Baba na Mama yangu walikuwa Wakatoliki wenye bidii. Lakini walipojifunza kutoka kwenye Biblia kwamba jina la Mungu ni Yehova, wote wawili wakawa Mashahidi wa Yehova wenye bidii. Baba aliacha kuchonga sanamu za Yesu. Badala yake, alitumia ustadi wake akiwa seremala kutengeneza sakafu ya nyumba yetu na sehemu hiyo ikatumika kama Jumba la Ufalme la kwanza la San Juan del Monte, eneo lililopo Manila, mji mkuu wa Ufilipino.

Nilizaliwa mwaka wa 1952, na baada ya hapo wazazi wangu walianza kunifundisha kumhusu Yehova kama tu ambavyo walikuwa wakiwafundisha ndugu zangu wanne na dada zangu watatu walionitangulia. Nilipokuwa nikikua, baba yangu alinitia moyo nisome sura moja ya Biblia kila siku, na alijifunza pamoja nami machapisho mengi mbalimbali ya kitheokrasi. Pindi fulani, wazazi wangu waliwakaribisha waangalizi wanaosafiri na wawakilishi wa ofisi ya tawi kulala nyumbani. Tukiwa familia, tulitiwa moyo na tulipata shangwe nyingi kupitia mambo ambayo ndugu hao walitusimulia na tulichochewa kutanguliza huduma maishani mwetu.

Wazazi wangu waliniachia kielelezo kizuri cha imani. Baada ya mama yangu mpendwa kuwa mgonjwa na kufa, mimi na Baba yangu tulianza upainia mwaka wa 1971. Lakini mwaka wa 1973 nilipokuwa na umri wa miaka 20, baba yangu alikufa. Kuwapoteza wazazi wangu wote wawili kulinifanya nihisi upweke na kwamba niko peke yangu. Lakini tumaini “hakika na imara” linalopatikana katika Biblia lilinisaidia kubaki imara na kuwa na usawaziko kihisia na kuendelea kuwa karibu na Yehova. (Ebr. 6:19) Muda mfupi baada ya kifo cha baba yangu, nilikubali mgawo wa kuwa painia wa pekee katika kisiwa kilicho mbali cha Coron, katika jimbo la Palawan.

Nilikuwa na umri wa miaka 21 nilipofika kwenye kisiwa cha Coron. Nikiwa kijana aliyelelewa jijini, nilishangaa kuona kwamba kisiwa hicho hakikuwa  na umeme au maji ya bomba, na kulikuwa na magari na pikipiki chache. Ingawa kulikuwa na ndugu wachache, sikuwa nimepewa mwandamani wa kufanya naye upainia, na nyakati nyingine ningehubiri peke yangu. Mwezi wa kwanza nikiwa huko, niliwakosa sana watu wa familia na marafiki. Usiku ningetazama anga lenye nyota nyingi huku machozi yakinitiririka. Nilitamani kuacha mgawo wangu na kurudi nyumbani.

Pindi hizo nikiwa peke yangu, ningemmiminia Yehova moyo wangu katika sala. Ningekumbuka mawazo yenye kutia moyo ambayo nilikuwa nimesoma katika Biblia na machapisho yetu. Mara nyingi nilikumbuka andiko la Zaburi 19:14. Na nilitambua kwamba Yehova angekuwa “Mwamba wangu na Mkombozi wangu” ikiwa ningetafakari kuhusu mambo ambayo yanamfurahisha, kama vile utendaji wake na sifa zake. Makala katika gazeti la Mnara wa Mlinzi yenye kichwa “Kamwe Hauko Peke Yako” a ilinisaidia sana. Niliisoma tena na tena. Kwa njia fulani, nilikuwa pamoja na Yehova nyakati hizo, na hilo lilinipatia fursa nzuri za kusali, kujifunza, na kutafakari.

Muda mfupi baada ya kufika kwenye kisiwa cha Coron, niliwekwa rasmi kuwa mzee wa kutaniko. Kwa kuwa hakukuwa na mzee mwingine, kila juma niliongoza Shule ya Huduma ya Kitheokrasi, Mkutano wa Utumishi, Funzo la Kitabu la Kutaniko, na Funzo la Mnara wa Mlinzi. Pia, nilitoa hotuba za watu wote kila juma. Jambo moja lilikuwa hakika—sasa sikuwa tena na wakati wa kuwa mpweke!

