rūtthai mītkira urimai irundha oruvan, rūtthai kalyaanam seidhukondaal avanukku “nashtam” varum endru ēn sonnaan? (rūth 4:1, 6)

baibil kaalangalil, kalyaanamaana oruvar kulandhai illaamal irandhuvittaal avarudaiya sotthum nilamum enna aagum? avarudaiya kudumba peyar orēyadiyaaga alindhupōividumaa? ivatrukkellaam thiruchattatthil badhil irundhadhu.

oruvar irandhuvittaal alladhu avar ēlaiyaagi thannudaiya nilatthai vitruvittaal, andha nilam enna aagum? andha nilatthai mītkira urimai avarudaiya kūdappirandha oru sagōdharanukku alladhu avarudaiya nerungiya sondhakkaararukku pōi sērum. adhanaal andha nilam, kudumbatthaivittu vēru yaar kaikkum pōividaamal irukkum.—lēvi. 25:23-28; en. 27:8-11.

irandhupōnavarudaiya kudumba peyar aliyaamal iruppadharku enna ērpaadu irundhadhu? irandhupōnavarudaiya sagōdhararil oruvar, irandhavarudaiya manaiviyai kalyaanam seidhukondu kolundhanudaiya kadamaiyai seigira ērpaadu irundhadhu. avargalukku pirakkira kulandhaiyai irandhavarudaiya vaarisaaga paartthaargal. irandhavarudaiya sotthugal ellaam andha kulandhaikkutthaan pōi sērndhadhu. adhumattumalla, indha anbaana ērpaadu andha vidhavaikku marubadiyum oru nalla vaalkkaiyai kodutthadhu. rūtthin vishayatthilum idhudhaan nadandhadhu.—ubaa. 25:5-7; mat. 22:23-28.

rūtthin maamiyaardhaan nagōmi. nagōmiyin kanavar elimelēkkum avarudaiya irandu paiyangalum irandha piragu avarai gavanitthukkolla yaarumē illai. (rūth 1:1-5) nagōmiyum rūtthum yūdhaavukku thirumbi vandhaargal. angē elimelēkkukku oru nerungiya sondhakkaarar irundhaar. avardhaan bōvaas. elimelēkkin nilatthai mītkira urimai ullavargalil bōvaasum oruvar. adhanaal nagōmi rūtthidam, nilatthai mītka solli bōvaasidam kētka sonnaar. (rūth 2:1, 19, 20; 3:1-4) aanaal, avaraivida nerungiya sondhakkaaran oruvan irundhadhu bōvaasukku theriyum. mītkum urimai avanukkutthaan mudhalil irundhadhu. andha aalin peyar baibilil illai.—rūth 3:9, 12, 13.

andha aal aarambatthil nilatthai mītpadhaaga sonnaan. (rūth 4:1-4) nilatthai vaanguvadhu avanukku oru selavudhaan. aanaalum, adhil avanukku oru laabam irundhadhaaga ninaitthaan. eppadi? nagōmikku vayadhaagivittadhaal, elimelēkkin nilatthukku nagōmiyin mūlamaaga oru vaarisu vara mudiyaadhu endru avanukku theriyum. appadiyendraal, nilam avanudaiya kaikku vandhuvidum. adhaitthaan avan laabamaaga ninaitthaan.

aanaal, rūtthai kalyaanam seidhukolla vēndum endru therindhadhum avan manam maarivittaan. “ennaal adhai mīttukkolla mudiyaadhu. ēnendraal, enakku nashtam vandhuvidum” endru sonnaan. (rūth 4:5, 6) avan ēn manam maarinaan?

avanō vēru yaaraavadhō rūtthai kalyaanam seidhukondu, rūtthukku oru magan pirandhaal, andha maganukku elimelēkkin nilam pōi sērum. appadiyendraal, “nashtam” vandhuvidum endru avan ēn sonnaan? idhai patri baibil sollavillai. oruvēlai, indha naangu vishayangalil edhaiyaavadhu manadhil vaitthu avan appadi solliyirukkalaam:

• mudhalaavadhaaga, avan mudhalīdu seidha panam vīnaaga pōividum. ēnendraal, elimelēkkin nilam kadaisiyil avanukku sondhamaanadhaaga irukkaadhu. adhu rūtthin maganukkutthaan pōi sērum.

• irandaavadhaaga, rūtthai mattumalla nagōmiyaiyum paartthukkolla vēndiya poruppu avanukku vandhuvidum.

• mūndraavadhaaga, avanukku ērkenavē pillaigal irundhaargal endraal, avargaludan sērtthu rūth mūlamaaga pirakkira matra pillaigalukkum sotthil pangu pōi sērum.

• naangaavadhaaga, avanukku ērkenavē pillaigal illaiyendraal, rūth mūlamaaga pirakkira maganukku elimelēkkin nilamum pōi sērum, avanudaiya nilamum pōi sērum. appadiyendraal, avanudaiya vaarisaaga karudhappadaamal elimelēkkin vaarisaaga karudhappadum pillaikkutthaan avanudaiya nilam pōi sērum. idhupōndra oru nashtatthai ētrukkondu nagōmikku udhavi seiya avanukku manamillai. adhanaal, avanukku adutthadhaaga mītkira urimaiyōdu irundha bōvaasidamē andha poruppai vittuvittaan. bōvaasum ‘irandhupōnavarin peyarilēyē sotthu thodarndhu iruppadharkaaga’ andha poruppai ētrukkondaar.—rūth 4:10.

andha aal avanudaiya peyaraiyum sotthaiyum kattikkaappadhilēyē kuriyaaga irundhaan. andhalavukku suyanalamaaga nadandhukondaan. adhanaal enna aanadhu theriyumaa? avan ninaitthadhu ondru, nadandhadhu ondru endraagivittadhu. avanudaiya peyar nilaitthiruppadharku badhilaaga, adhu yaarukkumē theriyaamal pōivittadhu. adhumattumalla, bōvaasukku kidaittha periya baakkiyatthai, adhaavadhu mēsiyaavaagiya yēsu kristhuvin vamsaavali pattiyalil idamperum baakkiyatthai, avan ilandhuvittaan. kashtatthil irundhavargalukku udhavi seiya manamillaamal suyanalamaaga nadandhukondadhaal andha aalukku evvalavu periya ilappu paartthīrgalaa!—mat. 1:5; lū. 3:23, 32.