Mblidhen në «kërthizë të botës»

A i keni dëgjuar ndonjëherë fjalët «Te Pito o Te Henua»? Në gjuhën rapa nui, gjuha e hershme që flitet në Ishullin e Pashkës, kjo shprehje ka kuptimin «kërthiza e botës». Por çfarë e bëri të veçantë një asamble të zhvilluar në këtë vend?

I VEÇUAR, i mistershëm, ekzotik. Këto janë disa fjalë që përdoren për të përshkruar Ishullin e Pashkës ose Rapa Nuin, siç e quajnë banorët e tij. Kjo është vërtet një zonë e veçuar, e cila gjendet shumë larg në jug të Oqeanit Paqësor, 3.790 kilometra nga qyteti Santiago i Kilit. Ishulli u bë provincë e Kilit më 9 shtator 1888.

Ky ishull trekëndor me një sipërfaqe prej 166 kilometrash katrorë përbëhet kryesisht nga tri vullkane të shuara. Në fakt ashtu si shumë ishuj të Paqësorit ai përbëhet vetëm nga majat e maleve të stërmëdha nënujore. I tërë ishulli është shpallur monument natyre. Pa dyshim ai njihet mirë për statujat e tij të mistershme prej guri, të njohura si moai. *

Përveç peizazheve tërheqëse dhe vendeve historike, Ishulli i Pashkës ofron edhe një shumëllojshmëri ushqimesh ekzotike. Në këtë vend prodhohen fruta të tilla, si: ananasi, avokadoja, papaja dhe nëntë lloje bananesh. Ndërsa deti siguron një shumëllojshmëri të madhe peshqish dhe frutash deti.

Klima është e butë, me reshje të rregullta dhe ylbere, të cilat u dhurojnë vizitorëve ajër të pastër dhe pamje mbresëlënëse. Tani ishulli ka rreth 3.800 banorë. Banorët e sotëm  rrjedhin nga banorët e hershëm, të përzier me të ardhurit nga Evropa, Kili dhe të tjerë. Qindra turistë nga Evropa dhe Azia vizitojnë ishullin, duke e bërë turizmin një pjesë të rëndësishme të ekonomisë.

Mbillen farat e para të Mbretërisë

Libri vjetor i Dëshmitarëve të Jehovait 1982 (anglisht), raportonte: «Për një farë kohe në Ishullin e Pashkës kishim vetëm një lajmëtare. Atë e ndihmoi frymësisht nëpërmjet letrave një motër misionare që ndodhej në degë [në Kili]. Ndonëse ajo u kthye në Kili, në ishull ka individë që janë të pajtuar në revistën Kulla e Rojës. Për habinë tonë në prill të vitit 1980 morëm një thirrje telefonike të largët nga një person i interesuar që donte të dinte se kur ta kremtonte Përkujtimin. Pastaj më vonë gjatë atij viti atje u transferua një çift nga Valparaiso dhe ata kanë drejtuar studime biblike me personat e interesuar. Në prill të vitit 1981 në ishull u mbajt për herë të parë Përkujtimi dhe ishin të pranishëm 13 veta. Sa të lumtur jemi që ‘lajmi i mirë’ po depërton në këtë zonë të veçuar!»

Më vonë, më 30 janar 1991, dega dërgoi në ishull një çift pionierësh specialë, Dario dhe Uini Fernandes. Vëlla Fernandesi kujton: «Pas pesë orësh fluturim arritëm në vendin më të veçuar të planetit, me një kulturë të mbuluar nga misteri.» U organizuan menjëherë mbledhjet dhe vepra e predikimit me mbështetjen e një vëllai vendës dhe të një motre që kishte ardhur bashkë me dy fëmijët kohët e fundit. Me gjithë presionet familjare, fanatizmin fetar dhe disa mënyra jetese që janë të zakonshme në kulturat polineziane, ata panë se Jehovai i bekoi përpjekjet e tyre. Vëllai dhe motra Fernandes nuk janë më pionierë specialë, por ata kanë qëndruar në ishull ku po rritin një djalë që u lindi atje. Sot në ishull ka 32 lajmëtarë të gëzuar të Mbretërisë. Ndër ta ka banorë vendës rapa nui, si edhe ata që u vendosën në ishull ose u transferuan aty për të shërbyer atje ku kishte më shumë nevojë për lajmëtarë të Mbretërisë.

