Sintija Pablo ima 64 godine i nekršteni je objavitelj. Pripada grupi na znakovnom jeziku u skupštini Pangulo, na Filipinima. Ona je gluva i slepa osoba. Ima vrlo skromna primanja i živi u gusto naseljenom delu grada Valencuele sa članovima svoje porodice koji nisu Jehovini svedoci. Njene životne okolnosti nisu nimalo lake, a pandemija ih je dodatno otežala. Međutim, braća iz njene skupštine su preduzela neke korake kako bi se postarala za njene potrebe.

Zbog svojih godina, Sintija spada u rizičnu grupu ljudi za koje bi koronavirus bio opasan. Pandemija je između ostalog dovela i do nestašice vode u njenom kraju, zbog čega joj je bilo teško da pere svoju odeću. Pre nego što je počela pandemija, sestre iz njene skupštine pomagale su joj oko pranja odeće, ali sada je zbog ograničenja koja su nametnule vlasti to postalo nemoguće.

Brat Volter Ilumin, starešina iz njene skupštine, nabavio je posebnu dozvolu od lokalnih vlasti, koja mu omogućuje da napušta svoj dom da bi se postarao za njene potrebe. Ovakvu dozvolu dobijaju samo oni koji se staraju o nekome. Volter se brine da Sintiji odeća bude oprana i da ima hranu i druge neophodne stvari. On se drži svih mera zaštite koje su vlasti propisale, što znači da nosi masku i drugu zaštitnu opremu i redovno pere ruke.

Sintija snima video-poruke u kojima izražava svoju veliku zahvalnost braći i sestrama koji se brinu o njoj. Brat Ilumin svaki put pokaže te snimke skupštini.

On joj još pomaže da prati sastanke tako što dođe kod nje kući i prevodi joj snimljeni program putem taktilnog znakovnog jezika. Uz njegovu pomoć, Sintija čak redovno daje komentare na skupštinskom razmatranju Stražarske kule. Njeno učešće na sastancima tokom ovog perioda izolacije mnogo znači svima u skupštini koji prate program putem video-veze.

Uvereni smo u to da je Jehova srećan kad vidi kako njegove sluge pomažu jedni drugima i hrabre se, tim više što vide „da se približava dan“ (Jevrejima 10:24, 25).