Simulizi la Maisha

Kutumikia Popote Nilipohitajiwa

KAMA ILIVYOSIMULIWA NA JAMES B. BERRY

Ulikuwa mwaka wa 1939. Mshuko Mkubwa wa Uchumi ulifanya maisha yawe magumu sana Marekani, na vita vilikuwa vinatisha kuikumba Ulaya nzima. Mimi na Bennett, ndugu yangu mdogo, tulikuwa tumesafiri kutoka nyumbani kwetu Mississippi kwenda Houston, Texas, kutafuta kazi.

SIKU moja kiangazi kikiwa karibu kwisha, tulisikia tangazo lenye kutazamisha kwenye radio lililotolewa kwa sauti yenye mkwaruzo: Majeshi ya Hitler yameingia Poland. “Har-Magedoni imeanza!” ndugu yangu akatamka ghafula. Tulijiuzulu kazi mara moja. Tukaenda kwenye Jumba la Ufalme lililokuwa karibu na kuhudhuria mkutano wetu wa kwanza. Kwa nini tulienda kwenye Jumba la Ufalme? Acheni nianzie mwanzo.

Nilizaliwa huko Hebron, Mississippi, mwaka wa 1915. Tuliishi mashambani. Wanafunzi wa Biblia, kama Mashahidi wa Yehova walivyoitwa, walipitia huko mara moja hivi kwa mwaka na kupanga kutoa hotuba katika nyumba ya mtu fulani. Matokeo yalikuwa kwamba wazazi wangu walikuwa na vichapo vingi vya Biblia. Mimi na Bennett tulikuja kuamini yale ambayo vitabu hivyo vilifundisha: Helo si mahali penye moto, nafsi hufa, waadilifu wataishi duniani milele. Na bado kulikuwa na mengi ya kujifunza. Wakati fulani baada ya kumaliza shule, mimi na ndugu yangu tulisafiri kwenda Texas kutafuta kazi.

Hatimaye tulipowasiliana na Mashahidi huko kwenye Jumba la Ufalme, walituuliza kama sisi ni mapainia. Hatukujua kwamba painia ni mhudumu wa wakati wote wa Mashahidi wa Yehova. Kisha wakatuuliza kama tungependa kuhubiri. “Bila shaka!” tukajibu. Tulifikiri kwamba wangetuma mtu fulani pamoja nasi ili atuonyeshe jinsi  ya kuhubiri. Badala yake walitupatia ramani na kutuambia, “Hubirini huko!” Mimi na Bennett hatukujua chochote kuhusu kuhubiri, na hatukutaka kuaibishwa. Hatimaye, tulirudisha ramani hiyo kwa njia ya posta na kurudi Mississippi!

Kuifanya Kweli ya Biblia Iwe Yetu Wenyewe

Baada ya kurudi nyumbani, tulisoma vichapo vya Mashahidi kila siku kwa muda wa karibu mwaka mmoja. Hakukuwa na umeme nyumbani kwetu, kwa hiyo tulisoma kwa nuru ya moto usiku. Siku hizo waangalizi wasafirio walizuru makutaniko ya Mashahidi wa Yehova na kuwazuru Mashahidi walioishi mbali na wengine ili kuwaimarisha kiroho. Mmojawapo wa waangalizi hao, Ted Klein, alizuru kutaniko letu na kuandamana nami na Bennett katika kazi ya kuhubiri mlango hadi mlango, mara nyingi akienda na sote wawili wakati mmoja. Alitueleza maana ya kazi ya upainia.

Kuandamana naye hasa kulifanya tufikirie kufanya mengi zaidi kumtumikia Mungu. Hivyo, mimi, Bennett, na dada yetu Velva, tukabatizwa na Ndugu Klein Aprili 18, 1940. Wazazi wetu walikuwepo wakati tulipobatizwa na walifurahia uamuzi wetu. Miaka miwili hivi baadaye, wao pia wakabatizwa. Wote wawili waliendelea kuwa waaminifu kwa Mungu hadi kifo—Baba mwaka wa 1956 naye Mama mwaka wa 1975.

