Betania ishte një fshat i vogël 3 kilometra larg Jerusalemit. (Gjoni 11:18) Pak javë para se të vdiste Jezui, atje ndodhi një tragjedi. Një nga miqtë e ngushtë të Jezuit, Lazari, papritur u sëmur rëndë dhe vdiq.

Kur e mori vesh, Jezui u tha dishepujve se Lazari ishte në gjumë dhe se kishte ndër mend ta zgjonte. (Gjoni 11:11) Por dishepujt nuk e kuptuan ku e kishte fjalën, prandaj Jezui u tha hapur: «Lazari ka vdekur.»—Gjoni 11:14.

Katër ditë pas varrimit, Jezui mbërriti në Betani dhe u përpoq të ngushëllonte Martën, një nga motrat e të ndjerit. «Po të ishe këtu, im vëlla nuk do të vdiste»,—tha ajo. (Gjoni 11:17, 21) Jezui iu përgjigj: «Unë jam ringjallja dhe jeta. Ai që tregon besim tek unë, edhe sikur të vdesë, do të kthehet në jetë.»—Gjoni 11:25.

Për të treguar se ato fjalë nuk ishin një premtim bosh, Jezui u afrua te varri dhe thirri: «Lazar, dil jashtë!» (Gjoni 11:43) Për habinë e gjithë të pranishmëve, i vdekuri doli.

Më parë, Jezui kishte ringjallur të paktën dy njerëz të tjerë. Një prej tyre ishte vajza e vogël e Jairit. Pikërisht para se ta ringjallte, edhe për të Jezui tha se po flinte.—Luka 8:52.

Siç e sheh, si në rastin e Lazarit, ashtu edhe të vajzës së Jairit, Jezui e krahasoi vdekjen me gjumin. Ky është një krahasim më se i përshtatshëm. Pse? Gjumi është një gjendje e pavetëdijshme dhe përcjell mjaft mirë idenë e dikujt që pushon e nuk ndien më dhembje e vuajtje. (Eklisiastiu 9:5; shih kutinë  «Vdekja është si një gjumë i thellë».) Dishepujt e hershëm të Jezuit e kuptuan qartë gjendjen e vërtetë të të vdekurve. Një enciklopedi (Encyclopedia of Religion and Ethics) thotë: «Për dishepujt e Jezuit vdekja ishte një gjendje  gjumi, kurse varri një vend pushimi . . . për besimtarët që kishin vdekur.» *

Dijenia se të vdekurit janë në gjumë dhe nuk vuajnë, na ngushëllon jashtë mase. Kështu, vdekja nuk është më një mister dhe nuk ka pse t’i frikësohemi asaj.

Vërtet e duam gjumin e një nate, por kush është ai që dëshiron të flejë përgjithmonë? A ka shpresë se ata që janë në gjumin e vdekjes do të kthehen në jetë, ashtu si Lazari dhe vajza e Jairit?

Patriarku Job bëri të njëjtën pyetje kur mendonte se po i afrohej vdekja. Ai pyeti: «Po të vdesë njeriu, a kthehet prapë në jetë?»—Jobi 14:14.

Duke iu drejtuar Perëndisë së Plotfuqishëm, Jobi iu përgjigj kësaj pyetjeje duke thënë: «Ti do të më thërrisje, e unë do të të përgjigjesha. Do të kishe mall për veprën e duarve të tua.» (Jobi 14:15) Jobi ndihej i sigurt se Jehovai mezi e priste ditën kur do të ringjallte shërbëtorin e tij besnik. Mos vallë Jobi po dëshironte diçka të pamundur? Aspak.

Ringjalljet që kreu Jezui, ishin provë e qartë se Perëndia i dha atij pushtet mbi vdekjen. Në fakt, Bibla thotë se tani Jezui ka «çelësat e vdekjes». (Zbulesa 1:18) Prandaj, ai do të hapë portat e varreve, pikërisht siç urdhëroi që të lëvizte guri i varrit të Lazarit.

Bibla e përsërit herë pas here premtimin e ringjalljes. Një engjëll e siguroi profetin Daniel: «Do të prehesh, por do të çohesh për të marrë pjesën tënde në fund të ditëve.» (Danieli 12:13) Jezui u tha saducenjve, udhëheqësve judenj që e mohonin premtimin e ringjalljes: «E keni gabim, sepse nuk njihni as Shkrimet, as fuqinë e Perëndisë.» (Mateu 22:23, 29) Apostulli Pavël tha: «Kam shpresë te Perëndia . . . se do të ringjallen si të drejtët, edhe të padrejtët.»—Veprat 24:15.

Kur do të bëhet ringjallja e të drejtëve dhe e të padrejtëve? Engjëlli i tha Danielit, një njeriu të drejtë, se do të ringjallej «në fund të ditëve». Po kështu, edhe Marta besonte se vëllai i saj, Lazari, ‘do të ringjallej ditën e fundit’.—Gjoni 11:24.

Bibla e lidh këtë ‘ditë të fundit’ me sundimin e Mbretërisë së Krishtit. Pavli shkroi: «Ai [Krishti] duhet të mbretërojë derisa Perëndia t’i ketë vënë të gjithë armiqtë nën këmbët e tij. Armiku i fundit që do të asgjësohet, është vdekja.» (1 Korintasve 15:25, 26) Kjo është arsye e fortë pse duhet të lutemi që të vijë Mbretëria e Perëndisë dhe të bëhet vullneti i Tij në tokë. *

Siç e dinte mirë Jobi, vullneti i Perëndisë është që të ringjallë të vdekurit. Kur të vijë ajo ditë, vdekja do të asgjësohet vërtet. Dhe askush nuk do të pyesë më: «A është vdekja fundi i gjithçkaje?»