Nilizaliwa tarehe 19 Mwezi wa 5, 1940, mu muji wa Amioûn mu inchi ya Liban. Miaka kidogo kisha pale, familia yetu ilihamia mu muji wa Tripoli, kwenye nilikomalishwa mu familia yenye upendo sana na yenye ilimujua na kupenda Yehova pia. Tulikuwa watoto watano. Wanamuke watatu na wanaume mbili. Miye njo nilikuwa wa mwisho. Kwa wazazi wangu, kutafuta makuta haikuwa njo jambo ya maana. Mambo ya maana zaidi mu maisha yetu ilikuwa funzo ya Biblia, mikutano ya Kikristo, na kusaidia wengine wamujue Mungu.

Mu kutaniko yetu tulikuwa na Wakristo watiwa-mafuta wengi. Mumoja wao alikuwa Michel Aboud, mwenye alikuwa anaongoza, yenye tulikuwa tunaita zamani, funzo ya kitabu. Yeye njo aliingiza kweli mu inchi ya Liban ku mwanzo-mwanzo tu ya miaka ya 1920. Alijifunza kweli wakati alikuwa New York. Nakumbuka namna alikuwa anaheshimia na kusaidia sana vijana wawili wenye walitokaka ku Masomo ya Gileadi, Anne na Gwen Beavor. Wakafikia kuwa marafiki wetu wa karibu. Kisha miaka mingi, nilifurahi sana kuonana tena na Anne mu inchi ya Amerika. Na kisha wakati fulani, nikakutana pia na Gwen, mwenye alikuwa alishaoa Wilfred Gooch na alikuwa anatumika mu Beteli, ku biro ya tawi ya Londres, kule Uingereza.

Wakati nilikuwa kijana kulikuwa Mashahidi kidogo sana mu Liban. Lakini hata, vile tulikuwa tunahubiria wengine kwa bidii sana mambo yenye tulijifunza mu Biblia. Tulifanya vile hata kama viongozi fulani wa dini walikuwa wanatupinga. Nakumbuka hata mambo fulani yenye ilitufikiaka.

Siku moya, dada yangu Sana na miye tulikuwa tunahubiria mu nyumba moya hivi. Kisha padri moja akakuya kwenye tulikuwa tunaongea na wenye-nyumba. Iko saa kuko mutu alimuitaka. Ule padri akaanza kumutukana dada yangu. Akakasirika na kumusukuma Sana na akaanguka mu ma escaliers na akaumia. Mutu fulani akaita polisi, wakakuya na polisi wakahakikisha kama kulikuwa mutu mwenye alikuwa anamuhangaikia dada yangu. Wakamukamata ule padri na kumupeleka ku biro ya polisi. Wakati walifika kule, wakavumbula kama ule padri alikuwa na bunduki. Mukubwa wa polisi akamuuliza hivi: “Sasa weye, uko nani? Kiongozi wa dini ao muleta-fujo?”

Nakumbuka jambo ingine yenye ilitufikiaka wakati kutaniko yetu ilikamataka bisi moya juu ya kuenda mu eneo ya mbali sana ili kuhubiri habari njema. Tulipitisha wakati ya muzuri sana. Lakini padri wa kule alisikia juu ya mambo yenye tulikuwa tunafanya na akakusanya watu juu ya kuya kuleta fujo. Walituhangaisha sana, na walitutupia hata majiwe, na baba yangu aliumia. Nakumbuka vile sura ya baba yangu ilikuwa inayala damu. Baba alirudia ku bisi na mama yangu, na siye tuliwafuata nyuma na tuko tunaogopa hata. Lakini sitasahau mambo yenye mama yangu alisemaka wakati alikuwa anapanguza sura ya baba yangu. Alisema hivi: “Yehova, tafazali ubahurumie. Habajue kile biko banafanya.”