Ndugu Klein aliponiuliza kama ningeweza kupainia, nilimwambia ningependa, lakini sikuwa na pesa wala mavazi, sikuwa na chochote. “Ni sawa,” akasema, “nitashughulikia hayo.” Naye akafanya hivyo. Kwanza alipeleka ombi langu la kutaka kupainia. Kisha akanichukua kwenda naye New Orleans, umbali wa kilometa 300 hivi, na kunionyesha nyumba nzuri za ghorofa zilizokuwa juu ya Jumba la Ufalme. Nyumba hizo zilikuwa za mapainia. Muda si muda nikahamia huko na kuanza kazi ya upainia. Mashahidi huko New Orleans waliwasaidia mapainia kwa kuwapa mavazi, pesa, na chakula. Mchana, ndugu wangetuletea chakula na kukiacha kwenye mlango au hata kukiweka katika friji. Ndugu mmoja aliyekuwa na mkahawa karibu alitualika kwenda huko kwa ukawaida wakati wa kufunga mkahawa ili kuchukua vyakula ambavyo havikuwa vimeharibika—kama vile nyama, mikate, au mchuzi wa pilipili na nyama, na pai—vilivyokuwa vimebaki.

Kukabili Wafanya-Ghasia Wenye Jeuri

Baada ya muda, nilipewa mgawo wa kwenda kupainia huko Jackson, Mississippi. Tukiwa huko, mimi na mwenzangu ambaye alikuwa mchanga, tulikabiliwa na wafanya-ghasia wenye jeuri, na ilionekana kwamba watekelezaji sheria wa eneo hilo waliwaunga mkono wafanya-ghasia hao! Mambo yalikuwa vivyo hivyo katika mgawo wetu uliofuata—Columbus, Mississippi. Kwa kuwa tulihubiria watu wa jamii zote na mataifa yote, wazungu fulani walituchukia. Wengi waliamini kwamba tulikuwa wachochezi. Kamanda wa kituo cha American Legion, shirika la wanajeshi wenye kufuatia sana uzalendo, alikuwa na maoni hayo. Mara kadhaa alichochea wafanya-ghasia wenye hasira watushambulie.

Mara ya kwanza tuliposhambuliwa huko Columbus, wafanya-ghasia walitufuata tulipokuwa tukitoa magazeti barabarani. Walitusukuma kwenye dirisha la kioo la duka. Umati ulikusanyika kuona yaliyokuwa yakitendeka. Muda si muda polisi wakafika na kutupeleka kwenye mahakama. Wafanya-ghasia hao, waliokuwa wametufuata hadi huko, walitangaza mbele ya maofisa wote hapo kwamba kama tungeondoka mjini kufikia tarehe fulani, tungetoka huko tukiwa hai. Kama tungeondoka baada ya tarehe hiyo,  tungejeruhiwa na labda tungeuawa! Tuliona ilikuwa vema kuondoka mjini kwa muda fulani. Lakini majuma machache baadaye, tukarudi na kuanza kuhubiri tena.

Muda mfupi baadaye, genge la wanaume wanane walitushambulia na kutuingiza kwa nguvu ndani ya magari yao mawili. Walitupeleka msituni, wakatuvua mavazi, na kutuchapa kila mmoja wetu viboko 30 kwa mshipi wangu! Walikuwa na bunduki na hata kamba, na sina budi kusema kwamba tuliogopa sana. Nilifikiri kwamba wangetufunga na kututupa mtoni. Walirarua vichapo vyetu na kuvitawanya na hata kukivunjavunja kinanda chetu cha santuri kwenye kisiki cha mti.

Baada ya kutuchapa, walituambia tuvae mavazi yetu na kutembea kwenye njia fulani msituni bila kuangalia nyuma. Tulipokuwa tukitembea, kwa kweli tulifikiri kwamba kama tungethubutu kuangalia nyuma, wangetupiga risasi na kutuua—na wasiadhibiwe! Lakini baada ya dakika chache tukawasikia wakiondoka kwa gari.

Pindi nyingine, wafanya-ghasia fulani wenye hasira walitukimbiza, na ilitubidi kufunga mavazi yetu shingoni na kuogelea mtoni ili kuponyoka. Muda mfupi baadaye, tulikamatwa kwa mashtaka ya uchochezi. Tulikaa jela muda wa majuma matatu kabla ya kesi yetu kusikilizwa. Tukio hilo lilitangazwa sana huko Columbus. Wanafunzi wa chuo kimoja cha karibu hata waliruhusiwa kutoka darasani mapema ili kuhudhuria. Siku hiyo ilipofika, mahakama ilijaa kabisa—kulikuwa na nafasi ya kusimama tu! Wale waliotoa ushahidi upande wa Serikali walitia ndani wahubiri wawili, meya, na polisi.

