«Дар айёми охир»

Дар замоне, ки мо ҳозир зиндагӣ мекунем

«Кӯҳи хонаи Худованд»

Ибодати поки Яҳува, ки аз дигар тарзҳои ибодат баландтар аст

«Ҳамаи халқҳо сӯи он равона хоҳанд шуд»

Касоне, ки ибодати покро қабул мекунанд, дар ягонагӣ ҷамъ мешаванд

«Биёед, ба кӯҳи Худованд... бароем»

Парастандагони ҳақиқии Худо дигаронро даъват мекунанд, то ба онҳо ҳамроҳ шаванд

«Ӯ тариқҳои Худро ба мо таълим диҳад, ва мо ба роҳҳои Ӯ равона шавем»

Яҳува ба воситаи Каломаш ба мо роҳи ростро нишон медиҳад ва ёрӣ мерасонад, ки бо он равем

«Ҷангро дигар таълим нахоҳанд гирифт»

Ишаъё гуфт, ки халқи Худо яроқу аслиҳаи ҷангиро ба асбобҳои деҳқонӣ табдил медиҳанд ва аз пайи сулҳ мешаванд. Дар замонҳои Ишаъё ин асбобҳо чӣ буданд?

«Шамшерҳои худро ба амочҳо»

1 Амоч асбобест, ки қисми поза буда бо он заминро шудгор мекарданд. Баъзе амочҳо аз мис ё биринҷ сохта мешуданд (1Пш 13:20).

«Найзаҳои худро ба досколаҳо»

2 Досколаҳо шояд мисли корди каҷ, мисли дос буданд ва барои буридани навдаҳои ангур истифода мешуданд (Иш 18:5).