Nilizaliwa Mei 19, 1940, katika mji wa Amioûn, Lebanoni. Miaka michache baadaye, familia yetu ilihamia katika jiji la Tripoli, ambako nililelewa katika familia yenye upendo na furaha, ambayo ilimjua na kumpenda Yehova Mungu. Nilikuwa mtoto wa mwisho kati ya watoto watano, wasichana watatu na wavulana wawili. Wazazi wangu hawakutanguliza kutafuta pesa maishani. Jambo kuu maishani mwetu lilikuwa kujifunza Biblia, kuhudhuria mikutano ya Kikristo, na kuwasaidia wengine wamjue Mungu.

Kulikuwa na Wakristo watiwa-mafuta kadhaa katika kutaniko letu. Mmoja wao alikuwa Michel Aboud, ambaye alikuwa anaongoza mkutano tuliouita funzo la kitabu. Yeye ndiye aliyeleta kweli nchini Lebanoni mwanzoni mwa miaka ya 1920, ambayo aliipata jijini New York. Ninakumbuka hasa jinsi alivyowaheshimu na kuwasaidia wahitimu wawili vijana wa Shule ya Gileadi—Anne na Gwen Beavor. Walikuja kuwa marafiki wetu wazuri. Miaka mingi baadaye, nilifurahi sana kukutana na Anne nchini Marekani. Baadaye, nilikutana na Gwen, aliyekuwa ameolewa na Wilfred Gooch, nao walikuwa wakitumikia katika Betheli ya London, Uingereza.

Kulikuwa na Mashahidi wachache nchini Lebanoni nilipokuwa kijana. Lakini kwa shauku tulishiriki pamoja na wengine mambo tuliyojua katika Biblia. Tulihubiri licha ya upinzani kutoka kwa baadhi ya viongozi wa dini. Ninakumbuka sana matukio kadhaa.

Siku moja, mimi na dada yangu Sana tulikuwa tunawahubiria wengine ujumbe wa Biblia katika jengo fulani. Kasisi mmoja alikuja tulipokuwa tukizungumza na wakazi wa jengo hilo. Inaonekana mtu fulani alimwita. Kasisi huyo alianza kumtukana dada yangu. Alianza kufanya vurugu na kumsukuma Sana kwenye ngazi, na kumsababishia majeraha. Mtu mmoja aliwapigia simu polisi, nao walikuja na kuhakikisha kwamba Sana amehudumiwa. Walimpeleka kasisi huyo kwenye kituo cha polisi, ambapo waligundua kwamba alikuwa na bastola. Mkuu wa polisi alimuuliza hivi: “Wewe ni nani hasa? Je, ni kiongozi wa dini au kiongozi wa genge la wahalifu?”

Tukio lingine ninalokumbuka sana, ni wakati kutaniko letu lilipokodi basi ili kutupeleka kwenye mji wa mbali ambako tungeweza kuhubiri habari njema. Tulikuwa tukifurahia utumishi hadi kasisi wa eneo hilo aliposikia kuhusu kile tulichokuwa tunafanya, naye akakusanya kikundi cha watu ili kitushambulie. Walitunyanyasa, na hata waliturushia mawe na kumuumiza baba yangu. Ninakumbuka kuona uso wake ukiwa umejaa damu. Alirudi kwenye basi pamoja na mama yangu, na sisi wengine tukiwa na wasiwasi tuliwafuata. Hata hivyo, sitasahau kamwe maneno ya mama yangu alipokuwa akimsafisha baba uso wake, alisema hivi: “Yehova tafadhali wasamehe. Hawajui wanachofanya.”

Pindi nyingine, tulienda kuwatembelea ndugu zetu kwenye mji wa nyumbani. Tulipofika nyumbani kwa babu, tulikutana na kiongozi mashuhuri wa dini, aliyekuwa askofu. Askofu huyo alijua kwamba wazazi wangu walikuwa Mashahidi wa Yehova. Ingawa nilikuwa na miaka sita tu, aliyalenga maswali yake kwangu. Aliniuliza hivi: “Kwa nini hujabatizwa?” Nilimjibu kwamba bado nilikuwa mtoto na ili nibatizwe ninahitaji kujua mengi zaidi kuhusu Biblia na kuwa na imani yenye nguvu. Hakufurahia jibu langu, hivyo alimwambia babu yangu sikuwa na heshima.

Hata hivyo, matukio kama hayo mabaya yalikuwa machache. Kwa ujumla, watu wa Lebanoni ni wenye urafiki na wakarimu. Hivyo, tulifurahia mazungumzo mengi ya Biblia na kuongoza mafunzo mengi ya Biblia.

Nilipokuwa bado shuleni, ndugu kijani kutoka nchini Venezuela alitembelea Lebanoni. Alihudhuria mikutano katika kutaniko letu na akafahamiana na dada yangu, Wafa. Baadaye, walifunga ndoa na wakaenda kuishi nchini Venezuela. Katika barua alizotuandikia, Wafa alimhimiza baba kwamba familia nzima ihamie nchini Venezuela. Alifanya hivyo kwa sababu alitukosa sana. Hatimaye, alifaulu kutushawishi nasi tukahama!

