parisēyargalukku yēsuvai pidikkavillai. adhanaal, avarai kaidhu seiya valithēdinaargal. ōivunaalil nōyaaligalai gunappaduttha kūdaadhu endru avaridam sonnaargal. oru ōivunaalil, kan theriyaadha oruvan theruvil pichai eduppadhai yēsu paartthaar. avar than appōsthalargalidam, ‘kadavuludaiya sakthi ivanukku eppadi udhavi seiya pōgiradhu endru paarungal’ endraar. piragu, yēsu than echilai mannil kulaitthu, avanudaiya kannil thadavinaar. piragu, ‘nī pōi sīlōvaam kulatthil un kangalai kaluvu’ endru sonnaar. avan appadiyē seidhaan. vaalkkaiyil mudhal dhadavaiyaaga paarkka aarambitthaan.

makkalukku bayangara adhirchiyaaga irundhadhu. ‘ivan ingē utkaarndhu pichai edutthavanaa? alladhu, avanai maadhiriyē irukkira vēroru aalaa?’ endru pēsikkondaargal. adharku avan, ‘andha piravi kurudan naandhaan’ endru sonnaan. appōdhu makkal, ‘ippōdhu eppadi unakku kan therigiradhu?’ endru kēttaargal. nadandhadhai ellaam avan sonnaan. makkal avanai parisēyargalidam kūttikkondu pōnaargal.

avan parisēyargalidam, ‘yēsu mannai kulaitthu en kannil thadavinaar. piragu, adhai kaluva sonnaar. appadi seidhēn, ippōdhu ennaal paarkka mudigiradhu’ endraan. adharku parisēyargal, ‘yēsu ōivunaalil gunamaakkiyirukkiraar endraal, kadavuludaiya sakthiyaal idhai seidhirukka mudiyaadhu’ endru sonnaargal. aanaal matravargal, ‘kadavul avarukku sakthi kodukkavillai endraal, avaraal ippadi gunamaakka mudiyaadhu’ endraargal.

parisēyargal avanudaiya appaa ammaavai kūppittaargal. avargalidam, ‘ungal maganukku eppadi paarvai kidaitthadhu?’ endru kēttaargal. avargal parisēyargalai paartthu  bayandhaargal. ēnendraal, yēsumēl yaaraavadhu nambikkai vaitthaal, avarai jebakkūdatthilirundhu thallivaitthu viduvōm endru parisēyargal solliyirundhaargal. adhanaal avanudaiya appaavum ammaavum, ‘engalukku theriyaadhu. avanidamē kēlungal’ endru sollivittaargal. parisēyargal avanidam niraiya kēlvigalai kēttaargal. kadaisiyil avan, ‘enakku therindhadhai ellaam sollivittēn. ēn thirumba thirumba kēlvi kētkirīrgal?’ endru sonnaan. adhai kēttu parisēyargalukku bayangara kōbam vandhadhu. adhanaal avanai thuratthivittaargal.

yēsu avanai thēdi pōnaar. avanai paartthadhum, ‘mēsiyaavai nī nambugiraayaa?’ endru kēttaar. adharku avan, ‘avar yaar endru therindhaal avarmēl nambikkai vaippēn’ endru sonnaan. appōdhu yēsu, ‘naandhaan mēsiyaa’ endru sonnaar. yēsu evvalavu anbaaga nadandhukondaar endru paartthaayaa? avanukku paarvai kodutthadhu mattum illaamal, avarmēl nambikkai vaikkavum avanukku udhavi seidhaar.