Utumishi wangu kwenye kisiwa cha Coron ulikuwa na matokeo mazuri—baadhi ya wanafunzi wangu wa Biblia hatimaye walibatizwa. Lakini pia nilikabili changamoto. Nyakati nyingine, nilitembea nusu siku ili kufika kwenye eneo la kuhubiri, bila kujua nitalala wapi nitakapofika. Eneo la kuhubiri la kutaniko pia lilitia ndani visiwa vingine vingi vidogo. Mara nyingi, nilisafiri kwa boti yenye injini katika bahari yenye dhoruba, hata ingawa sikujua kuogelea! Yehova alinilinda na kunitegemeza katika changamoto hizo zote. Baadaye, nilitambua kwamba Yehova alikuwa akinitayarisha kwa ajili ya changamoto kubwa hata zaidi katika mgawo wangu uliofuata.

Mwaka wa 1978, nilipewa mgawo katika nchi ya Papua New Guinea, kaskazini mwa Australia. Papua New Guinea ni nchi yenye milima mingi na ina ukubwa unaokaribia wa nchi ya Hispania. Nilishangaa kujua kwamba nchi hiyo yenye idadi ya watu milioni tatu hivi ilikuwa na lugha zaidi ya 800. Jambo zuri ni kwamba watu wengi walizungumza Kipijini cha Melanesia, kinachojulikana kama Tok Pisin.

Nilipata mgawo wa kutumikia kwa muda kwenye kutaniko la Kiingereza katika mji mkuu, Port Moresby. Lakini baadaye nilihamia katika kutaniko la lugha ya Tok Pisin na nikaanza kuhudhuria darasa la kujifunza lugha hiyo. Nilitumia mambo niliyokuwa nikijifunza darasani katika utumishi wa shambani. Hilo lilinisaidia kujifunza lugha hiyo haraka zaidi. Baada ya muda, niliweza kutoa hotuba ya watu wote katika lugha ya Tok Pisin. Wazia jinsi nilivyoshangaa nilipowekwa rasmi kuwa mwangalizi wa mzunguko mwaka mmoja baada ya kufika nchini Papua New Guinea. Nilizungukia makutaniko ya lugha ya Tok Pisin katika majimbo kadhaa makubwa.

 Kwa sababu kulikuwa na umbali mkubwa kati ya makutaniko, nilihitaji kupanga makusanyiko mengi ya mzunguko na pia nilisafiri sana. Mwanzoni, nilihisi upweke sana kwa sababu nilikuwa kwenye mazingira ambayo sijayazoea—nchi mpya, lugha mpya, na desturi mpya. Kwa sababu eneo hilo lilikuwa na milima mingi, singeweza kusafiri kwa gari. Hivyo, nilihitaji kusafiri kwa ndege karibu kila juma. Nyakati nyingine, nilikuwa abiria pekee katika ndege iliyochakaa yenye injini moja. Safari hizo zilinitia wasiwasi sana, kama zile safari za boti!

Watu wachache walikuwa na simu, hivyo, niliwasiliana na makutaniko kupitia barua. Mara nyingi, nilifika kabla ya barua zangu, na nilihitaji kuwauliza wenyeji ili niwapate Mashahidi. Hata hivyo, kila mara nilipowapata akina ndugu, walinikaribisha kwa upendo na uthamini, na hilo lilinikumbusha kwa nini nilifanya jitihada hizo zote. Nilijionea utegemezo wa Yehova katika njia nyingi, na uhusiano wangu pamoja naye uliimarishwa kwa njia kubwa.

Katika mkutano wangu wa kwanza nilipotembelea kisiwa cha Bougainville, wenzi fulani wa ndoa wakiwa wanatabasamu walinifuata na kuniuliza hivi: “Je, unatukumbuka?” Nilikumbuka kwamba niliwahubiria wenzi hao wa ndoa nilipofika kwa mara ya kwanza jijini Port Moresby. Nilikuwa nimeanzisha funzo la Biblia pamoja nao kabla ya kuwakabidhi kwa ndugu wa eneo hilo. Sasa wote wawili walikuwa wamebatizwa! Hiyo ilikuwa mojawapo ya baraka nyingi ambazo nilipata katika miaka mitatu ambayo nilikuwa nchini Papua New Guinea.