Nakumbuka siku ingine tena, tulienda kutembelea watu wa jamaa wenye walikuwa mu muji kwenye tulikomalia. Na kule tukakutana na kiongozi moja wa dini mwenye kujulikana sana. Ilikuwa ku nyumba ya tate yangu. Ule kiongozi alijua kama wazazi wetu walikuwa Mashahidi wa Yehova. Nakumbuka nilikuwa tu na miaka sita. Aliniuliza hivi: “We, juu ya nini hauyabatizwa?” Nilimuambia kama ningali mutoto sana na juu mutu afikie kubatizwa anapaswa kwanza kujifunza ajue mingi zaidi juu ya Biblia na kuwa na imani ya nguvu. Hakufurahia ile jibu, na alimuambia tate yangu kama nilimukosea heshima.

Lakini kusema kweli, ile mambo ya vile haikuwa inatokea tu sana. Kwa ujumla, watu wa inchi ya Liban ni watu wazuri sana na wakarimu. Njo maana, tulizungumuza na watu wengi juu ya Biblia na tuliongoza mafunzo mingi.

Wakati nilikuwa ningali ku masomo, ndugu moja kijana wa Venezuela alikuya kutembelea Liban. Alikuwa anahuzuria mikutano mu kutaniko yetu na akakuwa rafiki sana ya dada yangu, Wafa. Kisha wakati fulani, wakaoana na wakaenda kuishi Venezuela. Mu barua zenye alikuwa anatutumia, Wafa alitia moyo baba yetu juu siye wote tuhamie mu Venezuela. Alifanya vile juu kulikuwa  kulishapita masiku mingi na hatuone. Ku mwisho, tukafuata vile alisema na tukahama!

Tulifika Venezuela mu 1953 na tukaenda kuishi mu Caracas, karibu na nyumba ya raisi. Juu nilikuwa ningali kijana, nilifurahi sana kuona raisi wakati alikuwa anapita mu gari yake ya bei sana. Lakini haikukuwa mwepesi kwa wazazi wangu kuzoea inchi ya mupya, luga ya mupya, desturi ingine, chakula ingine, na hali ingine ya hewa. Wakati walikuwa hawajazoea tu muzuri-muzuri, jambo fulani ya mubaya sana ikatokea.

Baba yangu alianza kugonjwa. Ile ni mambo yenye tuliona kuwa ya mupya, juu alikuwa mutu wa nguvu na alikuwa na afya ya muzuri. Tulikuwa tulishasahau hata kama kuko siku aligonjwaka. Lakini kisha wakati fulani wakamupata na kansere ya pancréas, na wakamufanya upasuaji (ao, opération). Na kisha juma moja tu akakufa.

Nakosa hata maneno ya kuwafasiria namna tulijisikiaka. Nilikuwaka tu na miaka 13 ile wakati. Tuliumia sana, tulisikia sawa vile maisha inaishia pale na basi. Kwa wakati fulani, mama yangu alikuwa anashindwa kuitika kama bwana yake hakukuwa tena. Lakini kisha wakati fulani, tukaelewa kama inaomba kuendelea na maisha na Yehova alitusaidia. Wakati nilieneza miaka 16 nilipata diplome mu Caracas, na nilikuwa napenda kabisa kutegemeza familia yangu.

Kisha wakati fulani, dada yangu Sana aliolewa na Rubén Araujo, mwenye alisomaka Masomo ya Gileadi na mwenye sasa alikuwa alisharudia Venezuela. Wakachagua kuhamia New York. Wakati familia yetu iliamua kama nilipaswa kuenda ku université, njo maana nikaenda New York kwenye nilipaswa kuishi na dada yangu na shemeki yangu, wakati nilikuwa nasoma kule. Dada yangu na bwana yake walinichochea sana juu nifanye maendeleo ya kiroho, wakati nilikuwa naishi nao. Tena, tulikuwa na ndugu wakomavu kiroho wenye walikuwa mu kutaniko ya luga ya Kihispania, kule Brooklyn. Nilifkia kujua wawili na kuwafurahia sana. Ilikuwa Milton Henschel na Frederick Franz; wote wawili walikuwa wanatumika ku Beteli ya Brooklyn.

