Skip to content

Poruladakkaatthirku sel

paadam 95

yaaraalum avargalai thadukka mudiyavillai

yaaraalum avargalai thadukka mudiyavillai

nadakka mudiyaadha oruvan, aalayatthin vaasal pakkatthil utkaarndhu dhinamum pichai edutthukkondirundhaan. orunaal matthiyaanam, pēdhuruvum yōvaanum aalayatthukkul pōvadhai paartthaan. ‘dhayavuseidhu ēdhaavadhu kodungal’ endru avargalidam kēttaan. appōdhu pēdhuru, ‘panatthaivida madhippulla ondrai unakku tharugirēn. yēsuvin peyaril solgirēn, elundhu nada!’ endraar. piragu, avanudaiya kaiyai piditthu thūkkinaar. udanē avan nadakka aarambitthaan! adhai paarttha ellaarum romba sandhōshappattaargal. innum niraiya pēr yēsuvin sīshargalaaga aanaargal.

aanaal, gurumaargalukkum sadhusēyargalukkum bayangara kōbam vandhadhu. avargal appōsthalargalai piditthu, nyaayasangatthukku kondupōnaargal. adhudhaan madha thalaivargalin nīdhimandram. ‘ivanai gunamaakka ungalukku yaar adhigaaram kodutthadhu?’ endru avargal kēttaargal. adharku pēdhuru, ‘nīngal kolai seidha yēsu kristhudhaan engalukku indha adhigaaratthai kodutthaar’ endru sonnaar. appōdhu andha madha thalaivargal, ‘yēsuvai patri pēsuvadhai nirutthungal!’ endru katthinaargal. aanaal appōsthalargal, ‘naangal avarai patri pēsiyē aaga vēndum. adhai naangal niruttha maattōm’ endru sonnaargal.

pēdhuruvum yōvaanum vidudhalaiyaana udanē, matra sīshargalai paartthu nadandha ellaavatraiyum sonnaargal. avargal ondrusērndhu jebam seidhaargal. ‘yegōvaavē, ungaludaiya vēlaiyai thodarndhu seiya engalukku dhairiyatthai kodungal’ endru vēndinaargal. yegōvaa avargalukku thannudaiya sakthiyai kodutthadhaal, thodarndhu prasanga vēlaiyai seidhaargal, makkalai gunamaakkinaargal. adhanaal, innum niraiya pēr yēsuvin sīshargalaaga aanaargal. sadhusēyargal appōsthalargalmēl poraamaippattu, avargalai kaidhu seidhu siraiyil thallinaargal. aanaal raatthiriyil yegōvaa oru dhēvathūdharai angē anuppinaar. andha thūdhar sirai kadhavugalai thirandhaar. ‘nīngal aalayatthukku pōi, ellaarukkum katrukkodungal’ endru appōsthalargalidam sonnaar.

aduttha naal kaalaiyil, nyaayasangatthil irundha madha thalaivargalidam, ‘sirai pūttitthaan irukkiradhu. aanaal, nīngal kaidhu seidha aatkalai kaanavillai!’ endru kaavalargal sonnaargal. appōdhu vēroruvar vandhu, ‘avargal aalayatthil nindru makkalukku katrukkodukkiraargal’ endraar. avargal marubadiyum appōsthalargalai kaidhu seidhu nyaayasangatthukku konduvandhaargal. thalaimai guru avargalidam, ‘yēsuvai patri pēsa kūdaadhu endru ungalukku kattalai pōttōm, illaiyaa?’ endru kēttaar. adharku pēdhuru, “naangal manushargalukku kīlppadivadhaivida kadavulukkutthaan kīlppadiya vēndum” endraar.

madha thalaivargalukku bayangara kōbam vandhadhaal appōsthalargalai kondrupōda ninaitthaargal. aanaal gamaaliyēl endra parisēyar elundhu nindru, ‘echarikkaiyaaga irungal! oruvēlai indha aatkalukku kadavul thunaiyaaga irukkalaam. nīngal kadavulōdu sandai pōda ninaikkirīrgalaa?’ endraar. ellaarum adhai ētrukkondaargal. piragu, appōsthalargalai aditthu, ini prasangikkavē kūdaadhu endru marubadiyum kattalai pōttu anuppivittaargal. aanaalum, appōsthalargal sōrndhupōgavillai. dhairiyamaaga aalayatthilum vīdu vīdaagavum nalla seidhiyai sollikkondē irundhaargal.

“naangal manushargalukku kīlppadivadhaivida kadavulukkutthaan kīlppadiya vēndum.”—appōsthalar 5:29