Kabla ya kuondoka Coron mwaka wa 1978, nilikuwa nimefahamiana na dada Adel aliyekuwa mchangamfu na mwenye kujidhabihu. Alikuwa akifanya upainia wa kawaida huku akiwalea watoto wake wawili, Samuel na Shirley. Wakati uleule, alikuwa akimtunza mama yake ambaye alikuwa amezeeka. Mei 1981, nilirudi nchini Ufilipino ili kumwoa Adel. Baada ya kufunga ndoa, tulifanya upainia wa kawaida pamoja na tuliitunza familia yetu pamoja.

Licha ya kuwa na familia, mwaka wa 1983, niliwekwa tena rasmi kuwa painia wa pekee kwenye kisiwa cha Linapacan, katika jimbo la Palawan. Familia yetu yote ilihamia katika eneo hili la mbali ambalo halikuwa na Mashahidi. Baada ya mwaka mmoja hivi, mama ya Adel alikufa. Hata hivyo, kuwa na mengi ya kufanya katika huduma kulitusaidia kuvumilia huzuni tuliyokuwa nayo. Tulianzisha mafunzo mengi ya Biblia na watu ambao walitaka kuhudhuria mikutano, na baada ya muda mfupi tulihitaji kuwa na Jumba dogo la Ufalme. Hivyo, tulilijenga. Baada ya miaka mitatu tu tangu tulipofika Linapacan, tulifurahi kuona watu 110 wakihudhuria Ukumbusho, na wengi wao walifanya maendeleo na kubatizwa baada ya sisi kuondoka.

Mwaka wa 1986, nilipewa mgawo kwenye kisiwa cha Culion, ambacho kilikuwa na kambi ya watu wenye ukoma. Baada ya hapo, Adel pia aliwekwa rasmi kuwa painia wa pekee. Mwanzoni, tuliogopa kuwahubiria watu waliokuwa na ukoma. Lakini wahubiri wa eneo hilo walituhakikishia kwamba wagonjwa hao walikuwa wamepata matibabu na kwamba hakukuwa na hatari kubwa ya kuambukizwa. Baadhi ya wagonjwa hao walihudhuria mikutano  kwenye nyumba ya dada. Baada ya muda mfupi, tulizoea kuwahubiria na tulifurahia kushiriki tumaini letu la Biblia na watu ambao walihisi wamekataliwa na Mungu na wanadamu. Ilipendeza sana kuona watu ambao walikuwa wagonjwa sana wakipata shangwe inayotokana na tumaini la kwamba siku moja watapata afya kamilifu.—Luka 5:​12, 13.

Watoto wetu walizoeaje maisha kwenye kisiwa cha Culion? Mimi na Adel tuliwaalika dada wawili vijana kutoka kisiwa cha Coron wajiunge nasi ili watoto wetu wapate ushirika mzuri. Samuel, Shirley, na dada hao wawili vijana walifurahia kuwasaidia wengine kujifunza kweli, na walijifunza na watoto wengi, na mimi na Adel tulijifunza na wazazi wa watoto hao. Kwa kweli, pindi fulani tulikuwa tukijifunza na familia 11. Baada ya muda mfupi, tulikuwa tukiongoza mafunzo mengi ya Biblia yaliyokuwa yakifanya maendeleo na tukaweza kuanzisha kutaniko jipya!

Mwanzoni, ni mimi tu niliyekuwa mzee wa kutaniko katika eneo hilo. Hivyo, ofisi ya tawi iliniomba niongoze mikutano ya katikati ya juma kwa ajili ya wahubiri wanane waliokuwa Culion na kisha kufanya hivyo kwa ajili ya wahubiri tisa waliokuwa katika kijiji kilichoitwa Marily, ambacho kilikuwa umbali wa saa tatu kwa boti. Baada ya kufanya mikutano huko, tukiwa familia, tulitembea kwenye eneo lenye milima kwa saa nyingi ili kuongoza mafunzo ya Biblia katika kijiji kilichoitwa Halsey.

Hatimaye, watu wengi walijiunga na kweli huko Marily na Halsey, na katika maeneo yote mawili, tukajenga Majumba ya Ufalme. Kwenye kisiwa cha Linapacan, akina ndugu na dada pamoja na watu wanaopendezwa walitoa vifaa vingi na walifanya kazi kubwa ya ujenzi. Jumba la Ufalme lililokuwa Marily lingeweza kutumiwa na watu 200 na lingeweza kupanuliwa. Hivyo, tuliweza kufanya makusanyiko ya mzunguko hapo.

