Kapërcejnë vështirësitë e rrugës për të çuar lajmin e mirë

KAMIONI ynë i afrohet pikës së kontrollit ku ndodhen rreth 60 burra, gra dhe adoleshentë të armatosur. Disa janë me uniforma, të tjerë janë veshur si civilë. Shumë prej tyre vringëllojnë armë automatike. Duket se po na pritnin. Vendin e kanë pushtuar trazirat.

Kemi udhëtuar për katër ditë, duke transportuar dhjetë tonë literaturë biblike. Po pyesim veten nëse do të na lënë të kalojmë. A do të kërkojnë para? Sa kohë do të na duhet për t’i bindur se misioni ynë është paqësor?

Një burrë gjaknxehtë qëllon në ajër për të na kujtuar se kush komandon. Ai vëren celularët tanë dhe kërkon që t’ia japim. Kur ngurrojmë, bën një gjest kërcënues te fyti i vet, që nuk lë dyshime se çfarë do të na ndodhë nëse nuk bashkëpunojmë. Ia japim telefonat.

Papritur një grua me uniformë rrëmben armën e vet dhe na afrohet. Ajo është «sekretarja» dhe do që t’i japim edhe asaj diçka. Jeta është e vështirë dhe një «dhuratë» e vogël do t’i hynte në punë. Më pas një ushtar tjetër hap serbatorin e kamionit tonë që të mbushë bidonin metalik. Duke shpërfillur protestat tona, ai thotë se thjesht po ndjek urdhrat. Nuk mund të bëjmë asgjë. Vetëm shpresojmë që të tjerët të mos kenë të njëjtën ide.

Më në fund hiqet pengesa dhe ne jemi sërish në udhë. Shoku im dhe unë psherëtijmë të lehtësuar. Ishte një situatë e nderë, por jemi mësuar me këto pika kontrolli që të cingërisin nervat. Nga prilli i vitit 2002 deri në janar të vitit 2004 kemi bërë 18 udhëtime nga porti i Dualës, në Kamerun, deri në Bangui, kryeqyteti i Republikës së Afrikës Qendrore. Udhëtimi prej 1.600 kilometrash është gjithnjë plot rreziqe dhe surpriza. *

«Këto udhëtime na kanë mësuar shumë gjëra,—shpjegon Zhozefi dhe Emanueli, shoferët që e kanë bërë rregullisht këtë rrugë.—Është mirë të bëjmë shumë lutje në heshtje dhe më  pas të qëndrojmë të qetë. Psalmisti shkroi: ‘Te Perëndia kam besim. Nuk do të kem frikë. Ç’mund të më bëjë njeriu?’ Ne përpiqemi të kemi të njëjtin qëndrim. Ndihemi të sigurt se Jehovai e di se udhëtimi ynë shërben për të çuar një mesazh shprese për të cilin njerëzit kanë shumë nevojë.»—Psalmi 56:11.

Një përpjekje ndërkombëtare për të siguruar ushqim frymor

Mjaft njerëz në këtë anë të Afrikës dëshirojnë shumë ta dëgjojnë lajmin e mirë për Mbretërinë e Perëndisë. Literatura që transportojmë është përgatitur për t’i ndihmuar që të plotësojnë nevojën e tyre për të mësuar për Perëndinë. (Mateu 5:3; 24:14) Zyra e degës së Dëshmitarëve të Jehovait në Dualë u çon literaturë rregullisht më shumë se 30.000 lajmëtarëve të Mbretërisë dhe personave të interesuar që jetojnë në Kamerun. Gjithashtu çon literaturë edhe në katër vende fqinje.

Kjo literaturë tashmë ka bërë një udhë të gjatë. Shumica e saj është shtypur në Angli, Finlandë, Gjermani, Itali dhe Spanjë. Më pas ajo është dërguar me anije nga Franca. Zakonisht çdo dy javë në portin e Dualës mbërrin një kontejner me literaturë biblike.

