TULIZALIWA watoto kumi katika familia ya walimaji kaskazini mwa muji wa Ostrobothnia huko Finlande. Tulipokuwa watoto tulijionea mateso ya Vita ya Pili ya Ulimwengu. Ijapokuwa tuliishi mbali na mahali ambapo vita ilipiganwa, mambo yenye kutisha ya vita yalituogopesha sana. Bombe zilipoangushwa juu ya miji ya Oulu na Kalajoki, tuliona mwangaza mwekundu katika anga la usiku. Wazazi wetu walituambia tujifiche kila mara tunapoona ndege za vita angani. Kwa hiyo tuliguswa moyo wakati Tauno, kaka yetu mukubwa, alituelezea kuhusu paradiso ambayo itakuwa hapa duniani ambamo hamutakuwa ukosefu wa haki.

Tauno alipokuwa na miaka 14, alijifunza kweli ya Biblia kupitia vitabu vya Wanafunzi wa Biblia. Vita ya Pili ya Ulimwengu ilipoanza, alifungwa kwa sababu zamiri yake iliyofundishwa na Biblia haikumuruhusu kufanya kazi ya askari. Huko katika kifungo alitendewa kinyama. Mateso hayo yalitia nguvu azimio lake la kumutumikia Yehova, na kisha kufunguliwa alihubiri kwa bidii kuliko zamani. Mufano wake muzuri ulitutia moyo tuende kwenye mikutano ambayo Mashahidi walifanya katika jiji jirani. Tulihuzuria pia mikusanyiko ingawa haikuwa rahisi kupata feza za kulipia safari. Tulishonea majirani wetu nguo, tulipanda matungulu, na tulichuma freze. Haikuwezekana tuhuzurie mikusanyiko pamoja kwa sababu tulikuwa na kazi nyingi katika shamba letu, kwa hiyo kila mutu alikuwa na siku yake ya kuenda kwenye mikusanyiko.

Mambo tuliyojifunza kumuhusu Yehova na makusudi yake yalitufanya tumupende sana, na tuliamua kujitoa katika sala kwake. Ili kuonyesha jambo hilo tulibatizwa katika mwaka wa 1947: Annikki alikuwa na miaka 15 na Aili 17. Saimi, dada yetu mukubwa, alibatizwa pia mwaka huo. Tulijifunza pia Biblia na dada yetu Linnea, aliyekuwa tayari ameolewa. Yeye na familia yake wakawa Mashahidi wa Yehova. Kisha kubatizwa, tulijiwekea muradi wa kuwa mapainia, na mara kwa mara tulikuwa mapainia wakati wa mapumziko (ao mapainia wasaidizi).

Katika mwaka wa 1955, tulihamia Kemi, muji wa mbali, kaskazini mwa Finlande. Sisi wawili tulifanya kazi kwa saa nyingi, hata hivyo tulitamani kuwa mapainia, lakini tuliogopa kwamba hatungeweza kujitegemeza kimwili. Tulifikiri kwamba tulipaswa kwanza kuchunga kiasi fulani cha feza. Huo ndio wakati tulizungumuza na yule dada painia, anayetajwa mwanzoni mwa habari hii. Mazungumuzo hayo yalitufundisha kwamba ili kufanya utumishi wa wakati wote haitegemei hasa mali tuliyo nayo ao kusaidiwa na watu wa familia. Jambo la maana sana ni kumutegemea Baba yetu wa mbinguni.

Baadaye, tulikuwa tumechunga feza za kutosha ili kutosheleza mahitaji yetu kwa miezi miwili. Kwa hiyo, katika Mwezi wa 5, 1957, bila kuwa wenye kuchangamuka sana tulijaza ombi la kuwa mapainia katika Pello, muji unaopatikana katika Lapland, juu ya Cercle Arctique. Kisha miezi miwili, feza zetu zote  zilikuwa zingali, kwa hiyo tulijaza tena fomu ili kuwa mapainia kwa miezi mingine miwili. Miezi miwili baadaye, feza zilikuwa zingali. Sasa tulikuwa hakika kama Yehova atatutimizia mahitaji yetu. Kisha kupitisha miaka 50 katika kazi ya upainia, feza zetu zingali! Tunapokumbuka wakati uliopita, tunaona kama Yehova alikuwa akitushika mikono na kutuambia hivi: ‘Musiogope. Mimi mwenyewe nitawasaidia.’​—Isa. 41:13.