Mwaka wa 1993, watoto walipokuwa watu wazima, mimi na Adel tulianza kuzungukia makutaniko nchini Ufilipino. Kisha mwaka wa 2000, nilihudhuria Shule ya Mazoezi ya Kihuduma ili kuzoezwa kuwa mwalimu wa shule hiyo. Nilihisi sistahili kuwa mwalimu, lakini sikuzote Adel alinitia moyo. Alinikumbusha kwamba Yehova angenipa nguvu ili nitimize mgawo huo mpya. (Flp. 4:13) Adel alijua  kwamba hilo ni kweli kwa sababu alikuwa akitimiza mgawo wake huku akipambana na matatizo ya afya.

Mwaka wa 2006, nilipokuwa nikiendelea kufundisha, Adel aligunduliwa kuwa na ugonjwa wa kutetemeka (Parkinson’s disease). Tulishtuka! Nilipopendekeza tuache mgawo wetu ili kumtunza, Adel alijibu hivi: “Tafadhali tafuta daktari anayeweza kunisaidia na ugonjwa wangu, na ninajua kwamba Yehova atatusaidia kuendelea na mgawo wetu.” Kwa miaka sita iliyofuata, Adel aliendelea kumtumikia Yehova bila kulalamika. Aliposhindwa kutembea, alihubiri akiwa kwenye kiti chake cha magurudumu. Ilipokuwa vigumu kwake kuzungumza, alitumia neno moja au mawili kujibu mikutanoni. Mpaka kufikia wakati alipokufa mwaka wa 2013, Adel alipokea kwa ukawaida jumbe za kumshukuru kutoka kwa akina ndugu na dada kwa sababu ya mfano wake mzuri wa uvumilivu. Nilikuwa nimetumia zaidi ya miaka 30 pamoja na Adel, mke wangu mwenye upendo na mshikamanifu, hivyo alipokufa, nililemewa kwa mara nyingine tena na hisia za huzuni na upweke.

Tamaa ya Adel ilikuwa niendelee na mgawo wangu, kwa hiyo nilifanya hivyo. Nilikuwa na mengi ya kufanya, jambo ambalo lilinisaidia kukabiliana na upweke. Tangu mwaka wa 2014 hadi 2017, nilipewa mgawo wa kutembelea makutaniko yaliyozungumza Kitagalogi katika nchi ambazo kazi yetu ilikuwa imezuiwa. Baadaye, nilitembelea makutaniko ya Kitagalogi nchini Taiwan, Marekani, na Kanada. Mwaka wa 2019, niliongoza darasa la Kiingereza la Shule ya Waeneza-Injili wa Ufalme nchini India na Thailand. Nimepata shangwe kubwa katika migawo hiyo. Ninakuwa mwenye furaha nyingi sana ninapokuwa na mengi ya kufanya katika utumishi wa Yehova.

Katika kila mgawo mpya, nimekuwa karibu na ndugu na dada ninaokutana nao na ninawapenda, hivyo, si rahisi kuwaacha. Katika pindi hizo, nimejifunza kumtegemea Yehova kikamili. Nimeona akinitegemeza kwa ukawaida, na hilo limenisaidia kukubali kwa moyo wote mabadiliko yoyote ninayopata maishani. Leo, ninatumikia nikiwa painia wa pekee nchini Ufilipino. Nimelizoea kutaniko langu jipya ambalo limekuwa familia yangu inayonijali na inayoniunga mkono. Pia, ninafurahi kuwaona Samuel na Shirley wakiiga imani ya mama yao.—3 Yoh. 4.

Naam, nimekabili majaribu mengi maishani, kutia ndani kumwona mke wangu mpendwa akifa kutokana na ugonjwa mbaya. Pia, nimehitaji kuzoea hali nyingi mpya. Hata hivyo, nimeona kwamba Yehova “hayuko mbali na kila mmoja wetu.” (Mdo. 17:27) Mkono wa Yehova “si mfupi” hivi kwamba usiweze kuwategemeza na kuwaimarisha watumishi wake, hata katika maeneo ya mbali. (Isa. 59:1) Yehova, Mwamba wangu, amekuwa pamoja nami katika maisha yangu yote, na ninamshukuru sana. Sikuwahi kuwa peke yangu.