Libri i dytë i Samuelit 12:1-31
12 Kështu Jehovai dërgoi Natanin+ te Davidi. Ai vajti te Davidi+ dhe i tha: «Në një qytet ishin dy burra, njëri i pasur dhe tjetri i varfër.
2 I pasuri kishte një numër shumë të madh dhensh dhe gjedhësh,+
3 kurse i varfri s’kishte asgjë tjetër përveç një qengji të vogël femër që e kishte blerë.+ Ai kujdesej për të dhe ajo rritej me të e me bijtë e tij. Hante nga ushqimi i paktë që kishte i varfri, pinte nga kupa e tij dhe flinte në krahët e tij; iu bë porsi bijë.
4 Pas ca kohësh, të pasurit i erdhi një mysafir, por ai nuk mori ndonjë nga dhentë dhe gjedhët e veta për t’ia përgatitur udhëtarit. Përkundrazi mori qengjin femër të të varfrit dhe ia përgatiti mysafirit që i kishte ardhur.»+
5 Me të dëgjuar këtë, Davidit iu ndez zemërimi kundër atij njeriu dhe i tha Natanit: «Siç është e vërtetë që Jehovai rron,+ njeriu që e ka bërë këtë, e ka hak vdekjen!
6 Dhe duhet të paguajë katërfish për qengjin,+ meqë veproi pa dhembshuri.»
7 Atëherë Natani i tha Davidit: «Ti je ai njeri! Kështu thotë Jehovai, Perëndia i Izraelit: ‘Unë vetë të mirosa* si mbret të Izraelit+ dhe të çlirova nga dora e Saulit.+
8 Isha i gatshëm të të jepja shtëpinë e zotërisë tënd+ e të vija në krahët e tu gratë e zotërisë tënd,+ dhe të dhashë shtëpinë e Izraelit e të Judës.+ Dhe sikur këto të mos mjaftonin, isha i gatshëm të bëja për ty shumë më tepër.+
9 Pse e përbuze fjalën e Jehovait duke bërë atë që është e keqe në sytë e tij? Ti e godite me shpatë+ hititin Uriah dhe, pasi e vrave me shpatën e amonitëve,+ ia more të shoqen për grua.+
10 Tani, shpata nuk do të largohet kurrë nga shtëpia jote,+ sepse ti më përbuze kur more për grua të shoqen e hititit Uriah.’
11 Kështu thotë Jehovai: ‘Ja, unë do të bëj që e keqja të të vijë nga vetë shtëpia jote.+ Do të t’i marr gratë para syve e do t’ia jap një tjetri,+ dhe ai do të flejë me gratë e tua në dritë të diellit.*+
12 Ti veprove në fshehtësi,+ por unë do ta bëj këtë përpara tërë Izraelit dhe në dritë të diellit.’»
13 Atëherë Davidi i tha Natanit: «Kam mëkatuar kundër Jehovait.»+ Natani ia ktheu: «Jehovai po ta fal* mëkatin.+ Ti nuk do të vdesësh.+
14 Megjithatë, meqë në këtë rast nuk tregove fare respekt për Jehovain, djali që sapo të lindi, ka për të vdekur.»
15 Pastaj Natani shkoi në shtëpinë e vet.
Kështu Jehovai e goditi me një sëmundje fëmijën që gruaja e Uriahut i kishte lindur Davidit.
16 Davidi iu përgjërua Perëndisë së vërtetë për djalin dhe mbajti një agjërim të rreptë. Pastaj kthehej në dhomën e tij dhe e kalonte natën i shtrirë përtokë.+
17 Kështu pleqtë e shtëpisë së vet i shkuan pranë dhe u përpoqën që ta ngrinin nga toka, por ai s’pranoi dhe s’hëngri bukë me ta.
18 Ditën e shtatë fëmija vdiq, por shërbëtorët e Davidit kishin frikë t’i tregonin që fëmija kishte vdekur, se thoshin: «Ne i folëm sa ishte gjallë fëmija, dhe ai nuk na dëgjoi. E si t’i themi tani që fëmija ka vdekur?! Se mos bën ndonjë gjë të tmerrshme nga dëshpërimi.»
19 Kur pa se shërbëtorët po pëshpëritnin me njëri-tjetrin, Davidi e kuptoi që fëmija kishte vdekur, prandaj i pyeti shërbëtorët: «A ka vdekur fëmija?» Ata iu përgjigjën: «Po, ka vdekur.»
20 Atëherë Davidi u ngrit nga toka, u la, u lye me vaj,+ ndërroi rrobat, shkoi në shtëpinë+ e Jehovait dhe ra përmbys. Më pas, hyri në shtëpinë e vet,* kërkoi t’i sillnin për të ngrënë dhe hëngri.
21 Shërbëtorët e tij e pyetën: «Pse u solle kështu? Sa ishte gjallë fëmija, agjërove e s’pushove së qari për të, por sapo fëmija vdiq, u ngrite dhe hëngre.»
22 Ai u përgjigj: «Sa ishte gjallë fëmija, agjërova+ dhe s’pushova së qari sepse thashë me vete: ‘Kushedi, mbase Jehovait i vjen keq për mua dhe e lë fëmijën të jetojë.’+
23 Por tani që ka vdekur, pse të agjëroj? A jam në gjendje ta kthej përsëri?+ Unë do të shkoj tek ai,+ por ai nuk do të kthehet tek unë.»+
24 Pastaj Davidi ngushëlloi të shoqen, Betshebën;+ ai shkoi tek ajo dhe fjeti me të. Pas ca kohësh, ajo lindi një djalë që e quajtën Solomon.*+ Jehovai e donte atë+
25 dhe çoi fjalë nëpërmjet profetit Natan+ që t’ia vinin emrin Jedidiah,* për hir të Jehovait.
26 Ndërkohë Joabi vazhdoi të luftonte kundër Rabahut+ të amonitëve+ dhe e pushtoi qytetin mbretëror.+
27 Atëherë Joabi i dërgoi lajmëtarë Davidit dhe i tha: «Luftova kundër Rabahut+ dhe e pushtova qytetin e ujërave.*
28 Tani, mblidhe pjesën tjetër të ushtarëve, ngrije kampin kundër qytetit dhe pushtoje, që të mos e pushtoj unë qytetin dhe të marr meritën për këtë.»*
29 Prandaj Davidi mblodhi gjithë ushtarët dhe shkoi në Rabah, luftoi kundër tij dhe e pushtoi.
30 Pastaj ia hoqi Malkamit nga koka kurorën që peshonte një talentë* ari dhe që ishte zbukuruar me gurë të çmuar; atë ia vunë në kokë Davidit. Gjithashtu ai mori shumë plaçkë+ të madhe nga qyteti.+
31 Njerëzit që gjendeshin në të, ai i mori dhe i vuri për të prerë gurë, për të punuar me vegla të mprehta hekuri e me sëpata hekuri, dhe që të bënin tulla. Kështu bëri me të gjitha qytetet e amonitëve. Në fund, Davidi dhe të gjithë ushtarët u kthyen në Jerusalem.
Shënimet
^ Shih Fjalorthin.
^ Fjalë për fjalë «në sytë e këtij dielli».
^ Ose «e lë të kalojë».
^ Ose «në pallatin mbretëror».
^ Nga një fjalë hebraike që do të thotë «paqe».
^ Do të thotë «i dashur për Jah».
^ Mund t’u referohet burimeve të ujit të qytetit.
^ Fjalë për fjalë «dhe emri im të thirret në të».
^ Një talentë ishte 34,2 kg. Shih Shtojcën B14.
