1, 2. Ç’ndryshim ndodhi më 33 të e.s., në festën e Ditës së Pesëdhjetë, dhe cilët u bënë pjesëtarë të popullit të ri të Jehovait? (Shih figurën hapëse.)

FESTA e Ditës së Pesëdhjetë në vitin 33 të e.s. ishte një rast historik për popullin e Jehovait në tokë. Atë ditë ndodhi një ndryshim rrënjësor. Me anë të frymës së tij, Jehovai solli në jetë një komb të ri—Izraelin frymor, «Izraelin e Perëndisë». (Gal. 6:16) Për të parën herë që nga koha e Abrahamit, populli i Perëndisë nuk do të dallohej më nga rrethprerja fizike e meshkujve. Pavli tha për secilin pjesëtar të atij kombi të ri: «Rrethprerja e tij është ajo e zemrës, nëpërmjet frymës.»—Rom. 2:29.

² Të parët që u bënë pjesë e kombit të ri të Perëndisë ishin apostujt dhe mbi njëqind dishepuj të tjerë të Krishtit, të mbledhur në një dhomë të sipërme në Jerusalem. (Vep. 1:12-15) Mbi ta u derdh fryma e shenjtë, e kështu u bënë bij të Perëndisë të lindur nga fryma. (Rom. 8:15, 16; 2 Kor. 1:21) Kjo vërtetoi se kishte hyrë në fuqi besëlidhja e re, e cila u ndërmjetësua nga Krishti dhe u shpall e vlefshme me anë gjakut të tij. (Luka 22:20; lexo Hebrenjve 9:15.) Si pasojë, ata dishepuj u bënë pjesëtarë të kombit të ri të Jehovait, të popullit të tij të ri. Falë frymës së shenjtë, predikuan në  gjuhët e ndryshme të judenjve dhe të prozelitëve që kishin vajtur në Jerusalem nga çdo cep i Perandorisë Romake për festën e Javëve të judenjve, ose festën e Ditës së Pesëdhjetë. Ata njerëz i dëgjuan dhe i kuptuan në gjuhët amtare «gjërat madhështore të Perëndisë» që predikuan të krishterët e lindur nga fryma.—Vep. 2:1-11.

3-5. (a) Çfarë u tha Pjetri judenjve në festën e Ditës së Pesëdhjetë? (b) Cilët hapa të tjerë i dhanë shtysë rritjes së kombit të ri të Jehovait në vitet e tij të hershme?

³ Me anë të apostullit Pjetër, Jehovai u çeli rrugën judenjve dhe prozelitëve të bëheshin pjesëtarë të këtij kombi të porsalindur, të kongregacionit të krishterë. Në atë festë të Ditës së Pesëdhjetë, Pjetri u tha plot guxim judenjve se duhej të pranonin Jezuin, pikërisht atë që ‘e kishin mbërthyer në shtyllë’, sepse «Perëndia e bëri edhe Zotëri, edhe Krisht». Kur turma e pyeti çfarë të bënin, Pjetri ua ktheu: «Pendohuni, e secili nga ju le të pagëzohet në emër të Jezu Krishtit, që t’ju falen mëkatet. Atëherë do të merrni falas si dhuratë frymën e shenjtë.» (Vep. 2:22, 23, 36-38) Atë ditë, kombit të ri të Izraelit frymor iu shtuan rreth 3.000 veta. (Vep. 2:41) Pas kësaj, predikimi i zellshëm i apostujve vazhdoi të jepte fryt edhe më të bollshëm. (Vep. 6:7) Kombi i ri po rritej.

⁴ Më vonë, vepra e predikimit u hap edhe mes samaritanëve, e me goxha sukses. Ungjillëzuesi Filip pagëzoi shumë prej tyre, por ata nuk e morën menjëherë frymën e shenjtë. Trupi udhëheqës në Jerusalem dërgoi te besimtarët e rinj samaritanë apostujt Pjetër dhe Gjon, që «vunë duart mbi ta, e ata morën frymën e shenjtë». (Vep. 8:5, 6, 14-17) Kështu, edhe samaritanët u bënë pjesëtarë të mirosur nga fryma të Izraelit frymor.