Kontejneri vendoset mbi një kamion që e çon në zyrën e degës. Ata që punojnë në Repartin e Transportit e ndajnë literaturën sipas vendmbërritjes. Nuk është e lehtë t’i dërgosh botimet në zonat e thella të këtyre vendeve. Por kjo është pjesë e veprës për të çuar lajmin e mirë «deri në skajin më të largët të tokës». (Veprat 1:8) Dega mbështetet te ndihma e vullnetarëve vetëmohues të cilët me gatishmëri bëjnë udhëtimet e rrezikshme me kamion. Në këtë mënyrë, miliona njerëzve në pjesën qendrore të Afrikës u çohet rregullisht literaturë biblike.

Një udhëtim tipik

Literatura dërgohet me kamion në Kamerun, Çad, Gabon, Guinenë Ekuatoriale dhe në Republikën e Afrikës Qendrore. Le të shoqërojmë një kamion dhe ekuipazhin e tij. Përfytyroni veten  të ulur me shoferët dhe përgatituni për një udhëtim aventuresk që do të zgjatë dhjetë ditë ose edhe më shumë.

Këtë udhëtim e bëjnë gjashtë shoferë. Ata duhet të jenë të fortë, të aftë, të durueshëm e të veshur mirë. Ata veshin një petk afrikan ose këmishë dhe kollare. Në të kaluarën, zyrtarët e doganës kishin thënë: «Shikoni këtë kamion të pastër dhe shoferët e veshur mirë, tamam si te fotografitë e botimeve të tyre.» Edhe më e rëndësishme se pamja e jashtme e shoferëve është gatishmëria e tyre për të shkuar kudo që të jetë e nevojshme, me qëllim që t’u shërbejnë të tjerëve.—Psalmi 110:3.

Nisja nga Duala bëhet rreth orës gjashtë të mëngjesit, sapo ka lindur dielli, që të shmangim trafikun e rëndë në këtë qytet pa planimetri e që po zgjerohet. Pasi kalojmë një urë pranë zyrës së degës dhe përshkojmë qytetin plot lëvizje, drejtohemi në lindje te vendmbërritja jonë e parë—Jaunde, kryeqyteti i Kamerunit.

Të gjashtë shoferët do t’ju thonë se sa e vështirë është të ngasësh një kamion të ngarkuar me dhjetë tonë libra. Në tri ditët e para të udhëtimit nëpër rrugë të shtruara nuk ka shumë probleme, megjithëse kërkohet vëmendje dhe përqendrim i plotë. Por pastaj hasim shiun e rrëmbyer. Që këtej e tutje rruga nuk është e shtruar. Nuk mund të shohësh shumë larg, rruga është e rrëshqitshme dhe na duhet të ecim ngadalë për shkak të terrenit të thyer. Afrohet muzgu. Është koha të ndalojmë, të hamë diçka e të përpiqemi të flemë me këmbët e mbështetura mbi kruskotë. Kështu është jeta në këto udhëtime.

Të nesërmen në mëngjes herët rinis udhëtimi. Një nga shoferët ndihmon duke shikuar me kujdes gjendjen e rrugës. Ai lajmëron menjëherë nëse i afrohemi shumë një kanali anash rrugës. Shoferët e dinë shumë mirë që, nëse rrëshqasin në një kanal, mund të duhen ditë për të dalë që aty. Rrugët nuk përmirësohen shumë ndërsa kalojmë kufirin e hyjmë në Republikën e Afrikës Qendrore. Për 650 kilometrat e tjera kalojmë përmes një vendi të bukur të gjelbër e kodrinor. Fëmijët, të moshuarit dhe nënat me foshnjat mbi kurriz na përshëndetin me duar ndërsa kalojmë përmes fshatrave të tyre. Për shkak të trazirave civile, në këto ditë ka pak makina në rrugë, prandaj njerëzit na i ngulin sytë me kureshtje.

Përvoja shpërblyese

Zhanvjeri, një prej shoferëve, na thotë se megjithëse kanë programe të ngjeshura, shpesh ata ndalin në fshatra të vogla që të pushojnë pak e të shpërndajnë literaturë biblike. Ai kujton: «Në Babua përpiqeshim gjithmonë të flitnim me një ndihmësmjek i cili kishte shumë interes për mesazhin e Mbretërisë, dhe bënim  me të një studim biblik të shkurtër. Një ditë madje i treguam atij dhe familjes së tij videokasetën për Noenë. Aty erdhën miq dhe fqinjë dhe shumë shpejt shtëpia e tij u mbush me spektatorë të entuziazmuar. Të gjithë kishin dëgjuar për Noenë dhe tani mund ta shihnin historinë e tij në ekranin e televizorit. Ishte prekës vlerësimi që treguan. Më pas ata organizuan një vakt të veçantë për të shprehur falënderimet e tyre dhe na nxitën ta kalonim natën aty. Na u desh të largoheshim menjëherë dhe të vazhdonim udhëtimin tonë të gjatë, por ndiheshim të lumtur që u kishim folur për lajmin e mirë këtyre njerëzve të përulur.»

