Katika nchi nyingi, gharama ya maisha imeongezeka sana na kufanya maisha yawe magumu kwa watu wengi kutia ndani Mashahidi wa Yehova. Hata hivyo, Mashahidi wanajua kwamba Yehova ‘hatawatupa kamwe’ watu wake na hilo linawafariji na kuwawezesha wasilemewe na mahangaiko. (Waebrania 13:5) Yehova ametimiza ahadi hiyo tena na tena. Aliwatunza watu wake huko Filipino, nchi ambayo watu wengi ni maskini. Katika miaka ya 1970 na 1980, mambo yalikuwa magumu sana nchini humo.

 Dada anayeitwa Vicky a anasema, “Wakati mwingine nililia kwa sababu ya kukosa chakula cha kutosha. Kuna pindi ambazo tulikuwa na mchele, chumvi, na maji tu.” Ilikuwa vigumu kwa ndugu anayeitwa Florencio kupata kazi. Anasema hivi: “Nilikuwa na mashati matatu na suruali tatu tu. Sikuwa na nguo nyingine za kuvaa kwenye mikutano na makusanyiko isipokuwa hizo.” Watu wa Yehova walikabilianaje na hali hizo? Ni nini kilichowasaidia kuendelea kumtumikia Yehova kwa uaminifu? Mfano wao unawezaje kutusaidia katika ulimwengu wa sasa ambapo hali zinabadilika upesi?

 Mashahidi nchini Filipino walikuwa na uhakika kwamba Yehova angewatunza katika kipindi hicho kigumu. (Waebrania 13:6) Yehova alifanya hivyo, wakati mwingine katika njia ambazo hawakutarajia. Kwa mfano, dada anayeitwa Cecille anasema: “Tulikuwa wanne katika familia yetu. Asubuhi moja tulipika kikombe chetu cha mwisho cha mchele ili tupate kiamsha kinywa. Hatukuwa na chakula kingine. Basi tukamwomba Yehova atupatie mahitaji ya siku hiyo. Tulipokuwa bado tunapata kiamsha kinywa, ndugu mmoja alituletea kilo tano za mchele. Baraka hiyo kutoka kwa Yehova ilifanya tutokwe na machozi ya shangwe na shukrani. Tulijionea mambo mengi sana kama hayo.”

 Watu wa Mungu walijitahidi pia kutumia hekima iliyo katika Biblia. (Methali 2:6, 7) Kwa mfano, Arcelita alikuwa mseja wakati huo na alikuwa amebatizwa karibuni. Ilikuwa vigumu kwa dada huyo kupata mahitaji yake licha ya jitihada alizofanya. Alisali kwa Yehova na kumweleza mahangaiko yake yote. Kisha alitafakari andiko la Methali 10:4 linalosema: “Mikono milegevu italeta umaskini, lakini mikono yenye bidii huleta utajiri.” Alitaka kufuata ushauri wa andiko hilo basi akaamua kulima. Anasema hivi: “Yehova alibariki jitihada zangu. Nilipata mavuno mengi ambayo nilitumia kama chakula na mengine nikauza ili nipate nauli.”

 Akina ndugu hawakuwa na pesa za kununua ardhi na kujenga Majumba ya Ufalme. Hata hivyo, hawakuruhusu hilo liwazuie kutii amri ya kukutana pamoja ili kutiana moyo. (Waebrania 10:24, 25) Walijitahidi kufanya kile walichoweza. Dada anayeitwa Deborah anakumbuka: “Mimi na painia mwenzangu tulijenga kibanda kidogo ambacho tulitumia kufanyia mikutano. Kwa kawaida tulihudhuria tukiwa watu sita. Tulitumia matawi ya mitende ya nipa kuezeka paa, na matawi ya minazi kwa ajili ya kuta, na tulikalia mashina ya minazi.”

