«Filozofët e hershëm të krishterë përvetësuan konceptin grek të pavdekësisë së shpirtit dhe idenë se shpirti krijohet nga Perëndia e pastaj futet në trup gjatë ngjizjes.»​—The New Encyclopædia Britannica (1988), vëllimi 11, faqja 25.

«Shpirti që mëkaton ka për të vdekur.»​—Ezekieli 18:4, Diodati i Ri.

Bibla thotë për krijimin e shpirtit të parë njerëzor: «Perëndia Jehova formoi njeriun nga pluhuri i tokës dhe i fryu në vrimat e hundës frymën e jetës, dhe njeriu u bë një shpirt [hebraisht, néphesh] i gjallë.»​—Zanafilla 2:7.

Fjala hebraike néphesh, e përkthyer «shpirt», ka kuptimin ‘një krijesë që merr frymë’. Kur Perëndia krijoi njeriun e parë Adamin, nuk futi tek ai një shpirt të pavdekshëm, por forcën e jetës, e cila mbështetet nga frymëmarrja. Prandaj, në kuptimin biblik, «shpirti» i referohet të gjithë qenies së gjallë. Nëse ndahet nga forca e jetës që u dha në fillim nga Perëndia, shpirti vdes.​—Zanafilla 3:19; Ezekieli 18:20.

Doktrina e pavdekësisë së shpirtit ngre disa pyetje: ku shkojnë shpirtrat pas vdekjes? Ç’ndodh me shpirtrat e të ligjve? Kur të ashtuquajturit të krishterë përvetësuan mitin e shpirtit të pavdekshëm, si pasojë pranuan një mit tjetër​—ferrin e zjarrtë.

Krahasoni këto vargje biblike: Eklisiastiu 3:19; Mateu 10:28; Veprat 3:23