Skip to content

Poruladakkaatthirku sel

paadam 25

kadavulai vananguvadharkaaga oru kūdaaram

kadavulai vananguvadharkaaga oru kūdaaram

mōsē sīnaai malaiyil irundhapōdhu, oru visēsha kūdaaratthai kattumpadi yegōvaa avaridam sonnaar. adhudhaan valipaattu kūdaaram. isravēlargal thannai vananguvadharkaaga adhai katta sonnaar. avargal engē pōnaalum, andha kūdaaratthai kaiyōdu edutthukkondu pōga mudiyum.

yegōvaa mōsēyidam, “kūdaaratthai kattuvadharku thangalaal mudindha udhaviyai seiyumpadi makkalidam sol” endraar. adhanaal, thangam, velli, sembu, vilaimadhippulla karkal, nagaigal aagiyavatrai isravēlargal kodutthaargal. kambali, naarilai, thōlgal aagiyavatraiyum innum niraiya porulgalaiyum kodutthaargal. ‘pōdhum! inimēl kondu varaadhīrgal’ endru mōsē sollum alavukku ēraalamaaga kodutthaargal.

thiramaiyulla niraiya aangalum pengalum andha kūdaaratthai katta udhavinaargal. vēlaiyai nandraaga seiya yegōvaa avargalukku nyaanatthai kodutthaar. adhanaal avargalil silar nūl nūtraargal, thuni neidhaargal, embraaidarikūda pōttaargal. silar karkalai padhitthaargal, thangatthil porulgalai seidhaargal, mara vēlaigalai seiya udhavinaargal.

yegōvaa sonnapadiyē andha kūdaaratthai kattinaargal. andha kūdaaratthai, parisuttha arai, magaa parisuttha arai ena irandaaga pirippadharkaaga alagaana thiraichīlaiyai seidhaargal. magaa parisuttha araiyil, vēla maratthaalum thangatthaalum seiyappatta oppandha petti irundhadhu. parisuttha araiyil, thanga kutthuvilakku, mējai, dhūba porulgalai erippadharku dhūbapīdam aagiyavai irundhana. oru sembu thottiyum periya balipīdamum pragaaratthil irundhana. yegōvaavukku kīlppadivadhaaga isravēlargal koduttha vaakkai oppandha petti avargalukku nyaabagappadutthiyadhu. oppandham endraal enna theriyumaa? adhu oru mukkiyamaana vaakkurudhi alladhu satthiyam.

andha kūdaaratthil gurumaargalaaga sēvai seivadharku aarōnaiyum avarudaiya magangalaiyum yegōvaa thērndhedutthaar. andha kūdaaratthai avargal paartthukkolla vēndum. adhōdu, yegōvaavukku angē baligalai kodukka vēndum. magaa parisuttha araikkul pōga thalaimai guruvaana aarōnukku mattumdhaan anumadhi irundhadhu. avar varushatthukku oru dhadavai mattumdhaan andha araikkul pōvaar. thannudaiya paavangalukkaagavum than kudumbatthaarudaiya paavangalukkaagavum isravēlargal ellaarudaiya paavangalukkaagavum bali koduppadharkaaga angē pōvaar.

egipthilirundhu kilambi oru varushatthukku piragu isravēlargal andha kūdaaratthai katti muditthaargal. ippōdhu, yegōvaavai vananga avargalukku oru idam irundhadhu.

andha kūdaaratthai paartthu yegōvaa romba sandhōshappattaar. adhanmēl oru mēgatthai nirka vaitthaar. kūdaaratthukku mēl andha mēgam nirkira varaikkum isravēlargal orē idatthil iruppaargal. andha mēgam mēlē elumbuvadhai paarkkumpōdhu andha idatthilirundhu kilamba vēndum endru purindhukolvaargal. udanē, andha kūdaaratthai piritthu edutthukkondu andha mēgam kaattugira valiyil pōvaargal.

“simmaasanatthilirundhu vandha urattha kural ondru, ‘idhō! kadavuludaiya kūdaaram manidhargalōdu irukkum, avargalōdu avar kudiyiruppaar; avargal avarudaiya makkalaaga iruppaargal. kadavulē avargalōdu iruppaar’ . . . endru solvadhai kēttēn.”—velippadutthudhal 21:3, 4