Përgatitje për një asamble qarkore

Për shkak të largësisë së madhe të ishullit nga kontinenti, tri herë në vit kongregacioni merrte videokaseta të programeve të asamblesë speciale njëditore, të asamblesë qarkore dhe të kongresit krahinor. Por në fund të vitit 2000 Komiteti i Degës në Kili mori në shqyrtim idenë që vëllezërit e ishullit të organizonin vetë një asamble, e para e këtij lloji në atë vend. Së fundi u vendos të mbahej një asamble qarkore në nëntor të vitit 2001 dhe u ftuan të merrnin pjesë në këtë rast të veçantë një numër i kufizuar vëllezërish e motrash nga anë të ndryshme të Kilit. Për shkak të itinerarit të linjës ajrore asambleja do të mbahej të dielën dhe të hënën.

Të 33 delegatët e ftuar ishin të emocionuar nga mendimi se do të shkonin në ishull për të marrë pjesë në asamblenë e parë qarkore që do të mbahej në atë zonë të largët. Pas një fluturimi të gjatë mbi Oqeanin Paqësor, delegatët u ndien të çlodhur nga mirëseardhja e vëllezërve vendës që i pritnin në aeroport.  Delegatët i përshëndetën duke u vendosur në qafë kurora të bëra me petale lulesh, një dhuratë tipike në ishull. Pastaj i çuan nëpër vendet e strehimit dhe pas një xhiroje të shkurtër turistike në ishull të gjithë ata që do të merrnin pjesë në programin e asamblesë u mblodhën në Sallën e Mbretërisë.

Asambleja i njoftohet ishullit nga një burim i papritur

Ndërsa po shkonin në asamble disa delegatë u çuditën kur dëgjuan në radio priftin vendës që po fliste për vizitën e tyre. Ai tha se disa turistë nga kontinenti do të vizitonin shtëpitë e banorëve për të folur për fundin e afërt të botës. Megjithëse i nxiti pjesëtarët e kishës së tij që të mos i dëgjonin vizitorët, njoftimi i tij ndihmoi që të bëhej e njohur prania e një grupi të madh Dëshmitarësh të Jehovait në ishull. Kjo krijoi një gjendje pritjeje te banorët e ishullit. Gjatë ditëve vijuese delegatët folën me takt me banorët për mesazhin inkurajues të lajmit të mirë.

Asambleja fillon

Të dielën në mëngjes vëllezërit vendës po pritnin në hyrje të Sallës së Mbretërisë që t’u jepnin mirëseardhjen delegatëve ndërsa vinin për ditën e parë të asamblesë. Ata thoshin: «Iorana Koe! Iorana Koe!» që do të thotë «Mirëseerdhët!» Disa motra kishin veshje tradicionale dhe i kishin stolisur flokët me lule të bukura sipas stilit të vërtetë polinezian.

Pas një hyrjeje të këndshme muzikore njëqind zëra u bashkuan për të kënduar si kurrë më parë në ishull këngën: «Jini të palëkundur e të patundur!» Vëllezërve vendës iu mbushën sytë me lot kur drejtuesi i asamblesë dha një mirëseardhje të ngrohtë në gjuhën vendëse rapa nui. Gjatë pushimit të drekës tre Dëshmitarë të rinj simbolizuan kushtimin ndaj Perëndisë me anë të pagëzimit në ujë. Kur programi i ditës së parë mbaroi, të gjithë u ndien më afër Jehovait dhe tërë vëllazërisë.​—1 Pjetrit 5:9.