Wakati nilikuwa karibu kumaliza mwaka yangu ya kwanza ku université, kule New York, nikaanza kuwa na mashaka juu ya mambo nilikuwa nafanya juu ya maisha yangu. Nilikuwaka nilishasoma na kufikiri sana juu ya habari mbalimbali zenye kuwa mu Munara wa Mulinzi, zenye zilikuwa zinazungumuzia Wakristo fulani wenye walikuwa na miradi fulani ya kiroho. Mapainia na Wanabeteli wenye walikuwa mu kutaniko yetu, walikuwa na furaha na miye nilipenda kuwa sawa wao. Lakini, nilikuwa bado sijabatizwa. Nilijua kama nilipaswa kutoa maisha yangu kwa Yehova, na ni vile njo nilifanya. Nilifikia kubatizwa tarehe 30 Mwezi wa 3, 1957.

Kisha kubatizwa, nilianza kufikiri sana juu ya kuwa painia. Kusema kweli, nilipenda kabisa kuwa painia. Lakini kukamata ile uamuzi haikukuwa mwepesi. Namna gani ningekuwa painia na huku niko nasoma ku université? Miye na familia yangu  tuliandikiana sana kuhusu uamuzi wa kuacha université, kurudia Venezuela, na kuwa painia.

Nilirudia Caracas Mwezi wa 6, 1957. Lakini, niliona kama hali ya familia yangu haikukuwa muzuri. Walikuwa na lazima ya mutu mwenye angewasaidia kupata makuta. Ningewasaidia namna gani? Walinipatia kazi mu banke, hata vile nilipenda pia kuwa painia. Lakini, si njo sababu ilifanya nirudie! Nilipenda kufanya yote mbili: upainia na kazi. Kwa miaka mingi nilitumika mu banke, na nilitumika kama painia. Siyakuwaka na kazi mingi na furaha mingi vile!

Jambo ingine yenye ilifanya nikuwe na furaha tena zaidi, ni wakati nilikutana na dada moja wa sura ya muzuri sana wa inchi ya Alemanye, mwenye alikuwa anamupenda Yehova. Nilioana naye. Jina yake ni Sylvia. Yeye na wazazi wake walihamia Venezuela. Kisha wakati fulani, nilizala naye watoto wawili: mutoto mwanaume Michel (Mike), na mutoto mwanamuke Samira. Nilikuwa pia na daraka ya kutunza mama yangu. Alikuya kuishi na siye ku nyumba. Hata kama nilisimamisha upania juu ya kutimizia familia yangu mahitaji yake, sikupoteza roho ya upainia. Wakati wa mapumuziko, miye na Sylvia tulikuwa tunakamata utumishi wa upainia musaidizi.

Watoto wetu walikuwa wangali wanasoma wakati mambo yenye niliwafasiria ku mwanzo wa hii habari ilinifikia. Kusema kweli, nilikuwaka na maisha ya muzuri, na watu wenye nilitumika nao mu banke walikuwa wananiheshimia. Lakini nilipenda watu wanione kama mutumishi wa Yehova. Ile mawazo haikutokaka mu akili yangu. Njo maana miye na bibi yangu tuliikala fasi moya na tulizungumuzia mambo ya makuta. Kama ningesimamisha kazi yangu ku banke, ningepata makuta yenye wanapatiaka mutu kisha kuacha kazi. Na juu hatukukuwa na madeni, tuliwaza kama ikiwa tunafanya maisha yetu ikuwe mwepesi, tungekuwa na makuta ya kutosha juu ya kuendelea kuishi wakati fulani.

Haikukuwa mwepesi kukamata ile uamuzi, lakini bibi yangu mupendwa na mama yangu walinitegemeza sana. Ningepata tena nafasi ingine ya kuwa mu utumishi wa wakati wote. Nilisikia furaha sana! Barabara ilikuwa wazi. Lakini mbele nifikie kule, tulipata habari yenye hatukukuwa tunawazia.

