Skip to content

Poruladakkaatthirku sel

paadam 28

pilēyaamin kaludhai pēsugiradhu

pilēyaamin kaludhai pēsugiradhu

isravēlargal kittatthatta 40 varushangal vanaandharatthil irundhaargal. balamaana niraiya nagarangalai avargal piditthirundhaargal. ippōdhu, avargal yōrdhaan aatrukku kilakkē irukkira mōvaab samaveliyil kūdaaram pōttirundhaargal. kadavul vaakku koduttha dhēsatthukkul avargal pōga vēndiya samayam adhu. mōvaabin raajaavaana baalaak thannudaiya dhēsatthai isravēlargal piditthuviduvaargalō endru bayandhaan. adhanaal, avargalai sabippadharkaaga pilēyaam enbavanai mōvaabukku vara sonnaan.

aanaal yegōvaa pilēyaamidam, ‘nī isravēlargalai sabikka kūdaadhu’ endru sonnaar. adhanaal pilēyaam mōvaabukku vara maattēn endru mudhalil sonnaan. baalaak raajaa irandaavadhu dhadavai avanai kūppittaan. pilēyaam edhai kēttaalum avanukku tharuvadhaaga satthiyam seidhaan. aanaalum, pilēyaam pōgavillai. piragu kadavul avanidam, ‘nī pōgalaam. aanaal, naan solvadhaitthaan nī solla vēndum’ endru sonnaar.

pilēyaam thannudaiya kaludhaimēl ēri, therkil irundha mōvaabukku kilambinaan. isravēlargalai sabikka kūdaadhu endru yegōvaa solliyirundhaalum, avargalai sabikka vēndum endru pilēyaam ninaitthirundhaan. yegōvaavin thūdhar mūndru dhadavai valiyil thōndrinaar. pilēyaaminaal avarai paarkka mudiyavillai. aanaal, avanudaiya kaludhaiyaal avarai paarkka mudindhadhu. mudhalil, andha kaludhai valiyai vittu vilagi oru vayalukkul pōnadhu. piragu, oru karchuvarai urasikkondu pōnadhu. adhanaal pilēyaamin kaal nasungiyadhu. kadaisiyil, andha kaludhai saalai naduvil padutthukkondadhu. ovvoru dhadavaiyum, pilēyaam andha kaludhaiyai thadiyaal aditthaan.

mūndraavadhu dhadavai aditthapōdhu, yegōvaa andha kaludhaiyai pēsa vaitthaar. adhu pilēyaamidam, ‘ēn ennai ippadi adikkirīrgal?’ endru kēttadhu. adharku pilēyaam, ‘nī ennai muttaalaakkugiraai. en kaiyil oru vaal mattum irundhaal, unnai vetti pōttiruppēn’ endru sonnaan. appōdhu andha kaludhai, ‘nīngal itthanai varushamaaga enmēl savaari seigirīrgalē, eppōdhaavadhu ippadi seidhirukkirēnaa?’ endru kēttadhu.

appōdhu yegōvaa, pilēyaamin kangalukku andha dhēvathūdhar theriyumpadi seidhaar. ‘isravēlargalai sabikka kūdaadhu endru yegōvaa unnidam sonnaar, illaiyaa?’ endru andha dhēvathūdhar kēttaar. adharku pilēyaam, ‘naan thappu seidhuvittēn. naan vīttukku thirumbi pōividugirēn’ endru sonnaan. appōdhu andha dhēvathūdhar, ‘nī mōvaabukku pōgalaam. aanaal, yegōvaa solvadhaitthaan nī solla vēndum’ endru sonnaar.

pilēyaam paadam katrukkondaanaa? illai. isravēlargalai sabikka pilēyaam mūndru dhadavai muyarchi seidhaan. aanaal, mūndru dhadavaiyum avan isravēlargalai aasīrvadhikkumpadi yegōvaa seidhaar. kadaisiyil, isravēlargal mōvaabai thaakkinaargal. appōdhu, pilēyaam setthuppōnaan. pilēyaam aarambatthilēyē yegōvaa pēchai kēttirundhaal evvalavu nandraaga irundhirukkum!

“ellaa vidhamaana pēraasaiyai kuritthum echarikkaiyaaga irungal; ēnendraal, oruvanukku ēraalamaana sotthu irundhaalum adhu avanukku vaalvai tharaadhu.”—lūkkaa 12:15