 Hata hivyo, mara nyingi watu walikutana katika nyumba za watu binafsi. Dada anayeitwa Virginia anasema hivi: “Tulikuwa na nyumba ndogo iliyokuwa imetengenezwa kwa nyasi na mianzi. Kila Jumamosi tulihitaji kuhamisha fanicha ili tupate nafasi kwa ajili ya mikutano siku iliyofuata.” Kulikuwa na nyumba nyingine iliyofanyiwa mikutano na paa lake lilikuwa linavuja. Ndugu anayeitwa Noel anasema hivi: “Mvua iliponyesha, tuliweka ndoo katika sehemu ambazo paa lilikuwa linavuja. Lakini hilo halikutuvunja moyo kwa sababu jambo kuu lilikuwa kumwabudu Yehova pamoja na ndugu na dada zetu.”

 Mashahidi waliendelea kuhubiri kwa bidii hata ingawa hawakuwa na vitu vingi vya kimwili. Lindina, anayeishi kwenye kisiwa cha Negros, anasema hivi: “Kwa kuwa familia yetu ilikuwa kubwa na ni Baba tu aliyekuwa akifanya kazi, wakati mwingine tulikosa nauli. Kwa hiyo, mara nyingi tulitembea kwenda kwenye eneo la utumishi. Lakini tulifurahia kwa sababu tulikuwa wengi. Tulijua kwamba jitihada zetu zilimfurahisha Yehova.”

 Ilikuwa changamoto kubwa kuhubiri kwenye maeneo ya milimani yaliyokuwa mbali kwa sababu hakukuwa na usafiri wa umma. Esther, anayeishi kwenye kisiwa cha Luzon, anaeleza hivi: “Tulikuwa Mashahidi 6 hadi 12 hivi na tulitoka nyumbani mapema sana kwa sababu tulihitaji kutembea mbali. Tulihubiri siku nzima. Tulibeba chakula kutoka nyumbani na tuliketi kwenye kivuli na kula. Baadhi ya akina ndugu na dada hawakuwa na chakula lakini bado walikuja. Tuliwaambia, ‘Msijali, hiki chakula kitatutosha sote.’”

 Yehova aliwabariki sana kwa kujidhabihu. Kwa mfano, katika mwaka wa 1970, kulikuwa na Mashahidi 54,789 nchini Filipino. Kufikia mwaka wa 1989, walikuwa wameongezeka na kuwa 102,487. Mwaka wa 2023, idadi ya wahubiri wa Ufalme nchini Filipino ilifikia 253,876.

 Licha ya hali ngumu za kiuchumi ambazo Mashahidi walikuwa nazo, waliendelea kunawiri kiroho. Ndugu anayeitwa Antonio anasema hivi: “Umaskini haukutuzuia kumpenda Yehova.” Dada Fe Abad anasema hivi: “Mimi na mume wangu tulipopata magumu ya kiuchumi, tulishikamana na Yehova, na tulipata furaha inayotokana na kuishi maisha rahisi. Kufanya hivyo kuliwasaidia watoto wetu wamtumaini Yehova.”

 Lucia, anayeishi kwenye kisiwa cha Samar, anasema hivi: “Bado unaweza kumtumikia Yehova hata ukiwa maskini. Tunapomtanguliza Mungu katika maisha yetu, tunaridhika na tunakuwa na mtazamo mzuri. Kwa kweli, nilifurahia sana kuwaona wanafunzi wangu wakimjua Yehova na baadaye hata kujiunga nami katika kazi ya upainia.”

 Tunajua kwamba wakati ujao sisi sote tutakabili hali ngumu. Kwa hiyo, acheni tukumbuke maneno haya yaliyoandikwa na mzee anayeitwa Rodolfo: “Maisha yalikuwa magumu sana katika miaka 1970 na 1980, lakini nilijionea mkono wa Yehova maishani mwangu. Nilikuwa na pesa kidogo tu, lakini nilifurahia maisha. Yehova alinitunza sana. Nimeishi maisha bora zaidi wakati huu, na ninatazamia ‘uzima ulio wa kweli’ katika Paradiso inayokuja.”​—1 Timotheo 6:19.