Dëshmi në mëngjes

Për shkak të rrethanave të veçanta në ishull, programi i ditës së dytë të asamblesë qarkore filloi pas drekës. Prandaj delegatët përfituan nga kjo rrethanë dhe e shfrytëzuan mëngjesin për të marrë pjesë në shërbim. Çfarë përvojash do të kishin?

Një grua e moshuar që kishte tetë djem e vajza u tha Dëshmitarëve se nuk mund të fliste me ta sepse ishte katolike. Më pas ata i thanë se donin të flitnin për problemet që hasin të gjithë, siç janë abuzimi me drogën dhe problemet familjare. Ajo pranoi të dëgjonte.

Një grua vendëse e moshuar e priti ftohtë një çift Dëshmitarësh. Ajo u tha që të iknin e të flitnin me njerëzit në kontinent që ishin kaq mizorë. Çifti i tha asaj se mesazhi i ‘lajmit të mirë të mbretërisë’ u jepet të gjithëve dhe se qëllimi pse kishin ardhur në ishull ishte që të merrnin pjesë në një asamble që do t’i ndihmonte të gjithë të rritnin dashurinë për Perëndinë. (Mateu 24:14) E pyetën nëse do t’i pëlqente një jetë e gjatë në kushte parajsore, të ngjashme me ato të ishullit, por pa sëmundje e vdekje. Pasi arsyetuan me të  se prej sa vitesh ekzistonin krateret vullkanike në ishull, ajo mendoi se sa e shkurtër është jeta dhe pyeti: «Pse jetojmë vetëm për një kohë kaq të shkurtër?» Mbeti e habitur kur lexoi Psalmin 90:10.

Në atë çast, papritur, Dëshmitarët dëgjuan të bërtitura në derën fqinjë. Ata nuk i kuptuan se çfarë po thoshin, por gruaja u tha se fqinjët po i shanin dhe po e bënin të qartë se nuk donin që t’i vizitonin Dëshmitarët. Megjithatë kjo grua ishte nua ose vajza më e madhe e familjes. Meqë i ati i kishte vdekur ajo e kishte për detyrë të vendoste se çfarë ishte për të mirën e familjes. Përpara të afërmve i mbrojti Dëshmitarët në gjuhën vendëse dhe me dashamirësi pranoi botimet që i dhanë ata. Më pas gjatë asaj jave, ndërsa po kalonte me makinë pranë Dëshmitarëve ajo i tha vëllait të vet që të ndalonte makinën. Megjithëse atij nuk i pëlqeu aspak, ajo i përshëndeti vëllezërit dhe u uroi suksese në shërbim.

Ndonëse disa banorë të ishullit në fillim dukej se nuk e pranonin mesazhin e predikuar nga Dëshmitarët e kontinentit, për vizitorët ishte e dukshme se banorët e Rapa Nuit janë mirëdashës dhe miqësorë nga natyra. Shumica e tyre e dëgjuan me kënaqësi lajmin e mirë. Në fakt 6 nga 20 Dëshmitarët që janë pagëzuar në ishull janë vendës. Njëri prej tyre e mësoi të vërtetën biblike duke dëgjuar nga një dhomë ngjitur kur e shoqja po bënte studimin biblik. Ai dhe e shoqja tani janë Dëshmitarë të pagëzuar dhe ai shërben si shërbëtor ndihmës në kongregacion.

Programi frymor vazhdon

Pas drekës filloi programi i ditës së dytë. Përsëri me 32 vëllezërit e motrat vendëse dhe me 33 delegatët u bashkuan shumë persona të interesuar. Gati njëqind veta dëgjuan programin përfshirë edhe fjalimin publik me titull: «Si e mundin botën dashuria dhe besimi?» Në të vërtetë të pranishmit po shihnin një shfaqje të drejtpërdrejtë të dashurisë që ekziston mes popullit të Jehovait, madje edhe mes atyre me kultura të ndryshme.​—Gjoni 13:35.

