பாடல் 143
இருண்ட உலகில் பேரொளி!
-
கா-ரி-ருள் சூழ்ந்-த கா-லத்-தில்
பே-ரொ-ளி வீ-சு-தே!
வி-டி-யல் ஒ-ளி போ-ல-வே
இ-ரு-ளைப் போக்-கு-தே!
(பல்லவி)
நாம் சொல்-லும் நற்-செய்-தி,
நம்-பிக்-கை தீ-பம் போ-லே
சு-ட-ரொ-ளி வீ-சும்!
நீங்-கும் இ-ருள் தா-னே,
எ-திர்-கா-ல நம்-பிக்-கை
ப்ர-கா-சிக்-கும்!
-
தூங்-கி-டும் ஜ-னங்-க-ளை-யே
எ-ழுப்-பி-டு-வோ-மே!
கா-லம்-தான் ஓ-டும் முன்-ன-ரே
வ-ழி காட்-டு-வோ-மே!
(பல்லவி)
நாம் சொல்-லும் நற்-செய்-தி,
நம்-பிக்-கை தீ-பம் போ-லே
சு-ட-ரொ-ளி வீ-சும்!
நீங்-கும் இ-ருள் தா-னே,
எ-திர்-கா-ல நம்-பிக்-கை
ப்ர-கா-சிக்-கும்!
(காண்க: யோவா. 3:19; 8:12; ரோ. 13:11, 12; 1 பே. 2:9.)