 Tuliwasili nchini Venezuela mwaka wa 1953, na kuishi katika jiji la Caracas, karibu na makazi ya rais. Nikiwa kijana mdogo, nilisisimka kumwona rais akipita, nyakati nyingine akiendeshwa na dereva wake kwenye gari lake la kifahari. Lakini haikuwa rahisi kwa wazazi wangu kuzoea nchi mpya, lugha, utamaduni, chakula, na hali ya hewa. Isitoshe, walipoanza tu kuzoea, jambo baya sana lilitokea.

Baba yangu alianza kuwa mgonjwa. Hilo lilitushangaza sana, kwa sababu alikuwa mtu mwenye nguvu, na afya nzuri. Hatukumbuki kuwahi kumwona akiwa mgonjwa. Kisha aligunduliwa kuwa na kansa ya kongosho, naye akafanyiwa upasuaji. Inasikitisha kwamba alikufa juma moja baadaye.

Ni vigumu kueleza jinsi tulivyohuzunika wakati huo, hasa ukifikiria hali yetu. Nilikuwa na umri wa miaka 13 tu. Tulishtuka sana na tulihisi maisha yetu yamevurugika kabisa. Kwa muda fulani, haikuwa rahisi kwa mama kukubali kwamba mume wake hakuwepo tena. Hata hivyo, tulitambua kwamba maisha ni lazima yaendelee, na kwa msaada wa Yehova tulifaulu. Nilipohitimu shule ya sekondari katika jiji la Caracas nikiwa na umri wa miaka 16, nilitamani sana kuitegemeza familia yangu.

Wakati huohuo, dada yangu Sana alifunga ndoa na Rubén Araujo, ambaye alikuwa amehitimu kutoka shule ya Gileadi na kurudi nchini Venezuela. Waliamua kuhamia jijini New York. Familia ilipoamua kwamba niende chuo kikuu, waliona ingefaa niende New York kwa sababu ningepata mahali pa kuishi. Dada yangu na mume wake walinisaidia sana kufanya maendeleo ya kiroho nilipokuwa nikiishi nao. Pia, kulikuwa na ndugu wengi wakomavu katika kutaniko letu la Kihispania la Brooklyn. Ndugu wawili ambao nilikuja kuwafahamu na kuwathamini ni Milton Henschel na Frederick Franz; wote walikuwa wanatumikia katika Betheli ya Brooklyn.

Nilipokuwa karibu kumaliza mwaka wangu wa kwanza wa chuo jijini New York, nilianza kuwa na shaka kuhusu mambo niliyokuwa nikitanguliza maishani. Nilikuwa nimesoma na kutafakari kwa uzito makala zinazopatikana kwenye gazeti la Mnara wa Mlinzi zinazozungumzia jinsi Wakristo wanavyoweza kujiwekea malengo ya kumtumikia Yehova. Niliona jinsi mapainia na Wanabetheli katika kutaniko letu walivyokuwa na furaha, nami nilitamani kuwa kama wao. Hata hivyo, nilikuwa bado sijabatizwa. Baada ya muda mfupi, nilitambua umuhimu wa kujiweka wakfu kwa Yehova. Nilifanya hivyo, na baada ya hapo nikachukua hatua muhimu ya kubatizwa, Machi 30, 1957.

Baada ya kuchukua hatua hiyo muhimu, nilifikiria kuhusu hatua nyingine niliyotaka kuchukua, yaani, kuanza utumishi wa wakati wote. Tamaa hiyo ilizidi kuongezeka, lakini nilitambua kwamba haingekuwa rahisi kuchukua hatua hiyo. Ningeweza kupangaje ratiba yangu ya utumishi na ya chuo? Mimi na familia yangu tuliandikiana barua nyingi kuhusu uamuzi wangu wa kuacha masomo  ya chuo kikuu, ili nirudi nchini Venezuela nikafanye upainia.

Nilirudi Caracas mwezi wa Juni 1957. Hata hivyo, nilitambua kwamba hali ya familia yetu haikuwa nzuri. Walihitaji mtu mwingine wa kufanya kazi na kuwategemeza. Ningeweza kuwasaidiaje? Nilipata kazi kwenye benki, lakini nilitamani sana kufanya upainia. Isitoshe, hiyo ndiyo ilikuwa sababu ya kurudi nchini Venezuela. Niliazimia kufanya yote mawili. Kwa miaka kadhaa, nilifanya kazi ya muda wote kwenye benki, na kutumikia nikiwa painia. Wakati huo nilikuwa mwenye shughuli nyingi sana, na pia mwenye furaha sana!

Shangwe yangu iliongezeka hata zaidi nilipokutana na kufunga ndoa na Sylvia, dada mrembo na aliyempenda sana Yehova kutoka Ujerumani. Alikuwa amehamia nchini Venezuela na wazazi wake. Baadaye, tulipata watoto wawili, mwana wetu, Michel (Mike), na binti yetu, Samira. Pia, nilianza kumtunza mama yangu. Alianza kuishi nasi. Ingawa nilihitaji kuacha utumishi wa upainia ili kuitunza familia yangu, nilidumisha roho ya upainia. Mimi na Sylvia tulifanya upainia msaidizi kadiri tulivyoweza wakati wa likizo.