Gjatë periudhës së asamblesë qarkore mbikëqyrësit qarkorë dhe krahinorë mbajtën një mbledhje të veçantë me pionierët. Bashkë me tre pionierët e rregullt të ishullit ishin edhe delegatët që ishin pionierë të rregullt ose specialë. Që të gjithë u inkurajuan shumë.

 Të nesërmen disa vëllezër vendës që punojnë si shoqërues turistësh i shoqëruan delegatët në një vizitë nëpër ishull. Ata vizituan një gurore ku ishin gdhendur skulpturat moai, pastaj vullkanet ku bëheshin garat e lashta dhe natyrisht edhe plazhin e bukur me rërë ngjyrartë, Anakena, ku zbritën për herë të parë nga barkat banorët e parë të ishullit. *

Mundësia e fundit për të qenë me vëllezërit vendës ishte në Studimin e Librit të Kongregacionit. Pas mbledhjes Dëshmitarët vendës u bënë një surprizë mysafirëve me një darkë tipike. Më vonë, të veshur me veshjet e tyre karakteristike ata kërcyen shkëlqyeshëm një valle folklorike. Delegatët, si edhe vëllezërit dhe motrat rapa nui ishin të sigurt se përpjekjet që bënë për të përgatitur asamblenë ia vlejtën vërtet.

Të gjithë ata që kishin ardhur si delegatë u ndien shumë të lidhur me vëllezërit dhe motrat e tyre të veçuar me të cilët kishin kaluar një javë emocionuese. Ishte e vështirë të largoheshin nga ishulli. Do t’i çmojnë gjithmonë miqtë e rinj që njohën, si edhe inkurajimin frymor që morën. Në aeroport vëllezërit vendës i stolisën delegatët duke u varur në qafë gjerdanë me guaska të cilët i kishin bërë vetë.

Kur delegatët po largoheshin ata premtuan: «Iorana! Iau he hoki mai e Rapa Nui ee»,​—që do të thotë: «Mirupafshim! Do të kthehem te ty Rapa Nui.» Po, ata dëshirojnë shumë të kthehen për të vizituar miqtë e tyre të rinj dhe pjesëtarët e familjes frymore në ishullin ekzotik, të veçuar, të mistershëm dhe miqësor, Ishullin e Pashkës.

[Shënimet]

[Kutia në faqen 24]

Dëshmi në Ishullin e Pashkës

Rreth dy vjet përpara kësaj asambleje të paharrueshme, një mbikëqyrës qarkor bashkë me të shoqen vizituan ishullin dhe patën shumë përvoja të këndshme. Për shembull, përfytyroni habinë e tyre kur motra që i shoqëroi te vendi ku do të strehoheshin u kujtoi atyre se kishte studiuar Biblën me ta në jug të Kilit kur ajo ishte adoleshente gati 16 vjet më parë. Më vonë ajo farë dha fryt në Rapa Nui.

Gjithashtu ata patën këtë përvojë argëtuese: Pronari i një dyqani dhuratash pranoi Përkthimin Bota e Re të Shkrimeve të Shenjta dhe mjetin ndihmës për studimin e Biblës, librin Njohuria që të çon në jetën e përhershme, që të dy të botuar nga Dëshmitarët e Jehovait. Kur u kthyen për ta vizituar ai u tha se nuk mund ta lexonte atë Bibël. Përse? Arsyeja ishte se i kishin lënë një Bibël në frëngjisht dhe jo në spanjisht. Problemi u zgjidh menjëherë dhe ai me ndihmën e Dëshmitarëve vendës, patjetër edhe të një Bible në gjuhën e tij, zbuloi se në fund të fundit Bibla nuk ishte kaq e vështirë për ta kuptuar.

[Harta në faqen 22]

(Për tekstin e formatuar, shih botimin)

ISHULLI I PASHKËS

KILI

[Figurat në faqen 23]

Dy nga të pagëzuarit në asamblenë qarkore

[Figurat në faqen 25]

Shpat i vullkanit Rano Raraku; kutia: Në ishull rritet fryti i egër i quajtur guajaba