⁵ Në vitin 36 të e.s., Pjetri u përdor sërish që të ftonte të tjerë të hynin në kombin e ri, Izraelin frymor. Kjo ndodhi kur i predikoi centurionit romak Kornel, si edhe farefisit e miqve të tij. (Vep. 10:22, 24, 34, 35) Bibla tregon: «Ndërsa Pjetri po fliste ende . . . , fryma e shenjtë zbriti mbi të gjithë ata [jojudenj] që dëgjonin fjalën. Ata që kishin ardhur me Pjetrin, njerëz plot besim e të rrethprerë, u mahnitën, pasi fryma e shenjtë, dhurata falas e Perëndisë, po derdhej edhe mbi njerëz nga kombet.» (Vep. 10:44, 45) Pra, tani po ftoheshin të bënin pjesë në kombin e ri, në Izraelin frymor, edhe besimtarët jojudenj të parrethprerë.

6, 7. Si duhej të tregonin pjesëtarët e kombit të ri se ishin «një popull për emrin [e Jehovait]»? Deri në ç’masë e bënë këtë?

⁶ Më 49 të e.s., në një mbledhje të trupit udhëheqës të të krishterëve të shekullit të parë, dishepulli Jakov tha:  «Simioni [Pjetri] na tregoi nga fillimi në fund se si Perëndia e drejtoi për herë të parë vëmendjen nga kombet, për të nxjerrë prej tyre një popull për emrin e tij.» (Vep. 15:14) Në këtë popull të ri që mbante emrin e Jehovait do të kishte si besimtarë judenj, edhe jojudenj. (Rom. 11:25, 26a) Më pas, Pjetri shkroi: «Dikur nuk ishit një popull, por tani jeni populli i Perëndisë.» Pjetri e përmblodhi misionin e tyre me fjalët: «Ju jeni ‘racë e zgjedhur, priftëri mbretërore, komb i shenjtë, popull për zotërim të veçantë, që të shpallni kudo virtytet’ e atij që ju thirri nga errësira në dritën e tij të mrekullueshme.» (1 Pjet. 2:9, 10) Ata duhej ta lartësonin me brohori Perëndinë që përfaqësonin dhe ta lëvdonin botërisht emrin e tij. Duhej të ishin dëshmitarë të guximshëm për Jehovain, Sovranin e Universit.

⁷ Siç kishte bërë me Izraelin natyror, tani Jehovai i quajti pjesëtarët e Izraelit frymor ‘populli që kam formuar për vete që të tregojë veprat e mia të denja për lëvdim’. (Isa. 43:21) Ata të krishterë të hershëm demaskuan gjithë perënditë e rreme që adhuroheshin atëherë dhe shpallën trimërisht se Jehovai është i vetmi Perëndi i vërtetë. (1 Sel. 1:9) Dhanë dëshmi për Jehovain dhe për Jezuin «në Jerusalem, në mbarë Judenë, në Samari e deri në skajin më të largët të tokës».—Vep 1:8; Kolos. 1:23.

8. Ç’paralajmërim i dha apostulli Pavël popullit të Perëndisë në shekullin e parë?

⁸ Në shekullin e parë, një pjesëtar sypatrembur i ‘popullit për emrin e Jehovait’ ishte apostulli Pavël. Ballë për ballë filozofëve paganë, ai mbrojti me kurajë sovranitetin e Jehovait, ‘Perëndisë që bëri botën dhe gjithçka në të, që është Zotëri i qiellit dhe i tokës’. (Vep. 17:18, 23-25) Aty nga fundi i udhëtimit të tretë misionar, Pavli i paralajmëroi pjesëtarët e popullit që mbante emrin e Perëndisë: «E di se pas ikjes sime do të hyjnë mes jush ujqër të ligj e nuk do ta trajtojnë kopenë me zemërbutësi, dhe nga gjiri juaj do të ngrihen njerëz e do të thonë gjëra të shtrembëruara, për të tërhequr pas vetes dishepujt.» (Vep. 20:29, 30) Në fund të shekullit të parë, kjo apostazi e parathënë kishte nxjerrë kokë.—1 Gjon. 2:18, 19.

9. Çfarë i ndodhi ‘popullit për emrin e Jehovait’ pas vdekjes së apostujve?