Watoto walikuwa bado wanasoma nilipofikiria hali niliyoitaja mwanzoni mwa makala hii. Lazima nikiri kwamba nilikuwa ninaishi maisha ya hali ya juu, na niliheshimiwa na wafanyakazi wengine wa benki. Hata hivyo, nilitaka hasa wengine wanione kuwa mtumishi wa Yehova. Niliendelea kufikiria kuhusu jambo hilo. Hivyo, mimi na mke wangu tuliketi pamoja ili kuzungumzia kipato chetu. Ikiwa ningeacha kazi kwenye benki, ningelipwa kiasi kikubwa cha pesa. Kwa kuwa hatukuwa na madeni, tuliona kwamba ikiwa tungerahisisha maisha yetu, tungekuwa na pesa za kutosha kutumia kwa muda mrefu.

Haikuwa rahisi kufanya uamuzi huo, lakini mke wangu mpendwa na mama yangu waliniunga mkono kikamili. Hivyo, kwa mara nyingine tena ningejiunga na utumishi wa wakati wote. Nilisisimka sana! Barabara ilionekana kuwa wazi. Hata hivyo, baada ya muda mfupi, tulipata habari iliyotushangaza sisi sote.

Siku moja daktari wetu alituambia kwamba Sylvia alikuwa mjamzito. Jambo hilo lilitushangaza sana! Tulikuwa na shangwe kubwa; lakini nilifikiria kuhusu uamuzi niliokuwa nimefanya wa kuwa painia. Uamuzi huo ungeathiriwaje? Baada ya muda mfupi, tulizoea hali yetu mpya, kiakili na  kihisia, na tulianza kutazamia kwa hamu kupata mshiriki mwingine wa familia. Lakini vipi kuhusu mipango niliyokuwa nimefanya ya kuwa painia?

Baada ya kuzungumzia malengo yetu, tuliamua kushikamana na mpango wetu wa awali. Mwana wetu Gabriel alizaliwa mwezi wa Aprili, 1985. Ingawa hivyo, niliacha kazi yangu kwenye benki na kuanza kufanya tena upainia wa kawaida mwezi wa Juni, 1985. Baada ya muda, nilipata pendeleo la kuwa mshiriki wa Halmashauri ya Tawi. Lakini ofisi ya tawi haikuwa katika jiji la Caracas, hilo lilimaanisha kwamba ningesafiri mara mbili au tatu kwa juma, umbali wa kilomita 80 hivi.

Ofisi ya tawi ilikuwa kwenye mji wa La Victoria, hivyo tukiwa familia tuliamua kuhamia kwenye mji huo ili tuwe karibu na Betheli. Hilo lilikuwa badiliko kubwa kwetu. Maneno hayatoshi kueleza jinsi ninavyoipenda na kuithamini familia yangu. Mtazamo wao ulinisaidia sana. Dada yangu, Baha, alikuwa tayari kumtunza mama yetu. Mike alikuwa ameoa, lakini Samira na Gabriel bado walikuwa wanaishi nyumbani. Hivyo, kuhamia La Victoria kulimaanisha wangewaacha rafiki zao Caracas. Pia, mpendwa wangu Sylvia alihitaji kuzoea kuishi kwenye mji mdogo, badala ya kuishi kwenye mji mkuu wenye shughuli nyingi. Na sisi sote tulihitaji kuzoea kuishi kwenye nyumba ndogo zaidi. Naam, mambo mengi yalihusika katika kuhama kutoka Caracas kwenda La Victoria.

Hata hivyo, mambo yalibadilika tena. Gabriel alioa, na Samira aliweza kujitegemea. Kisha mimi na Sylvia tulialikwa kuungana na familia ya Betheli mwaka wa 2007, pendeleo tunalofurahia hadi sasa. Mwana wetu mkubwa, Mike, anatumikia akiwa mzee wa kutaniko na anafaulu kufanya upainia pamoja na Monica, mke wake. Gabriel ni mzee wa kutaniko pia, na anatumikia nchini Italia, pamoja na Ambra, mke wake. Samira ni painia, na pia anatumikia Betheli akiwa mjitoleaji wa nje.

Naam, nilihitaji kufanya maamuzi mengi muhimu maishani. Hata hivyo, sijutii maamuzi niliyofanya. Ningefanya maamuzi yaleyale tena. Ninathamini sana migawo na mapendeleo mengi ya kiroho ambayo nimekuwa nayo ya kumtumikia Yehova. Kwa miaka mingi, nimejionea kwamba ni muhimu sana kudumisha uhusiano mzuri pamoja na Yehova. Iwe maamuzi tunayofanya ni makubwa au madogo, anaweza kutupatia amani “inayozidi uelewaji wote.” (Flp. 4:6, 7) Mimi na Sylvia tunafurahia utumishi wetu mtakatifu Betheli, na tunahisi kwamba Yehova amebariki maamuzi tuliyofanya kwa sababu sikuzote tumemtanguliza yeye maishani mwetu.