aabiragaamukkum saaraalukkum kalyaanamaagi niraiya varushangal aagivittana. avargal ūr nagaratthil irundha vasadhiyaana vīttai vittuvittu kūdaaratthil vaalndhu kondirundhaargal. aanaalum, saaraal kurai sollavillai. ēnendraal, yegōvaa solvadhu ellaamē thangaludaiya nalladhukkutthaan endru saaraal nambinaal.

saaraal thanakku eppadiyaavadhu oru kulandhai vēndumendru aasaippattaal. adhanaal aabiragaamidam, ‘en vēlaikkaari aagaarukku ungal mūlamaaga oru kulandhai pirandhaal, adhai en kulandhaiyaaga ninaitthukkolvēn’ endru sonnaal. sīkkiratthil, aagaarukku oru magan pirandhaan. avan peyar ismavēl.

pala varushangalukku piragu, aabiragaamaiyum saaraalaiyum mūndru pēr sandhitthaargal. andha samayatthil, aabiragaamukku 99 vayadhu, saaraalukku 89 vayadhu. aabiragaam andha mūndru pēraiyum oru maratthin kīl ōivedukka sonnaar, avargalukku saappaadu konduvaruvadhaagavum sonnaar. avargal yaar theriyumaa? avargal dhēvathūdhargal! avargal aabiragaamidam, ‘aduttha varusham indha samayatthil ungalukku oru magan iruppaan’ endru sonnaargal. saaraal idhaiyellaam kūdaaratthukkul irundhu kēttukkondirundhaal. ‘kilaviyaaga irukkira enakku pōi kulandhai pirakkumaa?’ endru ninaitthu siritthukkondaal.

yegōvaavin thūdhar sonnapadiyē, aduttha varusham saaraalukku oru aan kulandhai pirandhadhu! aabiragaam andha kulandhaikku īsaakku endru peyar vaitthaar. īsaakku endraal “sirippu” endru arttham.

 īsaakku sumaar aindhu vayadhu paiyanaaga irundhapōdhu, ismavēl avanai kēli seidhadhai saaraal gavanitthaal. thannudaiya maganai paadhugaakka vēndum endru saaraal ninaitthaal. adhanaal aabiragaamidam, aagaaraiyum ismavēlaiyum vīttai vittu anuppivida sonnaal. aabiragaamukku adhai kēttapōdhu kashtamaaga irundhadhu. aanaal, yegōvaavum īsaakkai paadhugaakka vēndum endru ninaitthaar. adhanaal aabiragaamidam, ‘saaraal pēchai kēl. naan ismavēlai nandraaga paartthukkolgirēn. aanaal, īsaakku mūlamdhaan naan koduttha vaakku niraivērum’ endru sonnaar.