Mwanasheria Shahidi aitwaye G. C. Clarke na mwenzake walitumwa kuja kutuwakilisha. Waliomba madai ya uchochezi yatupiliwe mbali kwa kuwa hakukuwa na ushahidi wa kuthibitisha. Mwanasheria aliyekuwa anafanya kazi na Ndugu Clarke alitoa hoja zenye nguvu kwa niaba yetu ingawa hakuwa Shahidi wa Yehova. Wakati mmoja alimwambia hakimu, “Watu husema kwamba Mashahidi wa Yehova wana kichaa. Kichaa? Thomas Edison alisemekana kuwa ana kichaa!” Kisha akaonyesha balbu iliyokuwa imewekwa mahali fulani na kusema, “Lakini tazama balbu ile!” Huenda ikawa Edison, ambaye alivumbua balbu alifikiriwa na watu fulani kuwa ana kichaa, lakini hakuna awezaye kubisha mafanikio yake.

Baada ya kusikiliza ushahidi huo, hakimu wa mahakama ya wilaya, aliyekuwa anasikiliza kesi, alimwambia mwendesha-mashtaka: “Huna ushahidi wowote kwamba watu hawa ni wachochezi, nao wana haki ya kufanya kazi yao. Msiwarudishe katika mahakama hii na kuharibu wakati na pesa za serikali na vilevile wakati wangu, hadi mpatapo ushahidi!” Tulishinda kesi hiyo!

Hata hivyo, baadaye hakimu huyo alituita katika chumba chake. Alijua kwamba mji mzima ulipinga uamuzi wake. Kwa hiyo akatuonya: “Nilichosema kilikuwa kulingana na sheria, lakini ushauri wangu binafsi kwa nyote wawili ni: Ondokeni hapa, ama watawaua!” Tulijua alisema kweli, hivyo tukaondoka mjini.

Kutoka huko nilijiunga na Bennett na Velva, waliokuwa wanatumikia huko Clarksville, Tennessee, wakiwa mapainia wa pekee. Baada ya miezi kadhaa, tulipewa mgawo wa kwenda Paris, Kentucky. Mwaka mmoja na nusu baadaye, tulikuwa karibu tu kuanzisha kutaniko huko wakati mimi na Bennett tulipopokea mwaliko wa pekee sana.

 Kwenda Kwenye Utumishi wa Mishonari

Tulipoona mwaliko wa kuhudhuria darasa la pili la Shule ya Biblia ya Gileadi ya Watchtower tuliwaza, ‘Wamekosea! Mbona waalike wavulana wawili wa hali ya chini kutoka Mississippi wahudhurie shule hiyo?’ Tulikuwa tunafikiri kwamba walitaka watu walioelimika, lakini sisi tukaenda tu. Kulikuwa na wanafunzi 100 katika darasa hilo, na mtaala huo ulichukua muda wa miezi mitano. Tulihitimu Januari 31, 1944, na tulikuwa na hamu ya kutumikia katika nchi za kigeni. Lakini siku hizo, ilichukua muda mrefu kupata pasipoti na visa, kwa hiyo wanafunzi walipewa mgawo wa kupainia kwa muda huko Marekani. Hatimaye mimi na Bennett tulipata mgawo wa kwenda Barbados, West Indies, baada ya kutumikia kwa muda mfupi tukiwa mapainia huko Alabama na Georgia.

Vita ya Ulimwengu ya Pili ilikuwa inaendelea, na kazi na vichapo vya Mashahidi wa Yehova vilikuwa vimepigwa marufuku sehemu nyingi, kutia ndani Barbados. Kwenye idara ya forodha huko, maofisa walifungua na kukagua mizigo yetu na kupata vichapo tulivyokuwa tumeficha humo. Tuliwaza, ‘Huu ndio mwisho wetu sasa.’ Badala yake, ofisa mmoja alituambia tu hivi: “Tunasikitika ilitupasa kukagua mizigo yenu; baadhi ya vichapo hivi vimepigwa marufuku Barbados.” Hata hivyo, alituruhusu tuingie Barbados na vichapo vyote tulivyokuwa tumebeba! Baadaye, tulipotolea maofisa wa serikali ushahidi, walisema kwamba hawakujua ni kwa nini vichapo hivyo vilikuwa vimepigwa marufuku. Marufuku hayo yaliondolewa baada ya miezi kadhaa.