Katika mwaka wa 1958, mwangalizi wetu wa muzunguko alitutuma tukiwa mapainia wa pekee katika Sodankylä, Lapland. Wakati huo, dada mumoja tu ndiye aliyekuwa Shahidi wa Yehova katika eneo hilo. Alijifunza kweli kwa njia yenye kushangaza kabisa! Siku moja kijana wake na wanafunzi wengine walitembelea Helsinki, muji mukubwa wa Finlande. Walipokuwa wakizunguka katika muji huo, dada mumoja mwenye kuzeeka alimupatia kijana huyo aliyekuwa wa mwisho katika mustari wa wanafunzi gazeti moja la Munara wa Mulinzi, na kumuomba aipatie mama yake. Kijana huyo alifanya hivyo, na mara moja mama yake alitambua kwamba alikuwa ameipata ile kweli.

Tulipanga katika chumba kimoja kilichopatikana juu ya nyumba ambamo mulikuwa izine ya mbao. Tulifanyia mikutano mahali hapo. Kwanza, sisi wawili na yule dada aliyeishi katika eneo hilo na binti yake tu ndio tuliohuzuria. Tulisoma habari za kujifunza pamoja. Baadaye, mwanaume mumoja aliyekuwa amejifunza Biblia na Mashahidi wa Yehova alikuja kutumika kwenye izine hiyo. Yeye na familia yake walianza kukusanyika nasi. Kisha, yeye na bibi yake walibatizwa. Ndugu huyo alianza kuongoza mikutano yetu. Zaidi ya hayo, wanaume wengine waliokuwa wakifanya kazi kwenye izine hiyo walianza kukusanyika na waliikubali kweli. Miaka michache baadaye, kikundi chetu kikafanywa kuwa kutaniko.

Maeneo ya kuhubiri yalikuwa mbali. Katika majira ya joto, tulitembea kwa miguu, tulitumia kinga, na hata tulisafiri kwa mitumbwi ili kuwafikia watu wa eneo letu. Kinga zetu zilitusaidia sana. Tulitumia pia kinga ili kuenda kwenye mikusanyiko na kuwatembelea wazazi wetu walioishi mbali na sisi. Katika majira ya baridi kali, tulichukua motokari asubuhi mapema kuelekea kijiji kilichopatikana katika eneo letu na huko tulihubiri nyumba kwa nyumba. Kisha kumaliza kijiji kimoja, tulitembea kwa miguu ili kuhubiri katika kijiji kingine. Teluji ilikuwa nyingi, na kila siku barabara zilikuwa zimefunikwa na teluji. Kila mara tulipita katika njia ambazo motokari zenye kukokotwa na farasi zilikuwa zimeacha katika teluji. Wakati  fulani teluji ilifunika njia hizo, na mwanzoni mwa majira ya kuchipua, teluji ilikuwa imeyeyuka hivi kwamba tulitembea kwa urahisi juu yake.

Tulijifunza kuvaa mavazi ya kutukinga na baridi kwa sababu ya majira ya baridi na teluji. Tulivaa shosete ndefu zilizotengenezwa kwa manyoya ya kondoo na shosete fupi mbili ao tatu na viatu virefu. Hata ikiwa tulifanya hivyo, kila mara viatu vyetu vilijaa teluji. Tulipofika kwenye nyumba fulani, tulivua viatu na kutosha teluji ndani ya viatu vyetu. Pia, pindo za koti tulizovaa wakati wa baridi zililowana tulipokuwa tukitembea katika teluji. Kisha, baridi ilipoongezeka, pindo hizo ziligandamana na kuwa kama chuma. Mwanamuke mumoja alisema hivi: “Ninapowaona mukitembea inje katika baridi kama hii, hilo linanisadikisha kwamba muna imani kabisa.” Tulikuwa tumetembea zaidi ya kilometre 11 ili kufika kwenye nyumba hiyo.

Kila mara tulilala katika nyumba za watu kwa sababu tulikuwa mbali na nyumbani. Usiku ulipoanza kuingia, tulianza kutafuta mahali pa kulala. Nyumba zilikuwa za hali ya chini, lakini watu walikuwa wenye urafiki na wakaribishaji wageni, na walitutolea mahali pa kulala na chakula. Kila mara tulilala juu ya ngozi ya mbawala, kongoni ao hata dubu. Wakati mwingine, tulilala vizuri. Kwa mufano, mwanamuke mumoja alitulalisha katika chumba cha juu cha wageni ambamo mulikuwa kitanda kizuri kilichokuwa kimetandikwa na dra nyeupe. Mara nyingi tuliongea juu ya Biblia na mwanamuke huyo mupaka usiku sana. Katika eneo moja, tulilala katika chumba kimoja na bibi na bwana yake, sisi upande mumoja, nao upande mwengine. Tulizungumuzia Maandiko pamoja nao usiku wote. Mwanaume huyo na bibi yake walituuliza maulizo mengi.