⁹ Pas vdekjes së apostujve, lulëzoi apostazia dhe mbinë kishat e krishterimit. Të krishterët apostatë nuk kanë treguar aspak se janë «një popull për emrin [e Jehovait]», e madje e kanë hequr emrin hyjnor nga shumë përkthime të tyre të Biblës. Kanë përvetësuar rite pagane dhe e kanë çnderuar Perëndinë me dogmat e tyre jobiblike, me «luftërat e shenjta» dhe me sjelljen imorale. Kështu, për shekuj me radhë, Jehovai kishte në tokë vetëm ca adhurues besnikë tek-tuk, por jo një popull të organizuar për emrin e tij.

10, 11. (a) Çfarë paratha Jezui në shëmbëlltyrën për grurin dhe egjrat? (b) Si u përmbush shëmbëlltyra e Jezuit pas vitit 1914 dhe me ç’rezultat?

¹⁰ Në shëmbëlltyrën për grurin dhe egjrat, Jezui paratha terrin frymor që do të krijonte apostazia. Tha se ‘kur njerëzit të flinin’, Djalli do të mbillte egjër në arën ku Biri i njeriut kishte mbjellë farë gruri. Të dyja do të rriteshin bashkë deri «në përfundim të sistemit». Jezui sqaroi se «fara e mirë» paraqet «bijtë e mbretërisë», kurse «egjrat» janë «bijtë e të ligut». Gjatë  ditëve të fundit, Biri i njeriut do të dërgonte «korrësit» e tij, engjëjt, që ta ndanin grurin nga egjrat simbolike. Bijtë e Mbretërisë do të mblidheshin. (Mat. 13:24-30, 36-43) Si u përmbush kjo dhe ç’lidhje ka me rilindjen e popullit të Jehovait në tokë?

¹¹ ‘Përfundimi i sistemit’ nisi në vitin 1914. Gjatë luftës që shpërtheu atë vit, ata pak mijëra të krishterë të mirosur, «bijtë e mbretërisë», ishin robër frymorë të Babilonisë së Madhe. Më 1919 Jehovai i çliroi dhe e tregoi qartë dallimin mes tyre dhe ‘egjrave’, ose të krishterëve të shtirë. «Bijtë e mbretërisë» i mblodhi si një popull i organizuar, e kjo plotësoi profecinë e Isaisë: «A del një vend në dritë me dhembje lindjeje brenda një dite? A lind një komb i tëri përnjëherësh? Sepse Sionit i kanë filluar dhembjet e lindjes dhe i ka lindur bijtë e vet.» (Isa. 66:8) Sioni, organizata e Jehovait e përbërë nga krijesa frymore, solli në jetë bijtë e saj të mirosur nga fryma dhe i organizoi si një komb.

12. Si kanë treguar të mirosurit se janë «një popull për emrin [e Jehovait]» sot?

¹² Tamam si të krishterët e hershëm, edhe të mirosurit, «bijtë e mbretërisë», do të ishin dëshmitarë të Jehovait. (Lexo Isainë 43:1, 10, 11.) Si rrjedhojë, do të binin në sy si të ndryshëm falë sjelljes së tyre të krishtere dhe falë predikimit të ‘këtij lajmi të mirë për mbretërinë . . . si dëshmi për të gjitha kombet’. (Mat. 24:14; Filip. 2:15) Kështu, ata kanë ndihmuar shumë veta, madje miliona, që të jenë të drejtë në sytë e Jehovait.—Lexo Danielin 12:3.

13, 14. Ç’duhet të bëjnë ata që s’janë izraelitë frymorë për ta adhuruar Jehovain e për t’i shërbyer në mënyrë të pranueshme? Si e parathanë këtë profecitë biblike?

¹³ Në artikullin e kaluar pamë se në Izraelin e lashtë, të huajt mund të pranoheshin si adhurues të Jehovait, ama me kusht që të shoqëroheshin me popullin me të cilin Jehovai kishte bërë  besëlidhje. (1 Mbret. 8:41-43) Edhe sot, ata që nuk janë izraelitë frymorë duhet të shoqërohen me popullin e Jehovait, pra me «bijtë e mbretërisë»—Dëshmitarët e mirosur të Jehovait.