Tulifanikiwa sana katika huduma yetu Barbados. Kila mmoja wetu aliongoza mafunzo ya Biblia angalau 15, na wengi wa wanafunzi hao walifanya maendeleo ya kiroho. Tulifurahi kuona baadhi yao wakija kwenye mikutano ya kutaniko. Hata hivyo, kwa kuwa vichapo vilikuwa vimepigwa marufuku kwa muda fulani, ndugu wa huko hawakujua jinsi mikutano ilivyopaswa kuongozwa wakati huo. Ingawa hivyo, baada ya muda mfupi tuliweza kuwazoeza ndugu kadhaa wenye uwezo. Tulifurahi kuwasaidia wengi wa wanafunzi wetu kuanza huduma ya Kikristo na pia kuona kutaniko likikua.

Kulea Watoto

Baada ya kukaa miezi 18 hivi huko Barbados, ilinibidi kurudi Marekani kwa kuwa nilihitaji kufanyiwa upasuaji. Nikiwa huko, nilimwoa Shahidi aitwaye Dorothy ambaye nilikuwa nikiandikiana barua naye. Kisha mimi na mke wangu tukapainia huko Tallahassee, Florida, lakini baada ya miezi sita tukahamia Louisville, Kentucky, ambako Shahidi mmoja alikuwa ameniahidi kazi. Ndugu yangu Bennett aliendelea na utumishi huko Barbados kwa miaka mingi. Baadaye alimwoa mishonari mwenzake na kutumikia katika kazi ya kusafiri visiwani humo. Hatimaye, walilazimika kurudi Marekani kwa sababu za kiafya. Waliendelea  kutumikia makutaniko yaliyotumia lugha ya Kihispania wakifanya kazi ya kusafiri hadi Bennett alipokufa mwaka wa 1990 akiwa na umri wa miaka 73.

Mnamo mwaka wa 1950, Dorothy alizaa mtoto wetu wa kwanza, msichana tuliyemwita Daryl. Hatimaye tukapata watoto watano. Mtoto wetu wa pili, Derrick, alikufa akiwa na umri wa miaka miwili na nusu kutokana na homa ya uti wa mgongo. Lakini Leslie alizaliwa mwaka wa 1956, naye Everett akazaliwa mwaka wa 1958. Mimi na Dorothy tulijitahidi kulea watoto wetu kupatana na kweli ya Biblia. Sikuzote tulijitahidi kuwa na programu ya kila juma ya funzo la Biblia la familia na kufanya funzo hilo lipendeze watoto wote. Wakati Daryl, Leslie, na Everett walipokuwa bado wachanga, tuliwapa maswali kila juma ili wafanyie utafiti na kuyajibu juma lililofuata. Waliigiza pia mahubiri ya nyumba hadi nyumba. Mmoja angeingia ndani ya chumba cha kuweka nguo na kujifanya mwenye nyumba. Yule mwingine angesimama nje na kubisha mlango. Walitumia maneno ya kuchekesha ili kuogofyana, lakini kufanya hivyo kuliwasaidia waipende kazi ya kuhubiri. Sisi pia tulihubiri nao kwa ukawaida.

Wakati Elton, mwana wetu mchanga zaidi, alipozaliwa mwaka wa 1973, Dorothy alikuwa na umri wa miaka 50 hivi nami miaka 60 hivi. Walituita Abrahamu na Sara kutanikoni! (Mwanzo 17:15-17) Mara nyingi wavulana waliokuwa na umri mkubwa zaidi waliandamana na Elton kwenye huduma. Tuliona kwamba ulikuwa ushahidi wenye nguvu kwa watu kuona familia—ndugu na dada, wazazi na watoto—wakifanya kazi pamoja, wakiwajulisha wengine kweli za Biblia. Ndugu wakubwa wa Elton walipokezana zamu kumbeba mabegani na kumpa trakti ya Biblia. Mara nyingi watu walisikiliza walipofungua mlango na kuona mvulana huyo mdogo mwenye kuvutia akiwa mabegani mwa ndugu yake mkubwa. Ndugu zake walimfundisha Elton kumpa mtu trakti baada ya mazungumzo na kusema maneno machache. Hivyo ndivyo alivyoanza kuhubiri.

Kwa miaka ambayo imepita, tumeweza kuwasaidia wengine kupata kumjua Yehova. Mwishoni mwa miaka ya 1970, tulihamia Shelbyville, Kentucky, kutoka Louisville, ili kutumikia katika kutaniko moja lenye uhitaji. Tukiwa huko, tuliona kutaniko likikua na pia tukasaidia kutafuta uwanja na kujenga Jumba la Ufalme. Baadaye tuliombwa tutumikie katika kutaniko jingine ambalo halikuwa mbali sana.

