Jobi 16:1-22
16 Jobi iu përgjigj:
2 «Sa e sa herë kam dëgjuar fjalë të tilla!
E në vend që të më ngushëlloni, po ma bëni zemrën plagë!+
3 Si s’paskan fund fjalët boshe?*
Ç’të* shtyn të më përgjigjesh kështu?
4 Edhe unë fare mirë mund të flisja si ju,e po të ishit ju në vendin tim,edhe unë mund të sillja argumente bindëse kundër jushe ta tundja kokën gjithë përbuzje.+
5 Në vend të kësaj, do t’ju jepja forcë me fjalët e gojës sime,dhe me ngushëllimin e buzëve të mia do t’jua lehtësoja dhembjen.+
6 Nëse flas, dhembja nuk më lehtësohet,+e nëse e mbyll gojën, dhembja nuk më pakësohet.
7 Mirëpo tani Perëndia m’i ka prerë fuqitë;+gjithë shtëpinë time* e ka rrënuar.
8 Më ka mbërthyer edhe mua, e gjendja ime dëshmon për këtë;edhe trupi im kockë e lëkurë ngrihet e jep prova kundër meje.
9 Gjithë zemërim, ai më ka dërrmuar;kundër meje ushqen mëri dhe kërcëllin dhëmbët;+sytë e tij më shpojnë tejpërtej sikur ta kisha armik.+
10 Njerëzit hapin gojën për të më gllabëruar,+më godasin me shuplaka faqeve gjithë përçmimdhe kundër meje mblidhen turma-turma.+
11 Në dorë të çunakëve më lë Perëndia,në duart e të ligjve më vërvit.+
12 Isha rehat, por ai më bëri copë-copë;+më kapi nga zverku e më dërrmoi,pastaj më bëri shënjestrën e vet.
13 Harkëtarët e tij më rrethojnë ngado;+ai m’i shpon veshkat+ pa pikë dhembshurie;tëmthin ma derdh përtokë.
14 Më hap të çarë pas të çare;si një luftëtar më vërsulet.
15 Kam qepur copë thesi* për të mbuluar lëkurën;+dinjitetin* tim e kam groposur në pluhur.+
16 Fytyra më është skuqur nga të qarat+e sytë më kanë vënë rrathë të zinj,*
17 edhe pse duart e mia s’e njohin dhunëndhe lutja ime është e sinqertë.
18 O tokë, mos e mbulo gjakun tim!+
Mos u ndaltë klithma ime!
19 Megjithatë, dëshmitari im është në qiej;ai që dëshmon për mua është atje lart.
20 Shokët e mi më tallin+teksa derdh lot* para Perëndisë.+
21 Dikush tjetër le të gjykojë mes meje dhe Perëndisë,siç do të gjykonte mes një njeriu dhe shokut të tij.+
22 Mbeten edhe pak vjet,e unë do të marr shtegun nga i cili s’ka më kthim.+