat që kishim derisa gjithë sa na mbetën i nxinin katër valixhe.»

Ata mbërritën në Madagaskar në 2006-n dhe e shijuan shërbimin që në fillim. Nadia thotë: «Njerëzit që takojmë na falin shumë gëzim.»

Mirëpo gjashtë vjet më vonë, çifti hasi një problem. Mamaja e Nadias, Mari-Madalena, e cila jetonte në Francë, u rrëzua dhe theu krahun e dëmtoi kokën. Pasi u konsultuan me mjekun e Mari-Madalenës, çifti i kërkoi asaj të shkonte e të jetonte me ta në Madagaskar. Ndonëse 80 vjeçe në atë kohë, ajo e pranoi me kënaqësi ftesën. Si ndihet tani që jeton jashtë shtetit? Mari-Madalena thotë: «Ndonjëherë e kam të vështirë të përshtatem. Por pavarësisht nga kufizimet e mia ndihem shumë e dobishme në kongregacion. Dhe ajo që më kënaq vërtet është se kjo zgjidhje u jep mundësi fëmijëve të mi të vazhdojnë shërbimin e tyre të frytshëm këtu.»

Rini është një vëlla në fillim të të 20-ave. U rrit në Alçë-Manguru, një rajon pjellor në lindje të Madagaskarit. Ishte nxënës i mirë dhe donte të ndiqte shkollën e lartë. Mirëpo, pasi studioi Biblën ndryshoi mendje. Ai tregon: «U përpoqa fort që ta mbaroja shkollën e mesme më shpejt dhe i premtova Jehovait: ‘Nëse e marr provimin e fundit, do të filloj shërbimin si pionier.’» Pasi mbaroi gjimnazin, Rini e mbajti fjalën. Shkoi të jetonte me një pionier, gjeti punë me orar të shkurtuar dhe filloi shërbimin e pionierit. Ai thotë: «Ishte vendimi më i mirë që kam marrë në jetën time.»

Megjithatë, të afërmit e Rinit nuk e kuptuan pse nuk ndoqi një karrierë në botë. Ai tregon: «Babai, xhaxhai dhe tezja e babait më nxitën të vazhdoja arsimimin e lartë. Por, nuk doja ta ndërprisja shërbimin si pionier për asnjë arsye në botë.» Pa kaluar shumë, Rini donte të shërbente atje ku kishte më shumë nevojë. Çfarë ia shtiu në zemër këtë dëshirë? Ai shpjegon: «Në banesën tonë hynë hajdutët dhe vodhën shumë nga gjërat e mia. Ajo vjedhje më bëri të reflektoja për fjalët e Jezuit që të grumbullojmë ‘thesare në qiell’. Vendosa të punoja edhe më fort që të fitoja pasuri në qiell.» (Mat. 6:19, 20) Rini u transferua në pjesën më jugore të shtetit​—një rajon që vuan nga thatësira, 1.300 kilometra larg vendit ku jetonte. Në atë rajon banon popullsia antandroi. Pse shkoi atje?

Një muaj para vjedhjes, Rini kishte filluar të studionte Biblën me dy burra antandroi. Mësoi disa fjalë në gjuhën e tyre dhe i shkoi mendja te gjithë njerëzit e asaj popullsie që s’e kishin dëgjuar ende mesazhin e Mbretërisë. Ai thotë: «Iu luta Jehovait të më ndihmonte të transferohesha në rajonin ku flitet gjuha tandroi.»

Rini u transferua, dhe menjëherë u përball me një pengesë. S’gjente dot punë. Një burrë i tha: «Çne që ke ardhur këtu? Njerëzit ikin nga ky vend e shkojnë atje nga ke ardhur ti për të gjetur punë!» Pas dy javësh Rini, pothuajse trokë, u largua nga ai vend që të ndiqte një kongres rajonal, ndërkohë që vriste mendjen si t’ia bënte. Ditën e fundit të kongresit, pa rënë në sy, një vëlla i futi diçka te xhepi i xhaketës. Ishte një shumë parash e mjaftueshme që të kthehej në rajonin ku banon popullsia antandroi dhe që të niste një biznes të vogël për të shitur kos. Rini thotë: «E ndieva dorën e Jehovait tamam në momentin e duhur. Tani mund të vazhdoja t’i ndihmoja ata që s’kishin pasur mundësi të mësonin për Jehovain!» Gjithashtu, kishte shumë për të bërë edhe në kongregacion. Rini shton: «Më caktuan të mbaja një fjalim publik çdo dy javë. Jehovai po më stërviste me anë të organizatës së tij.» Sot, Rini ende u predikon mesazhin e Mbretërisë shumë  njerëzve që flasin gjuhën tandroi e që duan të mësojnë për Jehovain.

Jehovai premton se do të bekojë këdo që kërkon mundësi për t’i shërbyer. (Isa. 65:16) Kur punojmë me të gjitha forcat për të kapërcyer pengesat që të zgjerojmë shërbimin, provojmë bekimin e Jehovait. Të marrim rastin e Silvjanës nga Madagaskari, që u përmend në hyrje të artikullit. Ndoshta të kujtohet që ajo kishte frikë se mos shërbimi ku ka më tepër nevojë ishte përtej aftësive të saj. Pse mendonte kështu? Silvjana shpjegon: «Këmba ime e majtë është gati 9 centimetra më e shkurtër se e djathta. Prandaj çaloj kur eci dhe lodhem shpejt.»

Prapëseprapë, në 2014-n Silvjana u bashkua me Silvi-Anën, një pioniere në moshë të re në kongregacion, dhe të dyja u transferuan në një fshat të vogël 85 kilometra larg qytetit të tyre. Pavarësisht nga pengesat, ëndrra e Silvjanës u bë realitet​—dhe çfarë bekimi fantastik që mori! «Pasi kisha kaluar vetëm një vit në caktimin tim të ri,​—tregon ajo,—​Doratina, një nënë e re me të cilën studiova Biblën, u pagëzua në asamblenë qarkore.»

Siç e tregojnë shprehjet e besimit të këtyre vëllezërve e motrave që shërbejnë atje ku ka më shumë nevojë, kur bëjmë çmos të kapërcejmë një pengesë që të zgjerojmë shërbimin, përjetojmë në jetën tonë sa i vërtetë është ky premtim që u bën Jehovai shërbëtorëve të tij: «Unë do të të jap forcë e do të të ndihmoj.» (Isa. 41:10) Si rrjedhojë, marrëdhënia jonë me Jehovain thellohet. Veç kësaj, kur paraqitemi për të shërbyer vullnetarisht​—në zonën ku jetojmë a në një shtet tjetër—​kjo na përgatit për aktivitetet teokratike që na presin në botën e re. Është tamam siç shprehet Didieri, i përmendur më parë: «Shërbimi ku ka më tepër nevojë është një stërvitje e mirë për të ardhmen.» Urojmë që edhe shumë të tjerë që kanë frymë vullnetare ta nisin sa më shpejt këtë stërvitje!