Letër nga Afrika e Jugut

«Pse ndalojnë të gjithë këtu?»

«ZONË MJAFT E RREZIKSHME: VJEDHJE DHE PROSTITUCION!» Kështu thotë një tabelë paralajmëruese përgjatë një rruge të ngushtë që të çon në disa fshatra. Ndalojmë makinën në anë të rrugës, në mes të pluhurit, dhe parkojmë afër disa makinave të tjera që presin poshtë një tabele të madhe. Ajo të drejton te një vendpushim luksoz dhe te një kompleks kazinosh teposhtë rrugës. Makinat e shtrenjta kalojnë me shpejtësi dhe sheh vetëm njerëz që nxjerrin kokën nga dritaret e të habitur duket sikur thonë: «Pse ndalojnë të gjithë këtu?»

Teksa ndalojmë makinën, dalim për t’u bashkuar me grupin e njerëzve të veshur mirë që po presin nën hijen e tabelës. Grupi përbëhet nga njerëz prej një sërë racash dhe formimesh, diçka tjetër e pazakontë për një vend si Afrika e Jugut. Kemi bërë rreth 100 kilometra në veriperëndim të Johanesburgut me shpresën që të përhapim të vërtetat biblike te banorët e fshatrave këtu.

Mbajmë një mbledhje të shkurtër buzë rrugës ku shqyrtojmë një shkrim biblik dhe organizohemi për të predikuar shtëpi më shtëpi. Bëhet një lutje dhe kthehemi te makinat. Përmes rrafshinës larg në horizont duken shtëpitë dhe kasollet e vendosura pa sistem. Ato ngjajnë shumë të vogla para pirgjeve gjigante me mbetjet e minierave të platinit. Na rrethon varfëria, pavarësisht nga mineralet e çmuara nën tokë.

Gruaja dhe unë kemi ardhur me dy vizitorë nga Gjermania dhe të katërt e nisim ditën duke predikuar shtëpi më shtëpi. Rreth tre të katërtat e banorëve në këtë zonë janë të papunë, prandaj shtëpitë janë të thjeshta. Shumë prej tyre janë kasolle prej llamarine të valëzuar mbi një strukturë të dobët trarësh, që mbahen me gozhdë të mëdha, të ngulura përmes tapave të birrës që shërbejnë si rondela.

Kur u afrohemi shtëpive, përshëndetim që nga porta dhe shpesh del gruaja e shtëpisë. Ata me të cilët flasim e dëgjojnë me etje mesazhin që u japim dhe na trajtojnë si mysafirë nderi. Dielli që bie mbi çatitë e llamarinës e kthen shtëpinë në furrnaltë gjatë ditës. Prandaj shpesh fëmijëve u thonë të nxjerrin karriget poshtë një peme dhe na ftojnë të ulemi në hije.

Familja mblidhet dhe ulet në stola të parehatshëm ose arka të kthyera kokëposhtë. Edhe fëmijët i thërrasin që të lënë lodrat e bëra me dorë dhe të vijnë të na dëgjojnë. U lexojmë disa shkrime dhe fëmijët që shkojnë në shkollë i ftojmë të lexojnë nga botimet  tona të bazuara në Bibël. Pothuajse të gjithë ata që takojmë i pranojnë me kënaqësi botimet dhe shumë na ftojnë të shkojmë përsëri.

Në mesditë pushojmë që të hamë një sanduiç e të pimë diçka të ftohtë para se të kthehemi tek ata që kemi vizituar më parë. Në fillim, ndalojmë për të takuar Xhimin, një refugjat nga Malavia që punon në njërën prej minierave të platinit këtu. Kemi muaj që shkojmë te Xhimi. Ai kënaqet sa herë na sheh dhe së bashku kemi bërë disa biseda biblike. Xhimi është martuar me një vendëse nga fisi motsvana dhe ka dy fëmijë të këndshëm. Herën e fundit nuk e gjetëm dhe mezi presim të shohim si është.

Ndërsa i afrohemi shtëpisë së thjeshtë të Xhimit, menjëherë vërejmë se diçka nuk shkon. Bahçja e tij, zakonisht e mirëmbajtur, është lënë pas dore dhe misri është vyshkur. Pulat që gërmonin tokën për të ngrënë nuk janë më. Dera është e mbyllur me zinxhir të madh. Një fqinjë vjen për të parë ç’po ndodh. E pyesim se ku është Xhimi. Ajo na jep lajmin tronditës: Xhimi ka vdekur dhe gruaja me fëmijët kanë shkuar të jetojnë me familjen e saj.

Nuk është e sjellshme të futësh hundët në punët e të tjerëve, por gjithsesi e pyetëm për më shumë hollësi. «Ishte i sëmurë dhe vdiq,—na tha.—Ka mjaft sëmundje këto ditë. Shumë po vdesin.» Megjithëse nuk na tha pse vdiq, e morëm me mend se Xhimi kishte vdekur nga SIDA. Me gjithë fushatat sensibilizuese për vendësit, ata me SIDA shihen me dyshim, madje mendohet se u kanë bërë magji. Ndonëse njerëzit nuk duan të flasin për këtë sëmundje, radhët e varreve që shtohen në varrezën e vendit dëshmojnë qartë sa të vërteta janë fjalët e asaj gruaje. Flasim shkurt për shpresën e ringjalljes me të dhe me zemër të thyer nisemi për te vizita tjetër.

Hyjmë në një fshat tjetër dhe shkojmë në rreshtin e fundit të shtëpive ku ngrihet një pirg i rrëpirët me mbetje mineralesh. Marrim kthesën në fund të rrugës. Mbi një copë shkëmbi në kopsht është shkruar me ngjyrë të zbehtë: «Pavendosmëria është hajdutja e kohës, lënia për më vonë është bashkëfajtorja e saj kryesore.» Davidi, * që e ka shkruar këtë, nxjerr kokën nga pas makinës së tij të lashtë që po e rregullon, një Volksvangen-Breshkë. Ai picërron sytë nga dielli që po perëndon dhe, sapo na njeh, buzët i shkojnë vesh më vesh aq sa i dalin në pah tërë shkëlqim dhëmbët e parë prej floriri. Fshin duart dhe vjen të na takojë.

«Ç’kemi miqtë e mi?—thotë me entuziazëm.—Keni humbur fare.» Gëzohemi që e shohim përsëri Davidin. Ai na kërkon falje që nuk mund të rrijë shumë me ne kësaj here, sepse ka gjetur punë dhe duhet të shkojë në minierë pas pak. Gjatë bisedës së gjallë, buzëqeshja kurrë nuk i ndahet nga fytyra. «Jeta ime ndryshoi ditën që ju takova. Vërtet, po të mos kishit ardhur ju, nuk e di ku do të isha»,—tha ai plot ndjenjë.

Largohemi nga Davidi tërë gëzim. Teksa dielli zhytet në horizont, marrim makinën për në shtëpi. Hedhim vështrimin e fundit në rrafshinën e mjegullt nga kombinimi i dritës vezulluese me pluhurin dhe pyesim veten si do ta marrin gjithë këta njerëz lajmin e mirë. I kuptojmë fare qartë fjalët e Jezuit: «Të korrat janë vërtet të mëdha, por punëtorët janë pak.»—Luka 10:2.

[Shënimi]

[Burimi i figurës në faqen 17]

Me mirësjellje nga Posta e Afrikës së Jugut