Siku fulani doktere wetu alihakikisha kama Sylvia alikuwa na mimba. Tulibakia kinywa wazi! Tulifurahi sana; lakini nilikumbuka pia uamuzi wenye nilikuwa nilishakamata ya kuwa painia.  Ningefanya nini sasa? Kwa hiyo, tulibadilisha mipango yetu na tulijitayarisha kiakili juu ya kupokea mutoto mwingine mu familia. Sasa mambo yote yenye tulikuwa tulishapanga?

Kisha kuzungumuzia mambo yenye tulikuwa tulishapanga, tuliamua kama nitakuwa painia. Mutoto yetu Gabriel alizaliwa Mwezi wa 4, 1985. Hata vile niliacha kazi yangu ku banke, na nikaanza tena kazi ya upainia wa kawaida mu Mwezi wa 6, 1985. Kisha wakati fulani, nilipata pendeleo ya kutumika pamoja na Halmashauri ya Tawi. Lakini juu Beteli haikukuwa mu Caracas, iliomba nikuwe naenda kutumika ku Beteli siku mbili ao tatu kila juma. Ilikuwa ku kilometre 80 hivi.

Beteli ilikuwa mu muji wa La Victoria. Njo maana tuliamua familia yetu ihamie La Victoria juu tukuwe karibu na Beteli. Ile ilikuwa badiliko kubwa sana. Lakini nakuwaka nasamini na kushukuru sana familia yangu. Wananisaidiaka sana. Dada yangu, Baha, alikuwa tayari kuishi na mama juu ya kumuhangaikia. Mike alikuwa alishaoa, lakini Samira na Gabriel tulikuwa tungali nao ku nyumba. Kwa hiyo, kuhamia La Victoria kulimaanisha kama tulipaswa kuacha marafiki wetu wenye walikuwa Caracas. Tena, mupendwa wangu Sylvia alipaswa kuzoea kuishi mu muji ya kidogo kuliko vile tulikuwa tunazoea kuishi mu muji ya mukubwa, yenye kuwa na watu wengi na moto-moto. Na siye wote tulipaswa kuzoea kuishi mu ka nyumba kadogo. Kusema kweli, kutoka Caracas na kuenda kuishi La Victoria kulituomba mambo mingi sana.

Lakini, mambo ilibadilika tena. Gabriel alioa na Samira angeweza kuishi ye peke sasa. Kisha mu mwaka wa 2007, miye na Sylvia tulialikwa ku Beteli, kwenye tungali mupaka leo. Mike, mutoto yetu wa kwanza, iko muzee na iko pia painia pamoja na bibi yake Monica. Gabriel naye iko muzee, na iko anatumika mu Italie pamoja na bibi yake Ambra. Samira ni painia, lakini pia anaendaka kusaidia wakati fulani ku Beteli.

Kusema kweli, mu maisha yangu nimekamata maamuzi ya mingi sana. Na sihuzunike. Nafurahia maamuzi yenye nilikamataka. Niko mwenye shukrani sana juu ya migao na mapendeleo mbalimbali ya kiroho yenye nimepata mu utumishi wa Yehova. Mu hii miaka yote, nimeelewa kama ni jambo ya lazima sana kuendelea kuwa na urafiki wa karibu pamoja na Yehova. Hata kama inaomba tukamate maamuzi ya namna gani, ikuwe ya kidogo ao ya mukubwa, tukuwe hakika kama Yehova anaweza kutupatia amani yenye “kupita uelewaji wote.” (Flp. 4:6, 7) Leo, miye na Sylvia tuko tunafurahia utumishi mutakatifu wenye tuko tunafanya ku Beteli. Na tumeona kama Yehova amebariki maamuzi yote yenye tumekamata juu tulimutia pa nafasi ya kwanza.