Lapland ni inchi isiyokuwa na mali nyingi lakini inapendeza na uzuri wake unabadilika kulingana na majira. Hata hivyo, tulifurahia sana watu wa eneo hilo ambao walimupenda Yehova. Wafanyakazi waliokuja kukata miti huko Lapland walikuwa kati ya watu wenye mioyo mizuri ambao tulihubiria. Wakati fulani sisi wawili tuliingia katika nyumba ndogo ambamo mulikuwa wanaume kumi na mbili. Wanaume hao wenye nguvu walisikiliza ujumbe wa Biblia na walifurahia vichapo vyetu.

Tulijionea mambo mengi yenye kufurahisha. Siku moja, saa iliyokuwa mahali pa kuchukua bisi ilikuwa mbele dakika tano, kwa hiyo bisi ilituacha. Tuliamua kuchukua bisi iliyotupeleka kwenye kijiji kingine. Ilikuwa mara yetu ya kwanza kuhubiri katika eneo hilo. Kwenye nyumba ya kwanza, tulimukuta mwanamuke mumoja kijana aliyetuambia hivi: “Ninyi ndio mabinti niliokuwa nikingojea kabisa.” Tulikuwa tumejifunza na dada yake, na alimuambia dada yake huyo atuambie kama alitaka tumutembelee siku hiyohiyo. Lakini, dada yake hakutuambia kitu. Tulianza kujifunza Biblia naye na watu wa familia yake walioishi karibu naye. Kisha muda fulani, tuliwakusanya  wote, watu kumi na mbili na tulijifunza na wote pamoja. Tangu wakati huo, wengi katika familia hiyo wamekuwa Mashahidi wa Yehova.

Katika mwaka wa 1965, tulitumwa tena katika kutaniko tulimo sasa la Kuusamo, chini ya Cercle Arctique. Wakati huo, kulikuwa wahubiri wachache tu katika kutaniko hilo. Mwanzoni, haikuwa rahisi kuhubiri katika eneo letu jipya. Watu walipenda sana dini zao na walikuwa wanatuwazia vibaya. Hata hivyo, wengi waliheshimu Biblia, na hilo lilitusaidia tuelewane. Kwa hiyo, tulianza kuwazoea watu hao pole pole, na kisha miaka miwili hivi, ilikuwa rahisi kwetu kuanzisha mafunzo ya Biblia pamoja nao.

Leo, hatuna tena nguvu ya kuhubiri siku nzima, lakini bado tunaendelea kuhubiri karibu kila siku. Ilikuwa rahisi zaidi kueneza habari njema katika eneo letu kubwa wakati mupwa wetu alimutia moyo Aili ajifunze kutembeza motokari, na katika mwaka wa 1987 alipata kikaratasi cha kumuruhusu kutembeza motokari akiwa na miaka 56. Tulipata musaada mwengine wakati Jumba jipya la Ufalme lilijengwa, na tukahamia katika nyumba iliyounganishwa na Jumba hilo.

Ongezeko ambalo tulijionea lilituletea furaha kubwa. Tulipoanza utumishi wa wakati wote kaskazini mwa Finlande, kulikuwa wahubiri wachache tu wenye kusambaa katika eneo hilo kubwa. Sasa kuna makutaniko mengi yanayofanyiza muzunguko mumoja. Mara nyingi watu fulani wanajitambulisha kwetu mahali pa mikusanyiko na kutuuliza ikiwa tunawakumbuka. Kuna wengine waliokuwa watoto wakati ambapo tulikuwa tunajifunza Biblia na watu wa familia zao. Mbegu ambazo tulikuwa tumepanda miaka mingi iliyopita zimezaa matunda!—1 Kor. 3:6.

Katika mwaka wa 2008, tulieneza miaka 50 katika kazi ya upainia wa pekee. Tunamushukuru Yehova kwa kuwa tumeweza kutiana moyo ili kuvumilia katika kazi yake ya maana. Tumeishi maisha mepesi, lakini hatujakosewa kitu chochote hata kidogo. (Zab. 23:1) Kwa kweli hatukuwa na haki ya kuogopa mwanzoni! Kwa miaka yote hii, Yehova ametutia nguvu kulingana na ahadi yake inayopatikana katika andiko la Isaya 41:10: ‘Nitakutia nguvu. Nitakusaidia kwelikweli. Nitakushika kwelikweli kwa mukono wangu wa kuume wa uadilifu.’