Një shofer tjetër, Izraeli, kujton disa ngjarje nga një udhëtim tjetër për në Bangui, vendmbërritja jonë. Ai tregon: «Sa më shumë i afroheshim Banguit, aq më shumë postblloqe ndeshnim. Shyqyr që shumë ushtarë ishin miqësorë dhe e mbanin mend kamionin tonë nga udhëtimet e mëparshme. Ata na ftuan të uleshim me ta dhe pranuan me kënaqësi literaturë biblike. Për ta një libër ka vlerë të madhe, prandaj shkruajnë emrin e tyre në të dhe më pas datën dhe emrin e personit që ua dha. Disa ushtarë i kishin të afërmit Dëshmitarë, dhe kjo ishte një arsye tjetër që u treguan miqësorë.»

Zhozefi, shoferi më me përvojë, tregon se cili është për të çasti më emocionues i këtyre udhëtimeve—mbërritja në destinacion. Ai kujton në lidhje me një udhëtim: «Vetëm pak kilometra nga Bangui u telefonuam vëllezërve për t’u thënë se do të mbërrinim pas pak. Ata na shoqëruan në qytet, duke na ndihmuar për dokumentet e ngarkesës. Kur mbërritëm, të gjithë vullnetarët në zyrën e degës dolën dhe na përshëndetën e na përqafuan me ngrohtësi. Nga kongregacionet fqinjë erdhën disa vëllezër për të na ndihmuar dhe brenda pak orëve qindra kuti kartoni me Bibla, libra, broshura dhe revista u shkarkuan, dhe u sistemuan në depo.»

Zhozefi thotë më tej: «Disa herë në ngarkesë kishte rroba, këpucë dhe sende për fëmijë që ishin dhuruar dhe do të dërgoheshin në vendin fqinjë, Republika Demokratike e Kongos. Ç’kënaqësi ishte të shihnim buzëqeshjet e vëllezërve mirënjohës!»

Pas një dite pushimi, përgatitim kamionin dhe kthehemi nga udha që erdhëm. Na presin probleme rrugës, por përvoja e këndshme që përjetuam ia kalon ku e ku çfarëdo vështirësie.

Largësitë e mëdha, shirat e rrëmbyer, rrugët shumë të këqija, gomat e shfryra dhe defektet mund të krijojnë shqetësime. Ushtarët gjaknxehtë janë një sfidë e vazhdueshme. Megjithatë, asgjë nuk u sjell më shumë kënaqësi këtyre shoferëve, sesa të çojnë lajmin e mirë për Mbretërinë në viset e thella të Afrikës dhe të shohin ndikimin që ka në jetën e njerëzve që e marrin.

Për shembull, falë këtyre dërgesave, banori i një fshati në një zonë të thellë të Republikës së Afrikës Qendrore, pranë kufirit me Sudanin, tani lexon një përkthim modern të Biblës. Gruaja e tij studion numrat e fundit të Kullës së Rojës dhe fëmijët e tyre nxjerrin dobi nga libri Të mësojmë nga Mësuesi i Madh. * Ata dhe shumë njerëz të tjerë në këto bashkësi rurale marrin ushqim frymor, ashtu si vëllezërit e tyre të krishterë në shumë qytete të mëdha. Kjo patjetër na sjell shumë kënaqësi!

[Shënimet]

[Hartat dhe figura në faqen 9]

[Për tekstin e kompozuar, shiko botimin]

KAMERUN

Dualë

REPUBLIKA E AFRIKËS QENDRORE

Bangui

[Figura në faqen 9]

Zhozefi

[Figura në faqen 9]

Emanueli

[Figura në faqen 10]

Dega e Republikës së Afrikës Qendrore në Bangui

[Figura në faqen 10]

Shkarkojnë kamionin në Bangui