¹⁴ Dy profetë të lashtë parathanë se në këto ditë të fundit, plot njerëz do të dyndeshin ta adhuronin Jehovain bashkë me popullin e tij. Isaia profetizoi: «Shumë popuj do të shkojnë e do të thonë: ‘Ejani, le të ngjitemi në malin e Jehovait, në shtëpinë e Perëndisë së Jakobit. Ai do të na mësojë udhët e tij, dhe ne do të ecim në shtigjet e tij.’ Sepse nga Sioni do të dalë ligji dhe nga Jerusalemi fjala e Jehovait.» (Isa. 2:2, 3) Po ashtu, profeti Zakaria paratha: «Shumë njerëz dhe kombe të fuqishme do të vijnë që të kërkojnë Jehovain e ushtrive në Jerusalem dhe që të marrin pëlqimin e Jehovait.» Këta njerëz ai i përshkroi si «dhjetë burra nga të gjitha gjuhët e kombeve» që, në kuptim të figurshëm, do të kapnin rrobën e Izraelit frymor e do të thoshin: «Ne do të vijmë me ju, sepse kemi dëgjuar që Perëndia është me ju.»—Zak. 8:20-23.

15. Në cilën vepër ‘shkojnë me’ izraelitët frymorë ‘delet e tjera’?

¹⁵ ‘Delet e tjera’ ‘shkojnë me’ izraelitët frymorë në veprën e predikimit të lajmit të mirë për Mbretërinë. (Marku 13:10) Ata bëhen pjesë e popullit të Perëndisë, «një kope e vetme» me të mirosurit, e drejtuar nga «bariu i shkëlqyer», Krishti Jezu.—Lexo Gjonin 10:14-16.

16. Si do t’i japë shkas Jehovai fazës së fundit të ‘shtrëngimit të madh’?

¹⁶ Pas shkatërrimit të Babilonisë së Madhe, populli i Jehovait do të sulmohet egërsisht, e atëherë do të kemi nevojë për mbrojtjen që do t’u sigurojë Jehovai shërbëtorëve të vet. Përderisa ky sulm do të jetë shkëndija e pjesës së fundit të ‘shtrëngimit të madh’, Jehovai vetë do të përgatitë terrenin dhe do të zgjedhë momentin për këtë përleshje përfundimtare. (Mat. 24:21; Ezek. 38:2-4) Atëherë Gogu do të sulmojë «popullin e mbledhur nga kombet», popullin e Jehovait. (Ezek. 38:10-12) Ky sulm do të jetë sinjali që Jehovai të ekzekutojë gjykimet kundër Gogut dhe hordhive të tij. Jehovai do të madhërojë sovranitetin e tij dhe do të shenjtërojë emrin e tij, sepse thotë: «Do të bëhem i njohur në sytë e shumë kombeve, dhe ato kanë për ta marrë vesh se unë jam Jehovai.»—Ezek. 38:18-23.

17, 18. (a) Çfarë udhëzimesh do të marrë populli i Jehovait kur ta sulmojë Gogu? (b) Ç’duhet të bëjmë nëse duam mbrojtjen e Jehovait?

¹⁷ Kur Gogu të nisë sulmin, Jehovai do t’u drejtohet shërbëtorëve të vet: «Shko, populli im, hyr në dhomat ku je më i sigurt dhe mbylli dyert. Fshihu veç për një çast, derisa të kalojë indinjata.» (Isa. 26:20) Në atë moment kritik, Jehovai do të na japë udhëzime jetëshpëtuese, dhe ka shumë gjasa që ‘dhomat e sigurta’, ose të brendshme, të kenë lidhje me kongregacionet.

¹⁸ Pra, nëse duam mbrojtjen e Jehovait gjatë shtrëngimit të madh, duhet ta pranojmë se ai ka në tokë një popull të organizuar në kongregacione. Duhet të vazhdojmë ta tregojmë qartë se jemi pjesë e këtij populli dhe të qëndrojmë të lidhur ngushtë me kongregacionin tonë. Me gjithë zemër, t’i bashkojmë zërat tanë me psalmistin, që shpalli: «Shpëtimi i takon Jehovait. Ti e bekon gjithnjë popullin tënd.»—Psal. 3:8.