Mashaka Katika Maisha ya Familia

Ilikuwa tamaa yangu kwamba watoto wetu wote wabaki katika njia ya Yehova, lakini haikuwa hivyo. Baada ya kuwa watu wazima na kuondoka nyumbani, watatu kati ya watoto wetu wanne walio hai waliacha njia ya ile kweli. Hata hivyo, mwana wetu Everett alifuata kielelezo changu na kujiunga na huduma ya wakati wote. Baadaye alitumikia katika makao makuu ya ulimwengu ya Mashahidi wa Yehova huko New York na mwaka wa 1984 akaalikwa kuhudhuria darasa la 77 la Gileadi. Baada ya kuhitimu, alienda kwenye mgawo wake huko Sierra Leone, Afrika Magharibi. Katika mwaka wa 1988 alimwoa Marianne, painia kutoka Ubelgiji. Wametumikia pamoja wakiwa mishonari tangu wakati huo.

Kama mzazi yeyote awezavyo kuwazia, ilituvunja moyo kuona watoto wetu watatu wakiacha njia ya uhai inayoridhisha sasa na inayotoa tumaini zuri la uhai udumuo milele kwenye dunia paradiso wakati ujao. Nyakati nyingine nilijilaumu. Lakini nilipata faraja kujua kwamba hata baadhi ya watoto wa kiroho, au malaika wa Yehova waliacha kumtumikia—ingawa Yehova hutoa nidhamu kwa upendo na kwa fadhili na hakosei kamwe. (Kumbukumbu la Torati 32:4; Yohana 8:44; Ufunuo 12:4, 9) Jambo hilo limenidhihirishia wazi kwamba hata wazazi wajitahidi kadiri gani kulea watoto wao katika njia ya Yehova, huenda baadhi yao wakaikataa kweli.

Kama mti ambao hupindwa na upepo mkali, sisi pia twapaswa kubadilikana kulingana na shida na matatizo mbalimbali yanayotupata. Kwa miaka ambayo imepita, nimeona kwamba funzo la kawaida la Biblia na kuhudhuria mikutano hunipa nguvu ya kubadilikana na kuendelea kuwa hai kiroho. Niendeleapo kuzeeka na kuona makosa niliyofanya wakati uliopita, mimi  hujaribu kutovunjika moyo. Kwa vyovyote vile, tukidumu waaminifu, mambo yanayotupata huboresha ukuzi wetu wa kiroho. Tukijifunza kutokana nayo, mambo yasiyofaa maishani yanaweza kutokeza mambo fulani yafaayo.—Yakobo 1:2, 3.

Sasa mimi na Dorothy hatuna afya nzuri au nguvu za kufanya yale ambayo tungependa kufanya katika utumishi wa Yehova. Lakini tunashukuru kwa utegemezo wa ndugu na dada zetu Wakristo wapendwa. Kwenye karibu kila mkutano, ndugu hutuambia kadiri wanavyothamini kuwa nasi huko. Nao hujitahidi kutusaidia kwa njia yoyote iwezekanayo—hata kwa kuturekebishia nyumba na gari.

Mara kwa mara, tunaweza kufanya utumishi wa upainia-msaidizi, nasi huongoza mafunzo na watu wenye kupendezwa. Sikuzote sisi hufurahia sana habari tunazopokea kutoka kwa mwana wetu anayetumikia huko Afrika. Bado sisi hufanya funzo letu la Biblia la familia, hata ingawa sasa sisi hulifanya tukiwa wawili tu. Tunafurahi kwamba tulitumia miaka mingi hivyo katika utumishi wa Yehova. Yeye anatuhakikishia kwamba ‘hatasahau kazi yetu na upendo tulioonyesha kwa ajili ya jina lake.’—Waebrania 6:10.

[Picha katika ukurasa wa 25]

Mimi, Velva, na Bennett tukibatizwa na Ted Klein Aprili 18, 1940

[Picha katika ukurasa wa 26]

Nikiwa na mke wangu Dorothy katika miaka ya mapema ya 1940 na katika mwaka wa 1997

[Picha katika ukurasa wa 27]

Hotuba ya watu wote, “Mwana-Mfalme wa Amani” ikitangazwa katika basi la jijini huko Barbados

[Picha katika ukurasa wa 27]

Ndugu yangu Bennett akiwa mbele ya makao ya mishonari