yēsu than appōsthalargalōdu maadi araiyil irundha samayatthil, ‘indru raatthiri nīngal ellaarum ennai vittuvittu ōdividuvīrgal’ endru sonnaar. appōdhu pēdhuru, ‘illai! matra ellaarum ungalai vittu pōnaalum, naan pōga maattēn’ endru sonnaar. appōdhu yēsu, ‘sēval kūvuvadharku munnaal, ennai theriyaadhu endru nī mūndru dhadavai sollividuvaai’ endraar.

padaivīrargal yēsuvai piditthu kaaibaavin vīttukku kondupōna samayatthil, appōsthalargal angirundhu ōdivittaargal. avargalil irandu pēr mattum kūttatthin pinnaal pōnaargal. andha irandu pēril pēdhuruvum oruvar. avar kaaibaavin vīttu mutratthukku pōi, neruppu pakkatthil kulirkaaindhukondirundhaar. andha velichatthil, oru vēlaikkaara pen pēdhuruvin mugatthai paartthu, ‘unnai enakku theriyum! nīyum yēsuvōdu irundhaai!’ endru sonnaal.

adharku pēdhuru, ‘illai! adhu naan kidaiyaadhu! nī enna solgiraai endrē enakku puriyavillai’ endru sonnaar. piragu, vaasal pakkamaaga pōnaar. konja nēratthilēyē, innoru vēlaikkaara pen avarai paartthu, ‘indha aalum yēsuvōdu irundhaan!’ endru angirundha aatkalidam sonnaal. appōdhu pēdhuru, ‘yēsu yaar endrē enakku theriyaadhu!’ endru sonnaar. appōdhu innoruvan, ‘nīyum avargalil oruvandhaan! yēsu maadhiriyē nīyum galilēyaavilirundhu vandhavandhaan. un pēchai vaitthē therigiradhu!’ endru avaridam sonnaan. adharku pēdhuru, ‘enakku avarai theriyaadhu’ endru satthiyam seidhaar.

andha nimishamē, sēval kūviyadhu. yēsu thannai thirumbi paarppadhai pēdhuru paartthaar. udanē, yēsu sonnadhu avarukku nyaabagam vandhadhu. adhanaal avar veliyē pōi kadhari aludhaar.

idharkul, yēsuvai visaarippadharkaaga kaaibaavin vīttukkul nyaayasangam kūdiyadhu. avarai kolla vēndum endru ērkenavē mudivu seidhu vittaargal. ippōdhu adharku oru kaaranatthai thēdinaargal. aanaal, avarai kolvadharku endha kaaranamum kidaikkavillai. kadaisiyil, kaaibaa yēsuvidam, ‘nī kadavuludaiya maganaa?’ endru nēradiyaaga kēttaar. adharku yēsu, ‘aamaam’ endru sonnaar. udanē kaaibaa, ‘ini namakku vēru endha aadhaaramum thēvaiyillai. ivan kadavulai palitthuvittaan!’ endru sonnaar. ‘ivan saaga vēndum’ endru nyaayasangatthil irundha ellaarum  sonnaargal. avargal yēsuvin kannatthil araindhaargal, avarmēl thuppinaargal. avarudaiya kangalai katti, avarai aditthu, ‘nī oru thīrkkadharisiyaaga irundhaal, unnai aditthadhu yaar endru sol paarkkalaam’ endraargal.

vidindha piragu, yēsuvai nyaayasangatthukku kondupōnaargal. marubadiyum avaridam, ‘nī kadavuludaiya maganaa?’ endru kēttaargal. adharku yēsu, ‘nīngalē adhai sollivittīrgal’ endru sonnaar. avar kadavulai palitthu pēsiyadhaaga solli rōma aalunaraana pondhiyu pilaatthuvin maaligaikku avarai kondupōnaargal. adutthu enna nadandhadhu? naam paarkkalaam.